Terug in Quito...
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Mark
02 Februari 2006 | Ecuador, Quito
Robbert en ik waren dus gestrand op het verkeerde strand door een busstaking. Na een lange internetsessie zijn we eens gaan bedenken wat we het beste konden doen. Eerst maar eens informatie vragen bij het touristencentrum. Nu is tourisme in Ecuador nog niet zo groot opgezet als in veel andere landen, en al helemaal niet in een doorreisplaatsje als Portoviejo, dus veel moet je van zo´n centrum niet voorstellen.
Daar werd ons verteld dat we het beste ´s avonds laat een taxi konden nemen naar Manta, om in ieder geval ergens te komen ipv vast te blijven zitten. Want hier was weinig te beleven.
De verwachting was dat na 21.00 uur de wegen wel weer open zouden gaan, al dan niet voor enkel de nacht. Een medewerker van het centrum had nog tweede baan en natuurlijk was dat heel toevallig taxichauffeur. Ons werd gevraagd in welk hostal we zaten, zodat hij ons daar kon oppikken. Maar aangezien we al uitgecheckt waren, en dus geen hostal hadden, vroegen wij of we ergens in de buurt konden afspreken. Dit zag de man niet zo zitten ivm de criminaliteit in de avonduren en na enig overleg bood hij ons aan om ons bij zijn moeder te droppen.
Robbert en ik keken elkaar aan met een blik van ´lijkt-het-jou-wat-om-acht-uur-bij-een-eenzaam-oud-vrouwtje-te-zitten-wachten´, maar besloten toch op het aanbod in te gaan. De eerste indruk was volgens mijn verwachtingen, maar na een tijdje kwam er van overal volk te voorschijn en begon ik de gesprekken nog te begrijpen ook. In het begin was de situatie natuurlijk wat vreemd. Ze moeten ook gedacht hebben ´Wat moeten wij nu ineens met twee rare Hollanders in ons midden´.
Maar er werd ook hier weer alles gedaan om ons thuis te laten voelen en dat lukte dan ook vrij snel. Eerst werd de enige boom van de verder kale tuin beroofd van zijn laatste 3 eetbare vruchten, zodat Robbert en ik voor het eerst vers kokoswater voor onze neus hadden, en meteen zo´n hele bol vol van wel minimaal een liter. Robbert een, ik een, en de gehele familie, ongeveer zes op dat moment, de andere. Daar zaten we dan, al met onze buik vol van de lunch, een gehele kososnoot en schuldgevoel dat we ieder een eigen noot hadden en hun er een delen met zes man.
Maar elke poging om onze noten te delen (?!) werd niet geaccepteerd en leek uiteindelijk meer een belediging dan een sociale daad. Dus er zat niets anders op dan te genieten van onze nootjes. Erg lekker, smaakt heel anders dan een bounty en de kokosmelk in zo´n noot is zeker niet zoals je het in een blik bij de aldi kan kopen. Geen melk, maar meer zoet water. Maar misschien gebruikt de aldi wel een ander merk noten :).
Later hadden we ook ineens nog een verse mango voor ons liggen en deze smaakte helemaal verrukkelijk!! Waarom deze ineens tevoorschijn kwam weet ik niet meer precies, maar waarschijnlijk omdat we aan het vertellen waren dat we met Tania verschillende soorten fruit hadden geprobeerd en dat er hier zoveel is en allemaal zo vers en zo lekker. Daar moet je hier echt goed voor oppassen. Als je ook maar laat merken dat je iets lekker vindt, dan is de kans groot dat het zomaar tevoorschijn komt. Maar dat kan natuurlijk ook soms wel handig zijn ;).
De rest van de dag hebben we veel met de kinderen gepraat, over voetbal, ecuador en van alles en nog wat. Gewichtgehoffen (waarmee ik toch maar wist te winnen van de zoon des huises (van 10 jaar oud, maar dat zeg ik er niet bij)), nog even op de playstation gespeeld (waar ik eerst Robbert heb laten winnen en later van dezelfde zoon des huises heb gewonnen in mijn tweede game ´Winning 11´ ooit (iets wat hij toch duidelijk minder leuk vond!)) en iemand heeft nog gitaar voor ons gespeeld. Al met al was het een gezellige dag geworden en het verbaasde mij dan ook hoe snel de taxi klaar stond (zelfs een uur later dan afgesproken).
Maar eenmaal bij de stadsgrens kwamen we er snel achter dat de blokkades niet opgeheven waren en dat we deze dag echt niet weg zouden komen. Toen heeft hij ons aangeboden om de nacht in zijn huis door te brengen en zo hadden we ons tweede avontuur bij onbekende mensen op een dag! Hier hebben we lekker geslapen, ´s morgens een klein ontbijtje gegeten en zijn toen met de taxi toch maar naar Manta gegaan. Ook al reden de bussen en waren we helemaal niet van plan om naar Manta te gaan. Maar zo dachten we iets terug te kunnen doen omdat hij dan aan de taxirit wat kon verdienen. Maar hij moest ook werken bij het touristencentrum dus bleek een vriend van hem ons weg te brengen.... Er gaat weinig zoals gepland hier...
De rit naar Manta was weer een hele andere ervaring. Het landschap in de kuststreek is totaal anders, de wegen zijn anders, alles lijkt anders. Alsof we ineens in een totaal ander land waren. In Manta hebben we direct de bus naar Puerto Lopez genomen, zodat we uiteindelijk maar amper een dag later dan gepland op de plaats van bestemming terecht waren gekomen. Het eerste wat me opviel was de ontzettende warmte, het leek wel of we levend verbrand werden en ik vond het dan ook totaal niet erg dat de volgende dagen het weer toch wat minder mooi werd.
Het tweede dat me opviel is dat het accent hier toch weer anders is, waardoor mijn opgedaande vertrouwen om wat spaans te paten prompt weer verzopen werd. Maar ook dat ging na een tijdje weer wat beter en kon ik het meeste wel weer volgen. We hadden een leuk hostal met een gezellige eigenaresse en een uurtje geen stroom.
In Puerto Lopez hebben Robbert en ik toch voornamelijk onze eigen dingen gedaan. Robbert is twee dagen veel op vogeltour geweest (hij kende ook dit dorpje verder al) en ik ben het dorp gaan verkennen. Eerst een kleine strandwandeling (omdat ik in de verte een aantal gieren bij elkaar, met elkaar, zag vechten. Dichtbij gekomen bleek dat er een dood schildpad was aangespoeld die door de gieren zo snel mogelijk pad-loos gemaakt werd), later nog wat winkeltjes bekeken en daarna ben ik eventjes gaan zwemmen. Met de nadruk op eventjes...
Nog geen 10 minuten in het water probeerde ik wat golven te pakken zoals ik dat in Australie had ervaren. Maar ipv dat ik een golven kon pakken, besloten kwallen mij te pakken. Alleen wist ik op dat moment niet dat het kwallen waren.
In paniek probeerde ik dat wat ik voelde van me af te wrijven, zo snel mogelijk bodem onder mijn voeten te vinden om als het nodig was lopend de kust te kunnen bereiken. Want beide armen deden super pijn, net als mijn buik... Heel wat gedachtes schoten door me heen, omdat ik totaal geen idee had wat er gebeurd was.
Maar gelukkig bleef het bij pijn, verlamde er niets en kon ik de zee toch redelijk eenvoudig uit lopen. Op het strand stonden er een paar jongetjes naar me te kijken, of eigenlijk te lachen (kwam ik achter toen ik dichtbij genoeg was om ze met mijn brilloze ogen te kunnen zien). En wat is het soms fijn om uitgelachen te worden. Want hoe anders gewoontes over de wereld kunnen zijn, niemand lacht om iemand die weet ik wat voor ernstigs iets overkomen is, toch?
Na wat aarzelen begonnen ze de kwallen, die nog steeds op mijn huid vast geplakt zaten, van me af te plukken en konden ze mij vertellen dat inderdaad me verder niets ernstig te wachten stond. Een beetje van de strik bekomen ben ik toch snel verder opzoek gegaan naar iemand die me wat meer kon vertellen en gelukkig had ik al gauw iemand gevonden die vloeiend engels sprak. Hij vertelde me wat het was, wat ik niet moest doen (precies wat ik in paniek wel gedaan had, er over wrijven) en wat ik wel moest doen.
Weer kalm ben ik naar mijn hostal gegaan, ben ik op bed gaan liggen, heb ik wat gelezen (omdat alleen liggen te weinig afleiding bood en me juist alleen maar liet denken aan de ontzettende jeuk) en veel gewoeld en gevloekt om maar zo min mogelijk te willen krabben. Na een uur of twee kon ik me wel douche en zou de pijn weg zijn. Na drie uur was de pijn ook een stuk minder en besloot ik me maar te gaan douchen. Omdat het alleen koud water is, dook ik er meteen helemaal onder en laat dat nou precies het minst goede idee te zijn geweest. Eenmaal nat begon overal de jeuk weer meteen terug te komen! Om gek van te worden...
Die dag heb ik verder niets meer gedaan, ´s nachts helaas ook niet want zelfs slapen was niet echt mogelijk (al helemaal omdat er ook ineens jeuk kwam op plaatsen waar geen kwal geweest was).
Wordt vervolgt!
Groeten,
Mark!
Daar werd ons verteld dat we het beste ´s avonds laat een taxi konden nemen naar Manta, om in ieder geval ergens te komen ipv vast te blijven zitten. Want hier was weinig te beleven.
De verwachting was dat na 21.00 uur de wegen wel weer open zouden gaan, al dan niet voor enkel de nacht. Een medewerker van het centrum had nog tweede baan en natuurlijk was dat heel toevallig taxichauffeur. Ons werd gevraagd in welk hostal we zaten, zodat hij ons daar kon oppikken. Maar aangezien we al uitgecheckt waren, en dus geen hostal hadden, vroegen wij of we ergens in de buurt konden afspreken. Dit zag de man niet zo zitten ivm de criminaliteit in de avonduren en na enig overleg bood hij ons aan om ons bij zijn moeder te droppen.
Robbert en ik keken elkaar aan met een blik van ´lijkt-het-jou-wat-om-acht-uur-bij-een-eenzaam-oud-vrouwtje-te-zitten-wachten´, maar besloten toch op het aanbod in te gaan. De eerste indruk was volgens mijn verwachtingen, maar na een tijdje kwam er van overal volk te voorschijn en begon ik de gesprekken nog te begrijpen ook. In het begin was de situatie natuurlijk wat vreemd. Ze moeten ook gedacht hebben ´Wat moeten wij nu ineens met twee rare Hollanders in ons midden´.
Maar er werd ook hier weer alles gedaan om ons thuis te laten voelen en dat lukte dan ook vrij snel. Eerst werd de enige boom van de verder kale tuin beroofd van zijn laatste 3 eetbare vruchten, zodat Robbert en ik voor het eerst vers kokoswater voor onze neus hadden, en meteen zo´n hele bol vol van wel minimaal een liter. Robbert een, ik een, en de gehele familie, ongeveer zes op dat moment, de andere. Daar zaten we dan, al met onze buik vol van de lunch, een gehele kososnoot en schuldgevoel dat we ieder een eigen noot hadden en hun er een delen met zes man.
Maar elke poging om onze noten te delen (?!) werd niet geaccepteerd en leek uiteindelijk meer een belediging dan een sociale daad. Dus er zat niets anders op dan te genieten van onze nootjes. Erg lekker, smaakt heel anders dan een bounty en de kokosmelk in zo´n noot is zeker niet zoals je het in een blik bij de aldi kan kopen. Geen melk, maar meer zoet water. Maar misschien gebruikt de aldi wel een ander merk noten :).
Later hadden we ook ineens nog een verse mango voor ons liggen en deze smaakte helemaal verrukkelijk!! Waarom deze ineens tevoorschijn kwam weet ik niet meer precies, maar waarschijnlijk omdat we aan het vertellen waren dat we met Tania verschillende soorten fruit hadden geprobeerd en dat er hier zoveel is en allemaal zo vers en zo lekker. Daar moet je hier echt goed voor oppassen. Als je ook maar laat merken dat je iets lekker vindt, dan is de kans groot dat het zomaar tevoorschijn komt. Maar dat kan natuurlijk ook soms wel handig zijn ;).
De rest van de dag hebben we veel met de kinderen gepraat, over voetbal, ecuador en van alles en nog wat. Gewichtgehoffen (waarmee ik toch maar wist te winnen van de zoon des huises (van 10 jaar oud, maar dat zeg ik er niet bij)), nog even op de playstation gespeeld (waar ik eerst Robbert heb laten winnen en later van dezelfde zoon des huises heb gewonnen in mijn tweede game ´Winning 11´ ooit (iets wat hij toch duidelijk minder leuk vond!)) en iemand heeft nog gitaar voor ons gespeeld. Al met al was het een gezellige dag geworden en het verbaasde mij dan ook hoe snel de taxi klaar stond (zelfs een uur later dan afgesproken).
Maar eenmaal bij de stadsgrens kwamen we er snel achter dat de blokkades niet opgeheven waren en dat we deze dag echt niet weg zouden komen. Toen heeft hij ons aangeboden om de nacht in zijn huis door te brengen en zo hadden we ons tweede avontuur bij onbekende mensen op een dag! Hier hebben we lekker geslapen, ´s morgens een klein ontbijtje gegeten en zijn toen met de taxi toch maar naar Manta gegaan. Ook al reden de bussen en waren we helemaal niet van plan om naar Manta te gaan. Maar zo dachten we iets terug te kunnen doen omdat hij dan aan de taxirit wat kon verdienen. Maar hij moest ook werken bij het touristencentrum dus bleek een vriend van hem ons weg te brengen.... Er gaat weinig zoals gepland hier...
De rit naar Manta was weer een hele andere ervaring. Het landschap in de kuststreek is totaal anders, de wegen zijn anders, alles lijkt anders. Alsof we ineens in een totaal ander land waren. In Manta hebben we direct de bus naar Puerto Lopez genomen, zodat we uiteindelijk maar amper een dag later dan gepland op de plaats van bestemming terecht waren gekomen. Het eerste wat me opviel was de ontzettende warmte, het leek wel of we levend verbrand werden en ik vond het dan ook totaal niet erg dat de volgende dagen het weer toch wat minder mooi werd.
Het tweede dat me opviel is dat het accent hier toch weer anders is, waardoor mijn opgedaande vertrouwen om wat spaans te paten prompt weer verzopen werd. Maar ook dat ging na een tijdje weer wat beter en kon ik het meeste wel weer volgen. We hadden een leuk hostal met een gezellige eigenaresse en een uurtje geen stroom.
In Puerto Lopez hebben Robbert en ik toch voornamelijk onze eigen dingen gedaan. Robbert is twee dagen veel op vogeltour geweest (hij kende ook dit dorpje verder al) en ik ben het dorp gaan verkennen. Eerst een kleine strandwandeling (omdat ik in de verte een aantal gieren bij elkaar, met elkaar, zag vechten. Dichtbij gekomen bleek dat er een dood schildpad was aangespoeld die door de gieren zo snel mogelijk pad-loos gemaakt werd), later nog wat winkeltjes bekeken en daarna ben ik eventjes gaan zwemmen. Met de nadruk op eventjes...
Nog geen 10 minuten in het water probeerde ik wat golven te pakken zoals ik dat in Australie had ervaren. Maar ipv dat ik een golven kon pakken, besloten kwallen mij te pakken. Alleen wist ik op dat moment niet dat het kwallen waren.
In paniek probeerde ik dat wat ik voelde van me af te wrijven, zo snel mogelijk bodem onder mijn voeten te vinden om als het nodig was lopend de kust te kunnen bereiken. Want beide armen deden super pijn, net als mijn buik... Heel wat gedachtes schoten door me heen, omdat ik totaal geen idee had wat er gebeurd was.
Maar gelukkig bleef het bij pijn, verlamde er niets en kon ik de zee toch redelijk eenvoudig uit lopen. Op het strand stonden er een paar jongetjes naar me te kijken, of eigenlijk te lachen (kwam ik achter toen ik dichtbij genoeg was om ze met mijn brilloze ogen te kunnen zien). En wat is het soms fijn om uitgelachen te worden. Want hoe anders gewoontes over de wereld kunnen zijn, niemand lacht om iemand die weet ik wat voor ernstigs iets overkomen is, toch?
Na wat aarzelen begonnen ze de kwallen, die nog steeds op mijn huid vast geplakt zaten, van me af te plukken en konden ze mij vertellen dat inderdaad me verder niets ernstig te wachten stond. Een beetje van de strik bekomen ben ik toch snel verder opzoek gegaan naar iemand die me wat meer kon vertellen en gelukkig had ik al gauw iemand gevonden die vloeiend engels sprak. Hij vertelde me wat het was, wat ik niet moest doen (precies wat ik in paniek wel gedaan had, er over wrijven) en wat ik wel moest doen.
Weer kalm ben ik naar mijn hostal gegaan, ben ik op bed gaan liggen, heb ik wat gelezen (omdat alleen liggen te weinig afleiding bood en me juist alleen maar liet denken aan de ontzettende jeuk) en veel gewoeld en gevloekt om maar zo min mogelijk te willen krabben. Na een uur of twee kon ik me wel douche en zou de pijn weg zijn. Na drie uur was de pijn ook een stuk minder en besloot ik me maar te gaan douchen. Omdat het alleen koud water is, dook ik er meteen helemaal onder en laat dat nou precies het minst goede idee te zijn geweest. Eenmaal nat begon overal de jeuk weer meteen terug te komen! Om gek van te worden...
Die dag heb ik verder niets meer gedaan, ´s nachts helaas ook niet want zelfs slapen was niet echt mogelijk (al helemaal omdat er ook ineens jeuk kwam op plaatsen waar geen kwal geweest was).
Wordt vervolgt!
Groeten,
Mark!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
