Terug in Nederland

Wat gaat de tijd toch weer snel! Al meer dan een week geleden ben ik terug naar Nederland gekomen en ik heb er ook weer een week hard werken op zitten. Bah bah bah! :D

In Quito waren we gebleven en naar de Amazone zouden we gaan (we=ik en jullie). Wat klinkt dat allemaal al weer ver weg zeg! En wat is het allemaal al weer lang geleden nu ik dit verhaal na aan het lezen en af aan het schrijven ben, op 29 maart.


De morgen na het typen van het vorige verhaaltje kwam ik weer in aanraking met het rekenen waar je niet op kan rekenen, dat is echt iets waar je hier op moet rekenen.

Zo is 1:30 uur internet, a 90 cent per uur, 1 dollar 95. Maar het kan nog mooier: je wordt raar aangekeken als je 6,90 wilt betalen met een briefje van 10 en 2.00 dollar aan kleingeld. Waarna je weer als een geschenk uit de hemel wordt gezien wanneer je (nadat je 3,10 aan wisselgeld van dat briefje van 10 hebt teruggekregen) vraagt of die 5 dollar en 10 cent aan kleingeld kunt wisselen voor een briefje van 5 en een duppie!!

'Heel graag, want ik ben bijna door mijn wisselgeld heen!'.

Goh?!

Ook het feit dat je bij het pinnen meestal enkel briefjes van 20 krijgt is soms lastig. Niet alleen zadel je de mensen op met moeilijke rekensommen, ook (en ik begrijp nu dus waarom) hebben ze vaak niet genoeg wisselgeld. Dus na een pinbeurt ben je zo ongeveer verplicht een wat grotere aankoop te doen zodat je daarna weer een taxi kan pakken of en flesje water kan kopen. Een moeilijke werkwijze voor iemand die gewend is altijd zo gepast mogelijk te betalen om zo min mogelijk kleingeld mee te hoeven sleuren.

Maar genoeg economie met Ecuadoriaanse slag, ik was dus op weg naar de amazone. Eerst een geweldige busrit van 8 uur naar Lago Agrio, de volgende dag weer een stukje verder met de bus en met een gemotoriseerde kano de rivier op de amazone in. Hoewel zo'n kano erg stabiel is, viel het toch weer bijna in het water. Want toen eenmaal de groep verzameld was en we in de bus zaten, bleken de locale busbedrijfjes weer in staking te zijn en de stad afgesloten te hebben. De weg naar het water wordt mij niet echt gegund daar!

3 pogingen voor een andere route, wat gescheld en gevloek van de chauffeur en een uitleg van het reilen en zijlen van het Ecuadoriaanse openbaar vervoer later, was de staking ineens over of was het tijd voor siësta. Hoe dan ook gingen de wegen open en kon de tocht eindelijk beginnen.

Door de opgelopen vertraging, moest alles ineens in een tempootje hoger. Eten en drinken in een terreinwagen over hobbelwegen luisterend naar een introductiepraatje wat er allemaal te wachten stond. De kanoritjes, het weer, de planten, de dieren enz. Helaas moesten we niet gaan verwachten om veel zoogdieren te zien. Vooral het zien van de grote katachtige was zo goed als uitgesloten. Toen vijf minuten later een van de reizigers vanuit het busje naar buiten wees en zei: ‘kijk! Leeuwen’ reageerde de gids dan ook gelaten ‘Ja, en die zul je al helemaal niet zien, want die hebben we niet’.

Toch zaten er 5 leeuwen ons aan te gapen van nog geen 3 meter afstand. Gelukkig wel in een kooitje van waarschijnlijk een rondtrekkend circus. Maar wat zo’n circus daar doet, was zowel voor mij als de gids een vraag. Helaas had de gids voor de rest van de trip gelijk, want verder dan een verse voetafdruk en verse shit van een poema zijn we niet meer gekomen.


Eenmaal bij het water moest de wagen worden uitgeladen en de boot worden ingeladen. Wat er allemaal in past en meegaat tijdens zo’n tocht; ongelofelijk.

Onder een warme zon stapte we in de kano en werden we van de kant weggeduwd. Wat minder soepel dan gepland, maar nadat er wat handjes kwamen helpen, lukte het eindelijk om het bootje van wal te krijgen. Daar zaten we dan op een reviertje net iets kleiner dan de maas (een van de vele zijtakken van zijtakken van zijtakken van de amazone), niet wetende wat er te wachten stond en hing…

Want na een uur of 3 hing er ineens iets boven ons hoofd wat ik bij vertrek echt niet aan zag komen. Donkere wolken hadden zich snel verzameld en het begon te miezelen. Dit bleef zo een kwartiertje tot onze kapitein opeens stopt, iedereen vraagt de poncho’s aan te doen en weer verder vaart. Gelijk begon het hard te regenen, waar mij toch echt geen verschil in de lucht of zo was opgevallen.

En hard regenen is dan ook echt hard regenen. Maar ja, het heet dan ook niet voor niks een regenwoud. Want regenenwou’t… En zo’n poncho? Tja… tegen emmers water helpt zo’n ding ook niet meer, in ieder geval deze niet… Voornamelijk omdat het wat via alle kanten binnen stroomde omdat hij nou ook niet echt afsluitbaar was.

Dus ondanks mijn poncho, voelde ik me meer een sponsjo…

Ook regen wat tegen je gezicht aan klettert bij een redelijke snelheid is geen pretje. Nu was het nog niet zo erg als jaren geleden in Six Flags Holland, waar ik in ‘Superman the Ride’ met 80km/uur tegen de hagel in weg geschoten werd, maar het effect was er niet echt minder om. Een tochtje Superman duurt 1 minuut, dit tochtje duurde nog een hele tijd.

Maar aan alles komt een einde, eerst aan het daglicht, later aan de boottocht en uiteindelijk ook aan de regen. Hoe onze kanosjef onze hutjes heeft weten te vinden is me een raadsel. Ik zag 3x niets!
- Omdat het donker was;
- Omdat je ogen openhouden bij deze heftige regen totaal geen pretje was;
- En omdat ik mijn bril niet op had (in een poging mijn hoofd dmv de poncho helemaal af te knijpen zodat er geen druppeltje naar binnen kon glippen. Verder dan een poging ben ik niet gekomen).

De rest van de dagen is het ongeveer droog gebleven. Maar er was dan ook weer genoeg gevallen. Gelukkig had ik het advies om genoeg extra kleding bij te hebben goed opgevolgd en had ik nog wat kleren gekocht in Lago Agrio. Want dat wat ik de eerste dag aan had, was 3 dagen later nog niet droog door de hoge luchtvochtigheid.

De tijd in de amazone is me prima bevallen. De tweede dag begonnen we met een wandeling met een plaatselijke bewoner als extra gids. Hij liet ons zien hoe de mensen daar van de jungle kunnen leven. Zo heeft hij voor ons vallen gezet en nadat hij ons gevangen had, gingen we in een keteltje op het vuur / om ons te laten zien hoe in de jungle aan je kippenboutjes of steak komt.* Ook heeft hij een mandje gevlochten, groente en fruit bij elkaar gezocht en ging hij op zoek naar een heerlijke jungle delicatesse. Daar was hij wel even mee bezig. Uiteindelijk kwam hij met kleine 3 kokosnootjes terug en begon hij er op in te hakken.

Wat zouden we krijgen, vroegen we ons af. Verse kokosmelk waarschijnlijk, was al gauw de gedachten in de groep. Maar dat was het niet… Meer wilde onze gidsen met een vage glimlach nog niet kwijt… Na een minuutje werd het bijltje erbij neergegooid en werd de noot uitgeklopt op een groot blad. En daar lag onze delicatesse dan, heerlijke keverlarven zo groot als een uhm, tja… heerlijke kerverlarven…?
Helemaal wit, een centimeter breed, drie centimeter lang, lag het arme beestje huisloos moeilijk te liggen. ‘Wie wil er eentje?’ vroeg Diego de gids,om daarna argeloos zo’n beestje in zijn mond te laten verdwijnen. Nieuwsgierig naar hoe het smaakt en waarom ze het een delicatesse durven te noemen, wilde ik het natuurlijk meteen proberen. Ook al had ik ooit op discovery channel een reporter een keer uit beleefdheid eenzelfde beestje zien aannemen, opeten en direct daarna met een smerig gezicht zien uitspugen.

Met mijn hand op weg naar mijn mond keek ik in het rond en zag een stelletje toeristen me toch raar aankijken… Pas vlak voor ik het snoepje in mijn mond wilde stoppen, hield iemand me tegen. Niet om mijn leven te redden, maar om haar fototoestel erbij te pakken! Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht, dus gelijk mijn camera ook maar tevoorschijn gehaald.

Anders had ik wel een tweede snoepje genomen, want het was prima te eten, of eigenlijk te drinken. Dat iets nog bewegend je mond in gaat, is wel wennen... Maar we hebben niet voor niets een spreekwoord ‘ergens even doorheen bijten’. Dus dat is wat ik deed en het gaf een apart effect. Met een goed hoorbare ‘PLOP’ knapte het open en vloeide het door mijn mond. Net kokosmelk. Geen verse, maar houdbare dus! Weten we ook weer waar Domo zijn lang lekkere vandaan haalt.

Een tijdje later vonden we in de jungle ook moeder kever nog. Toch zonde om zo’n lelijk wit ding te onthouden van een toch best mooie bestemming. Maar de kever was niet het mooiste insect wat we tegen zijn gekomen. Naast de vele mieren, van de bekende ‘ik sleur mijn leven lang rond met te grote bladeren’-mier (leef-cutter ant) tot de grote en zeer pijnlijke tot dodelijke (bij een aantal beten) ‘bullet-ant’ hebben we nog van alles gezien: Krekels, Kakkerlakken, Spinnen, Kevers, beestjes die ik niet ken en ook niet direct wil leren kennen, vlinders en een supervlinder. Misschien wel 15 tot 20 cm groot en een kleur blauw die ik niet kan omschrijven. Een hele felle chemische kleur, vooral met het zonlicht op de vleugels. Prachtig toen ik voor het eerst zo’n beest voorbij zag fladderen. Helaas heb ik hem niet goed op de foto gekregen :(.

In de middag zijn we met kleine kanobootjes (zonder motor) de revier op gegaan om een stille tocht te maken. Nu was het tijd voor andere dieren om te kijken. Veel vogels, van ‘wevers’ tot mislukte kippen en verstoppertje spelende vogels. Deze gaan alleen op bomen zitten die dezelfde kleur hebben en wel precies op een plaats waardoor het net lijkt of een tak als een V splitst, waarvan 1 helft is afgebroken. Dat stompje is dus de vogel… Tenminste dat hebben ze mij wijsgemaakt want echt zien kon je het niet. Des te opvallender dat onze kapitein twee keer zo’n beestje wist te spotten. De enige zoogdieren die we gezien hebben waren verschillende soorten apen (ver en hoog weg in de boom) en roze dolfijnen. Dat er veel leven in de revieren te vinden is, bleek later op de dag ook uit een vissersbootje dat een vrij grote rog naar binnen aan het slepen was.

De volgende dag zouden we zelf gaan ondervinden hoeveel leven er in het water te vinden was. Met een klein ijzer haakje aan een stukje touw aan een lange stok gingen we op piranha jacht. En zoals we hier vissen, moet het precies niet. In plaats van zo stil mogelijk zo lang mogelijk ergens blijven wachten moet je zoveel mogelijk herrie in het water teweeg brengen. Het beste zou zijn om iemand in het water te gooien die niet kan zwemmen zodat diegene van angst in zijn / haar broek gaat plassen, maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Maar op stress in het water en geuren dat op leven duidt (bloed werkt ook goed) komen ze graag af. Dus een hengel is niet alleen een hulpstuk om wat verder van je bootje te kunnen vissen, het is ook een ideaal gereedschap om mee op het water te slaan en veel herrie en beweging te creëren.

Doordat niet iedereen even enthousiast ruzie met het water bleef maken, duurde het even voordat we wat begonnen te vangen, maar uiteindelijk hadden we beet. Eerst een klein onbekend visje, later een kleine piranha, maar uiteindelijk een volwassen exemplaar. Damn wat ziet zo’n beestje er onvriendelijk uit. Die zou ik nog geen hand willen geven, want dan ben je m kwijt.

Toch wist de gids te vertellen dat het relatief ongevaarlijk is om te zwemmen met piranha’s. Zolang je maar rustig zwemt, de beestjes niet bedreigt en niet gewond bent, is er niets aan de hand. Maar dat waren voor mij toch teveel afhankelijkheden. Bovendien was het water nou niet bepaald schoon… Andere keer maar weer zwemmen, bijvoorbeeld in een lekker Nederlands chloorbad). Ook wist de gids met een werp touw met een wat grotere haak en groter aas nog een soort meerval uit het water te vissen. En ook die is weer netjes teruggezet in het water.

Na het vissen zijn we ook nog op bezoek geweest bij een amazone dorpje. Hier hebben we gezien hoe ze daar leven, in relatieve rijkdom met zelfs een benzine agitator en meehelpen aan natuurprojecten (bijv. een schildpad kweekprogramma). Na nog wat inheems fruit te hebben genuttigd en wat souveniertjes te hebben gekocht, konden we terug naar onze hut.

Twee avonden hebben we ook nog een tripje gemaakt. De eerste trip was een wandeling rond om onze hut op zoek naar het lokale (insecten) leven. De hoogtepunten waren twee spinnen. Een hele grote met lange poten die zijwaarts loopt, de andere een wat kleiner formaat maar minstens zo agressief. In het donker keek ik wat om me heen en zag plotseling en web, iets onder mijn knieën. Zoekend naar het midden moest ik toch een heel stuk omhoog kijken en bleek het centrum zich ongeveer op ooghoogte te bevinden. Daar stond ik dan 1 meter voor een web met een doorsneden van minimaal 2 a 3 meter. In het midden zat het beestje dan, kleiner dan ik dacht nadat de grootte van het web duidelijk was, te wachten op wat eten.

Om de natuur een handje te helpen ging Diego snel op jacht en had binnen 10 seconden een verse kakkerlak te pakken. Nadat iedereen het web en de spin goed in beeld had, gooide hij de kakkerlak van ong. 3 cm in het web en binnen 1 minuut had onze 8 potige schoonheid het beestje gevonden, lamgelegd, opgerold in zijn garen en vervoerd naar het centrum van zijn huisje. Daar moet hij nog een half uurtje gewacht hebben, totdat het gif het werk gedaan had en de kakkerlak van binnenuit ongeveer vloeibaar was geworden zodat het helemaal leeggezogen kan worden. Geef mij maar een keverlarve hoor!

De tweede trip was een zoektocht naar een kaaiman, in de moterkanoboot zijn we met een grote bouwlamp de revier op gegaan, op zoek naar rode weerkaatsende oogjes aan de waterkant. Precies op dat moment moest mijn zaklampje het natuurlijk begeven en had ik de reserve batterijen die ik bij de hand had net in mijn fotocamera gedaan. Maar ook met 1 lamp wisten we 2 oogjes van 1 cm doorsnede te vinden in kilometers waterkant. Gids zijn is echt een vak apart!

Na dit nacht uitje was het tijd voor de laatste slaap in de jungle. Omdat een van mijn metgezellen jarig was hebben we er nog een klein feestje van gemaakt met zelf gemaakt vuur, een cakeje wat vuurvliegjes en een lekkere (Chileense) wijn. De volgende dag op de weg terug was het erg mooi weer, super warm en was ik blij dat het na een paar uurtjes even begon te regenen. Alweer bijna vergeten hoe het op de heenweg gegaan was. Zoals zoveel dingen in het leven is ook regen niet gewenst wanneer het komt en gewenst wanneer uit uitblijft…

Al met al was het dus een erg mooie tour, voor een tour die ik niet geboekt had :). In Quito had ik verschillende touroperators bezocht om uit te zoeken wanneer, waar en hoe ik naar de amazone zou gaan. Al gauw bleek dat alles wel erg op elkaar leek, iedereen ging naar een plek met een aantal meren, waarbij de heen- en terugweg ongeveer 3 uur met een kano zou zijn.

De hutjes waren iets anders, de gids was anders maar verder waren de programma’s ongeveer gelijk voor dezelfde prijs. Behalve 1 organisatie, die ging niet naar de meren maar verder de rivier op (5 uur enkele reis). Ook bezochten ze een dorpje in de amazone en hadden een vogelspot-toren ergens in de jungle gebouwd. Op zich allemaal prima, ware het niet dat ik 2 dagen enkel reizen en een bezoek aan zo'n dorpje niet zo zag zitten.

Het reizen omdat het zonde van de tijd is, het dorpje omdat ik gehoord had (en dat werd bevestigd uit enkele evaluatie formulieren die ik heb mogen inzien) dat de mensen daar niet veel anders leven dan in andere dorpjes in het land. Stroom, TV, een biertje is allemaal voorhanden. Toeristen verwelkomen ze voornamelijk om wat geld bij te verdienen met het verkopen van souveniertjes. Al met al minder interessant dan hoe het verkocht wordt.

Dus ik had me een tour geboekt naar een van de lodges bij de meren. Maar eenmaal met de tour op pad was de gids iemand anders dan me verteld was, waren we de heenreis meer dan 5 uur aan het dobberen (juist die extra 2 uur waren dus speciaal), bleken we te peddelen op riviertjes zonder meren in de buurt, gingen we vogels kijken in een toren en bezochten we een afgelegen dorpje.

Erg leuk en mooi om mee te maken allemaal! Ook al is het dus niet waar ik om gevraagd had en heeft het me uren gekost om te vinden wat ik niet gekregen heb. Achteraf in Quito ben ik bij beide aanbieders nog even naar binnen gelopen omdat ik toch wel benieuwd was waarom alles anders was gegaan als ik verwacht had. Daar kwam ik er achter dat ik nog last-minute aan deze tour was toegevoegd omdat mijn oorspronkelijke tour de stad niet in kon komen door de staking en blokkades. Er is dus erg snel en pro-actief gehandeld en een goede oplossing gevonden. Zo kan het hier dus ook!


* Haal door wat niet van toepassing is.