Wat een avontuur!

The beginning...

In Cusco heb ik Alex leren kennen. Een vriend van mijn zus die ze heeft leren kennen in India 9 jaar geleden en die toevallig in Cusco werk had toen ik daar toevallig belandde. Veel toeval (en bier) later vroeg Alex of ik zin had ´even´ mee te fietsen van La Paz naar Santiago de Chili...

Een relatief makkelijk gelopen Inca-trail en veel denkwerk later besloot ik het avntuur aan te gaan. Hoe vaak krijg je de kans om zoiets te doen. Zonder ervaring, maar met iemand die al 3 continenten per fiets heeft overgestoken (Van Wales naar China, en van oost naar west Canada).

Een dag of 10 later gingen we dus samen in La Paz op zoek naar een fiets. En dat werd nogal een zoektocht. In de hoogste hoofdstad van de wereld zijn ze hier niet zo bezig met fietsen. Enkele taxi ritten naar ´zogenaamde speciaalzaken´ later waren we nog niets wijzer. We vonden enkel full suspencion downhill mountainbikes of meer dan 1000 dollar racefietsen. Beide ongeschikt en beide te duur.

Uiteindelijk via via in contact gekomen met een jongen die ons een hele dag heeft vergezeld naar elke uithoek in de stad om op onderdeel-jacht te gaan zodat hij eventueel iets in elkaar kon schoeven. Tijdens die zoektocht kwamen we plots enkele fietsen tegen. Sommige bijna perfect, maar zonder versnellingen. Andere met een motor erop geschroeft (dat zag ik wel ztten :)) en dus te zwaar om bergop te fietsen (ben nu eenmaal geen Fabio Canchalara). Uiteindelijk liepen we iets tegen het lijf wat misschien wel ging werken. Dus eindigde ik met een 50 euro mountainbike, die we voor nog eens 40 euro hebben laten verbouwen. Helaas met front suspension, maar verder in ieder geval groot genoeg en 21 versnellingen. Met nieuwe banden, bagagedrager, Aluminium pedalen met kooitjes(?) en flessenhouders.

Al na enkele meters bleek het zadel continu omlaag te zakken omdat de clip waarmee je het vast hoort te draaien vastgelast zat en daardoor niet genoeg kon knijpen. Zelf een nieuwe clip daarbovenop geschoeft lostte gedurende dag twee het probleem op.

(Is fietsen gezond? Hier in ieder geval niet! De flessen smaken na een week nog naar chemisch plastic en de uitlaatgassen die je elke dag te verwerken krijgt als er weer een truck, bus of auto je laat stikken in een zwarte rookpluim groter dan het voertuig zelf, zijn ook een behoorlijke aanslag).

Maar goed, een dag later stond mijn fietsje er dus. Klaar voor de trip. Of nog niet helemaal... Fatsoenlijke tassen om aan de fiets te bevestigen waren nergens te vinden, dus moesten we iets anders verzinnen.

Dat werd een stuk krat of palet dat we op straat gevonden hadden. Deze hebben we aan de bagagedrager gemonteerd met wat touw en tape. Met verschillende straps hebben we vervolgens een systeem bedacht om mijn backpack daar weer op vast te binden.

Overige benodigdheden:

Tent: uiteindelijk gevonden, met buitenlaag... Op een of andere manier hadden ze overal alleen de binnentent... (Wie gaat er in het regenseizoen camperen? En in de rest van het jaar is er geen regen...)
Fietskleding:
Handschoenen: knip de vingertoppen van de binnenlaag van bouwvakkershandschoenen
Fietstop: Polyester top voor algemene sporten, prima.
Fietsbroek. Helaas... Wordt harde kont trainen...
Helm: Yes! Het leek erop dat ik met een kinderhelm met spidermanprint op pad moest, maar gelukkig toch nog iets kunnen vinden :)
Kilometerteller of ander instrument: Niet te vinden...
Landkaart: Check, fatsoenlijke hoogteinformatie... Helaas. De landkaart kent 4 kleuren. Tot 500 meter, tot 3500 meter, tot 4500 meter en als laatste alles daarboven. Op basis daarvan is de eerste week tussen de 3500 en 4500 meter. Verder geen idee...
Eten & Drinken: Noodles, noodles & noodles voor de kolidraten en snacks voor de suiker en natuurlijk genoeg water. Onderweg proberen om vlees of andere producten te vinden voor de benodigde eiwitten aangezien dit te zwaar is om op de fiets mee te nemen.

Als laatste nog 10+ kilo aan bagage weggegeven, gegooid of opgeslagen. Denk aan mijn laptop, kleren, scheerspullen en 80% van de lonely planet (Bolivia en Argentinie eruit gesneden (toevallig de eerste twee hoofdstukken)). Zelfs de achterkant van mijn tandenborstel heb ik afgezaagd met mijn Zwitsers mes zodat deze in een klein etuitje past :).


De tocht

Dinsdagochtend gingen we dan... En wat een dag... Gelukkig leek het Alex verstandig om eerst per Taxi uit de stad te gaan. Vanwege het verkeer, en omdat je niet wil beginnen met een stijle klim om meteen 400 meter hoogteverschil te overbruggen. Dankzij die beslissing ben ik nog in de race en hebben we de eerste dag 100 km relatief vlak kunnen overbruggen. Anders was ik die berg nooit opgekomen, was ik gek geworden van het verkeer (spiegels, waarvoor? Fietsers? Wat zijn dat?) en had ik mijn fiets en al ergens in het ravijn gegooid vrees ik :).

Die eerste dag was ik dood en dood op en heb ik weinig van de omgeving meegekregen. Elke heuvel leek een berg terwijl het volgens Alex het geheel vlak was... Nou uh, ga aub een keer naar Nederland, dan weet je wat vlak is :). Wat ik wel meekreeg waren de toeterende auto´s, overal zwaaiende, enthousiaste, klappende of vreemd opkijkende mensen, signalen van ´tumbs up´ tot ´jullie zijn geschift´, kinderen die je onbeschaamd tijdens een pause een halfuur aankijken alsof je een alien bent en geweldig eten voor 30 eurocent in de buitenlucht geserveerd door een vrouwtje die met een karretje door het dorp rondloopt als soort van restaurant. Iedereen wil een praatje maken en zijn totaal verrast als je verteld wat je eindbestemming is. Geweldig om mee te maken, motiverend tot op het bot. Precies wat ik nodig had en heb. Bolivia, thank you!

Uiteindelijk hebben we die nacht in een dorpje geslapen in onze tent op een grasveld voor de kerk op aanbeveling van de ´dorpschef´ :).

De tweede dag kwamen we 120 km verder met iets meer heuvels. Na 100 km was ik op, maar gelukkig hebben we er nog 20 km aan kunnen plakken om in de stad Oruro te komen zodat we daar in een bedje konden slapen ipv onze tent. Binnen 5 seconden was ik weg. De volgende dag hebben we een rustdag ingepland. Ten eerste omdat ik niet verder kon, ten tweede om een dag uit de zon te blijven (Alex ´Ik verbrand nooit´ was als een tomaat, mijn factor 45 had zijn werk gedaan. De hele dag in de brandende zon op deze hoogte is echt dodelijk...) en ten derde om wat spullen te kopen. Bijvoorbeeld een nieuw zadel, want ik zat er al letterlijk ´doorheen´. Niet door het zadel, maar door mijn zitvlees...

Voor 2 euro 50 iets kunnen vinden en met mijn trui eromheen gebonden voelt het nu 3 dagen later alweer wat beter, of in ieder geval niet slechter. Anti infectiecreme en vaseline helpen me er doorheen! Ohnee.. Ik was er al doorheen...

Dag drie (op de fiets, dag 4 van de trip) zouden we al snel richting Sucre gaan, via dirtroads de echte bergen in. Maar geen idee hoe (thank god!) hebben we de afslag gemist en besloten we verder te gaan naar Potosi. Een stuk hoger dan Sucre (4070m ipv 2800m), namelijk de hoogste stad ter wereld, maar in ieder geval nog 1 dag uitstel van executie en verharde wegen in het vooruitzicht. Dus eindigde we 120 km, vooral vlak of zelfs soms omlaag, verder in een dorpje op de splitsing naar Potosi op 3700 meter hoogte.

Dag 4 begon het echte werk. Dwars door de de bergen. Op en af, op en af de hele dag door. Geen idee hoe we ook deze dag weer 100 km hebben kunnen aantikken. Want halverwege zat ik er helemaal doorheen. Alex was verbaast dat ik uberhaubt de bergen op kwam na mijn talent gezien te hebben in de eerste dagen. Maar waar ik van een klein heuveltje op dag 1 helemaal uitgeput raakte, kon ik nu in een vast tempo kilometers bergop zonder al te veel pauses. Halverwege de dag was ik helemaal op en bleek onze gewenste lunchlocatie niet te zijn waar we verwachtte ivm een kleine miscalculatie. Een uurtje pause, slapen en wat back-up voorraad eten verder, voelde ik me weer als herboren en gingen we weer verder. Berg op en af, op en af. Uiteindelijk diner genomen op onze gewenste lunchplek, om daarna met weer nieuwe kracht nog 10 km verder te gaan om vlak voor het donker onze tent op te zetten.


Precies halverwege op weg naar Potosi begon dag 5. Het doel was Potosi en we hebben het gehaald. Maar weer, vraag me niet hoe. Want weer was de dag een stap zwaarder. Een flinke stap. Achteraf een flinke stap te zwaar. De hoogte informatie moet ik nog uitzoeken, maar als eerste een flinke klim, met daarna een geweldige afdaling die alle moeite ongedaan maakte om daarna een bergpas van waarschijnlijk over 4500 meter over te gaan om vervolgens weer af te dalen door een revierdal misschien wel 1000 meter lager. Na de lunch weer over een pas, weer door een dal, om daarna naar Potosi te klimmen. Het eerste deel was een lekkere warming up. De eerste bergpas over ging ongelofelijk lekker en voelde ik me voor het eerst sterk. De afdaling daarna was ongelofelijk. Lang en snel. We hebben zelfs bussen en vrachtwagens ingehaald... Geen idee hoe hard omdat we geen kilometer teller oid hebben, maar Alex verwacht de 50 mijl zeker gehaald te hebben.



De adrealine kick die deze afdaling gaf, is de hele lunch gebleven en na de lunch konden we dezelfde afstand weer bergop afleggen om uit het dal te klimmen. Voelde ik me die morgen sterk, deze klim ging ongelofelijk lekker. Bijna zonder stoppen gingen we weer naar de toppen van de Altiplana van de Andes. Rond 4 uur hadden we de weer geweldige afdaling naar het volgende dal erop zitten en waren er nog maar 20 km te gaan tot Potosi. We besloten het te wagen en op zoek te gaan naar een lekker bedje, bier en een goede steak. Maar mijn god, wat waren die 20 km om af te zien. Vooral omdat na 9 km je door een bergpas kwam waar je in de verte Potosi zag liggen. Zo dicht bij, maar nog zo ver weg. Alle kracht was weg en vooral de laatste twee km de stad in, nog steeds bergop aangezien het centrum precies op de top van de berg ligt, waren afzien. Fietsen ging niet meer ik was totaal ´Donald Ducked´ en had geen ´Scooby-Doo´ meer... Te moe, te stijl en te druk kwa verkeer. Al lopend hebben we het gehaald, blijkbaar...



Alex noemt de afgelopen 2 dagen ´hardcore´. Ritten die top 10 noteringen verdienen mbt de zwaarste ritten in zijn lange carriere. Maar ook een tocht door een landschap zo ongelofelijk mooi dat hij alleen eerder gezien heeft in Peru. Een vuurdoop fysiek en mentaal superzwaar, maar supermooi. Ik ben erg blij dat ik dit heb mogen meemaken en erg trots dat ik het heb kunnen volbrengen. En dat is iets wat ik nooit eerder echt tegen mezelf heb gezegd. Alex heeft nog nooit iemand zo snel zien muteren van ´Clown op een fiets´ tot ´pro cross country fietser´ :).


Week één zit erop, nog minimaal 5 te gaan. De volgende ´leg´ is korter, maar misschien zwaarder. Over het algemeen meer downhill (van 4070 naar 1800 meter in Tarija) maar tussendoor moeten we nog wel ´even´ minimaal 500 meter omlaag en omhoog. Na leg 1 ben ik niet echt bang meer voor deze cijfers, maar we hebben geen idee hoe de weg zal zijn. Leg 1 was overal verhard, leg 2 wordt één lange onverharde weg (dirtroad) en we hebben geen idee wat dat hier betekend en ik heb geen idee hoe mij dat afgaat...



Details:
Leg 1: 550 km: La Paz - Potosi
Leg 2: 359 km: Potosi - Tarija
Leg 3 en verder: 2000 km naar Buenos Aires.


Hopelijk kan ik leg 2 volgende week beschrijven!


Na alle moeite om zo min mogelijk gewicht mee te slepen, kwam een meevaller uit onverwachte hoek:

Ik ben voor de gein in Oruro even op een weegschaal gaan staan. Na ongeveer 2,5 maanden hier leven met wandeltochten als de Incatrail, Colca Canyon, Isla del Sol en 2 dagen fietsen (en wellicht hier en daar wat diaree) ben ik al 5 kg kwijt en weeg ik nog maar 72 kg. Wie weet raak ik er nog twee kwijt en ben ik weer op mijn tienergewicht! Gelukkig staat Argentinie bekend om zijn wijn en steaks en hebben we na deze rit wat biertjes verdiend. Dus waarschijnlijk zorg ik er wel voor dat jullie geen verschil zullen zien als ik terug kom ;).

Het is hier nu Chinese Dentist Appointment time: Tooth hurty (2:30), dus tijd om de was op te halen en de laatste voorbereidingen te treffen voor morgen. Vanavond een flinke bord pasta en op tijd naar bed!!

Hasta la Pasta dus!

Liefs,
Mark



PS. Leestekens (trema´s e.d.) voeg ik later toe nog. Op een of andere manier heeft deze PC daar nogal moeite mee...