Sanipass en Lesotho

Een nachtje slapen later staan we om 7 uur weer op. Een strakblauwe lucht geeft nieuwe moed. We zijn de auto ingestapt en de Sani Pass opgereden en inderdaad, een 4x4 heb je zeker nodig! Wat een avontuur om daar naar boven te hobbelen, stuiteren en af en toe te rijden.
Eenmaal boven gaan we als eerste naar de highest Pub in Afrika voor een bakje koffie en chocolademelk om daarna de weg (zover je die zo kan noemen) te vervolgen. Veel beter werd het in eerste instantie eigenlijk niet. Wel vlakker. Maar op weg naar de bewoonde wereld wordt het langzaam steeds beter. Er wordt dan ook met man en macht aan de wegen gewerkt, door heel het land door lijkt het wel. Zo worden we nog een keer opgehouden door een grote graafmachine op de weg en na 3 minuten wachten, heeft hij de weg begaanbaar gemaakt en kunnen we verder. Misschien waren we hier gisteren of eerder op de dag simpelweg gewoon gestrand. Rond een uur of een hebben we ineens asfalt onder onze kont en zien we de nog te rijden minuten op de Tom Tom bijna als secondes aftellen. De verwachtte lunch van 14:30 werd dus ineens 13:30.

Na de lunch in Mokhotlong, geregeld door een voorbijganger te vragen omdat we geen restaurant konden vinden, zijn we verder gereden met als doel die dag nog uit Lesotho te komen aan de noordkant van het land. Waar we eerder met gemak minuten van de TomTom verwachtte aankomsttijd af konden rijden, was het nu andersom. Hoe verder we kwamen, hoe duidelijker het werd dat we niet voor het donker terug in Zuid Afrika zouden zijn. Ondanks soms met 80+ km/uur over de gravelbergwegen te scheuren. Ook hier lijkt volgend jaar spiksplinternieuw asfalt te liggen. Gelukkig staat in de Lonely planet een leuke B&B vernoemd: Mamohase.

Aan huis bij een Lesothoaans(?) gezin hebben we een avondje Lesothos geleefd: ‘ Douchen’ boven een teiltje met een emmer heet en een emmer koud water, de was die nog was was (en dus niet droog) aan de lijn gehangen om daarna traditioneel te eten met onze gastheer en zijn neef. Zijn moeder liep met een bord rond en kwam (of mocht) niet aan tafel zitten, zijn 108 jarige demente grootmoeder kroop zonder bord rond en werd soms terug in haar hok, uh kamer gestuurd of gedirigeerd.
Hoewel dat laatste wat pijnlijk was om te zien, was leuk om zo meer over Lesotho en het leven in Lesotho te weten te komen. Een mooie bijkomstigheid was dat het eten lekker is. Net als bij de lunch: Kip met rijst en spinazie. Maar nu nog met een lekkere tomaten gravy, pompoenstampot en een gekookte aardappel. Het eten zelf, als werkwoord, doe je met de hand! Maar voor je aan tafel gaat, goot de gastheer eerst water over je handen om ze te wassen om daarna je een handdoek te geven.

Allemaal erg keurig en netjes. Ook zijn antwoord op onze vraag of er nog plek was vond ik mooi: Most Certainly. Die vraag konden we overigens pas stellen na sanipass versie 2.0 van die dag: De rit naar de B&B was zeker zo bumpy en kermisattractie-alike. Alleen het gebrek aan scherpe S-bochten met diepe afgronden, maakt het wat minder spannend.
De volgende ochtend bij het Engelsachtig ontbijt (Porridge (ook weer zo lekker hè Maite ), bonen, ei, tomaat en erg lekker home-made brood), schuift ook een nichtje van de eigenaar aan. Het meisje is een jaar of 3 denken we en bleef ons geconcentreerd aankijken. Er wordt niet met haar gepraat en zelf spreekt ze ook geen woord uit. Maar dat is ook onmogelijk doordat ze haar mond maar voller en voller bleef proppen. Nadat ze alles wat op haar bord lag, in haar gewerkt heeft, is ze toch nog in staat het weg te krijgen. Iets wat we beide niet meer verwacht hadden. Na het ontbijt zijn we onze spullen gaan pakken en via de mooie oprijlaan weer vol in beweging vertrokken.

Eenmaal bij de grens wordt het nog even spannend, nadat we Zuid Afrika uit waren gereden onderaan de Sani pass en netjes een departure stempel hadden opgehaald bij de douane, was de douane van Lesotho nergens te bekennen. De Zuid-Afrikaanse douanebeambte zei dan ook: Now you can go up! Dus dachten we de Lesotho grens, na een stukje insane niemandsland gepasseerd te zijn, wel boven op de berg tegen te zullen komen. Maar na de koffie en chocomel op de top zijn we verder gaan rijden zonder een slagboom, grenspost of enig andere vorm van oponthoud tegen te komen. Eenmaal een flink eind Lesotho in, beseften we dan ook langzaam dat we er eigenlijk gewoon Illegaal waren.

In de lonely planet staat beschreven dat enkele grensposten onbemand zijn en dat je in dat geval je in een daar ook genoemd stadje dichtbij die grenspost moet melden. Maar voor de Sanipass was dit niet het geval. Ook waren deze stadjes of de hoofdstad niet echt binnen reisafstand (van 1 dag) van waar we waren. Het zou ons zeker twee dagen gaan kosten als we nu nog ergens een entree stempel zouden moeten gaan halen.

Bij de grensovergang waar we nu op af rijden, is er wel overduidelijk een post met slagboom en al. De beambte pak dan ook onze paspoorten en kijkt ons direct verbaasd aan: Where are your entry stamps!?
Uh… Die hebben we niet? Er was bij de Sani pass geen post?
Met onze paspoorten in de hand loopt ze zonder verder iets te zeggen weg. Ondertussen worden wij vermaakt met een survey, een vragenlijst afgenomen over hoe ons verblijf in Lesotho was (kort, erg mooi!) en welke verbeterpunten we hebben (een bemande grensposten waar je niet zomaar aan voorbij kan rijden wellicht?).

Na de survey krijgen we (van iemand anders) onze paspoorten weer terug, netjes gestempeld met een vertrek én binnenkomst stempel voor Lesotho. Dat de binnenkomst enkele dagen voor vertrek uit Zuid Afrika ligt en de plaats van binnenkomst een andere was dan waar we Zuid Afrika achter ons hebben gelaten, doet er schijnbaar niet toe. Hopelijk ook in de toekomst niet, want nu zijn we een dag of vijf in twee landen tegelijk geweest :).

De rest van de dag hebben we vooral (weer) in de auto afgelegd. All the way down naar de kust, dicht bij Durban, in een plaatsje Umkomaas. Bekend als top-10 duiklocatie in de wereld. Vanwege Aliwal Shoal (een uitgestrekt stuk ondiep water) en de mogelijkheid om met haaien te duiken. We zijn benieuwd!