Hittegolf in Argentinië

Helaas heb ik het volgende verhaal niet kunnen posten in Salta, dus eventuele benoemingen van data en tijd kan verwarrend overkomen!

Leg 3:
Met onze fietsen weer op orde zijn we weer vertrokken vanuit Tarija. Omdat het zuidelijke puntje van Bolivia op onze - op het oog meer gedetailleerde - kaart van Argentinië zichtbaar was, hebben we de kaart alvast verwisseld. We waren dan ook totaal verrast toen een nog flinke klim halverwege de dag op ons lag te wachten. Net zoals we de volgende dag verrast waren dat een verwachte klim er niet was. Ook was de afstand naar de grens met Argentinië volgens borden 30 km verder dan volgens onze kaart. Op zich allemaal problemen die we kunnen hebben, maar het wekt weinig vertrouwen. Hopelijk is de kaart van Argentinië meer betrouwbaar als we daadwerkelijk in Argentinië zijn... Klinkt als een reële verwachting, toch? :)

Gelukkig was de kaart ook op een ander punt niet correct. De hele weg was namelijk in tegenstelling tot de kaart geasfalteerd! De eerste overnachting van de leg zou de laatste in Bolivia zijn en daarom besloten we nog eenmaal een goedkope slaapplek, een hospedaje, op te zoeken om Bolivia voor de laatste keer goed te ´proeven´. We kregen dan ook precies wat we zochten: voor werkelijk niets werkelijk niets, maar wel weer bij superaardige, geinteresseerde en verontwaardigde mensen! (Én Duits bier uit Argentinië, typisch Boliviaans dus :)). Deze laatste keer waagde we ons voor het eerst niet aan het eten nadat we zagen wat andere voorgeschoteld kregen. Gelukkig konden we onze supernoodles in onze kamer klaarmaken, net zoals we wederom onze fietsen in de kamer konden parkeren. Alex zegt dan ook altijd, het is toch net geen Hilton... Klopt, hier hebben ze meer service (of doen ze niet zo moeilijk)! Maar toch had ik me nog graag eenmaal laten verrassen door te kiezen voor het menu wat in bijna alle ´restaurants´ in de afgelegen gebieden hetzelfde is: Vandaag keuze uit: Ontbijt, lunch & diner! Meer heb je toch niet nodig?

Over het algemeen is de weg richting Argentinië bergafwaarts. De bijna 200 kilometer naar de grens hadden we er dan ook voor lunchtijd op dag twee al opzitten. Geweldig om in de afgelopen dagen binnen 200 kilometer van boven de 4000 meter af te dalen tot onder de 1000 meter. Een wereld van verschil. Ipv droog, dor, koud, kaal en grote vlaktes niets fietsten we nu door de subtropen. Rivieren, watervallen, groen, vogels en hagedissen in overvloed. Verder leek het wel of om de paar meter iemand met een holle slang of buis aan het rondzwaaien was om zo een vage zoom te produceren zoals ik dat ooit zelf als kind deed. Geen idee welk insect het was, maar samen met de duizende krekels produceerde ze een ongeëvenaarde herrie.


Helaas bracht al dit moois ook een voorspoed van wat ons voor de komende 4 weken te wachten staat. Extreme temperaturen en veel jeuk ivm alle muggebulten! Ook waren er enkele tunnels op de route. Totaal onverlicht en enkele honderde meters lang, waanden we ons met onze backpackerslampjes op de helm gemonteerd als mijnwerkers in een schacht. Alleen ipv 3 maanden opgesloten te zitten wachten op kerst, kon in onze tunnel elk moment een truck voorbij komen donderen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me op die momenten niet helemaal veilig voelde en ik was dan ook elke keer blij de tunnel weer uit te komen. Je kon bijna geen hand voor ogen zien, laat staan een gat in de weg (en dat komt hier wat vaker dan eens voor).

Na de eerste 50 van de 85 km die we voor lunch eruit konden knallen, begon mijn fiets ineens te kraken. Meteen dacht ik ´Wat nu weer?´. Na een kleine check bleek de trapas de oorzaak van het geluid te zijn. Hopende dat het niet erger zou worden, gingen we verder. Maar het werd erger en het fietsen begon meer en meer op fietsen op zandwegen te lijken door al het geschok en gekraak. Gelukkig heeft de fiets het gehouden en konden we in Bermejo een deel van de trapas vervangen. Enkele kogels in het mechanisme waren zo vierkant als een dobbelsteen en andere onderdelen waren compleet kromgetrokken. Maar de twee fietsmakers (in een fietswinkel net iets netter dan die in Potosi (foto volgt! :)) hebben ons tijdens hun lunchpause uitstekend geholpen. Toen ik vroeg wat het kostte en de jongste man een eerste prijs van 9 Bolivianos noemde, zei de oudere man verschrikt: Dat is te weinig, vraag 10! Dat is in totaal iets meer dan een euro, voor het bezig houden van twee man voor een uur lang tijdens hun lunchpause, inclusief nieuwe onderdelen.

Hier kun je dus nog voor een dubbeltje op de eerste rij zitten!

Na onze laatste lunch in Bolivia was het tijd om de grens over te gaan. Aan de ene kant van de rivier konden we ´uitchecken´ uit Bolivia om dan aan de andere kant van de brug weer in te checken in Argentinië. Halverwege de brug veranderde de kleuren van groen-geel-rood naar lichtblauw-wit. Het inchecken ging wat minder soepel dan gehoopt, een van de douane medewerkers vroeg ons (althans, dat denk ik, want zijn gemompel uit zijn met pruimtabak overladen mond was niet te verstaan) de fietsen door de bagagescanner te halen... Ik deed maar alsof ik er niets van begreep (wat aangezien zijn gemompel mijn goed recht was) en bleef net zo lang wachten tot hij zelf met mijn fiets aan de slag ging. Geen idee waarom hij 10 minuten nodig had om erachter te komen de scanner zeker een centimeter of 30 te klein was.

Uiteindelijk moesten we helaas alles van de fietsen halen zodat de bagage alsnog door de scanner kon om daarna met fiets en al door de metaal detector te gaan. Omdat dat ding natuurlijk als een gek begon te loeien en ze gelukkig wel snapte dat dit wellicht door de fiets zou komen, kon ik verder. Maar als je dus wapens of iets van metaal het land in wilt smokkelen, is dit de manier om het te doen! :)

Eenmaal op de weg in Argentinië werd het fietsen snel minder leuk. De weg was smal, zonder echt ruimte voor fietsers en de auto´s werden wat nieuwer. Het voordeel hiervan was dat we minder zwarte rook in hoefde te ademen, het nadeel was dat ze een stuk sneller voorbij raasde en het fietsen minder prettig maakte.

De eerste kennismaking met Argentinië was in Uran waar we geld en eten nodig hadden. Maar in tegenstelling tot onze verwachtingen was het een dorp niet veel beter dan wat we in Bolivia waren tegengekomen. Misschien zelfs wel slechter. Amper verharde wegen, urenlange rijen bij elke bank en geen wisselkantoren of iets in de buurt. Uiteindelijk konden we ergens een pin automaat vinden met maar een 20 tal wachtende zodat we na een uur toch met wat geld op zak onze tocht konden voortzetten.



Update: Blijkbaar zijn er in Argentinië wat problemen met geld en zijn de biljetten op of zoiets. Dat verklaart misschien de lange rijen... Maar ik ben niet precies op de hoogte en kon ook niet direct iets vinden op het internet, maar op TV gaat het al dagenlang over problemen bij een of meerdere banken.



Vanaf Tarija werd het elke dag warmer en warmer. De derde dag was het zelfs 45 tot 50 graden. In deze ongelofelijke hitte hebben we veel water nodig, maar na 20 minuten is het eigenlijk al niet meer te drinken en enkel te gebruiken voor een heerlijke douche (als het buiten koud zou zijn). Na een uur is het zo warm dat je zelf je handen terugtrekt als je ze met het water wilt wassen... Op elke plek waar mogelijk, kopen we dan ook nieuw koud water en kunnen we zo een liter wegwerken. Zelfs smaken als grapefruit die ik normaal niets vind, gaan er in als koek! Een middag was ik denk ik iets te gulzig en werd ik na het eten letterlijk kotsmisselijk na het leegdrinken van een fles ijskoud water die we niet op de fiets mee konden nemen (er waren al 8 flessen aan alle kanten vastgebonden). Geen idee of het de kou was of zelfs signalen van watervergiftiging, maar ik kreeg dus kotsneigingen, en begon enorm snel en veel te zweten. We hebben een uur in de schaduw moeten wachten voor de misselijkheid was weggetrokken. De rest van de dag, tot de dag van vandaag heb ik hier totaal geen last meer van gehad. Maar ik probeer toch wat meer regelmatig, mindere hoeveelheden te drinken en beter te letten op mijn zout inname, want mijn zwart shirt was na deze twee dagen extreme hitte letterlijk wit van het zout. Terwijl ik juist een zwarte gekocht had, omdat wit binnen twee dagen zwart zou zijn :).



Dag drie eindigde we uiteindelijk in Estrailas. Eigenlijk was het slechts een tussenstop. Maar één bier later en het tijdverschil door de nieuwe tijdzone verkeerd gehanteerd hebbende, besloten we maar te blijven en de tent op te zetten op het nabij gelegen voetbalveld. Of althans, de zandbak met aan beide kanten een hout timmerwerk dat een goal moest voorstellen. Alex vermaakte zich met wat kids en honden door zijn vuurwerkvoorraad op te stoken. Ik was met Doc uit Back to the Future (zelfde uiterlijk, net zo verward en een even zo gave auto) aan het uitzoeken hoe per bus in Salta te komen voor een weekendje vrijaf van het werk.



En Doc heeft naast tijdreizen nog een andere ontdekking gemaakt. Hij gaf ons namelijk een geweldige tip om per fiets te gaan via een andere route naar de 1800 meter hoger gelegen stad te nemen dan de route die we per fiets juist wilde vermijden ivm de hoogte van Salta. We hadden immers bergen genoeg gezien. Maar curieus genoeg zou zijn route naar deze stad niet bergop gaan....


Toch besloten we om maar per bus te gaan en dus op weg te gaan naar het volgende dorpje (Las Lajitas) waar de bus vertrekt. Een door een niet al te fris figuur in elkaar geflanst ontbijt later vertrokken we voor de laatste dag van de leg. Ondanks hitte, maar dankzij de wind in de rug konden we zonder moeite de 113 km naar Las Lajitas afleggen. Om 16:45 zijn we daar aangekomen en hebben we direct een busticket gekocht voor de bus die een uur later zou vertrekken. Gelukkig konden we supersnel een superdeal in een klein hospedaje vinden waar we de fietsen konden achterlaten, ons konden opfrissen om bij terugkomst een nacht te slapen.



Een kleine 5 uur later zaten we in Salta buiten in heerlijk weer een te dure Biefstuk met wijn weg te werken. Te duur vind ik tot nu toe alles in Argentinië. Waarschijnlijk voor een deel te danken aan het goedkope Bolivia, voor een deel aan mijn aard alles te duur te vinden, maar vooral omdat veel dingen bijna Europese prijzen hebben voor veel minder kwaliteit en service. Maargoed, gewoon even wennen en de verwachtingen en het budget omlaag schroeven. Dan maar een biefstukje minder :).



Of een biertje minder...: Want na drie flesjes ieder wilde ik´s nacht terug in ons hostel naar de WC, en aangezien ons stapelbedje niet was voorzien van een trap of enig mechanisme om er gemakkelijk op of af te klimmen, moest ik halsbrekende toeren uithalen om stil, zonder Alex wakker te maken, van zo´n 1.70 hoog matras af te dalen naar de grond. Mijn poging mislukte compleet, ik bleef ergens haken en ging face-first tegen de grond! En hoewel Alex van deze smak wakker werd en vroeg of alles goed was (geen idee hebbende wat er was gebeurd), wist hij de volgende dag zich niets te herinneren...



Komt het door de vermoeidheid van het fietsen, of omdat de flesjes bier hier 1 liter zijn? :)



Gelukkig heb ik er op een schrammetje na weinig aan over gehouden en kunnen we na het weekend met een nieuwe voorraad en schone was Salta weer verlaten. Ik denk dat de route in Argentinië relatief saai zal zijn met lange rechte stukken en weinig hoogte verschillen. Dat met temperaturen boven de 45 graden wordt weer een uitdaging op zich. Misschien wordt het mentaal wel moeilijker dan de fysiek enorme uitdaging die we in Bolivia hebben moeten overwinnen. Ook het feit dat we de feestdagen waarschijnlijk in niemandsland zullen doorbrengen, weg van vrienden en familie of zelfs uberhaubt mensen gaat misschien zwaarder wegen dan ik vooraf had verwacht. Toen ik dit aan Alex voorhield, kon hij nog een reden geven. Schijnbaar hebben veel mensen tijdens zo´n trip ook last van de ´Midway Blues´...



We zullen wel zien... Misschien dat ik er een liedje over kan schrijven!



Tot over 700 kilometer weer, tijdens of na Kerst hopen we in Corientes aan te komen.


Prettige kerst en alvast een gelukkig nieuwjaar!


Iedereen bedankt voor de reacties!

PS Erwin: Nee, ben niet in de mijnen in Potosi geweest... Had gezien de plaatjes en alles eigenlijk niet het idee dat ik het speciaal zou vinden. Was het wat? Want ik kom waarschijnlijk nog terug in de buurt. Heb nog wat spullen in La Paz die ik op moet halen en wil nog naar Sucre dat er dichtbij is...

Ik vertrek vandaag wel naar Iguazu op aanraden van je! :)


PS Andries: Zoals je wellicht al gemerkt hebt, ben ik niet met kerst in Buenos Aires :). Nog een kleine 1000 km te gaan! Ik verwacht tussen 4 en 8 januari daar te zijn!