Het avontuur gaat verder - Leg 2: Dusty!
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Mark
19 December 2010 | Argentinië, Salta
Na leg 1 hebben we genoten van twee dagen rust in Potosi. Omdat onze fietsen de vorige lag niet geheel hadden overleefd (Alex had wat spaken los, mijn middelste tandwiel achter had het al begeven en mijn bagagedrager uitbreiding was afgebroken), zijn we op zoek gegaan naar wat fietswinkels. Maar schijnbaar is fietsen geen veel uitgeoefende hobby hier op de stijle wegen in deze stad op meer dan 4000 meter hoogte... Slechts één werkplek voor fietsen en scooters hebben we kunnen vinden. Maar toen we in de werkplaats keken en een berg opelkaar gegooide fietsen en onderdelen tot aan het plafond zagen, begonnen we te twijfelen of we hier gingen vinden wat wij zochten. Vragend naar wat onderdelen kwamen we erachter dat de vriendeijke maar wat verwarde fietsenmaker zelf ook niet kon vinden wat wij zochten. Toen hij na 10 minuten eindelijk mompelend achter zijn schroothoop vandaan was geklauterd, waren we de voorstelling beu en zijn we vertrokken... Dan maar met wat spaken en versnellingen minder het volgende avontuur in. Gelukkig hebben we op een lokale markt wel weer een houten krat gevonden waarvan we een nieuwe draaglat hebben gesloopt. Deze keer van een stuk betere kwaliteit!
Na twee dagen broodnodige rust vertrokken we woensdag uit Potosi. Vertrekkende uit de hoogste stad ter wereld wisten we dat er grote stukken bergafwaards op het programma zouden staan. Echter ligt de stad tegen een berg aan en bleek de route - uit de stad richting Tarija - eerst nog over die berg te lopen. Vroeg in de ochtend mochten we dus meteen aan de bak om ook deze berg te overwinnen. Een lekkere start van de dag en de leg! Na een uur ploeteren en zwarte wolken uitlaatgassen ademen, kwamen we uiteindelijk boven om direct daarna dus heerlijk naar beneden te suizen. Helaas gaat dat altijd een stuk sneller voorbij dan bergop kruipen... In het dorpje op de splitsing naar Tarija vonden we een heerlijke lunch. Iets wat vroeg (net na 11 uur), maar erg welkom. Gezien de rest van de dag was het een erg goed besluit om deze lunch zo vroeg te nuttigen, want de rest van de dag zou het ploeteren worden. Hoewel we wisten dat het niet totaal geasfalteerd zou zijn, waren we nogal verrast van de kwaliteit van de weg. De A1 van Bolivia is namelijk ongelofelijk en dan ook echt ongelofelijk, uhm... hoe zeg je dat netjes... antiek :). Ik weet zeker dat de organisatie van Parijs - Roubaix erg jaloers zal zijn. In noord Frankrijk zijn ze de laatste jaren bezig om nieuwe kasseistroken aan te leggen om het gezicht van de klassieker te behouden, maar ze kunnen beter de wedstrijd hier gaan houden, Scheelt een hoop werk, en slechter kun je het zelf niet aanleggen :). De gehele middag hebben we aan mogen ploeteren op deze wegen die we in Nederland geen wegen noemen. Waarschijnlijk met een snelheid van 5 a 7 km per uur (exclusief pauses) om totaal verrast op op het eind van de dag toch onze geplande eindbestemming te halen. Mede dankzij een kilometer of 10 in de middle of nowhere geasfalteerd stuk weg bergafwaards vlak voor ons dorpje! Het dorp zelf was een grote blubberpoel, maar wel een blubberpoel met voor 2 personen diner, een slaapplek, ontbijt, 2x500ml cola, 2x 2liter water, 2 bananen en 4 pakken koek en chips voor in totaal nog geen 8 euro. Vind dat maar eens langs de A1 in Nederland :).
De volgende dag en dagen zou het doorploeteren worden. In het begin over het algemeen gemiddeld licht bergaf tot onder de 2200 meter grens, maar op het eind van de trip wachtte nog een uitdaging. Namelijk weer terug naar 3500 a 4000 meter om uiteindelijk af te dalen naar 1800 meter. Dus vertrokken we uit de modderpoel, met het idee dat deze geplande 4 a 5daagse trip met deze wegen uit zou kunnen lopen tot mischien wel 8 dagen. Echter werden we aan het eind van de ochtend ineens verrast met wegwerkzaamheden. Wederom in de middle of nowhere waren tientallen mannen bezig met een perfect stuk asvalt aan te leggen. De eerste kilometers moesten we dit schouwspel totaal jaloers aanzien omdat de weg onbegaanbaar was ivm de werkzaamheden, maar een stuk verder op de route mochten we de afgezette weg op. Zeker 30 kilometer konden we genieten van een prive snelweg enkel voor ons twee. Fietsen was okee, auto´s konden er niet op omdat de toplaag nog ontbrak. Hoewel we om de zoveel meter een baan moesten ploeteren door de afzettingen, was het vele malen beter dan al het gestuiter over de stenen. Onderweg waanden we ons terug in de jaren 50 of misschien nog eerder. Boeren lopen met ploegen achter ossen aan en zelfs kinderen speelde boer en os in een van de dorpjes waar we onze watervoorraden aanvulden. De vrouw daar vroeg geinteresseerd waar we vandaan kwamen. Toen ik zei: Holanda, vroeg ze noncholant: Is dat ver weg? Totaal geen idee hebbend, kon het net zo goed het volgende dorpje zijn... Van Engeland (laat staan Wales, waar Alex vandaan komt, maar niet eens meer als antwoord geeft op de vraag waar hij vandaan komt) had ze nog nooit gehoord.
Helaas was het geluk van onze eigen priveweg na een tijdje over, en moesten we weer de zandweg op. Op sommige stukken is het uit de bergen gesneden, andere stukken liggen erbij als het strand van Scheveningen na een week hevige zonneschijn. Dus de weg schommelt tussen letterlijk keihard stuiteren tot ploeteren door centimeters diep los zand. De bouwvakkers die we gedurende de dag her en der passeerde keken met nog meer verbazing en verwondering naar ons geploeter dan de mensen dat deden in de vorige leg. En aan het eind van de dag trakteerde ze ons met een wave vanuit de trucks waarmee zij na een werkdag worden opgehaald en teruggebracht naar de omliggende dorpjes.
Dag drie was een dag door een wijnstreek rond Camargo. Waarschijnlijk heeft deze regio wat meer geld, want grotendeels deze dag konden we weer genieten van betonplaten als weg die oneindig lang door het landschap leek te glooien. Dankzij de vele kilometers die we konden maken, zou de leg waarschijnlijk toch in een dag of 5 te doen zijn. Waar we dag 2 onze geplande eindbestemming niet hebben weten te halen, konden we deze dag de schade inhalen. Inclusief een onvoorziene 2 uur durende stop om een simpele lekke voorband te verwisselen... Alles ging fout wat fout kon gaan: De reserve binnenbanden van Chineese makelij die we hadden gekregen waren veels te breed en groot en bij het in forceren van de binnenband in de buitenband ging deze elke keer lek. Een andere band had een te klein ventiel voor onze pomp en uit eindelijk waren we na een flink aantal plakbeurten verder toch eindelijk succesvol. Het meest vreemde aan de hele situatie was dat alles plaatsvond totaal uit de bewoonde wereld, maar dat er toch binnen 2 minuten een vrouwtje bij ons stond met de vraag of we een Boliviaans geweefde handtas wilde kopen.... Alsof we als touristen door Cusco liepen...
Gelukking vonden we aan het eind van de dag zowel een nieuwe dosis spirit als een heerlijk stuk weg bergafwaards zodat we nog flink wat kilometers goed konden maken waarbij we her en der nog extra werden opgejaagd door groepen achtervolgende honden die het niet zo op fietsers hebben. Toen het langzaam donker werd, bleken we ineens zonder goede camping mogelijkheden te zitten. Aan de ene kant een rivier (dit keer voor de afwisseling eens met water) en aan de andere kant stijle bergwanden in plaats van de open velden waar we de hele dag langs gefietst hadden. De plek die we uiteindelijk vonden, bleek de volgende dag na 5 minuten fietsen tegen een dorpje aan te liggen waar enkele hotels en hostels aanwezig waren. Hoe dichtbij kun je soms zijn! Maar ach, bespaarde ons weer 1,5 euro per persoon aan overnachting!
Na dit dorpje, waar de wegen helaas niet meer geasvalteerd waren, bleken we - nog steeds op de A1 van Bolivia - zelfs de rivier over te moeten steken. Niet per brug of boot, maar ´gewoon´ per fiets! Maar goed dat het regenseizoen dit jaar wat later begonnen lijkt te zijn. Het 20 centimeter hoge water wat er stond was net door heen te komen.... Geen idee hoe we anders onze tocht verder hadden moeten voortzetten, haha!
De afdaling van boven 4000 meter naar het laagste punt in het dal (denk beneden 2300 meter) zat erop, nu moesten we eraan geloven en de laatste bergplooien van de Andes overmeesteren. Terug naar 3500 a 4000 meter om daarna af te dalen naar Tarija. De hele ochtend hebben we op een, gelukkig geasfalteerde weg, omhoog mogen klauteren met her en der een stukje ´off road´ op de weg zelf in verband met aardverschuivingen. Hele stukken zand en stenen van de bergen zijn op de weg gegleden of geschoven en maken stukken van de weg bijna ondoorgaanbaar. Een uur of 3 klimmen later stonden we in de brandende zon op de top van de berg, hopend de laatste klim gehad te hebben... Maar helaas bevonden we ons voor een flinke afdaling naar de volgende vallei met aan de andere kant de volgende klim alweer wachtende op ons. De plus minus 500 meter naar beneden waar weer erg gaaf, maar om deze weer omhoog te mogen klimmen is een flinke tegenslag. Een goede lunch en uurtje slapen onder wat bomen later, begonnen we met nieuwe moed aan de volgende klim die, olpnieuw helaas, eindigde met weer een flink stuk zandweg, steen weg of hoe je ze ook noemen mag... In ieder geval is het asvalt weg. Eenmaal in het volgende dal vonden we totaal uitgeput ons volgende hotelletje waar we konden overnachten. ´s Avonds in het dorpje heeft Alex de gehele vuurwerk voorraad opgekocht en alvast tot schik van iedereen een voorproefje genomen op het nieuwjaarsfeest. Stiekem was Alex vooral op zoek naar een nieuw middel om alle honden af te schrikken die de achtervolging op volle snelheid inzetten.
De laatste dag zou enkel 52 kilometer zijn, met 2000 meter hoogteverschil in afdaling te goed. Maar in plaats van een makkelijk dagje met een finale freeweelend omlaag, bleek opnieuw de weg niet geasfalteerd te zijn en eerst een goede 500 meter omhoog te gaan. De laatste en moeilijkste klim van de hele route was dus mooi voor het laatst bewaard... Ik had het er zwaar mee en mijn fiets vond het ook genoeg geweest. Met al een niet werkend tandwiel, begaf ook de lichtste versnelling het. Gelukkig was dit op zo´n 100 meter onder de top en kon ik met een laatste flinke inspanning in een versnelling hoger boven aankomen. Bergop was moeilijk, bergaf was hartverscheurend. Al het harde werk werd namelijk niet beloond met een heerlijke rit al knallend bergafwaarts. Nee, de 2000 meter hoogteverschil bergafwaarts werd een grote stuitertrip over stenen, los zand en rotzooi omlaag, grotendeels vol in de ankers. Dus ipv een uurtje genieten, was zelfs bergafwaarts 3 uur zwoegen.
In Tarija is alles een stuk luxer, lager, vlakker en mede daardoor fietsvriendelijker. Gelukkig hebben we dan ook een fietsenmaker kunnen vinden die mij van 7 compleet nieuwe, dit keer goede (´echte´ neppe Skil) tandwielen heeft kunnen voorzien. Ook heb ik twee nieuwe handvatten (tourgrip) laten monteren, want bijvoorbeeld typen en het opendraaien van een simpel drinkflesje was een hele opgave geworden ivm gekneusde zenuwen. Een vaker voorkomend probleem bij tourtochten volgens Alex. Hopelijk heeft hij gelijk en hoef ik me geen zorgen te maken, maar het verliezen van functionaliteit in je handen is geen pretje. Een week stuiteren en trillen over stenen, heeft in ieder geval niet zo´n goed effect gehad. Daarom dat ik dit verhaal ook nu pas, na het einde van Leg 3, vanuit Salta in Argentinie post. Jaja, we zijn alweer 450 km verder! Hopelijk kan ik het verhaal van dat avontuur snel posten! Een week later voelen mijn vingers in ieder geval weer een stuk beter, maar nog met wat vage tintelingen.
Alex heeft zijn spaken kunnen vervangen en nieuwe remblokken op zijn fiets laten schroeven. Zijn originele (tot dan bijna niet gebruikte) remblokken waren in de ritten bergaf door het zand en over de stenen totaal weggesleten. Vanwege de benodigde reperaties hebben we ook in Tarija twee rustdagen moeten nemen, maar in verband met al het gestuiter was dit ook erg welkom. Afgelopen woensdag hadden we de fietsen terug, de was weer gedaan en nieuwe voorraden eten aangelegd zodat we konden beginnen aan leg 3: Over de 1000 kilometer grens, uit de bergen op naar Argentinie!
-
19 December 2010 - 19:09
Mia Lenssen:
Ha Zoegers
Het is wel heftig hoe lang gaat dit nog door? Je moet ondertussen toch wel doorelkaar geshaked zijn. Zorg goed voor jullie lichaam en geest.Daar vertrouw ik gewoon op.
Hier alles oké.Het is hier hartje winter 10 cm sneeuw en er komt nog meer.
Het Kerst gevoel is er dus al.
Veel levenslust we denken aan jullie.
liefs pap en mam.:) -
19 December 2010 - 20:01
Elles:
mmmm, klinkt niet zo goed gekneusde zenuwen.... Hopelijk gaat het met die tourgrips wat beter.
Dus jullie zijn al een aardig eind op weg zo te lezen? Hoeveel km nog als leg 3 klaar is?
Zat al te wachten op je verhaal;) erg leuk om zo op de hoogte te blijven van je avontuur! Kan me er wel iets bij voorstellen hoe die bouwvakkers jullie aan het aanstaren zijn. Geweldig om dan een wave mee te kriigen;) Kun je wel weer even op vooruit lijkt me. Denk dat je zelf ook wel staat te kijken van hoe je dot voor elkaar krijgt, niet? Dit avontuur had je vooraf niet kunnen bedenken...
Lieve Mark, heel veel succes en ik denk aan je! xxx
xxx -
19 December 2010 - 21:22
Inkie:
Heerlijk zo'n avontuur op de fiets! Haha, jij liever dan ik :)
In ieder geval avonturen die je nooit meer zult vergeten. Dat kan ik niet zeggen, zo op de bank hangend op een 'gewone' zondagavond :-)
Enjoy! Ik mis je! -
23 December 2010 - 07:36
Kris:
Wat een avontuur weer. Gaaf om te lezen en erg leuk dat je hier altijd zoveel tijd aan besteed. Veel plezier met de volgende leg... -
23 December 2010 - 22:32
Erwin:
Gast! Respect!!
Dat noem ik nog eens off the beaten track :)
Ben je op je rustdagen nog wel in de mijnen van Potosí geweest??
ciao, Erwin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley