(05/10) Christchurch - Dunedin - Christchurch

Hallo allemaal!!


Weer even een update. Nadat ik Charlotte en Bob weer even gezien had in Christchurch had ik het wel gezien daar en was het tijd om knopen door te hakken. In een paar hostels e.d. heb ik wat briefjes opgehangen om in contact te komen met mensen die interesse hadden om een auto te kopen of te huren. Als dat geen succes zou opleveren binnen een dag of 2 a 3 dan zou ik mijn geluk gaan wagen als lifter. Nieuw-Zeeland staat niet voor niets bekend als hitchhikers-capital of the world (liftershoofdstad van de wereld).

Zaterdag de 11de september, nadat ik mijn tassen gepakt had en de route om te liften had uitgezocht, kwam Stefan, een duitser, de kamer binnen omdat hij wel interesse had om met een auto door het land te gaan crossen. Ik heb toen mijn lifters-plannen maar even in de koelkast gezet (gewoon buiten is genoeg hier met dit weer).

De volgende dag zijn we samen alle mogelijkheden afgegaan om een beeld te vormen en ik had het idee dat we wel een tijdje het met elkaar zouden kunnen uithouden. Omdat ik niet het risico wilde nemen een tweedehands-krak te kopen (wil me laatste weken niet verpesten met een miskoop) en omdat je nooit binnen twee dagen kan weten of je 8 weken met iemand samen kan reizen, heb ik besloten dat ik wel een autootje wilde huren voor 3 weken. En dat is dus ook precies wat we gedaan hebben.

Tis volgens mij een Toyota Corsa (staat erop, dacht dat alleen Opels zo heette). Enige wat voor mij telt; tis klein, maar fijn en goedkoop :). Alles past erin en hij rijd, wat wil je nog meer.

13/9 - Christchurch - Akaroa

Maandag de 13e was het dan zover. 's Avonds raakte we eindelijk de weg (dat we de road hittedte dus). De eerste avond vonden we maar moeilijk een goed plekje voor onze te goedkope en dus te krakkemikkige tent die we helemaal overspannen met een dik zeil om het waterdicht te laten lijken. Hopen dat de regen er in trapt! Eenmaal ergens dat ding ongeveer overeind te hebben staan was het tijd om te ervaren hoe koud het hier wel niet is... Ontdanks de tweede slaapzak die we ieder gekocht hadden (stelde natuurlijk ook niets voor, 't moet namelijk wel 't goedkoopste ding wat je kan vinden zijn!), was het vriezen geblazen... Heerlijk!!

14/9 - Akaroa - Ashburton

De volgende dag was het moeilijk wakker worden, slapen op mijn immers antieke blauwe 8mm dikke matje was ik even verleerd. Maar eenmaal de tentflappen opengeslagen en zien waar we beland waren (de schitterende tourist-drive die we de vorige avond genomen hadden, stelde in het donker niet zo erg veel voor, raar!). Na mijn vlucht over de zuidelijke alpen was dit de tweede ervaring met wat Nieuw-zeeland te offeren heeft. Eindelijk wist ik weer waarom ik hier gekomen was. Na twee weken moeijlijk doen in een saaie stad begon ik dat toch wel te vergeten.

Hoewel we 's avonds totaal niet wisten waar we precies waren, in de wetenschap dat we nooit al te ver uit de route konden zijn aangezien het een soort van klein schiereiland was (Peninsula), waren we maar 5 minuten rijden van Akaroa af. Eenmaal in het dorpje aangekomen, hebben we er een wandeling van zo'n 4 uur gemaakt. Eindelijk weer me schoenen gebruiken :). Ook heb ik hier mijn eerste nieuw-zeelandse schaapjes en lammetjes (tis net lente geworden! ...zeggen ze dan, brrr...) gezien en vele zullen er volgen.


15/9 - Ashburton - Mt Somers

Al slapende in de tent worden we opeens wakker geroepen door een of andere gek... Wie anders gaat backpackers in een tent naast een weiland lastig vallen? De ogen en tent open makend, kwam ik erachter dat die een of andere gek wel verdacht veel op een politie-agent leek... Oeps?? Is 'Bush :)'-campen dan toch niet legaal hier?

Volgens deze politie-officier niet, maar hij had het goed naar zijn zin en bewees dat waar ook Nieuw-Zeelanders bekend om staan, vriendelijk zijn. Dus ook deze keer ontsnapte we aan een boete en hij vond t zelfs prima als we onze slaap eerst afronde. Welke tijd hij ons lastig viel, weet ik zo niet. De laatste keer dat ik een klok gezien had was in Christchurch.

Een paar uur later (op de gok) werden we weer wakker gemaakt, opnieuw een 'cop' zoals hij zichzelf introduceerde. Zijn collega had hem gewaarschuwd voor twee 'tough' guys ergens naast de weg. Na zo'n 7 maanden zullen jullie me nog vast wel enigsins (ik twijfel dan ook niet aan jullie creativiteit :) voor de geest kunnen halen... voeg er misschien 2 kilo aan toe (wat zeker geen spieren zijn)... Heb je dan een tough guy? uhm... zo dik ingepakt waren we dus, of de politie hier is echt niets gewend.

Deze agent was waarschijnlijk wel meer gewend en vond ons dan ook niet echt aan de beschrijving voldoen :). Hij kon ons vertellen dat het geen probleem was te camperen waar we wilde (buiten een dorp of stad) maar dacht dat we er wel verstandig aan deden voorzichtig te zijn qua veiligheid enzo. Vanaf die dag dus opzoek naar nog betere campspots, wat nog moeilijker zou gaan worden dus... Elke nacht twee keer door politie te worden lastig gevallen, gaat ook vervelen, toch?

Na de tweede wake-up call zijn we de dag maar begonnen. Ook deze dag hebben we weer zo'n 4 uur gewandeld. Op dat moment dacht ik een van mijn mooiste (samen met de Kata Tjuta (Olga's) wandeling uit mijn leven gemaakt te hebben (wat een hele prestatie is mijn mijn wandel-geschiedenis!). Maar deze wandeling valt totaal in het niets bij wat we twee dagen later voor onze kiezen kregen en beschrijf ik dan ook maar niet verder om jullie enigsins wat leesvoer te besparen :).

4 the record: de wandeling was ergens bij Mt. Hutt...

16/9 - Mt Somers

Veel verder dan een andere plek gevonden te hebben en al kokende naar de regen kijken, zijn we die dag niet gekomen, dus ook deze is 4 the record... Ook omdat ik nu precies 7 maanden weg ben :).

17/9 - Mt Somers - Fairlie

Vandaag gaan we het beleven, alleen wist ik dat op dit moment van de dag nog zeker niet...

Na een dag verspeeld te hebben aan het weer (omdat we te laf zijn te wandelen als het regent, tis allemaal prima, maar we willen natuurlijk niet nat worden), hadden we wel weer zin in een goede wandeling. Vol goede moet besloten we dus een lekker lang tochtje tegenmoet te gaan richting Mt. Peel. De normale route was zo'n 4 a 6 uur retour, maar twee keer het zelfde deel lopen leek ons wat saai, dus besloten we de alternatieve route heen te nemen. Omdat deze alleen aan ervaren 'Trampers' (wandelaars hier) werd aangeraden, dacht ik dat het verstandig was daarmee te beginnen zodat we het makkelijker op de terugweg zouden hebben.

Na zo'n half uur bleken we een beekje een paar keer te moeten crossen, toen keken we elkaar weer aan van; 'jama, das nie de bedoeling' (remember, we willen niet nat worden). Toch naar de overkant geklouterd, wat met een enkel nat voetje redelijk makkelijk ging. Nat schoentje in ieder geval, want die dingen blijken toch wel een beetje waterdicht te zijn.

Na een watervalletje (die heb ik deze vakantie nog geen gezien...) was het eindelijk zover om aan het steile moeilijke gedeelte te beginnen. een uur later, steil omhoog, kwamen we langzaam boven de boomgrens waar het alleen maar moeilijker werd omdat een pad bijna niet te vinden was. Dit probleem was een uur later ook opgelost, omdat ook de begroeing minder werd en de hele route over de 'ridge' (hoe noemen we dat in het nederlands?) verder zou gaan. De hoogst mogelijke weg bergop is niet zo moeiljik te vinden. Al met al waren we zo'n 3 uur onderweg en had ik het idee dat we binnen een half uur tot een uur wel op de top moesten zijn om vandaar de normale route terug te nemen. Maar hoe verder we gingen, hoe duidelijker werd dat we er nog lang niet waren en dat de map nog slechter was dan we verwacht hadden. Het feit dat er in tegenstelling tot elke andere route geen tijdindicatie werd gegeven, maakte het er allemaal niet beter op...

Eenmaal de beschrijving snappende kwamen we erachter dat de top van de route ook daadwerkelijk de top van de berg was... dat ding daar in de verte bedekt met sneeuw dus... Hoewel de eerste sneeuw (net als de tweede wandeling) al links en rechts zichtbaar werd, zag alles verder er prima uit en besloten we dus om verder te gaan. Maar de sneeuw werd meer en meer, de voeten zakte dieper en dieper weg en de route werd meer en meer onduidelijk... Het beste wat ons toen kon overkomen waren zeker niet de donkere wolken die met een sneltreinvaart dichterbij kwamen... Toen, ondertussen met de bergschoenen kompleet in de sneeuw, moesten we de keuze maken, 4 uur terug, via de zware irritante route die we gekomen waren en het laatste deel in het donker, of nog zo'n 300 meter verder naar de top, wetende (gokkende, vanwege de geweldige beschrijvingen) dat de terugweg een heel stuk makkelijker en sneller zou zijn).

Op dat moment maakte we de keuze om die 300 meter te maken, iets wat we 290 meter verder zeker niet nog een keer zouden doen en iets waarvan ik nu erg blij ben dat we het gedaan hebben. Deze laatste 300 meter waren de meest avontuurlijke meters in mijn leven. De sneeuw reikte op een moment tot boven de knieen, de route ging sommige stukken minimaal 45 graden, soms bijna 90 graden omhoog en er was geen pad te bekennen. Alleen het hutje op de top was in zicht (als de wolken even openbraken)... De eerste moeilijke meters kwamen er meer en meer twijfels, maar toen ik eenmaal zeiknat was, de weg terug zeker zo erg zou zijn als de weg verder, kon ik er 100% voor gaan... Het was zwaar, spannend en misschien wel eng... Echt bang was ik niet, ik wist gewoon dat ik boven zou komen...

Een moment vlak onder de top kwam ik een minuut lang geen stap verder, hangende aan wat rotsen, zoeken naar een volgende steun. Maar altijd goed de balans houdende en weten dat ik terug kon, wist ik uit eindelijk ook die stap te zetten en daar lag zowaar ineens weer de route... of in ieder geval iets wat er op leek. We made it!! altans, ik had het gehaald... nu Stefan nog, maar ook hij had zo'n 10 minuten later de laatste meters gemaakt. Misschien was het wel makkelijk geweest bij het maken van de beslissing om verder tegaan dat hij me verteld had dat hij een lichte vorm van hoogtevrees had... Die is ook overwonnen denk ik zo :)

Eenmaal in de hut aangekomen bleek er niets van voorzieningen te zijn (waar we stiekum op hoopte na het zien van zonnepanelen en een antenne). Snel het gastenboek getekend, zijn we op weg naar beneden gegaan. Betiteld als redelijk moeilijk bleek de afdaling geen stukje cake te zijn, maar minimaal twee hele cakes (Of in het nederlands, ipv een eitje een uitsmeiter die je in je grootste nachtmerries nog niet tegenkomt als je lastig bent geweest in de kroeg). Zo makkelijk... Binnen 1.5 uur waren we beneden, net voor het donker terug bij de auto...

Op de terugweg genoten van alle kleine dingen;

- eerste stuiken die door de sneeuw komen;
- laatste sneeuw;
- eerste bloeiende planten;
- de boomlijn;
- Vogels die fluiten;
- de auto weer zien :).

Toen was het tijd om de sokken uit te wringen, ons te tracteren op een warm hostel ipv een koude, slapeloze (nee, dat was na vandaag onmogelijk, kon overal slapen) nacht in de tent. Heb heerlijk geslapen, hoewel het een hele tijd duurde voordat ik uiteindelijk me oogjes dicht deed. Erg toevallig was het dan ook het eerste hostel zonder check-out tijd, zodat we lekker tot diep in de volgende dag hebben kunnen slapen.


18/9 - Fairlie - Oamaru

Eenmaal wakker was het weer moeilijk op gang te komen. Nog steeds waren wat spullen nat, dus we hebben het rustig aan gedaan. Bovendien was het hostel perfect. Gratis eten, wassen en alles. Geen andere backpackers maar gewoon in huis met Maori's (de eerste bewoners van Nieuw-Zeeland, sinds zo'n 1000 jaar na Christus). De rest van het huis zat vol met schapenscheerders :). 's Middags hebben we weer de weg geraakt en zijn we langs twee erg mooie meren gereden. Daar hebben we even de Japanner uitgehangen en zijn we weer verder gereden. Er waren vast mooie wandelingen te maken, maar daar hebben we even genoeg van gehad. Tegen 8 uur, natuurlijk weer op de gok, gingen we op zoek naar de volgende campeerplek. Een geschat uur later gaven we het op en belande we weer naast de schapen, nu iets verder weg van het dorp.

Geen agent gezien of gehoord tijdens onze nachtrust. Ook worden we steeds beter in het opzetten van dat ding wat op een tent lijkt. Het blijft staan, plastic wordt geluidlozer en het is nog waterdicht ook (in ieder geval zolang het niet regent). Heb de nacht in ieder geval erg goed geslapen!

19/9 - 04/10 - Oamaru - Christchurch

Omdat de volgende 2 weken de belefenissen erg eentonig gaan worden, stop ik met mijn 'van dag tot dag' beschrijvingen. Veel meer dan rondscheuren, camperen, wandelen enz, hebben we niet gedaan. Wel hebben we onderweg verschillende leuke en interessante dingen gezien:

- Muzea; (waaronder een hoop Nederlandse geschiedenis; Abel Tasman heeft namelijk Nieuw Zeeland (Staatenlandt) en Australië (Nova Hollanda) voor het eerst op kaart gezet (Hoewel Australië officieel als eerste door de portugezen is ontdekt);
- Moeraki Boulders; erg grappig gevormde ronde stenen, waar ik verder niets nuttigs over te vertellen heb;
- Een aantal grotten; van erg groot, tot vol met philipswormen, gloeibeestjes dus;
- Twee glatshers ?? (glaciers) die er net zo koud uitzagen als dat het er was;
- Pinguins, zeeleeuwen, veel vage vogels waaronder de bekende parkeerplaats-bird; een vaag soort welke je alleen maar rond ziet huppelen op door touristisch overbevolke parkeerplaatsen (en altijd maar 1 vogel in totaal te bekennen).
- Schapen, echt veel schapen, teveel schapen, alleen maar schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, schapen, overal schapen en dan echt nog veeeeeeeeeel meer... en dan ben ik de lammetjes nog vergeten... overal lammetjes, lammetjes, lammetjes, lammetjes (jaja we hebben het nu wel door mark... NEE! want t zijn er echt nog veel meer!!);
- En sinds we aan de westkust zitten eindelijk eens echte bossen en natuur ipv alsmaar ........

(Nee, dat is geen puntje teveel, de opsomming is afgelopen en dan eindig je met een .).

En nu denken jullie misschien dat ik elke nacht super geslapen moet hebben met al die wolbeesten om me heen om te tellen?? Ik vraag me af wie dat ooit verzonnen moet hebben. Kan me niet anders voorstellen dan dat die persoon stomweg doof geweest moet zijn.

Dat Mhehehehe op meer dan 1 miljoen manieren uit zo'n beest kan komen.... ongelofelijk! Maargoed, hoelang we elke avond ook zochten, er is geen campeerplaats te verzinnen of er is wel een wei met schapen in de buurt. In Australië was 'bush'-campen echt de oplossing, ideaal, super! Hier is 'schaap'campen zeker niet aan te raden! Hoe lekker Shoarma ook kan zijn, op een gegeven moment heb je genoeg.

Zo, die frustraties zijn we kwijt, vanaf nu waarschijnlijk alleen nog hostels te gaan. Nu klinkt het als luxe, maar als ik straks weer een paar nachten lig tussen de mensen die bomen aan 't zagen zijn, of nog erger; de schapen aan het tellen zijn, denk ik er vast weer anders over.

Maar Nieuw Zeeland staat niet alleen bekend om de schapen, ja echt... er is meer! Vanaf het moment dat we aan de westkust begonnen en het grootste deel van de wolfabriek achter ons lieten, konden we eindelijk van de geweldige natuur genieten. Zo hebben we mooie gletcher wandelingen gemaakt, zijn we nog een keer de sneeuw ingeklommen (maar nu wel eerst onszelf even laten adviseren :)) en hebben we delen van de Milford, Heaphy en Tasman-tracks belopen. Drie namen die over de hele wereld bekend staan als erg mooie wandelingen... Hoewel alle drie de tracks normaal in het geheel zo'n 3 tot 5 dagen kosten, hebben wij alleen de eerste etappe afgelegd. Toch elke keer minimaal 5 tot maximaal 8 uurtjes lopen. Schitterend... Met een betere uitrusting en/of gewillige partner had ik misschien 1 van de tracks geheel gelopen. Maar zo was het voor mij ook prima... Bovendien is het seizoen nog niet gestart en kan het soms lastig zijn de hele wandeling geregeld te krijgen. Bovendien was Little Mt Peel toch een avontuur van een maatje groter :).

Helaas heb ik niet al te veel foto's van deze wandelingen omdat het eigenlijk alleen maar aan een stuk door heeft geregend, alle 3 de dagen. Zoveel water komt er uit de lucht vallen aan de andere kant van de bergen, dat je t bijna zou willen ruilen voor al die... Nee, toch maar niet.
Drie keer meer neerslag hier, alleen omdat de bergen alles tegenhouden. Zoals een local zei; als het niet regent, dan gaat het wel regelen.

Hoe simpel kan het leven zijn, gewoon zo simpel als je t zelf maakt.

Een andere grote atractie van het zuider eiland, het drink en gekdoen centra van Nieuw Zeeland Queenstown, hebben we binnen 4 uur bekeken. Stefan vanaf de grond; ik heb mezelf via een speedboat naar het midden van het meer laten brengen om me daar aan een parachut gekoppeld in een klein gammel stoeltje de lucht in te laten slepen om dan van zo'n 200 meter hoog aan een elastiekje vastgeknoopt er voor de lol uit te springen.

Het uitzicht was super toen ik daar hing, veel beter dan de hele sprong was... Wat er met me mis is weet ik niet, maar het was saai... ik vond het saai en gewoon dom geld verspilling (wat veel mensen zowieso met me eens zouden zijn :)). 7 seconde ofzo vallen, wetende dat je toch weer omhoog gaat en dan rustig een bootje ingeladen worden. Of altans, dat was de bedoeling... Door een beetje onoplettendheid van de uppick-crew lieten ze me bijna vrolijk naast de boot ipv in dat ding zakken. Gelukkig bijna, ik had best willen zwemmen, niets mis mee... maar dan had ik t wel graag geweten zodat ik me erop kon voorbereiden :). Gelukkig waren ze net op tijd om te regaren zodat het bij natte schoenen is gebleven... Al met al is het terug in de boot zien te komen een stuk spannender dan uit een gammel ongemakkelijk stoeltje stappen.

Misschien de volgende keer voor een speciaal kopje onder behandeling vragen, of het boven land ergens proberen... Ik weet niet of t iets voor mij is. Surfen, Paard rijden, duiken enz is een stuk leuker bijvoorbeeld. Maarja, na de hoogste bungee van Ocianië heb je nog altijd de hoogste van de wereld ofzo, parachutspringen... Ik vind wel iets :).

Maar waarschijnlijk niet meer in Nieuw Zeeland, ik merk dat de waardering voor dingen zien en opbrengen steeds moeilijker wordt. Voor zogenaamde speciale dingen dan, juist de 'kleinere' maar meer belangrijke dingetjes ga ik volgens mij meer waarde aan hechten.

Ik zal de mensen die mij beter kennen de schok onthouden dat ik soms wel eens met gedachtes begin te spelen dat ik zin heb om werk te gaan zoeken ofzo... Ja, ook ik kan me er weinig bij voorstellen :D


Vandaag alle overbodige spullen die we gekocht hadden om te schaaperen proberen te verkopen zodat ik morgen of de dag erna aan de volgende ervaring kan beginnen. Liftend probeer ik van Christchurch via Wellington rond het noordereiland te gaan. Kijken hoe het daar is. Een verder planning heb ik nog niet, we zien wel waar we belanden!

That's all folks!

Heel veel groetjes en tot over ong. 7 weken?!

Mark