Kilometers vreten, politie & Iguazu!

Las Lajitas - Corrientes

Na vooral honderden kilometers zuidwaarts te fietsen, is leg 4 bedoeld om ter hoogte van Buenos Airos te komen. Daarna hoeven we ´nog maar´ een kleine 1000 kilometer verder omlaag! Maar eerst dus nog een klein stukje omlaag gevolgd door een dikke 600 Kilometer oostwaarts. We hoopten op basis van de laatste twee dagen en ervaringen van andere fietsers die Alex had gehoord veel wind in de rug te hebben. Daarom namen we de gok om de 665 kilometer in 5 dagen te plannen. Nu, 5 dagen later, kan ik zeggen dat dat wat enthousiast was... De wind was gemiddeld genomen meer van opzij en van voren dan in de rug en nadat we begonnen met zeker 10 kilometer op de verkeerde weg, was de route inmiddels verlengt tot bijna 700 kilometer. Maar 5 dagen knallen later, van ´s ochtends 7.30 tot ´s avonds 19:30 met ´s middags een 2 uur durende en broodnodige siesta, kan ik uit ervaring zeggen dat het toch ´te doen´ was. Maar nooit meer, niet met deze temperaturen...

Het goede nieuws is wel dat we al die kilometers verder zijn en dat het vooral saaie kilometers zijn die achter ons liggen. Een week geleden keek ik er tegenop, nu is het voorbij. Van de 19 dagen op de fiets waren er maar twee enigsinds relaxed. De laatste dag van Leg twee omdat we redelijk vroeg in Tarija aankwamen en de laatste dag van leg 3, waar we met de wind meezeilend eerder dan verwacht in Las Lajitas aankwamen. De overige dagen stonden allemaal in het teken zo ver als mogelijk te komen, of verder... Totaal cream crackered!

Dag 1 van deze leg begon met een hoop gedoe om de prijs van ons hostel. De deal die we gemaakt hadden was nu geen deal meer en werd ons ineens 120 pesos ipv de in onze ogen afgesproken 80 gevraagd. Omdat we bij het afsluiten van de deal vonden dat het een superdeal was, hadden Alex en ik al afgesproken een goede fooi achter te laten. Maar vooral door het feit dat de eigenaar, een vrouw van rond de 50, direct hysterisch begon te schreeuwen ipv rustig uit te spreken hoe alles zat, werden we wat ongeduldig. Toen ze begon te dreigen met de politie werd het pas echt gezellig. Terwijl Wij rustig de fiets verder volladen in afwachting op de politie, had zij het idee dat we wilde vluchten en probeerde daarom continu in de weg te staan en de poort te blokkeren.

Een kleine tien minuten later kwamen er twee politiemensen die ons relaxed vroegen wat er aan de hand was. Nadat wij de situatie hadden uitlegd begonnen ze ons vanalles over onze fietstocht te vragen ipv aandacht aan de vrouw of de situatie te geven, haha :). Omdat wij toch wilde gaan boden we aan of het midden, het betalen van 100 pesos (de 80 + onze gedachte tip van 20), voldoende was. De politie "oh ja, daar waren we hier voor!" ging met dit voorstel in overleg met de vrouw die schoorvoetend accepteerde. Juist op dat moment kwam de werknemer eraan waarmee we de deal gesloten hadden. Nadat zij, wel normaal en relaxed, haar verhaal had gedaan, hadden Alex en ik het idee dat we misschien wel iets niet goed begrepen hadden. We boden daarom onze excuses en de missende 20 pesos aan. Zo kon iedereen vrolijk (de politie en eigenaar wellicht wat verward) verder met de dag.

Nadat we aan al dit gedoe bijna een uur hadden verloren, verloren we direct nog een uur door 10 km de verkeerde richting om te fietsen. De kaart was op dit punt wederom onduidelijk en ons richting gevoel blijkbaar ook, maar gelukkig hadden we de laatste dagen van de vorige leg continu het Andesgebergte aan onze rechterzijde en viel me op dat we daar nu naar toe aan het fietsen waren. Nu de rest van Argentinie zo vlak als Nederland is, zullen we beter op moeten letten!

Maargoed, om 10 uur `s ochtends waren we eindelijk op (de goede) weg en konden we de broodnodige kilometers gaan stampen. De wegen waren een stuk beter dan de zandwegen in het Zuiden van Bolivia, maar een stuk minder goed dan de verharde wegen die we tot nu toe gehad hebben. Sommige stukken lagen erbij alsof ze wel wat liters Oil of Olaz zouden kunnen gebruiken. Zoveel scheuren en barsten zie je alleen in de zoom-in`s van huid reclames, zoutvlaktes of kurkdroge grond. Opnieuw dus een hoop gestuiter en opnieuw een tocht die veel concentratie vergde om niet in een spleet te rijden met alle gevolgen van dien. Op een groot gat na, hebben we het ergste kunnen vermijden. Maar het fietsen door dit gat kostte wel mijn tweede houten bagagedrageruitbreiding (scrabble!) het leven. Tijdens de pause (na een heerlijke Tagiatella!) konden we met stukken reserve-binnenband, wat schroeven en geknutsel de dan al top constructie nog mooier maken! Een voorbij lopende man zag ons gezwoeg en geprutst en bood ons aan om in zijn houtfabriek er een echt vakwerk van te maken, maar wij waren te trots om dit aan te nemen en willen onze eigen creatie naar de finish brengen :).

De tweede dag kwamen twee Duiters geïnteresseerd tijdens een pause komen kletsen terwijl wij tussen de verschillende boomstronken en stukken hout wat zaten te snoepen. Na 20 minuten hadden ze nog een tip: Oh ja: Pas op voor de dodelijke ratelslang, die zit nogal vaak en graag tussen dergelijke boomstronken... En bedankt om dat nu pas te zeggen en ons aan de praat te houden dachten we terwijl we opsprongen om snel verder te fietsen!

Tijdens het fietsen hoor ik plotseling Alex achter me vloeken. Ik kijk om en zie hem slingerend over de weg gaan. Blijkt dat Alex ´frames-en-metalen-delen-van-een-fiets-breken-nooit´ zijn zadelstang af heeft gebroken. Gelukkig kon hij optijd reageren en voorkomen dat hij met een ´Japanse vlag´ verder moest :). Wel moest hij verder op mijn niveau, ongeveer 15 cm lager...

Alex had zijn pech alweer gehad, dus waarschijnlijk ben ik weer aan de beurt binnenkort! Want er is al 5 dagen niets gebroken of versleten. Een nieuw record! Aan het einde van de dag fietsen we continu door dichte bossen met af en toe een ranche. Omdat dit geen mogelijkheden voor ons tentje gaf, moesten we aan het eind van de dag bij een ranche aankloppen of we onze tent op hun ´voetbalveld´ mochten opzetten. We werden wat vreemd aangekeken maar hartelijk ontvangen en kregen twee stoelen aangeboden om de avond op te zitten. Ook werd ons reserve water van 40 graden in de vriezer gegooid zodat we ´s ochtends weer even konden genieten van lekker koud water! Helemaal top!

Dag drie ging weer vooral door niemandsland. Het was dus doorbikkelen tot een lunchplek (bijna 100 km, om 2 uur eindelijk weer wat te eten!) om uiteindelijk tegen het donker op onze gewenste bestemming te komen, een dorpje misschien groot genoeg voor een slaapplek en een zeer gewenste douche na al die dagen door de hitte. Gelukkig vonden we iets en uit dankbaarheid sloopte Alex direct de douchebak van de muur om ´s morgens ook nog eens de schuifdeur omver te trekken. Ik kreeg het voor elkaar om de WC niet meer te laten stoppen met spoelen. ´s Ochtends alles opbiechtend, werden we met wat ongenoegen vergeven. Als dank in de haast om de opkomende storm te vermijden vergat Alex nog even de sleutel terug te geven, waar we pas ´s avonds achter kwamen...

Twee touristen op rampkoers... Sorry!

Maar het douchen was na 3 dagen door de hitte brood nodig... Dit keer was mijn T-shirt niet zo wit als aan het eind van leg 3, maar blijkbaar begin ik van het fietsen te houden. Het zweet staat op mijn voorhoofd, maar ook in de vorm van een hart op mijn T-shirt. Ook hier wilde ik schrijven: ´foto´s komen nog!´, maar helaas zijn die met camera en al verdwenen... Maar dat komt later.

Dag vier begon na de rampspoed bij de familie dus tegen de storm in en ik merkte dat mijn knieen pijnlijk begonnen te worden van al het harde stampen tegen de wind in. Ook mijn fiets begon te klagen, want toen ik het fietsen wilde verlichten om een versnelling lager te gaan zitten, zei het arme hendeltje ´knap´. Damn! Weer geen versnelligen achter, en vast in de zwaarste versnellling! Gelukkig was het in ieder geval wel vlak. Na 4 legs nog geen leg gehad zonder dat er iets kapot ging aan de fiets... Gelukkig is het nog maar 1000 km en vooral vlak... Dus nog even volhouden maatje! Bovendien is er weinig meer wat er kapot kan... De andere hendel? De extreem dikke spaken? Wielen, of misschien het bijna masief ijzer frame... Ohnee, dat kan niet kapot... Toch Alex?

Handmatig konden we de kabel wat strakker spannen en het mechanisme achter wat afstellen zodat we in de 6e versnelling achter verder konden... Gelukkig begon de storm wat te liggen. Na 2 uur hadden we nog geen 20 km gehaald. De 50 tot lunch daarna gingen weer een stuk sneller. Maar vooral na lunch hadden we nog een flinke klus te klaren om de laatste dag Corrientes nog haalbaar te halen.

Dag 5 begon met de wetenschap dat er nog maar 125 km te gaan waren. De ochtend ging prima, maar de zoektocht naar lunch op 1ste kerstdag was wat minder succesvol. Uiteindelijk tegen 2e een tankstation kunnen vinden die open was en wat voorverpakte broodjes verkocht. Nadat we die ophadden concludeerde we beide dat we gezegend zijn met de broodjes in de tankstations in Engeland en Nederland! Nadat we Resistentia voorbij waren en nog maar 10 km tot Corrientes te gaan hadden, lazen we dat Corrientes saai en duur is en Resistentia beter is voor de portemonee... Hopende dat de Lonely Planet zoals altijd slecht of in ieder geval onvolledig is ingelicht, maar vooral omdat het tegen ons principe was om terug te fietsen, gingen we toch verder. Maar helaas, we konden niets voor backpacker prijzen vinden en moesten dus een klein hotel in. Van een andere backpacker hoorde we dat niet alle steden in Argentinie hostels en een backpackers leven kennen. Dus de volgende keer toch misschien ons eerst voorbereiden. Wat Corrientes wel heeft, is een busterminal met bussen naar Iguazu.



Alex heeft een principe niet te betalen voor Disneylands zoals hij Machu Picchu en Iguazu noemt. Waarom betalen voor wat stenen, rotsen of water? Dus ging hij niet mee en besloot hij de stad uit te gaan en op de eerstvolgende camping te wachten en mij een mailtje met het adres achter te laten. Ik ben ´s nachts de bus ingesprongen voor de 9 uur durende rit (helaas tegen de dubbele prijs dan de Lonely Planet aangaf. Maar dat komt misschien wel door de tijd van het jaar (Kerst en ´zomervakantie´)).



In Iguazu aangekomen kon ik tegenover de busterminal meteen een leuk hostel vinden waar ik werd geadviseerd om binnen 20 minuten de bus naar Brazilië te pakken om de watervallen eerst van die kant te zien. Mooi overzicht en in een halve dag prima te doen. Dus ik ging direct naar mijn kamer, sloeg de brood nodige douche over en pakte mijn spullen. Zonnebrand, wat water, geld, paspoort fotocamera en gaan met die banaan! Fotocamera... Uh, hallo? Waar ben je? De bus missende en gefrustreerd de hele tas 3x omgedraaid, maar ik wist waar ik hem had en daar was hij niet meer...



Kwijt... Waarschijnlijk gestolen, misschien ergens laten liggen (altijd andere de schuld geven!). Gelukkig heb ik in zowel Potosi als Tarija uren door de stand gedwaald om een simpel kabeltje te vinden voor de foto´s van mijn camera te halen. Ik was namelijk zo slim om naast mijn laptop, ook dit kabeltje in La Paz achter te laten. En hoewel overal usb kabeltjes voor telefoons waren, nergens hadden ze die voor mijn, of uberhaubt een, camera. Uiteindelijk een winkel gevonden waar na 3 kabels geprobeert te hebben er eentje werkte. Blijkt er naast verschil in grootte ook nog verschil in lengte te zijn. De kabel werd me voor 10x meer verkocht als een standaard usb kabeltje omdat deze een meter langer was... Maar zoals ik al zei, gelukkig heb ik het gedaan en heb ik al mijn foto´s tot Tarija naar mijn USB gekopieerd en enkele op Facebook gezet. Alles daarna ben ik dus kwijt. Inclusief de geweldige fietswinkel waar mijn trapas werd gerepareerd, de subtropen en tunnels en mijn T-shirt met mijn zweethart, haha! Helaas....



Maargoed, dus aangifte gedaan en voor de 2e keer in een week in aanraking met de politie geweest...



Nog mooier was ons bewijs van een stuk vandalisme. Tijdens de route in Argentinië zagen we verschillende borden langs de weg: ¨Los Malvinas son Argentinas¨ (De falkland Ijlanden zijn van Argentinië). Na de eerste begon Alex al een heel pleidooi hoe een regering in hemelsnaam geld, dat voor nuttige dingen nodig is, kan inversteren in het hersenspoelen van complete leugens.



Bij de derde bracht ik hem op het idee de tekst wat te veranderen met Duck-tape... Dat vond hij zo´n goed idee dat voordat ik een antwoord hoorde, hij de fiets al op de grond had liggen en met ducktape in zijn handen stond. Nadat hij U.K. eronder had geschreven, had hij mij nodig om Argentina door te stepen aangezien dit te hoog was... Dus ik ben medeplichtig!



En het ergste, of leukste, is... ...dat we dit nog een keer moeten doen voor een nieuwe foto! :).



http://nobeladn.files.wordpress.com/2007/06/malvinas.jpg


Hopelijk wordt dat niet de 3e keer dat we in aanraking met de politie komen... :)

Iguaçu / Iguazu:

Maargoed, Iguazu dus zonder camera... Gaan of eerst een camera kopen? Tja, waar doe je het voor, voor de foto´s of voor de ervaring en herinneringen. Natuurlijk het laatste. Dus sprong ik in de laatste bus van 2 uur om in 3 uur tijd in Brazilie te komen, en alles van die kant af te kunnen zien. Als enige in de bus kwamen we bij de Duane waar minstens 50 man aan het wachten waren... Ik dacht ´daar gaat mijn plan, ik heb dadelijk te weinig tijd om alles te kunnen zien en de bus terug te halen´. Nog niet uitgedacht kwam de buschauffeur naar me toe om me mee te nemen binnendoor voor een speciale behandeling bij de Douane. Binnen 1 minuut stond ik met de benodigde stempels en al in Brazilië!



Terug de bus in naar het park. Daar stond wel een rij van een half uur (denk wederom ivm de vakanties). Maar ik heb zonder al te veel haasten precies alles kunnen halen, zien en belopen zodat ik 5 minuten voor tijd bij de laatste bus stond, met een geweldige ervaring rijker: De mooiste watervallen die ik ooit gezien heb, waar ik ooit zo dicht bij heb gestaan inclusief wat apen en andere vage miereneters achtige beesten.



De volgende dag ben ik naar de Argentijnse kant gegaan (volgorde op aanraden van Erwin, thanks!) en heb daar alles van dichtbij kunnen bekijken. En het is zo ontzettend mooi en indrukwekkend... Misschien wel het mooiste wat ik ooit heb gezien! Alex, you´re a fool! Dat zal ik hem zeker zeggen :).



Aan het begin van de dag hoorde ik twee Nederlanders (een stelletje) praten, die ik de dag ervoor ook in Brazilië had gezien. Ik was zo brutaal om te vragen of ze het goed vonden als ik met hun de dag optrok. Na al die weken Engels praten en vooral enkel met Alex ´opgescheept´ :) te zitten, merkte ik dat ik wel behoefte had om weer eens ´gewoon´ Nederlands te praten. Kijken of ik het nog kon! En op een enkele Engelse zin na, ging me het nog best goed af!



Marloes en Bram, bedankt voor de gezellige en indrukwekkende dag! Vooral de afsluiting in een grote speedboot onder de watervallen door, waar we klets, klets en dan ook kletsnat werden, was erg gaaf. Zoveel water, zoveel herrie... Ontzagwekkend.



De watervallen zijn hoger en 2x zo breed als de Niagara falls op de grens van Canada en de VS. Over 3 km lengte vallen zo´n 275 watervallen en valletjes naar beneden. Normaal gaat er zo´n 1700 miljoen kubieke meter omlaag, in 1992 was er een overstroming en kwam er 37000 kubieke meter omlaag (Moet nog checken of ik de cijfers goed onthouden heb:)). Maar dit zijn cijfers die toch niet voor te stellen zijn, dus het is ook samen te vatten als: veel, heel veel water!



Gelukkig hebben we de foto´s nog, zou Harm Edens zeggen. En ja, als het goed heb ik hier foto´s van. Naast een paar waarschijnlijk nietszeggende kiekjes via mijn mobiel, hebben Marloes en Bram aangeboden wat foto´s van mij te maken en ze op te sturen. Super! Alvast bedankt!



Ik ben nu alweer terug met de nachtbus in Corrientes en heb zojuist mijn fiets laten maken. Na 4 winkels vond ik eindelijk wat ik zocht. Een enigsinds betaalbaar nieuw versnellingssysteempje. Ik weiger er 50 pesos, zo´n 10 euro voor te betalen. Want dat is 1/5 van de nieuwprijs van mijn gehele fiets, haha!



Gelukkig vond ik ergens een winkeltje die wel nog iets tweedehands had liggen. In eerste instantie hoorde ik ze overleggen wat ze ervoor wilde hebben en hoorde ik bedragen rond de 15 a 20 pesos. Maar ondertussen was ik met de oude baas wat aan het babbelen over de route en ons avontuur en toen ik 10 minuten later wilde gaan, gaf hij mij het apparaatje gratis mee, met nog vele succeswensen erbij! Echt mooi hoe iedereen op zijn manier reageert op wat we hier aan het doen zijn! Want ook de fietsmaker waar ik mijn fiets had staan en die hem zou maken als ik ergens zo´n ding kon vinden (hij had er geen) heeft tijdens het monteren en afstellen van mijn nieuwe versnellingsysteempje alleen maar geïnteresseert geluisterd en vragen gesteld en weigerde daarna geld aan te nemen. Dus ook Argentinië, bedankt!



Alles is nu gefixt, de was is gedaan en ik heb de adresgegevens van Alex ontvangen. Dus ik vertrek nu voor de laatste 1000 km!


Ohja, heel Argentinië wens ons plezierig fietsen toe, overal waar ik kijk (langs de weg, voor de ramen van winkels enz.) staan borden of hangen doeken met de tekst: Felices fietstas! of zoiets...


Tijd om te stoppen, die was te slecht.... ;)


Als laatste: Iedereen gelukkig nieuwjaar en tot volgend jaar!