(04/06) Groetjes uit Belina

Hallo allemaal,

Sinds mijn vorige E-mail uit Port Macquarie zijn er al weer twee weekjes ofzo voorbij, in de tussentijd ben ik rustig aan het verder hobbelen naar het noorden richting Brisbane. Vandaag zijn we aangekomen in Belina en hebben we eindelijk weer toegang tot het internet, maar ook hier is het best duur. Elk nadeel heb zijn voordeel, ook deze keer hebben jullie niet zoveel te lezen :)

In Port Mac ben ik met Frieder, een duitse jongen, richting het noorden gegaan. Ook deze keer met een ford falcon. Elke keer slapen in de wagen, samen met een surfplankje, gezellig! We stropen hier de hele kust af op zoek naar goede golven en af en toe een biertje. Maar nu begin ik toch wel weer uit te kijken om onder wat meer mensen te zijn. Het klinkt misschien als een sprookje, elke dag alleen op een kilometers leeg strand te liggen, en dat is het ook, voor een weekje of twee...

Naast het elke dag moeten zwemmen, zonnen, relaxen, lezen enzo maken we ook nog wel leuke dingen mee. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, of ik het wel kan beschrijven en of ik het wel zou moeten beschrijven... Tis gewoon niet te geloven, tenminste voor een nederlander als ik. Elke australier hier kijkt me aan van, uhm doe ff normaal, gebeurt toch elke dag...

Waar gaat het in hemelsnaam over? Nou uhm ja volgende keer zal ik weer met het onderwerp beginnen. Ik lag op Frieder zijn plankje te peddelen in een poging te doen alsof ik kan surfen (tot nu toe blijft het daarbij) Dus ik lig daar wachtend op een golfje (nadruk op je). Golfje laat zich zien, komt op me af, wordt groter en groter... ik word beetje bang aangezien dat ding wel meer dan 2 meter hoog werd en precies op de plaats waar ik probeer vooruit te komen op het punt van breken staat. Ik wist niet meer wat te doen dus probeerde ik maar de golf te 'pakken' ipv me te laten verpletteren. En op het moment dat ik dacht dat het me ook nog ging lukken ook werd ik afgeleid...

ineens zie ik zowel links als rechts van me, binnen handbereik vier of vijf f*ck*ng dolfijnen die samen met mij die golf willen pakken... Zij hebben iets meer ervaring, en springen op het juiste moment weg, over, onder of whatever... ik weet niet wat me gebeurd en laat me verpletteren. Letterlijk en figuurlijk kunnen we wel zeggen... en ben nog steeds verpletterd, gelukkig niet lichamelijk (hoewel je van proberen te surfen tussen iets te hoge golven redelijk wat blauwe plekken te verduren krijgt :).

- Toen ik in Port Macquarie in de verte (40 meter ofzo) wat dolfijnen zag flipperen geloofde ik mijn ogen al nie, nu... zoals ik al zei, ik kan het niet beschrijven). -

Het volgende moment (of beter gezegd, tien seconden later nadat ik eindelijk boven water weer naar lucht kon happen nadat die golf me helemaal tegen de zeebodem aangegooid had) zag ik alleen in de verte nog wat uit het water springen en nu weet ik niet meer of het echt was, ofdat ik dit gedroomd heb toen ik bewusteloos geslagen werd door die golf ofzo. Maar bij mijn weten was ik wel bij mijn bewustzijn, alleen ben ik me er niet bewust van. Anders had ik hier nie meer gezeten (niet dat het ZO gevaarlijk is (denk ik?), maar het voelt soms wel zo :)

Helaas had ik geen tijd om me fotocamera ff op het strand te gaan halen, me bril op te zetten terug die golf in te peddelen en te kunnen zien en vastleggen wat ik gezien denk te hebben. Was een mooi plaatje geweest, foto-of-the-year- waardig naar mijn idee...

Het moment kan niet scherp geweest zijn (had me bril niet op), maar op me netvlies staat het haarscherp gebrand, nu nog. Maarja ze waren dan ook nog niet eens twee meter van me vandaan... Zo blind zijn we ook weer niet :)

Ook frieder heeft met zijn surfplankje tussen de dolfijnen gepeddeld, toen zwom ik er zo'n 10 meter vanaf en kon niet dichterbijkomen door de stroming. Dolfijntjes schijnen het leuk te vinden met surfers te 'spelen' en we hebben ze dan ook op verschillende plaatsen gezien... Elke keer geloof ik het weer niet, maar aangezien dat elke surfer er hier amper meer van opkijkt zal het wel gewoon normaal zijn. Jammer dat de Ozzies het niet elke keer weer zo kunnen ervaren als ik het heb ervaren op dat moment. Jammer dat niemand iets de tweede keer weer zo kan ervaren als de eerste keer. Zelfs zo'n mooie dingen worden dus 'gewoon', 'normaal'. Zoals speciale dingen in Nederland voor ons ook maar gewoon zijn.

Ik hoop dat ik dit ooit beter kan gaan inzien zodat ik de 'simpele, gewone' dingen in het 'normale' leven ook meer kan beleven zoals het peddelen op een boardje in de oceaan.

normale dingen voor mij die voor een Australier niet te geloven zijn, zijn bijvoorbeeld:

- het feit dat nederland helemaal plat is (ja we hebben 2 heuvels :) en dat we op die oppervlakte met 16 miljoen mensen kunnen leven.
- Dat je met een fiets overal kunt komen en dat iedereen er minimaal een heeft

and so on...

Terug naar de real world; we hebben net voor 6 dagen eten ingeslagen en het ziet er dus naar uit dat ik nog een weekje samen met Frieder verder trek tot in Byron Bay. Vanuit daar zal wel een keer een volgende E-mail komen.

De planning voor Byron is ongeveer hetzelfde als we tot nu toe gedaan hebben, alleen zullen we het zand, het water en de dolfijnen met meerdere moeten delen. Maar dat is iets waar ik nu wel behoefte aan heb. Ben door me boeken heen, na 6 P.M. is het donker en dan zijn de dagen kort op onze prive-strandjes, dus nu kunnen we weer wat langere dagen gaan maken, lang leven meneertjes Gloeilamp, Philips en Watt :)

Dat was het weer voor deze keer

Groetjes,

Mark

PS. Moet toch maar eens stoppen met aangeven dat het korte mailtjes worden volgens mij :S
Kan het ook delete, maar daar blijven we te lui voor.