Terug naar Argentinië, Bariloche, BA en naar huis
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Mark
05 December 2015 | Nederland, Tilburg
Hallo Allemaal, hier eindelijk het einde van onze reis...
's Morgens zitten we weer om zeven uur in de bus terug naar Argentinië, terug naar El Calafate. Chili beviel ons erg goed en doet zijn naam eer aan: Het was er zowel chilly als gemoedelijk. De mensen waren vriendelijk en we hebben er heerlijk gegeten. Maar helaas was er niet echt een route noordelijk mogelijk. Ongelooflijk hoe afgelegen alles ligt en hoe Chili een gewoon wegennet van noord naar zuid ontbeerd. Vreemd genoeg kost de weg terug minder dan de helft dan de reis heen. Dezelfde afstand, hetzelfde busbedrijf, maar in plaats van 900 Argentijnse pesos (90 euro) kost het nu maar 30.000 Chileense dollars (40 euro) voor twee personen. Ook dat was een reden waarom Chili wel beviel, het lijkt allemaal goedkoper.
Tijdens veranderen, want Chili was bij mijn weten altijd het duurste land van Zuid Amerika.
Rond de middag staan we weer in El Calafate met als planning om zo snel mogelijk een auto te huren en naar het noorden te rijden. Zo'n 1500 kilometer verderop zullen we 5 dagen later immers het vliegtuig terug naar Buenos Aires pakken. Maar eerst even lunchen! Dus met de volle backpacks op de rug het eerste restaurant binnen waar we wat vreemd aangekeken werden. Een pizza later liepen we (blijkbaar met oogkleppen op) naar de rand van het stadje waar volgens de Lonely Planet enkele
autoverhuur zaken zaten. Eenmaal daar aangekomen lopen we tegen een lamp die al redelijk door ons beschadigd moet zijn: Alles is natuurlijk dicht tussen minimaal twaalf en drie. Bij een van de drie bedrijfjes is nog wel iemand aan het bellen die we brutaal genoeg toch maar even storen.
Helaas heeft ze geen auto's meer de komende week beschikbaar... En stel dat... wat is dan de prijs? Nou, wel duur, maar voor een paar daagjes wel te doen. Ook wijst ze ons nog op andere car-rentals in het centrum van de stad, waar we zojuist vandaan kwamen. Ook daar was alles dicht. Een alternatief was wel alvast uit te zoeken: Met de bus via route 40... Die route zou namelijk gaaf zijn en er zouden meerdere tours en bussen deze route afleggen. We hebben het hele stadje afgezocht, maar geen tour te bekennen. De enige optie was een bus die vooral 's nachts zou rijden en 250 euro PP zou kosten.
Damn... dan is vliegen nog goedkoper?! Dus ook die optie maar uitzoeken, en ja hoor, voor 265 euro PP konden we ook met het vliegtuig... Helaas kwamen we daar pas achter op het moment dat het vliegtuig letterlijk op het punt van vertrekken stond en dus niet meer te halen viel. Onze hoop om vandaag nog op weg te zijn, moesten we laten varen. De eerst mogelijke vlucht zou morgen rond vier uur in de middag zijn.
En een auto huren? Tja... die zoektocht zijn we na drieën weer begonnen, toen de bedrijfjes een voor een weer open gingen. Wat bleek: er zijn in El Calafate wel 20 autoverhuurbedrijven, allemaal klein, allemaal zonder auto.... bovendien hadden we er ook niets aan gehad. Naast een huurprijs van zo'n 100 euro per dag kwamen we achter nog een wat grote kostenpost: Om de auto in te leveren in Bariloche i.p.v. El Calafate rekende alle bedrijfjes bedragen van zo'n 900 tot 1200 (!!!) euro. Sommige zelfs zonder blikken of blozen, zelfs al ze ook in Bariloche een vestiging hebben.
Een illusie armer en (opnieuw) een flinke deuk in het vertrouwen op de Lonely Planet (die zowel over alle tour opties als autohuur opties had geschreven) hebben we snel onze vliegtickets geboekt een gegrilde kip gehaald en enige frustraties weg gegeten :).
PS. Als we in Nederland plofkippen hebben, dan weet ik niet hoe we de gigantische kluiven hier moeten noemen... Normaal weten Maite en ik ons wel raad met een gegrild kippetje, deze keer hebben we minimaal 1/3 weggegeven of laten liggen om zelf geen plofmensen te worden, voor zover dat nog te voorkomen is.
Maar goed, met een volle buik hebben we die nacht lekker geslapen. Wel met alle ramen open en alle dekens van het bed af. Want ook al is het hier 's nachts zo rond het vriespunt, in dit hostel stond de verwarming zo ontzettend hoog, dat we de weggegeven kip prima zelf hadden kunnen houden om de volgende dag nog even op de vloer te grillen.
Bij deze nog een bedankje naar opnieuw: BATS travel, na een leuke dag bij de Purito Moreno gletsjer, hebben ze nu over onze backpacks gewaakt en ons geholpen met onze zoektocht om uit El Calafate weg te geraken.
Het laatste wat ons nog te doen stond was het regelen van een auto in Bariloche. We hadden geen zin om ook daar weer zo'n zoektocht te moeten maken. Bovendien zou dat opnieuw zonde van de tijd zijn welke toch wel schaars wordt. Dus op Hertz.ar een auto uitgezocht en gereserveerd m.b.v. mijn creditcard. Zo, dan is dat in ieder geval geregeld.
De volgende dag hebben we dan ook alleen maar geluierd, gelezen en 's middags het vliegtuig gepakt... En nog een keer onze mail gecheckt... Fijn: een bevestiging van Hertz met de tekst: Uw auto hebben we helaas niet.
Uh, oke...
In Bariloche aangekomen hadden we dus twee zaken te regelen: een slaapplek en auto. Al snel zagen we een eerste car-rental en daar konden we direct een auto meenemen, goedkoop en snel. Echter was het een lokaal kantoortje en toen ik over verzekeringen vroeg of de werkwijze bij eventuele ongelukken bleken verzekeringen niet mogelijk te zijn en konden we afhankelijk van de gemaakte schade een eigen risico van 2.000 euro hebben. Echt vertrouwen had ik er niet bij en bovendien had de beste man geen blauwe ogen... We spraken af dat we erover zouden denken en morgen eventueel terug zouden komen. Het was inmiddels half acht in de avond en om 20:00 ging hij sluiten.
De kans was dus klein dat we nog iets zouden vinden, maar er waren in ieder geval opties. Zoals de Lonely Planet het deze keer wel goed omschreven had, waren er hier inderdaad veel autoverhuurzaken. Morgenvroeg zouden we wel snel iets vinden. Eerst een slaapplekje regelen zodat we de bepakking ook kunnen droppen. Verder sjokkend met al onze spullen kwamen we nog langs Sixt. Dit is wel een bekende naam en het was nog net voor achten, dus nog een poging wagen.
En ja hoor, een relaxte man kon ons nog helpen en we besloten maar meteen alles te regelen. Het was in beginsel een stuk duurder dan de andere optie, maar wel met verzekering opties, vrije kilometers en drop off bij het vliegveld. Alles bij elkaar veel meer vrijheid, vertrouwen en uiteindelijk waarschijnlijk dezelfde kosten.Een half uur later stonden we buiten met een auto gereserveerd voor de volgende ochtend, want deze stond nu nog op het vliegveld. Maar goed, eindelijk: ROADTRIP!
Niet veel verder vonden we het hostel waar we wilde slapen, ook dichtbij Sixt, zodat we 's ochtends meteen konden gaan. Maar helaas, vol :(. Wel bood de eigenaar ons heel lief aan ons wel naar een ander hostel te brengen wat net zo duur en goed was van een vriend van hem... Een belletje later om te checken of daar plek was, stapte we in zijn auto en reden we een (flink!) eind terug naar de andere kant van het centrum. Een leuk hostel, met ook een relaxte eigenaar, maar helaas ineens niet meer zo dicht bij Sixt :).
Beide vrienden raadde ons aan om bij La Fonda del Tio te gaan eten, vooral de Milanesa moest je proberen. Value for money zou het zijn. Maite bestelde een forel en ik ging voor de aanbevolen schnitzel. Gelukkig was de ober zo attent om mij de kleine portie aan te raden, want wat een lap vlees!! Aan andere tafels zagen we de Milanesa's al voorbij komen, het waren complete pizza bodems gezinsformaat die schnitzels, overladen met een lading kaas en ham waar je U tegen zegt. De schnitzel was voor mij gelukkig gehalveerd (nog minimaal 300 gram) de bijgeleverde hoeveelheid ham en kaas leek onveranderd...
Om even bij het eten te blijven, twee dagen later bestelde ik een hamburger: Deze was misschien nog wel van overtreffende trap:
Om te beginnen neemt men een aantal plakken salami (van misschien wel 2 mm dik). Daarop leg je tot wel 7 (deze keer redelijk normale dikte) lagen ham. Dit samen met misschien een tomaatje en blaadje sla is je bedje voor je hamburger van meer dan een centimeter dik. Om vervolgens na wat uit en saus het geheel af te toppen met twee gebakken eitjes.
Iemand nog wat proteïne nodig? Serieus: Ik wil de komende week vegetarisch eten! Dit is te veel vlees! Mark Lenssen zegt:
TOO MUCH MEAT!
Oh, had ik al gezegd dat het broodje een diameter van minimaal 15 cm had?
Tussen de schnitzel en burger had ik gelukkig mijn balansdag: Een lekkere forel met wat krieltjes... Helaas had Maite een achteraf gezien tweepersoons pizza besteld, belegd met een kilo namaak mozzarella, wat rucola en pancetta. En natuurlijk is een kilo mozzarella niet genoeg, dus nog een goede laag parmezaan voor de smaak.
Je kan op sommige plekken hier heerlijk eten, maar het is echt zoeken naar fatsoenlijk voer. Bijna overal is het belachelijk veel, vet en zout en zijn de basisingrediënten voornamelijk: vlees en kaas. Nummer één sandwich als ontbijt of lunch is dan ook vaak (en tevens de enige keuze): Ham en kaas, of salami en kaas.
Gelukkig heb je bij sommige hotels ontbijt inbegrepen, dan kun je nog kiezen voor Jam op je Croissant. Of ja, kiezen.... de andere keuze is: niet ontbijten. Maar dat is na zo'n avondmaal ook een prima optie.
Genoeg over eten: We hebben een auto voor 3 volle dagen en zijn klaar om te gaan! Eerst naar de supermarkt (voor wat kaas, salami, ham, jam en croissantjes... Uh voor wat lekkere dingen (voor zover mogelijk) en off we go!
We zouden de zeven meren-route gaan rijden en verder nog geen idee, oh een wijnboerderij bezoeken, dat is ook wel leuk. De man die ons bij Sixt had geholpen hebben we met een kaart van de zeven-meren route in de hand gevraagd wat er ten noorden of oosten van de route te doen is. Zijn antwoord was kort en krachtig: Niets... Met die informatie zijn we op pad gegaan... Na een uurtje rijden langs al veel meer en bergen, komen we aan het begin van de route aan en al gauw wordt duidelijk dat als we door gaan rijden we op dag 1 de route wel gereden hebben. Dus besluiten we bij de eerst mogelijke afslag maar meteen die te nemen zodat we niet heen en terug dezelfde weg gaan afleggen maar we er onze eigen ronde van kunnen maken, grotendeels via het 'niets' dus. Het eerste deel staat nog op de kaart en brengt ons langs echt schitterende uitzichten, mooi bosrijk gebied waar veel campings liggen. Echt een gebied waar je een prima zomervakantie in de natuur kan hebben. Toch besluiten we niet hier een camping te gaan zoeken (wellicht ook te koud op deze hoogte zonder onze gehuurde, maar met onze eigen, slaapzakjes), maar door te rijden.
Inmiddels hebben we al gelezen over de enige wijnstreek die dit deel van Argentinië rijk is en over verschillende Dinosaurus musea. Beide zo'n 300 kilometer van de initiële route. Maar goed, met vrije kilometers in de pocket besluiten we dus een extra lusje door het niets te gaan maken. En wat gaaf! Waar iedereen hier je adviseert niet te gaan, is het juist zo gaaf om te rijden. Kilometers uitgestrekte landschappen die toch telkens wisselen van sfeer en gevoel. Eerst nog wat groen met de sneeuwtoppen van de Andes aan je linkerkant, later steeds meer dor en rood. Zo nu en dan groen van de koper of wit van het zout.
Aan het eind van de dag komen we aan in El Chocon, waar tientallen condors over ons heen cirkelen en waar enkele vrolijke dino's langs de weg ons verzekeren dat we op de goede plek aangekomen zijn. Het museum was al dicht (inmiddels bijna acht uur 's avonds), de cabanas in de buurt te duur en dus besloten we toch nog een keer in de tent te gaan slapen.. Dan maar ons goed inpakken tegen de kou om anders maar in de auto verder te slapen. Maar wat blijkt? Om 21:00 uur 's avonds zaten we buiten in T-shirt nog te eten... Zo'n 300 kilometer noordelijker en waarschijnlijk vooral zo'n 1000 meter lager gelegen, zijn de temperaturen heel anders. Overdag was het ruim 25 graden geweest en 's nachts bleef het zeker boven de 10 graden. Ik had het zelfs warm in mijn slaapzak, zonder mijn sokken, muts, trui, broek of ook maar iets aangedaan te hebben. Een prima nachtje kamperen dus, het onmogelijk haringen in de grond krijgen niet meegerekend dan.
's Morgens zijn we meteen naar het museum gegaan. Wat gaaf! De paleontoloog die als kinds af aan al in mij zit, is weer wakker geworden vanaf de eerste blik op wat er in het museum wordt tentoon gesteld. Hier in El Chocon is de grootste carnivoor opgegraven die ooit op het land geleefd heeft (voor zover we nu weten). Deze Giganotosaurus is nog groter dan zijn bekende Amerikaanse broertje: de Tyrannosaurus Rex. Het bijzondere is dat deze pas in 1993 is gevonden, bijvoorbeeld nog na het uitkomen van Jurassic Park!
Ruim 14 meter lang in bijna volledig bewaarde staat hebben ze deze gigantische reptiel opgegraven en hier, als replica, deels weer ingegraven zoals hij gelegen zou kunnen hebben. In de volgende ruimte hebben ze een replica opgezet en pas dan zie je echt hoe enorm groot zo'n beest was. Die wil je niet achter je aan hebben!
Tenzij je de Futalognkosaurus of Argentinosaurus bent... Dan knipper je nog niet eens met je ogen. Deze Titanosaurus-achtige (een groep dino soorten waarvan verschillende exemplaren in Zuid Amerika gevonden zijn, lijkende op de meer bekende brontosaurus of diplodocus (lange nek en staart, 4 poten, zwaar lijf, herbivoor), is namelijk 80 kilometer verder in een museum opgezet. Dit beest zou meer dan 30 a 35 meter lang geweest moeten zijn en tegen de 80 a 100 ton zwaar. Zo immens groot, dat hij misschien wel weinig tot niets te duchten had van het monster wat hier voor ons staat. Maar daar gaan we morgen naar op zoek. Na 2 uur door het kleine museum te hebben gestruind, staan we weer buiten en struikelen we figuurlijk over een nog levende diersoort, iets kleiner, maar minstens zo sterk: Mieren. Er 'liep' een heel spoor blaadjes over de parkeerplaats. Erg grappig om duizenden mieren over tientallen meters aan het werk te zien. Met blaadjes wel 10 a 20x hun eigen grootte (en gewicht) lopen ze te zeulen naar hun nest. En de route is rechtdoor, wat de obstakels ook mogen zijn. Zelfs een stoeprand 90% omhoog lijkt geen probleem.
Na dit schouwspel was het tijd om de route te vervolgen. Door het stadje Neuquén (230000 inwoners en is vooral aan de
doorgaande weg gesitueerd en daardoor een immens lang uitgestrekte stad) op naar meer dino's en wijn. De eerste Bodega die we bezoeken, is van de familie Schroeder. Nadat we door de bewaakte poort naar binnen mogen, verdwalen we bijna tussen de wijnstruiken op weg naar het hoofdgebouw. Toch is deze gigantische boerderij (mag je dat zo noemen?) maar klein. Ze produceren zo'n 3 miljoen liter wijn per jaar, waar in de bekende wijnstreek Mendoza er Bodega's zijn die met gemak
het tienvoudige halen. Eenmaal binnen worden we vriendelijk verwelkomt en mogen we een tour nemen. Samen met een van de werknemers lopen we ruim een uur door alle ruimtes van het productieproces. Zoals alle bodega's in deze regio blijkt deze in de laatste 15 jaar te zijn opgezet in samenwerking met de provincie Neuquén. Het bijzondere is dat er hier gebruik wordt gemaakt van het glooiende landschap doordat ze het hele gebouw inclusief kelders zo tegen een heuvel aangebouwd hebben om in het hele productieproces geen of weinig pompen en andere machines nodig te hebben voor het vervoeren van de wijn tijdens de verschillende fases. Zwaartekracht doet zijn werk. Je gooit de druiven aan de bovenkant in de eerste machines en na 5 stappen (schoonmaken, gisten, bewaren, rijpen en bottelen (woorden en processen zelf gegokt :)) verlaat de wijn de bodega.
Ze zijn open in hun verhaal qua werkwijze (zo gooien ze bijvoorbeeld extra gist bij de wijn om het gistingsproces te versnellen. Bij bepaalde 'kwaliteits' of meer traditionelere wijnhuizen mag dit echt niet volgens mij. Maar verder is het erg modern, maar wel puur (waar steeds meer wijnhuizen ook 'smaken' toevoegen aan hun wijnen om de 'kwaliteit' jaar in jaar uit te garanderen).
In de voorlaatste ruimte (de laatste ruimte is de belangrijkste: een wijnproeverij :)) ligt ons nog een verassing te wachten. Hier is, alsof het een museum betrof, een opgravingsplaats tentoongesteld. Tijdens het bouwen van het hoofdgebouw zijn ze bij het uitgraven van de kelders op botten van een dinosaurus gestuit. De bouw is voor een aantal maanden stilgelegd en een team paleontologen uit de buurt heeft de opgraving uitgevoerd. De dino heeft als tweede naam 'Schroeder' gekregen en de familie Schroeder heeft hun eerste lijn wijnen: Saurus genoemd. In de kelders hebben ze de opgravingssite gelaten zoals hij na de vondst is achtergelaten. De botten die je ziet, zijn replica's gekregen van het museum. De echte botten liggen in het museum.
Een fles Schroeder rijker verlieten we het gigantische erf om onze dag te vervolgen. Voor de poorten van de volgende wijnhuizen kwamen we erachter dat we best wel eens geluk gehad hebben dat we bij de eerste bodega welkom waren. De rest bleek namelijk allemaal dicht omdat het a) zondag was, maar vooral b) dag van de verkiezingen.
PS: Schrijf ik nu zo omdat ik 'The Rosie Project' aan het lezen ben?! Aanrader!!!
Damn, presidentsverkiezingen... Hopelijk gaat dat niet nog meer van onze plannen in de soep gooien. Maar goed, ook het museum van vanmorgen was gelukkig open, al begrijp ik nu de korte openingstijden beter (van 7 tot 11 uur ' 's morgens).
We rijden verder naar onze volgende bestemming: de Argentinosaurus. Volgens de Lonely Planet (yeah right...) zou er een museum bij de opgraving geopend zijn en nog mooier: Zou je aan de opgraving mee kunnen helpen. Hiervoor moet je wel vooraf e.e.a. geregeld hebben en dat is lastig te doen als je het pas leest als je al op weg bent... Maar goed, wie weet waar we uit komen. De navigatie stuurt ons over zandpaden waar we echt niet mogen komen (Danger, Danger, High Voltage everywhere). Maar bij de derde weg die niet uitnodigend oogde, wagen we toch een poging. De borden negerend (we kunnen geen Spaans, en hoe zo zijn uitroeptekens en dergelijke Universeel?) rijden we een stukje door, maar een kilometer of 5 verder komen we bij slagbomen en huisjes aan... Toch maar snel omdraaien helaas. Als ik het goed begrepen heb, wonen hier afgeschermde leefgemeenschappen die dus uh, afgeschermd willen zijn.
Dan maar weer via de hoofdwegen en een flinke omweg naar het museum. Een wijnhuis langs de weg lijkt een mooie tussenstop, maar is dicht en route naar het museum lijkt langer dan gedacht, maar vooral erg afgelegen. Via een gravelweg waar we alleen grote vrachtwagens tegenkomen, vervolgen we onze route en ook daar staan verschillende waarschuwingsborden. We zitten midden in het werkgebied van YFM, de grootste nationale oliemaatschappij van Argentinië.
Maar iedereen zwaait vriendelijk, dus rijden we maar door. Een flinke poos later rijden we in de richting van een grote golfplaten loods wat plots het 'museum' lijkt te zijn. De navigatie zegt immers dat we op de plaats van bestemming zijn gearriveerd. Het lijkt erop dat we de eerste bezoekers van de dag zijn, zo tegen het eind van de middag. Maar we blijken eerder de eerste bezoekers in 2 jaar te zijn. Zo lang is het museum immers dicht, horen we van een meisje wat naar buiten is gekomen. Ze blijkt een student aan de Universiteit te zijn en les te krijgen van de ontdekker van de Futalognkosaurus, Jorge Calvo. Het museum is dicht omdat het niet rendabel is. Gek hè, als je er 300 km door het niets enkele reis voor moet maken...
Na een kort gesprekje vraag ik of we echt niet kunnen gaan kijken, en onze gastvrouw zie je denken: tja, waarom ook niet....
Ze verontschuldigd zich dat ze weinig van de materie weet, maar weet ons meer dan we kunnen begrijpen en onthouden te vertellen... Maar hoe bizar! Hier in the middle of nowhere liggen gewoon de enige echte fossielen van een ontzettend unieke vondst... Onder een golfplaten dakje met een padlock slotje... Er is geen geld om verder te graven en geen geld om de botten naar een 'echt' of ander museum te brengen waar wel mensen wonen of kunnen komen. Bijvoorbeeld in een stadje als Buenos Aires?
We kijken onze ogen uit... Zo ligt er ook een fles wijn tussen de botten (stelletje zuipers die paleontologen) welke toevalligerwijze van Bodega Saurus is... Nu blijken de botten waar de wijn bij staat, ook nog eens die botten te zijn die daar in de kelder gevonden zijn.
Maar het pronkstuk van de collectie is dus de Futalognkosaurus en mijn god, wat een beest (was dat)! Onvoorstelbaar om dat met je eigen ogen te zien, een dijbeen en heupen nog groter dan je zelf bent. En zo vaag dat het hier maar ligt te liggen...
Hopelijk is vandaag een belangrijke dag voor het behoud van en de verdere zoektocht naar fossielen als deze. De mogelijke nieuwe president kan Argentinië hopelijk uit decennia lang financieel wanbeleid helpen, zodat er weer structureel iets opgebouwd kan worden. Want hier opnieuw besef ik me wel dat het een prachtig land is met een enorme diversiteit. Zo jammer dat het lijkt dat men dit zelf niet beseft en zo jammer dat het reizen, het toerist zijn hier soms zo moeilijk lijkt.
Na de indrukwekkende rondleiding in het gesloten museum, vervolgen we onze weg naar het volgende museum. In het stadje verder op (50 kilometer minstens) zouden ze namelijk een replica van dit monster opgezet hebben. Eens kijken of ze daar wel volle zalen trekken. De zaal waar het ding staat, is groot, maar niet vol. Want ook dit museum is helaas dicht. we hebben buiten door de ramen staan gluren, maar helaas niet onder het beest gestaan om de grootte echt op je in te laten werken.
Maar goed, genoeg dino's, genoeg wijn. We zijn wel toe aan wat eten en een bedje. En ook dat was er in dit stadje niet. Na een mislukte poging (er waren wel cabins, maar volgens de kinderen van 5 jaar niet beschikbaar en verder was er niemand te bekennen).
In het volgende stadje vonden we een hotel en een hamburger. De eerder beschreven hamburger... Die wist ik me niet meester te maken. Tijdens me continu verbazen over wat ik op mijn bord vond, hebben we de uitslag van de presidentsverkiezingen nog gekeken. Hopelijk is Macri de man die de Argentijnen een betere toekomst kan brengen.
De laatste dag van onze roadtrip zijn we na 300 kilometer niets weer de zeven-meren route opgereden en daar hebben we nog wat beroemde Bariloche Chocola geproefd om uiteindelijk via een mooie route weer terug in Bariloche aan te komen. Daar hebben we het hostel dicht bij Six weten te vinden (waar nu wel plek was) om de volgende dag de auto niet daar, maar op het vliegveld te droppen.
En zo waren we weer in Buenos Aires. Precies zoals gepland, zodat we hier nog 3 a 4 dagen de tijd hadden om nog iets te doen. Maar blijkbaar waren we er soort van klaar mee. El Tigre was een optie, maar door het weer niet echt interessant. We zouden nog naar Montevideo (Uruguay) kunnen gaan, maar opnieuw de tas pakken, zochten we blijkbaar ook niet meer. Daarom hebben we nog maar eens een hotel in BA geboekt en zijn we de stad verder gaan verkennen. Deze keer met minder 'regel' stress en een stuk minder vermoeid, beviel het een stuk beter. Lekker over de markt struinen in San Telmo, nog een keer heerlijk eten bij Don Julio een bezoek aan het graf van Evita (Cementerio Recoleta) waarna ik daar Manchester - PSV (0-0) heb zitten kijken.
Die avond hebben we ook afgesproken met Flor, een vriendin van me die Ik in 2012 hebben leren kennen als de vriendin van Michael een reisgenoot die Alex en ik hebben leren kennen (door hem met pepperspray kennis te laten maken :)).
Het was leuk met haar bij te praten, te buurten en we hebben samen twee gezellige avonden doorgebracht. De laatste avond heeft Flor ons nog meegenomen naar een leuk Armeens restaurant waarvoor we wel ruim een uur buiten hebben staan wachten zodat we na 23 uur eindelijk konden gaan eten. Maar het was het waard, eindelijk andere smaken, fatsoenlijke porties, enz. Dat zouden meer mensen moeten doen! Maar het is hier ook stervensdruk, dus... Waarom zijn deze plekken dan zo zeldzaam?
Met een goed einde en veel te vroeg vertrekken we de volgende dag naar het vliegveld. Omdat we tijd zat hebben, besloten we de bus te pakken. Er gaat een min of meer rechtstreekse bus naar het vliegveld (reistijd 2 uur, tegen 45 minuten per taxi) voor een paar cent, dus een prima optie.
We staan met onze backpacks op de rug langs de weg, nee herstel, op de weg en op het moment dat de bus met het rode bordje: Airport eraan komt, steken we onze handen de lucht in en zwaaien we naar de chauffeur... Die moet gedacht hebben: Wat een aardige mensen en besloot vrolijk door te rijden.... Want ja, blanke, met bagage overladen mensen die er als toerist uitzien en naar je zwaaien, hoeven vast niet met je mee naar het vliegveld....
Wat denken die mensen hier!?! Maite en ik kijken elkaar vol ongeloof aan gaan maar weer verder met wachten, dat kunnen we inmiddels immers goed. Als eindelijk er weer een bus komt, besluit ik om mijn leven maar te wagen en midden op straat me voor de bus te gooien... Gelukkig blijkt dit de juiste tactiek te zijn en mogen we instappen om vervolgens na 2 uur bussen veel te vroeg op het vliegveld te zijn. Daar gaan we nog lekker in het laatste zonnetje voor dit jaar de doggybag Armeens leegeten om vervolgens aan onze rechtstreekse vlucht naar Amsterdam te beginnen. 13 uur later staan we weer op Schiphol... Dat voelt toch anders dan een tocht van 24 uur.
Binnen no time zitten we weer in de Hollandse stress, want er moeten flink wat sinterklaasgedichtjes geschreven worden! :)
Liefs,
M&M
's Morgens zitten we weer om zeven uur in de bus terug naar Argentinië, terug naar El Calafate. Chili beviel ons erg goed en doet zijn naam eer aan: Het was er zowel chilly als gemoedelijk. De mensen waren vriendelijk en we hebben er heerlijk gegeten. Maar helaas was er niet echt een route noordelijk mogelijk. Ongelooflijk hoe afgelegen alles ligt en hoe Chili een gewoon wegennet van noord naar zuid ontbeerd. Vreemd genoeg kost de weg terug minder dan de helft dan de reis heen. Dezelfde afstand, hetzelfde busbedrijf, maar in plaats van 900 Argentijnse pesos (90 euro) kost het nu maar 30.000 Chileense dollars (40 euro) voor twee personen. Ook dat was een reden waarom Chili wel beviel, het lijkt allemaal goedkoper.
Tijdens veranderen, want Chili was bij mijn weten altijd het duurste land van Zuid Amerika.
Rond de middag staan we weer in El Calafate met als planning om zo snel mogelijk een auto te huren en naar het noorden te rijden. Zo'n 1500 kilometer verderop zullen we 5 dagen later immers het vliegtuig terug naar Buenos Aires pakken. Maar eerst even lunchen! Dus met de volle backpacks op de rug het eerste restaurant binnen waar we wat vreemd aangekeken werden. Een pizza later liepen we (blijkbaar met oogkleppen op) naar de rand van het stadje waar volgens de Lonely Planet enkele
autoverhuur zaken zaten. Eenmaal daar aangekomen lopen we tegen een lamp die al redelijk door ons beschadigd moet zijn: Alles is natuurlijk dicht tussen minimaal twaalf en drie. Bij een van de drie bedrijfjes is nog wel iemand aan het bellen die we brutaal genoeg toch maar even storen.
Helaas heeft ze geen auto's meer de komende week beschikbaar... En stel dat... wat is dan de prijs? Nou, wel duur, maar voor een paar daagjes wel te doen. Ook wijst ze ons nog op andere car-rentals in het centrum van de stad, waar we zojuist vandaan kwamen. Ook daar was alles dicht. Een alternatief was wel alvast uit te zoeken: Met de bus via route 40... Die route zou namelijk gaaf zijn en er zouden meerdere tours en bussen deze route afleggen. We hebben het hele stadje afgezocht, maar geen tour te bekennen. De enige optie was een bus die vooral 's nachts zou rijden en 250 euro PP zou kosten.
Damn... dan is vliegen nog goedkoper?! Dus ook die optie maar uitzoeken, en ja hoor, voor 265 euro PP konden we ook met het vliegtuig... Helaas kwamen we daar pas achter op het moment dat het vliegtuig letterlijk op het punt van vertrekken stond en dus niet meer te halen viel. Onze hoop om vandaag nog op weg te zijn, moesten we laten varen. De eerst mogelijke vlucht zou morgen rond vier uur in de middag zijn.
En een auto huren? Tja... die zoektocht zijn we na drieën weer begonnen, toen de bedrijfjes een voor een weer open gingen. Wat bleek: er zijn in El Calafate wel 20 autoverhuurbedrijven, allemaal klein, allemaal zonder auto.... bovendien hadden we er ook niets aan gehad. Naast een huurprijs van zo'n 100 euro per dag kwamen we achter nog een wat grote kostenpost: Om de auto in te leveren in Bariloche i.p.v. El Calafate rekende alle bedrijfjes bedragen van zo'n 900 tot 1200 (!!!) euro. Sommige zelfs zonder blikken of blozen, zelfs al ze ook in Bariloche een vestiging hebben.
Een illusie armer en (opnieuw) een flinke deuk in het vertrouwen op de Lonely Planet (die zowel over alle tour opties als autohuur opties had geschreven) hebben we snel onze vliegtickets geboekt een gegrilde kip gehaald en enige frustraties weg gegeten :).
PS. Als we in Nederland plofkippen hebben, dan weet ik niet hoe we de gigantische kluiven hier moeten noemen... Normaal weten Maite en ik ons wel raad met een gegrild kippetje, deze keer hebben we minimaal 1/3 weggegeven of laten liggen om zelf geen plofmensen te worden, voor zover dat nog te voorkomen is.
Maar goed, met een volle buik hebben we die nacht lekker geslapen. Wel met alle ramen open en alle dekens van het bed af. Want ook al is het hier 's nachts zo rond het vriespunt, in dit hostel stond de verwarming zo ontzettend hoog, dat we de weggegeven kip prima zelf hadden kunnen houden om de volgende dag nog even op de vloer te grillen.
Bij deze nog een bedankje naar opnieuw: BATS travel, na een leuke dag bij de Purito Moreno gletsjer, hebben ze nu over onze backpacks gewaakt en ons geholpen met onze zoektocht om uit El Calafate weg te geraken.
Het laatste wat ons nog te doen stond was het regelen van een auto in Bariloche. We hadden geen zin om ook daar weer zo'n zoektocht te moeten maken. Bovendien zou dat opnieuw zonde van de tijd zijn welke toch wel schaars wordt. Dus op Hertz.ar een auto uitgezocht en gereserveerd m.b.v. mijn creditcard. Zo, dan is dat in ieder geval geregeld.
De volgende dag hebben we dan ook alleen maar geluierd, gelezen en 's middags het vliegtuig gepakt... En nog een keer onze mail gecheckt... Fijn: een bevestiging van Hertz met de tekst: Uw auto hebben we helaas niet.
Uh, oke...
In Bariloche aangekomen hadden we dus twee zaken te regelen: een slaapplek en auto. Al snel zagen we een eerste car-rental en daar konden we direct een auto meenemen, goedkoop en snel. Echter was het een lokaal kantoortje en toen ik over verzekeringen vroeg of de werkwijze bij eventuele ongelukken bleken verzekeringen niet mogelijk te zijn en konden we afhankelijk van de gemaakte schade een eigen risico van 2.000 euro hebben. Echt vertrouwen had ik er niet bij en bovendien had de beste man geen blauwe ogen... We spraken af dat we erover zouden denken en morgen eventueel terug zouden komen. Het was inmiddels half acht in de avond en om 20:00 ging hij sluiten.
De kans was dus klein dat we nog iets zouden vinden, maar er waren in ieder geval opties. Zoals de Lonely Planet het deze keer wel goed omschreven had, waren er hier inderdaad veel autoverhuurzaken. Morgenvroeg zouden we wel snel iets vinden. Eerst een slaapplekje regelen zodat we de bepakking ook kunnen droppen. Verder sjokkend met al onze spullen kwamen we nog langs Sixt. Dit is wel een bekende naam en het was nog net voor achten, dus nog een poging wagen.
En ja hoor, een relaxte man kon ons nog helpen en we besloten maar meteen alles te regelen. Het was in beginsel een stuk duurder dan de andere optie, maar wel met verzekering opties, vrije kilometers en drop off bij het vliegveld. Alles bij elkaar veel meer vrijheid, vertrouwen en uiteindelijk waarschijnlijk dezelfde kosten.Een half uur later stonden we buiten met een auto gereserveerd voor de volgende ochtend, want deze stond nu nog op het vliegveld. Maar goed, eindelijk: ROADTRIP!
Niet veel verder vonden we het hostel waar we wilde slapen, ook dichtbij Sixt, zodat we 's ochtends meteen konden gaan. Maar helaas, vol :(. Wel bood de eigenaar ons heel lief aan ons wel naar een ander hostel te brengen wat net zo duur en goed was van een vriend van hem... Een belletje later om te checken of daar plek was, stapte we in zijn auto en reden we een (flink!) eind terug naar de andere kant van het centrum. Een leuk hostel, met ook een relaxte eigenaar, maar helaas ineens niet meer zo dicht bij Sixt :).
Beide vrienden raadde ons aan om bij La Fonda del Tio te gaan eten, vooral de Milanesa moest je proberen. Value for money zou het zijn. Maite bestelde een forel en ik ging voor de aanbevolen schnitzel. Gelukkig was de ober zo attent om mij de kleine portie aan te raden, want wat een lap vlees!! Aan andere tafels zagen we de Milanesa's al voorbij komen, het waren complete pizza bodems gezinsformaat die schnitzels, overladen met een lading kaas en ham waar je U tegen zegt. De schnitzel was voor mij gelukkig gehalveerd (nog minimaal 300 gram) de bijgeleverde hoeveelheid ham en kaas leek onveranderd...
Om even bij het eten te blijven, twee dagen later bestelde ik een hamburger: Deze was misschien nog wel van overtreffende trap:
Om te beginnen neemt men een aantal plakken salami (van misschien wel 2 mm dik). Daarop leg je tot wel 7 (deze keer redelijk normale dikte) lagen ham. Dit samen met misschien een tomaatje en blaadje sla is je bedje voor je hamburger van meer dan een centimeter dik. Om vervolgens na wat uit en saus het geheel af te toppen met twee gebakken eitjes.
Iemand nog wat proteïne nodig? Serieus: Ik wil de komende week vegetarisch eten! Dit is te veel vlees! Mark Lenssen zegt:
TOO MUCH MEAT!
Oh, had ik al gezegd dat het broodje een diameter van minimaal 15 cm had?
Tussen de schnitzel en burger had ik gelukkig mijn balansdag: Een lekkere forel met wat krieltjes... Helaas had Maite een achteraf gezien tweepersoons pizza besteld, belegd met een kilo namaak mozzarella, wat rucola en pancetta. En natuurlijk is een kilo mozzarella niet genoeg, dus nog een goede laag parmezaan voor de smaak.
Je kan op sommige plekken hier heerlijk eten, maar het is echt zoeken naar fatsoenlijk voer. Bijna overal is het belachelijk veel, vet en zout en zijn de basisingrediënten voornamelijk: vlees en kaas. Nummer één sandwich als ontbijt of lunch is dan ook vaak (en tevens de enige keuze): Ham en kaas, of salami en kaas.
Gelukkig heb je bij sommige hotels ontbijt inbegrepen, dan kun je nog kiezen voor Jam op je Croissant. Of ja, kiezen.... de andere keuze is: niet ontbijten. Maar dat is na zo'n avondmaal ook een prima optie.
Genoeg over eten: We hebben een auto voor 3 volle dagen en zijn klaar om te gaan! Eerst naar de supermarkt (voor wat kaas, salami, ham, jam en croissantjes... Uh voor wat lekkere dingen (voor zover mogelijk) en off we go!
We zouden de zeven meren-route gaan rijden en verder nog geen idee, oh een wijnboerderij bezoeken, dat is ook wel leuk. De man die ons bij Sixt had geholpen hebben we met een kaart van de zeven-meren route in de hand gevraagd wat er ten noorden of oosten van de route te doen is. Zijn antwoord was kort en krachtig: Niets... Met die informatie zijn we op pad gegaan... Na een uurtje rijden langs al veel meer en bergen, komen we aan het begin van de route aan en al gauw wordt duidelijk dat als we door gaan rijden we op dag 1 de route wel gereden hebben. Dus besluiten we bij de eerst mogelijke afslag maar meteen die te nemen zodat we niet heen en terug dezelfde weg gaan afleggen maar we er onze eigen ronde van kunnen maken, grotendeels via het 'niets' dus. Het eerste deel staat nog op de kaart en brengt ons langs echt schitterende uitzichten, mooi bosrijk gebied waar veel campings liggen. Echt een gebied waar je een prima zomervakantie in de natuur kan hebben. Toch besluiten we niet hier een camping te gaan zoeken (wellicht ook te koud op deze hoogte zonder onze gehuurde, maar met onze eigen, slaapzakjes), maar door te rijden.
Inmiddels hebben we al gelezen over de enige wijnstreek die dit deel van Argentinië rijk is en over verschillende Dinosaurus musea. Beide zo'n 300 kilometer van de initiële route. Maar goed, met vrije kilometers in de pocket besluiten we dus een extra lusje door het niets te gaan maken. En wat gaaf! Waar iedereen hier je adviseert niet te gaan, is het juist zo gaaf om te rijden. Kilometers uitgestrekte landschappen die toch telkens wisselen van sfeer en gevoel. Eerst nog wat groen met de sneeuwtoppen van de Andes aan je linkerkant, later steeds meer dor en rood. Zo nu en dan groen van de koper of wit van het zout.
Aan het eind van de dag komen we aan in El Chocon, waar tientallen condors over ons heen cirkelen en waar enkele vrolijke dino's langs de weg ons verzekeren dat we op de goede plek aangekomen zijn. Het museum was al dicht (inmiddels bijna acht uur 's avonds), de cabanas in de buurt te duur en dus besloten we toch nog een keer in de tent te gaan slapen.. Dan maar ons goed inpakken tegen de kou om anders maar in de auto verder te slapen. Maar wat blijkt? Om 21:00 uur 's avonds zaten we buiten in T-shirt nog te eten... Zo'n 300 kilometer noordelijker en waarschijnlijk vooral zo'n 1000 meter lager gelegen, zijn de temperaturen heel anders. Overdag was het ruim 25 graden geweest en 's nachts bleef het zeker boven de 10 graden. Ik had het zelfs warm in mijn slaapzak, zonder mijn sokken, muts, trui, broek of ook maar iets aangedaan te hebben. Een prima nachtje kamperen dus, het onmogelijk haringen in de grond krijgen niet meegerekend dan.
's Morgens zijn we meteen naar het museum gegaan. Wat gaaf! De paleontoloog die als kinds af aan al in mij zit, is weer wakker geworden vanaf de eerste blik op wat er in het museum wordt tentoon gesteld. Hier in El Chocon is de grootste carnivoor opgegraven die ooit op het land geleefd heeft (voor zover we nu weten). Deze Giganotosaurus is nog groter dan zijn bekende Amerikaanse broertje: de Tyrannosaurus Rex. Het bijzondere is dat deze pas in 1993 is gevonden, bijvoorbeeld nog na het uitkomen van Jurassic Park!
Ruim 14 meter lang in bijna volledig bewaarde staat hebben ze deze gigantische reptiel opgegraven en hier, als replica, deels weer ingegraven zoals hij gelegen zou kunnen hebben. In de volgende ruimte hebben ze een replica opgezet en pas dan zie je echt hoe enorm groot zo'n beest was. Die wil je niet achter je aan hebben!
Tenzij je de Futalognkosaurus of Argentinosaurus bent... Dan knipper je nog niet eens met je ogen. Deze Titanosaurus-achtige (een groep dino soorten waarvan verschillende exemplaren in Zuid Amerika gevonden zijn, lijkende op de meer bekende brontosaurus of diplodocus (lange nek en staart, 4 poten, zwaar lijf, herbivoor), is namelijk 80 kilometer verder in een museum opgezet. Dit beest zou meer dan 30 a 35 meter lang geweest moeten zijn en tegen de 80 a 100 ton zwaar. Zo immens groot, dat hij misschien wel weinig tot niets te duchten had van het monster wat hier voor ons staat. Maar daar gaan we morgen naar op zoek. Na 2 uur door het kleine museum te hebben gestruind, staan we weer buiten en struikelen we figuurlijk over een nog levende diersoort, iets kleiner, maar minstens zo sterk: Mieren. Er 'liep' een heel spoor blaadjes over de parkeerplaats. Erg grappig om duizenden mieren over tientallen meters aan het werk te zien. Met blaadjes wel 10 a 20x hun eigen grootte (en gewicht) lopen ze te zeulen naar hun nest. En de route is rechtdoor, wat de obstakels ook mogen zijn. Zelfs een stoeprand 90% omhoog lijkt geen probleem.
Na dit schouwspel was het tijd om de route te vervolgen. Door het stadje Neuquén (230000 inwoners en is vooral aan de
doorgaande weg gesitueerd en daardoor een immens lang uitgestrekte stad) op naar meer dino's en wijn. De eerste Bodega die we bezoeken, is van de familie Schroeder. Nadat we door de bewaakte poort naar binnen mogen, verdwalen we bijna tussen de wijnstruiken op weg naar het hoofdgebouw. Toch is deze gigantische boerderij (mag je dat zo noemen?) maar klein. Ze produceren zo'n 3 miljoen liter wijn per jaar, waar in de bekende wijnstreek Mendoza er Bodega's zijn die met gemak
het tienvoudige halen. Eenmaal binnen worden we vriendelijk verwelkomt en mogen we een tour nemen. Samen met een van de werknemers lopen we ruim een uur door alle ruimtes van het productieproces. Zoals alle bodega's in deze regio blijkt deze in de laatste 15 jaar te zijn opgezet in samenwerking met de provincie Neuquén. Het bijzondere is dat er hier gebruik wordt gemaakt van het glooiende landschap doordat ze het hele gebouw inclusief kelders zo tegen een heuvel aangebouwd hebben om in het hele productieproces geen of weinig pompen en andere machines nodig te hebben voor het vervoeren van de wijn tijdens de verschillende fases. Zwaartekracht doet zijn werk. Je gooit de druiven aan de bovenkant in de eerste machines en na 5 stappen (schoonmaken, gisten, bewaren, rijpen en bottelen (woorden en processen zelf gegokt :)) verlaat de wijn de bodega.
Ze zijn open in hun verhaal qua werkwijze (zo gooien ze bijvoorbeeld extra gist bij de wijn om het gistingsproces te versnellen. Bij bepaalde 'kwaliteits' of meer traditionelere wijnhuizen mag dit echt niet volgens mij. Maar verder is het erg modern, maar wel puur (waar steeds meer wijnhuizen ook 'smaken' toevoegen aan hun wijnen om de 'kwaliteit' jaar in jaar uit te garanderen).
In de voorlaatste ruimte (de laatste ruimte is de belangrijkste: een wijnproeverij :)) ligt ons nog een verassing te wachten. Hier is, alsof het een museum betrof, een opgravingsplaats tentoongesteld. Tijdens het bouwen van het hoofdgebouw zijn ze bij het uitgraven van de kelders op botten van een dinosaurus gestuit. De bouw is voor een aantal maanden stilgelegd en een team paleontologen uit de buurt heeft de opgraving uitgevoerd. De dino heeft als tweede naam 'Schroeder' gekregen en de familie Schroeder heeft hun eerste lijn wijnen: Saurus genoemd. In de kelders hebben ze de opgravingssite gelaten zoals hij na de vondst is achtergelaten. De botten die je ziet, zijn replica's gekregen van het museum. De echte botten liggen in het museum.
Een fles Schroeder rijker verlieten we het gigantische erf om onze dag te vervolgen. Voor de poorten van de volgende wijnhuizen kwamen we erachter dat we best wel eens geluk gehad hebben dat we bij de eerste bodega welkom waren. De rest bleek namelijk allemaal dicht omdat het a) zondag was, maar vooral b) dag van de verkiezingen.
PS: Schrijf ik nu zo omdat ik 'The Rosie Project' aan het lezen ben?! Aanrader!!!
Damn, presidentsverkiezingen... Hopelijk gaat dat niet nog meer van onze plannen in de soep gooien. Maar goed, ook het museum van vanmorgen was gelukkig open, al begrijp ik nu de korte openingstijden beter (van 7 tot 11 uur ' 's morgens).
We rijden verder naar onze volgende bestemming: de Argentinosaurus. Volgens de Lonely Planet (yeah right...) zou er een museum bij de opgraving geopend zijn en nog mooier: Zou je aan de opgraving mee kunnen helpen. Hiervoor moet je wel vooraf e.e.a. geregeld hebben en dat is lastig te doen als je het pas leest als je al op weg bent... Maar goed, wie weet waar we uit komen. De navigatie stuurt ons over zandpaden waar we echt niet mogen komen (Danger, Danger, High Voltage everywhere). Maar bij de derde weg die niet uitnodigend oogde, wagen we toch een poging. De borden negerend (we kunnen geen Spaans, en hoe zo zijn uitroeptekens en dergelijke Universeel?) rijden we een stukje door, maar een kilometer of 5 verder komen we bij slagbomen en huisjes aan... Toch maar snel omdraaien helaas. Als ik het goed begrepen heb, wonen hier afgeschermde leefgemeenschappen die dus uh, afgeschermd willen zijn.
Dan maar weer via de hoofdwegen en een flinke omweg naar het museum. Een wijnhuis langs de weg lijkt een mooie tussenstop, maar is dicht en route naar het museum lijkt langer dan gedacht, maar vooral erg afgelegen. Via een gravelweg waar we alleen grote vrachtwagens tegenkomen, vervolgen we onze route en ook daar staan verschillende waarschuwingsborden. We zitten midden in het werkgebied van YFM, de grootste nationale oliemaatschappij van Argentinië.
Maar iedereen zwaait vriendelijk, dus rijden we maar door. Een flinke poos later rijden we in de richting van een grote golfplaten loods wat plots het 'museum' lijkt te zijn. De navigatie zegt immers dat we op de plaats van bestemming zijn gearriveerd. Het lijkt erop dat we de eerste bezoekers van de dag zijn, zo tegen het eind van de middag. Maar we blijken eerder de eerste bezoekers in 2 jaar te zijn. Zo lang is het museum immers dicht, horen we van een meisje wat naar buiten is gekomen. Ze blijkt een student aan de Universiteit te zijn en les te krijgen van de ontdekker van de Futalognkosaurus, Jorge Calvo. Het museum is dicht omdat het niet rendabel is. Gek hè, als je er 300 km door het niets enkele reis voor moet maken...
Na een kort gesprekje vraag ik of we echt niet kunnen gaan kijken, en onze gastvrouw zie je denken: tja, waarom ook niet....
Ze verontschuldigd zich dat ze weinig van de materie weet, maar weet ons meer dan we kunnen begrijpen en onthouden te vertellen... Maar hoe bizar! Hier in the middle of nowhere liggen gewoon de enige echte fossielen van een ontzettend unieke vondst... Onder een golfplaten dakje met een padlock slotje... Er is geen geld om verder te graven en geen geld om de botten naar een 'echt' of ander museum te brengen waar wel mensen wonen of kunnen komen. Bijvoorbeeld in een stadje als Buenos Aires?
We kijken onze ogen uit... Zo ligt er ook een fles wijn tussen de botten (stelletje zuipers die paleontologen) welke toevalligerwijze van Bodega Saurus is... Nu blijken de botten waar de wijn bij staat, ook nog eens die botten te zijn die daar in de kelder gevonden zijn.
Maar het pronkstuk van de collectie is dus de Futalognkosaurus en mijn god, wat een beest (was dat)! Onvoorstelbaar om dat met je eigen ogen te zien, een dijbeen en heupen nog groter dan je zelf bent. En zo vaag dat het hier maar ligt te liggen...
Hopelijk is vandaag een belangrijke dag voor het behoud van en de verdere zoektocht naar fossielen als deze. De mogelijke nieuwe president kan Argentinië hopelijk uit decennia lang financieel wanbeleid helpen, zodat er weer structureel iets opgebouwd kan worden. Want hier opnieuw besef ik me wel dat het een prachtig land is met een enorme diversiteit. Zo jammer dat het lijkt dat men dit zelf niet beseft en zo jammer dat het reizen, het toerist zijn hier soms zo moeilijk lijkt.
Na de indrukwekkende rondleiding in het gesloten museum, vervolgen we onze weg naar het volgende museum. In het stadje verder op (50 kilometer minstens) zouden ze namelijk een replica van dit monster opgezet hebben. Eens kijken of ze daar wel volle zalen trekken. De zaal waar het ding staat, is groot, maar niet vol. Want ook dit museum is helaas dicht. we hebben buiten door de ramen staan gluren, maar helaas niet onder het beest gestaan om de grootte echt op je in te laten werken.
Maar goed, genoeg dino's, genoeg wijn. We zijn wel toe aan wat eten en een bedje. En ook dat was er in dit stadje niet. Na een mislukte poging (er waren wel cabins, maar volgens de kinderen van 5 jaar niet beschikbaar en verder was er niemand te bekennen).
In het volgende stadje vonden we een hotel en een hamburger. De eerder beschreven hamburger... Die wist ik me niet meester te maken. Tijdens me continu verbazen over wat ik op mijn bord vond, hebben we de uitslag van de presidentsverkiezingen nog gekeken. Hopelijk is Macri de man die de Argentijnen een betere toekomst kan brengen.
De laatste dag van onze roadtrip zijn we na 300 kilometer niets weer de zeven-meren route opgereden en daar hebben we nog wat beroemde Bariloche Chocola geproefd om uiteindelijk via een mooie route weer terug in Bariloche aan te komen. Daar hebben we het hostel dicht bij Six weten te vinden (waar nu wel plek was) om de volgende dag de auto niet daar, maar op het vliegveld te droppen.
En zo waren we weer in Buenos Aires. Precies zoals gepland, zodat we hier nog 3 a 4 dagen de tijd hadden om nog iets te doen. Maar blijkbaar waren we er soort van klaar mee. El Tigre was een optie, maar door het weer niet echt interessant. We zouden nog naar Montevideo (Uruguay) kunnen gaan, maar opnieuw de tas pakken, zochten we blijkbaar ook niet meer. Daarom hebben we nog maar eens een hotel in BA geboekt en zijn we de stad verder gaan verkennen. Deze keer met minder 'regel' stress en een stuk minder vermoeid, beviel het een stuk beter. Lekker over de markt struinen in San Telmo, nog een keer heerlijk eten bij Don Julio een bezoek aan het graf van Evita (Cementerio Recoleta) waarna ik daar Manchester - PSV (0-0) heb zitten kijken.
Die avond hebben we ook afgesproken met Flor, een vriendin van me die Ik in 2012 hebben leren kennen als de vriendin van Michael een reisgenoot die Alex en ik hebben leren kennen (door hem met pepperspray kennis te laten maken :)).
Het was leuk met haar bij te praten, te buurten en we hebben samen twee gezellige avonden doorgebracht. De laatste avond heeft Flor ons nog meegenomen naar een leuk Armeens restaurant waarvoor we wel ruim een uur buiten hebben staan wachten zodat we na 23 uur eindelijk konden gaan eten. Maar het was het waard, eindelijk andere smaken, fatsoenlijke porties, enz. Dat zouden meer mensen moeten doen! Maar het is hier ook stervensdruk, dus... Waarom zijn deze plekken dan zo zeldzaam?
Met een goed einde en veel te vroeg vertrekken we de volgende dag naar het vliegveld. Omdat we tijd zat hebben, besloten we de bus te pakken. Er gaat een min of meer rechtstreekse bus naar het vliegveld (reistijd 2 uur, tegen 45 minuten per taxi) voor een paar cent, dus een prima optie.
We staan met onze backpacks op de rug langs de weg, nee herstel, op de weg en op het moment dat de bus met het rode bordje: Airport eraan komt, steken we onze handen de lucht in en zwaaien we naar de chauffeur... Die moet gedacht hebben: Wat een aardige mensen en besloot vrolijk door te rijden.... Want ja, blanke, met bagage overladen mensen die er als toerist uitzien en naar je zwaaien, hoeven vast niet met je mee naar het vliegveld....
Wat denken die mensen hier!?! Maite en ik kijken elkaar vol ongeloof aan gaan maar weer verder met wachten, dat kunnen we inmiddels immers goed. Als eindelijk er weer een bus komt, besluit ik om mijn leven maar te wagen en midden op straat me voor de bus te gooien... Gelukkig blijkt dit de juiste tactiek te zijn en mogen we instappen om vervolgens na 2 uur bussen veel te vroeg op het vliegveld te zijn. Daar gaan we nog lekker in het laatste zonnetje voor dit jaar de doggybag Armeens leegeten om vervolgens aan onze rechtstreekse vlucht naar Amsterdam te beginnen. 13 uur later staan we weer op Schiphol... Dat voelt toch anders dan een tocht van 24 uur.
Binnen no time zitten we weer in de Hollandse stress, want er moeten flink wat sinterklaasgedichtjes geschreven worden! :)
Liefs,
M&M
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
