Gestand, maar toch ook weer niet...

Daar zitten we dan, gestrand, zonder strand... Want waar we op weg waren naar de kust, komen we niet verder dan een stadje zo´n 50 km van de kust af, in Portobie-echo of zoiets.

Waarom ze als ze een B bedoelen niet gewoon een B schrijven vegrijp ik nog steeds niet...

Of een gewoon een J, bij een dubbel L (LL). Veetje llammer, maakt het allemaal zo moeilijk!

Maargoed, altijd gezellig zo´n busstakingen en blokkades. Het heeft even geduurt voordat we het in de gaten hadden, maar nu begrijpen we dan ook waarom de hostelmedewerker zo vaag keek en moeilijk deed toen we zeiden dat we maar voor 1 nachtje bleven en we vanmorgen vol beladen de deur weer uit stapte.

Maar ook als we wel hadden begrepen wat er aan de hand was, waren we nog wel gegaan. Want dit hostel sloeg als een varken op een tang. Of beter gezegd een kakkerlak, want die hadden we ook op bezoek.

- Een douche zonder douchekop (alleen koud water);
- twee matrassen zo goor als het maar zijn kan;
- een kussen om samen te delen (waar al vaker om gevochten was, gezien alle bloedsporen erop);
- enz.

Dus ook al komen we vanavond niet verder, hoop ik nog een een betere plaats om te overnachten te vinden. En slapen heb ik nog steeds wel zin in aangezien de reis hier naartoe ook erg zwaar was. Een busreis van zo´n 11 uur (2 uur vertraging) in een propvolle bus, zonder beenruimte... De eerste helft was prima te doen, vooral dankzij een schitterende omgeving. Het deed me een beetje denken aan de regenwouden van Nieuw-Zeeland, maar dan allemaal wat mooier en groter. De tweede helft was er weinig meer te zien omdat het donker was, dus die laatste uren waren wel zwaar.

Nog even bijpraten vanaf het bruiloftsfeest:

De Zondag was niet veel meer dan uitslapen, bijkomen, en Marco met Andre uitgezwaaid naar Quito. Ook houdt hij mijn pak in bewaring zodat deze niet met de backpack mee hoeft. Dat maakt het allemaal een stuk prettiger!

Maandag zijn we gaan uit eten met Tania & Niek en pa, ma en robbert Vernooij.´s Avonds hebben we Tania en Niek uitgezwaaid naar Guayaquil vanwaar Niek dinsdag naar huis is gevlogen. Daarna zijn we door een Tante van Tania uitgenodigd om Cuy te komen eten. Een specialiteit van Ecuador.

Doordat de moeder van Niek zich ineens niet goed voelde, zijn alleen Robbert en ik gegaan. Vanaf hun winkeltje zijn we met vader en zoon naar huis gegaan en toen zag ik de bui al hangen. Ik begreep zo ongeveer totaal niets van wat er gezegd werd. Gelukkig kon Robbert ze een beetje aan de praat houden.

Maar toen we eenmaal aan tafel zaten, met de twee dochters erbij begon ik langzaam maar zeker steeds meer op te vangen. Niet alleen praatte de dochters wat langzamer en duidelijker, ook konden ze af en toe in het engels wat vertalen of verder uitleggen waardoor mijn spaans die avond misschien wel 3x beter is geworden! (van 4 naar 12 woorden ofzo :)).

Ohja, en Cuy; dat is gebraden guinea pig, oftewel gebraden Cavia. Best wel moi rico. Erg goed te eten. Toen ik een pootje helemaal afgeknabbeld had, en enkel het botje met wat vingertjes en nagels eraan weg durfde te leggen, bleek ik de kok ineens beledigd te hebben door het lekkerste deel te zomaar weg te leggen...

Dus toch maar de nageltjes ook naar binnen gewerkt, lekker chrunchy! Lay´s chips is er niets bij...

Dinsdag was Tania weer uit Guayaquil terug gevlogen en zijn we samen Ecuadoriaans fruit op een lokaal marktje gaan kopen en thuis gaan proeven. Er is hier zoveel meer dan thuis en zo lekker! Van kikkerdril in een soort sinaasappel, tot bonenstaken met suikerspin erin. Ik had het allemaal nog nooit gezien.

Om 12 uur ´s middags hebben we de bus naar de Limon genomen, alwaar Tania´s ouders wonen. Hugo had ons de vrijdag dat ik in Cuenca was aangekomen al uitgenodigd om zijn eigen vis te komen eten, en zo´n uitnodiging sla je niet snel af!

Eerst hebben we wat te eten gekregen en daarna hebben we een rondleiding gekregen. Op een stuk eigen grond heeft hij een viskwekerijtje, een paar varkens, kippen en fruitbomen. Bij zijn huis heeft hij nog andere kruiden en nog cavia´s.

Nadat we er eentje gevangen hadden voor een leuke foto, vroeg Hugo of ik het een leuk beestje vond, ja hoor. Robbert zei ineens dat we die gisteren al gehad hadden en dat het erg lekker was. Vijf seconde later ging het arme beestje in een jutte zak met een dikke knoop erin voor zijn laatste dromen.

Hoe snel je elkaar verkeerd gebrijpt en wat de gevolgen zijn was weer eens snel duidelijk. De volgende dag lag er dus weer een lekkere Cuy op ons bordje!

Maar voor het zover was, zijn we die woensdag de regio gaan verkennen. Eerst een wandeling bij een rivier gemaakt, waar we met een schuitje ook naar de overkant zijn gegaan. Op de terugweg viel de vakantie bijna in het water, vooral voor Robbert. Eerst ging hij alleen in het gammelle bakje naar de overkant, daarna moest het schuitje weer terug. Robbert dacht even uit te kunnen rusten, maar alleen was dat ding niet terug te krijgen.

Ik riep dus voor de laatste meters of Robbert ook even mee wilde helpen. Vol enthousiastme is hij in de touwen gaan hangen, maar schoot hierbij met zijn pink tussen het touw en de katrol. Hij hoorde een knak, wij gelukkig niet, zo´n 20 meter aan de andere kant... Hugo en ik hebben toen alleen alles op alles moeten zetten om dat schuitje toch naar ons toe te halen en zo snel mogelijk naar de overkant te komen. Uiteindelijk was het gelukt en konden we kijken wat er gebeurd was. Misschien gebroken, maar in ieder geval hard genkeust zag de vinger er niet al te lekker uit.

Nadat we even waren bijgekomen zijn we al lopend en liftend naar het eerste dorpje gegaan. Daar was gelukkig ook een ziekenhuis waar de pink van Robbert in het verband is gezet. Even later kwam de fotocamera weer uit de tas en werden alle vogeltjes weer in beeld gebracht. We konden dus weer verder.

In het dorpje leek het alsof we een aantal decennia terug in de tijd waren. De mensen, het marktje de huizen en de onwennige blikken van de bewoners. Alleen de kleren paste totaal niet in het beeld. Iedereen liep er in de modernse merkkleding op de gaafste gympies, welke dan ook midden in het dorpje in een kraampje werden verkocht. Hoezo verdwaalde verkoper?!

Na de lunch kwam een jongetje onze tafel afruimen, en het leek wel of hij voor het eerst een europeaan zag. Een halve meter van me af, bleef hij me aanstaren met zijn ogen wijd open voor een paar seconde. Toen hij merkte dat ook wij kunnen praten (ik zei maar even beleefd goede middag), kwam er weer leven in het standbeeld en was hij snel weg. Erg grappig gezicht was dat :).

´s Avonds de cavia, dus netjes inclusief de nageltjes, opgepeuzeld om daarna heerlijk in slaap te vallen.

De volgende dag was het dan zover, we gingen vissen. Ofja, we... Hugo en een kennis van hem gingen vissen. En niet geduldig met een hengeltje en wat lokaas, nee hier pakken ze het wat grondiger aan.

De sluis wordt open gezet, ondertussen worden alle andere dieren van eten voorzien. De varkens de planten uit de vijver die de sluis verstopten en bananen uit de tuin. De mensjes zijn ´Cania´ gaan drinken. Dit is een zoet, groen sapje uit een soort suikerriet. Later in Baños zagen we ineens tientallen van tentjes waar je dit kon drinken.

Drie uur later was het meeste water weggelopen, spartelde de vissen nog wat rond op zoek naar enkele plaatsen waar nog wel wat water leg en kon het vissen beginnen. Eerst door met een net een paar keer door de modder te slepen, later door gewoon rond te lopen en de grote vissen op te rapen en in een emmer te gooien.

Nadat er genoeg gevist was, werd water van vijvertjes wat hoger gelegen naar beneden geloost, zodat al gauw de grote vijver weer vol met water kwam te staan en de overige vissen weer verder konden zwemmen, tot de volgende vangst.

Eenmaal weer thuis was het voor Robbert en ik tijd om te werken, want die vis moest ook allemaal op natuurlijk. Met minder dan 2.5 vissen achter de kiezen mochten we niet van de tafel af, dus vol overgave hebben we ons best dan ook maar gedaan. En het was totaal geen probleem, zo´n lekkere vis heb ik nog nooit gehad! Heerlijk.

Met het buikje vol hebben we een verlate siesta gehouden, lekker even liggen alvorens we de nachtbus naar Baños hebben genomen. Maar voordat we gingen moesten we nog 1 visje meer eten, want die stond al weer op ons te wachten.

Die nacht voelde ik me dus als een vis in een bus, en gingen we op weg naar het volgende avontuur.

Ik vond het ook erg leuk om te merken dat ik steeds meer begreep wat er gezegd werd. In het begin kon ik het meeste wel volgen en later kon ik me er ook af en toe in mengen. Ook hoeft Robbert steeds minder iets toe te lichten of te vertalen. Daarom vind ik het wel jammer dat we vanaf nu waarschijnlijk wat minder echt tussen de spanjaarden zullen zitten, in ieder geval niet meer op deze manier. Maar wie weet wat er nog allemaal te gebeuren staat.

Alleen is het weer jammer dat aan de kust de mensen toch weer een ander accent hebben en onduidelijker lijken te praten, waardoor ik er nu ineens weer meer moeite mee heb. Hopelijk kan ik er snel aan wennen!


In Baños hebben we verder weinig speciaals gedaan, beetje rondgelopen, bergjes beklommen en de stad bekeken. Ook ligt er een mooie vulkaan, maar die is drie dagen lang in de wolken gebleven, net zoals elke vulkaan die ik tot nu toe dus niet heb mogen zien... Mooi leven voor die dingen dus hier, continu in de wolken. Misschien dat ik nog een tour probeer te boeken om daar ook eens te komen.

Anders moet ik nog even wachten op de terugreis met het vliegtuig!

Dat was het weer voor deze keer,

gegroet,

Mark