Back on de road! Twice...
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Mark
28 Maart 2011 | Peru, Cuzco
De knoop is doorgehakt:
Mark is back on the road!
Na 3 mooie weken in Buenos Aires was het tijd om weer te vertrekken. Uiteindelijk heb ik besloten Patagonië te laten voor wat het is en mijn weg terug naar La Paz in Bolivia te vinden. Brazilie, Paraguay, Uruguay, Chili en Zuid Argentinië bewaar ik wel voor de volgende keer! Want ik weet nu al dat dit niet de laatste keer is dat ik naar Zuid Amerika ga... Zowel de cultuur als natuur is hier zo mooi!! En ik heb natuurlijk niet voor niets een beetje Spaans geleerd ;). Ik heb getwijfeld wat ik met mijn fiets zou doen. Uiteindelijk heb ik besloten hem te verkopen aan een van de hostelmedewerkers die er geïnteresseerd in was. Het leuke nieuws is dat ik er precies de oorspronkelijke aankoopprijs van $ 50 voor terug heb gekregen, haha! Maar met alle reparaties en verbeteringen die de fiets heeft ondergaan was de kwaliteit en waarde van de fiets dan ook flink verbeterd, om over de emotionele waarde maar niet te spreken! :).
Maar ik ben niet direct naar La Paz gegaan. Er is tussenin nog genoeg te doen en te zien. Dus begon de reis met de bus naar Mendoza. De bekendste wijnstreek van Zuid Amerika. Vooral bekend om de Malbec wijnen. En als je in zo´n gebied komt, moet je tenminste een wijntour hebben gedaan. Er waren twee opties: Per bus of per fiets... Natuurlijk ben ik per... ....bus gegaan! Ik kon echt geen fiets meer zien, haha! Een paar rondleidingen door wat wijnboerderijen en een olijvenboerderij en natuurlijk de nodige wijn, olijven e.d. later had ik ondertussen ook een mooi beeld van de omgeving van Mendoza gekregen. En het lijkt allemaal vrij Europees, behalve de immense Andes-gebergte op de achtergrond. In de buurt van Mendoza ligt namelijk het hoogste punt van de Andes: De Aconcagua (6959 m). Deze berg is de hoogste berg ter wereld buiten het Hymalaya gebergte (daar zijn nog 35! bergtoppen hoger dan hier). Via mijn hostel werd er ook een ´high mountain tour´ aangeboden en aangezien verschillende mensen hier enthousiast over waren, besloot ik tegen mijn gevoel in ook deze tour te doen. Tegen mijn gevoel in, omdat ik er via zo´n tour niet veel van verwachtte. Helaas was mijn gevoel goed en was het dan ook veels te touristisch. Veel in de bus zitten, overal te weinig tijd om iets goed te bekijken en de ´highlights´ waren afgezet of letterlijk dichtgetimmerd om het te beschermen. En die hoogste berg? Die mocht ji van kilometers afstand bekijken zodat je amper kon inschatten hoe hoog het echt is en het wow-effect er behoorlijk af was. Gelukkig was het niet al te duur en waren er leuke mensen in de bus. Deze keer voornamelijk Argentijnen ivm de zomervakantie hier. Dus een prima dag om mijn Spaans te oefenen!
In Mendoza besloot ik ook om te gaan Skydiven (Parachutespringen)! Mooie omgeving, ervaren aanbieders tegen een mooie prijs. Maar helaas, het mocht niet zo zijn... De eerste poging werd ik ´s morgens om negen uur opgepikt om eenmaal op de plaats van bestemming te horen dat de piloot bij een controle wat kleine gebreken aan het vliegtuig vond en dat deze eerst verholpen moesten worden. Rond 12 uur konden we eindelijk de lucht in. Eenmaal in het harnas, met de instructies vers in gedachte, gingen we de lucht in. Binnen 10 minuten konden we helaas weer omdraaien om het vliegtuigje aan de grond te zetten omdat er schijnbaar iets nog niet in orde was... Better save then sorry, maar wat er precies mis was is me nu nog niet duidelijk... Op het moment dat ze zeiden dat we terug gingen had ik zelf zoiets van, laat mij maar springen... Wie weet gaat het mis met de landing :).
De volgende dag zou ik ´s middags al in de bus naar het noorden zitten, dus was er eigenlijk geen tijd voor een tweede poging. Maar om mij tegenmoet te komen zouden ze me de volgende dag om 5:30 oppikken zodat we ´s morgens konden springen om tegen de middag weer terug in Mendoza te zijn. Dus op voor poging twee! De voorbereiding was super! Na nog wat flessen wijn, olijven kaasjes e.d. als avondeten te hebben genuttigd besloten Paolo (een Italiaan die ik in Mendoza in het hostel heb ontmoet) en ik om voor één biertje de stad in te gaan. Één biertje werden er twee en uiteindelijk sloten we ons aan bij een of andere kroegentocht! Wat gratis drankjes en een aantal uurtjes verder was het 5 uur en hebben we vlugvde taxi naar ons hostel gepakt. Ik om mijn spullen te pakken voor de skydive, Paolo om te gaan slapen. Volgens mij waren we beide jaloers op elkaar, haha.
Een half uur later lag ik dus in een busje te slapen op weg naar poging twee. Ik ging er vanuit dat ik wel genoeg wakker zou worden als ik eenmaal uit het vliegtuig zou hangen om te springen zodat ik de ervaring toch optimaal zou beleven :). Uiteindelijk werd ik wakker gemaakt met de mededeling dat er teveel wind was en teveel wolken waren... We zouden nog een uur wachten op beter weer. Dus ik kon beter weer gaan slapen. Uiteindelijk kwam beter weer niet en konden we beter weer naar Mendoza.... Volgende keer beter (weer) dan maar...
Maargoed, wel een gratis 10 minuten vlucht gehad en weer niet neergestort :).
´s Middags zaten Paolo en ik in de bus naar Valle Fertil om daar een tour te maken in een gebied met de naam ´Valle de la luna´, Moon Valley oftewel de vallei of dal van de maan. Een mooi gebied (staat op de Unesco Werelderfgoedlijst omdat het de enige plaats ter wereld is waarin de 7 tijden (kleuren) van de trias periode in het Mesozoïcum era (tijd van de dino´s en het uiteendrijven van de continenten) te zien zijn. Zeven kleuren omdat in elk era (elke tijd) een ander gesteente gevormd is. Zo zie je geel (sulfer), rood (ijzer), groen (koper), wit (kalk of magnesium), bruin/oranje, paars en rose door elkaar. Van de laatste kan ik de kleuren zo niet verklaren, nog eens uitzoeken :). Paars zou vulcanisch gesteente kunnen zijn, deze schitterende dieppaarse kleur heb ik bijvoorbeeld ook gezien in de vulkaan ´Mount Doom´ tijdens de Tongario Crossing in Nieuw Zeeland. In deze Valle de la Luna zijn sinds de vorige eeuw duizenden dinosauriër fossielen gevonden zijn waarvan replica´s in een soort muzeum tentoongesteld worden.
Helaas wederom een tour en dus wederom te weinig tijd, waardoor ik niet alles heb kunnen bekijken en lezen in dit muzeum. Maar je kan nu eenmaal niet iedereen op je laten wachten. De rest was er al snel op uitgekeken... Waarschijnlijk om twee redenen: Ze kunnen beter Spaans (In musea hier in Zuid Amerika vind je zelden teksten in het Engels, laat staan andere talen dan Spaans) en ze zijn wellicht minder nerd (lees: geïnteresseerd) dan ik :). Als dat ook voor jou als lezer geldt, sla dan de vorige alinia maar over!
Na dit park werden we een stuk verderop in een klein gehucht gedropt zodat we direct de bus naar La Rioja konden pakken om daarna de nachtbus naar Salta te nemen waar we de volgende ochtend om 8 uur aankwamen. Tijdens de afgelopen dagen hebben Paolo en ik bekeken wat we wilden zien en waar we wilden gaan. Aangezien ik al in Salta was geweest en de stad al gezien had, dacht ik direct door te gaan naar Bolivia. Maar Paolo had van verschillende mensen gehoord dat de omgeving rond Salta erg mooi zou moeten zijn. Dus hadden we in Mendoza ons geïnformeerd over dit gebied en het leek ons ook zeer de moeite waard. Maar omdat we beide niet met tours wilden gaan, besloten we te kijken of we een auto konden huren. Van Mendoza tot Salta was te duur ivm extreem hoge kosten als je de auto ergens anders wilt achterlaten dan je hem huurt. Vandaar dat we Valle de la Luna per tour hebben gedaan en de rest per bus hebben afgelegd. In Salta gingen we ´s morgens dus op zoek naar een huurauto en uiteindelijk was er bij de derde aanbieder een mooie Chivrolet beschikbaar.
Dus gingen we direct vanuit de bus in de auto verder en inderdaad, de omgeving van Salta is echt schitterend! De eerste dag zijn we richting het zuiden gegaan naar Cafayate (hmm, na zo'n tijd is het toch lastig om de details te herinneren :)). Een stad die net als Mendoza beroemd is om zijn wijnen. Op meer dan 3000 meter is dit is de hoogste plaats op aarde waar wijn wordt geproduceerd. Voor de witte wijn wordt hier dan ook een speciale druivensoort voor gebruikt, de Torrontés. Vooral de laatste 50 kilometer van de rit waren erg mooi. We hebben veel foto's gemaakt met Poalo zijn camera en als we beide terug in Europa zijn, hoop ik de foto's te ontvangen en op internet te zetten! Zo waren er mooie rotsformaties te zien en deed de omgeving me soms erg aan Bolivia denken. Schitterende bergen in een dieprode kleur, met in het dal een revier en veel groen. Afgetekend met een mooie blauwe lucht is het net een plaatje! Bob Ross zou hier wel inspiratie op gedaan hebben!
In Getafe kwamen we in een relaxed hostel terecht waar we samen Italiaans gekookt hebben en Poalo me bijna wilde vermoorden toen ik de spagetti niet op de authentieke wijze in de pan liet vallen :). Gelukkig heb ik het overleefd, maar Italianen en spagetti is en blijft een mooie combinatie! In het hostel viel het me op dat dit een plaatsje was wat niet bij de gemiddelde backpacker op de agenda stond. Een heel ander type volk dan de partyganger die alleen voor het zuipen, stappen en slapen op 'reis' gaat. De avond hadden we met de plaatselijke wijn in de hand (hmmm, toch wel alcohol dus :)) interessante gesprekken op de binnenplaats van het hostel. Uiteindelijk boden we een tweetal aan om met onze auto verder te gaan. Maar zij hadden gehoord dat het vervolg van onze route in de wintermaanden alleen met een 4-wheel drive te doen was en dat ze daarom liever met een tour verder gingen. Huh? 4wheel-drive? Uh, daar weten wij niets van? En de verhuurder van onze auto had ons ook niets verteld of gewaarschuwd toen we aangaven welke route we in gedachte hadden... Laten we ons maar eens gaan informeren bij een aanbieder van zo'n tour. Dus daar gingen we als twee nietswetende touristen net doen alsof we interesse hadden in zo'n tour. De man achter de balie begon enthousiast alles te vertellen wat hij wist over de omgeving. Handig! Op onze vraag met wat voor een auto de tour was, reageerde hij met 'natuurlijk een 4wheel-drive' al wijzend naar een plaatje aan de muur. Op de vraag of het ook met een 'gewone' auto te doen was, keek hij wat verwarrend en zei hij twijfelend 'dat ligt aan het weer, als het een aantal dagen droog is, dan is het wellicht mogelijk'.
Bij de vraag hoe het weer de afgelopen dagen hier geweest was, ging er een belletje rinkelen en zei hij 'Als je hier met een eigen auto bent en terug naar Salta moet, kun je beter de weg terug gaan zoals je gekomen bent! De andere route kan alleen met een 4wheel-drive!'... Uh, oh... Oke, bedankt!
Dus de volgende dag gingen wij met onze niet 4wheel-drive op weg naar Salta... Maar natuurlijk niet terug via de zelfde weg, ben je gek! :). Het eerste deel van de route ging door de 'Quebrada de las Flechas'. Ravijn van de pijlen. Een van de hoogtepunten die we wilden zien, een van de redenen om juist hier de auto te huren. En dat was het zeker waard, echt schitterend! De verschillende lagen gesteente zijn op zo'n manier als bergen uit de grond 'geduwd' (ontstaan door het botsen van de tektonische platen Nazca en Zuid-Amerika) dat de lagen bijna verticaal ipv horizontaal te zien zijn en daardoor op pijlen lijken. Bij nader inzien is het niet echt steen, maar meer hard zand. Daar kwamen we achter toen we zo'n pijl wilde beklimmen en de gewenste houvast geen houvast bleek te zijn en onder je gewicht afbrokkelde... Lekker gevaarlijk! Maar gelukkig kwamen we daar op tijd achter en konden we onze weg vervolgen. Inmiddels waren de verharde wegen dan wel veranderd in zandwegen, maar ze waren prima begaanbaar en een 4wheeldrive was dan ook nergens voor nodig! Tenminste... tot zover dan...
Maar eerst was het tijd voor onze lunch in het kleine plaatsje Molinas. Toen we het dorpje inreden viel me meteen op dat ook de kleinere dorpjes hier in het noorden van Argentinië meer op Bolivia lijken dan verwacht. Maar wat ons te wachten stond was weer wel typisch Argentijns. Er was een ware 'Gaucho dag' gaande. Gaucho's zijn de Zuid Amerikaanse cowboys zeg maar. Dus ipv snel lunchen en verder rijden, zijn we zeker 2 tot 3 uur blijven hangen om de parades en verschillende shows te zien om zo een beetje van het locale leven mee te pakken. Omdat we de auto maar 3 of 4 dagen zouden huren moesten we uiteindelijk toch weer verder om ons plan om die dag nog terug in Salta te zijn te halen. Eenmaal op de weg terug, kwamen we echter de eerste hindernis tegen. Het water vanuit de bergen links van ons ging dwars over, of beter gezegd door, de zandweg heen, op weg naar de revier rechts van ons. Op het moment dat we de situatie hadden ingezien en met tegenzin besloten dat het waarschijnlijk toch beter was om om te draaien en blij te zijn dat we in ieder geval de Quebrada de las Flechas nog hadden gezien, kwam er een grote bulldozer aan om de zaak te repareren. Na een minuutje of 20 stroomde het water nog steeds wild over/door de weg, maar zou het toch begaanbaar moeten zijn... Met twijfel zaten we in de auto toe te kijken hoe de andere niet-forweel-drive auto's stuiterend een weg door het water en de modder baande. Toen wij aan de buurt waren, waagde we het er maar op. Met flink wat gestuiter kwamen we aan de overkant en konden we onze weg vervolgen. Wel spraken we af dat als we terug zouden keren als het erger werd en zolang het niet zou regenen, wisten we in ieder geval zeker dat de weg terug mogelijk was.
Regenen ging het niet, erger worden uhm, is moeilijk te zeggen. In ieder geval vooraf. Als je eenmaal de volgende wegoverstroming door bent kun je er pas wat van zeggen. De eerste 3 gingen allemaal prima en gelukkig was er ondertussen een busje met touristen achter ons zodat als we vast zouden komen zitten we in ieder geval niet alleen zouden zijn. Dit busje was geen 4wheel-drive, maar de guide vertelde ons wel dat ze regelmatig om moesten keren omdat de weg onbegaanbaar was. De volgende en, volgens de guide van de bus achter ons, laatste hindernis zag er niet veel erger uit, maar toen we er eenmaal door de modder aan het ploeteren waren hoorden we meer gebonk van stenen e.d. onder onze auto dan ons lief was. Maar gelukkig kwamen we er doorheen en toen we eenmaal de auto gecheckt hadden, leek alles er goed uit te zien. Goed, maar ontzettend smerig van de modder! :).
Nadat we in Cachi wat koffie hadden gedronken gingen we verder. Voor de zekerheid vroegen we nog aan een voorbijganger de weg naar Salta en de begaanbaarheid daarvan. Op dat moment hadden we in de Lonely Planet (van Paolo) gelezen dat deze weg de mooiste route van het gebied was maar in het winterseizoen ook redelijk verradelijk. Aangeraden werd om de route met een (daar gaan we weer) 4wheeldrive te begaan en zowieso niet in de regen, mist of in de nacht te rijden...Oke... De volgende keer toch maar over de hele route lezen voor we op pad gaan.
De man gaf aan dat we het beter aan de politie konden vragen aangezien de status per dag kon veranderen. De politie kwam met hetzelfde advies, of meer melding: Naar Salta? Enkel via Cafayate mogelijk... Maarja, wie zijn wij om dat op te volgen?... Dus gingen we verder om in ieder geval een deel van de route nog te zien om dan als we niet verder konden terug te keren en dan, verslagen, via Cafayate toch maar op hangende pootjes terug te keren... 'Als we terug moeten is de dag toch al verloren en kunnen we eventueel nog een stuk in het donker rijden, dat hebben we toch al gezien' was ons motto.
Nog een laatste check bij een politiewagen in het volgende dorpje gaf iets meer hoop. Als het nu niet mogelijk was, zou het morgen in ieder geval mogelijk. Het weer was de laatste dagen droog en er zou morgen (maandag) weer een bulldozer gaan om alles begaanbaar te maken. Vandaag, op zondag, zou de bulldozer in ieder geval niet gaan. Omdat de terugreis sowieso een dag verlies zou betekenen gingen we dus verder in de hoop vandaag nog in Salta te komen...
Daar gingen we dan. Het eerste deel van de route was al mooi, maar vooral het tweede deel zou geweldig moeten zijn. En de weg, die was prima begaanbaar todat we voor een stuk kwamen te staan wat er wat minder begaanbaar uitzag, redelijk modderachtig zelfs... En op het moment dat mijn twijfel wilde uiten of we wel verder moesten gaan of in ieder geval liever eerst uit zou willen stappen om er even te voet er doorheen te lopen om te checken hoe diep het was, kreeg Paolo kennelijk de smaak te pakken van het ploeteren door dergelijke modder en gaf vol gas zodat we een paar meter verder compleet vast te staan in de modderpoel! Compleet en dan ook compleet vast, haha! Vloekend in het Italiaans liet Paolo merken niet blij met zijn actie te zijn. Ik zag er de lol wel van in... We waren gelukkig niet alleen (voor de modderpoel stonden een aantal auto's geparkeerd. Wellicht had dat een signaal moeten zijn dat deze modderbende niet te trotseren was), dus het komt wel goed, hoopte ik. Toen ik de deur opende, stroomde de modder nog net niet de auto in, maar meer dan 5 cm sheelde het niet. De onderkant van de auto raakte al de modder, zo diep zaten we erin! Ik dacht slim te zijn om eerst mijn bergschoenen aan te doen voor ik uitstapte, maar ja... Als de auto zo makkelijk in de modder wegzakte, deed ik dat natuurlijk ook. Dus op het moment dat ik mijn eerste voet buiten zette, liep de modder al heerlijk mijn schoen in!
Uiteindelijk stond ik dus met blote voeten in de modder om in een nutteloze poging de auto terug te duwen naar het 'vasteland'. Er zat geen beweging in. In ieder geval niet achteruit, wellicht zakte we nog wel wat dieper weg :). Na wat gesmeek kregen we drie jonge gasten zo ver om ons te helpen. Toen zij eenmaal de schoenen uit hadden gedaan en de broekspijpen hadden opgestroopt en zich voor de auto hadden gepositioneerd, kon poging twee beginnen. Wederom nutteloos... De enige uitweg leek vooruit te zijn. En vooruit betekende dat de weg terug niet meer mogelijk was. Vooruit betekende ook dat we als we eenmaal uit de modder waren, we achteraan in de file konden aansluiten voor de volgende wegversperring. De modderpoel waar we instonden was namelijk niet de enige op dit stuk weg, en bij nader inzien ook niet de grootste... Een paar haarspeldbochten onder ons, stond namelijk een hele rits aan auto's te wachten tot buldozers de weg weer toegankelijk hadden gemaakt... Naast modderpoelen waren namelijk ook stukken weg weggeslagen/weggezakt of versperd door flinke rotsblok partijen. De bulldozer was onderweg, maar had eerst nog een aantal obstakels vanuit de andere richting te overwinnen.
Hmmm, het leek er dus op dat we hier nog niet weg zouden zijn. Hopelijk wel uit dit modderbad, maar nog niet van deze afdaling! Maar first things first, uit de modder met onze auto! Daar stonden we dan. Ik met de drie gasten achter de auto en Paolo achter het stuur voor de ultime poging uit de modder te komen. Een gezamelijke krachtinspanning van de mannen achter de auto en een in frustratie gedoopte flinke hengst van Paolo op het gaspedaal later kwam er beweging in de auto! En ja hoor, zowaar begon hij grip te krijgen, vooruit te kruipen om ineens slingerend weg te schieten uit het modderbad waarbij een flinke en stinkende rookpluim achtergelaten werd... In alle spanning en zenuwen had Paolo vergeten de handrem eraf te halen, haha!
Maar daar stond onze auto dan: Uit zijn modderbad, met een glad maar vies huidje, maar wel aan de overkant.
Mark is back on the road!
Hoe dit avontuur afloopt, kun je binnenkort weer lezen! :)
I miss you!
X Mark
-
29 Maart 2011 - 07:00
Marco Janssen:
Mooie verhalen weer, Mark! Nog veel plezier de komende tijd. -
29 Maart 2011 - 09:48
Sanne:
Haha, Mark wat een geweldig verhaal! Jammer dat we jullie niet bezig konden zien om die auto eruit te krijgen!!
Geniet er nog van, ben benieuwd naar het vervolg van je avontuur!
Groetjes Sanne -
29 Maart 2011 - 10:26
Kim Janssen:
Hee Mark,
Wat een verhaal zeg. Super leuk om te lezen! Nog heel veel plezier de komende tijd! Geniet er nog van!
Liefs kim -
29 Maart 2011 - 14:39
Richard:
Leuk om weer een verslag van je avonturen te lezen, Mark! -
29 Maart 2011 - 19:09
Mialensen:
Ha Mark.
Wat fijn om je verhaal te lezen. Ik heb regelmatig gekeken ik wilde wel iets horen of lezen.
Bedankt.
Ja ja een modderbad kan verfrissend zijn voor lichaam en of geest.
Maar een weg heb je nodig om van de ene plaats naar de andere te komen.
Soms met hobbels of gewoon via een modderpoel.
Nieuwsgierignaar de rest van jullie tochten waar je nu bent aan geland of gestrand.
Liefs van Pap en Mam.
Je zult nu toch wel weer een keer naar Oostrum willlen????
We missen je. -
31 Maart 2011 - 19:58
Elles:
Haha Mark, te grappig!
Wat een pech.... Maar wel avontuur inderdaad and Back on the road;)
Nou, ik ben wel benieuwd hoe het verder is afgelopen. Maar wanneer percies was dit allemaal?
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley