Final!

La Paz - het vervolg...

En, was mijn laptop er nog? Ik zal de spanning niet verder opbouwen en het kort houden (tuurlijk Mark...).

Een opluchting ging door me heen toen de deur openging en alles er nog hetzelfde uitzag. Geen fallisement of iets dergelijks dus. Mooi! De man achter de balie herkende me direct, was erg geinteresseerd naar mijn verhaal en had al een kamer gereserveerd op basis van mijn e-mail. Een leuk ontvangst en het was een beetje vreemd om weer te zijn waar het hele fietsavontuur 3 maanden eerder begonnen was.

In La Paz ben ik toen een paar dagen gebleven, een kroketje gaan eten in 'onze stamkroeg' en de stad wat beter bezocht dan gedurende mijn vorige bezoek aangezien Alex en ik de vorige keer enkel met onze voorbereidingen bezig waren geweest. Ook ben ik nog even naar onze fietswinkel geweest. Gewoon om 'mijn fiets' nog eens te zien. Maar ook om voor de gein te kijken hoe de garantie hier werkt. Nadat we bij onze aankoop hadden verteld dat we naar Buenos Aires gingen, kreeg ik immers ineens één jaar garantie op die rommel. Omdat ik elk origineel onderdeel inmiddels had vervangen, zou je kunnen zeggen dat ik recht had op een gehele nieuwe fiets! Maar ik had dus niets meer om in te ruilen... Die nieuwe fiets heb ik helaas niet gekregen :). Ze waren geïnteresseerd in mijn avontuur, maar ik had niet het idee dat ze geloofde dat ik helemaal naar Buenos Aires was gefietst. Of misschien geloofde ze niet dat ik dat op die fiets had gedaan, haha :). Toen ik opsomde wat er aan de fiets kapot was gegaan, zag je het schuldgevoel bij de mannen toenemen. Daar kreeg ik weer een schuldgevoel van dus verzekerde ik ze dat ik erg blij met mijn fiets was geweest. De prijs / kwalitiet verhouding was immers ook onovertrefbaar!

Ook was het tijd om mijn vliegticket te verzetten. Via de telefoon was een eerdere poging niet gelukt (bij Iberia spreken ze geen Engels en dan merk ik dat op zo'n moment mijn Spaans toch onvoldoende is). Dus besloot ik maar bij het kantoor langs te gaan. Ze hadden op mijn route alleen kantoren in Buenos Aires, La Paz en Lima. Vandaar dat ik het hier moest zien te regelen.

Echter waren er stakingen e.d. aan de gang waardoor ik op donderdag en vrijdag niet naar binnen mocht. Toen ook bleek dat zaterdag waarschijnlijk geen optie zou zijn, besloot ik toch weer verder te reizen. Lima werd dus mijn volgende bestemming omdat ik mijn vliegticket nog moest regelen. Zo veel verschillende routes zijn er niet, dus zou ik weer via Araquipa, Cusco, Nasca terug gaan; via de weg zoals ik gekomen was.

Maar dan kon ik wel nog een keer in Cusco bij mijn gastgezin op bezoek, nog een keer langs school gaan en op stap met wat vrienden van school (Daryl was er bijvoorbeeld nog steeds). Ook was het bijna carnaval en dat schijnt hier in Zuid Amerika overal anders gevierd te worden. Ik had al verschillende tips ontvangen waar carnaval te vieren (natuurlijk Rio, maar ook Gualeguaychú, een stad boven Buenos Aires in Argentinië zou gaaf zijn. Of Oruro in Bolivia) maar Cusco zou het worden. Ipv zomers zoals Rio of Gualeguaychú, werd het dus lekker koud in de Andes.

Ondertussen was Cinthia (van het Gastgezin) ook in La Paz om jaarlijkse inkopen te doen van spullen die in Bolivia goedkoper zijn dan in Peru. Met haar ben ik per bus van La Paz naar Araquipa gegaan en ook deze busrit werd weer een mooi avontuur. Na een uur of 10 reden we weer door de toppen van de Andes omgeven door prachtig landschap. Hoe hoger we kwamen, hoe kouder het werd. Toen het ook nog begon te regenen en niet veel later sneeuwen, werd het al gauw grauwer. Tegen het eind van de middag zaten we dan ook ineens vol in de sneeuw.

Net als in Nederland zorgt een beetje sneeuw meteen voor grote problemen. We hebben beetje bij beetje nog stukken kunnen rijden en schuiven, maar uiteindelijk zat er geen beweging meer in. Het werd langzaam donker en op een gegeven moment hadden steeds meer mensen gehoord dat we de hele nacht zouden blijven staan en pas de volgende ochtend verder zouden gaan. Aan communicatie deed de buschauffeur niet, dus er hing nog lang onduidelijkheid in de bus. Steeds meer mensen begonnen te schreeuwen dat er gereden moest worden of te jammeren om de situatie. Het duurde een hele tijd voor iedereen zich erbij neer had gelegd dat het een nachtje logeren in de koude bus zou worden. Vanuit de bus werd niets geregeld, dus iedereen moest zelf maar zien te regelen hoe ze warm bleven en de honger en dorst stilde. Dat verklaarde dan misschien ook wel waarom iedereen met dikke dekens en tassen eten en drinken reizen :). Gelukkig bleek er een kilometer verder in de file een huisje met klein winkeletje aan de weg te liggen. Dan is het toch weer mooi dat er hier weinig supermarkten zijn en juist zoveel van deze kleine winkeltjes. In bijna elke straat van elke stad of dorp vind je ze. Maar dus ook aan zo'n weg midden in het niets. Dus daar hebben we wat water, crackers en chocolade kunnen halen. Ook was het mooi om te zien dat in het winkeletje ze erg blij waren om iedereen te kunnen helpen. Wellicht ook blij omdat ze leeggeplunderd werden, maar nog niet zo slim om misbuik van de situatie te maken door de prijzen te verdriedubbelen. Want dat had zeker gekund!

Behoudens mij zaten er nog twee andere touristen in de bus. Twee Japanners die nog steeds verward om zich heen keken om wat er aan de hand was. In mijn beste Japans (na mijn genoten lessen van de week ervoor was dat nog steeds 0,0) heb ik ze uitgelegd dat de bus niet verder zou gaan, we de nacht in de bus moesten doorbrengen en dat ze een kilometer verderop wat eten en drinken konden halen.

De volgende ochtend begonnen we weer te rijden en toen we eenmaal goed op gang waren en de bergen weer een beetje uitreden, werd het al snel warmer. Ook bleken we al dicht bij Araquipa te zijn zodat we om 11 uur eindelijk op de plaats van bestemming waren. Daar pakte we de volgende bus richting het strand, richting een dorpje Camana.

Deze rit vanuit de bergen naar het strand was een heel geslinger omlaag. Ook hier zag je zo nu en dan weer de nodige -piloten rondscheuren. Het was dan ook amper een verrassing om in de drie uur durende rit, voornamelijk een afdaling naar zeeniveau, links en rechts verschillende auto's tegen de railing of op de kop te zien liggen. Ook kwamen we langs een ongeluk met een motor dat net gebeurd was. De bus stopte, een aantal man stapte uit om de slachtoffers te helpen.

Lees niet verder als je niet tegen bloed e.d. kan...

Voor de raam van de bus verzamelde steeds meer mensen om te gluren naar wat er buiten gebeurde. Ik had al een glimp opgevangen van het ongeluk en een van de twee berijders stil zien liggen. Toen ik ook even ging kijken, zag ik die man gelukkig nog bewegen, maar wel hevig bloedend met een grote snijwond over zijn buik en borst van schouder tot heup waar het vet en misschien zelfs enkele ingewanden te zien waren. Een gruwelijk gezicht wat ik nu nog helder voor ogen kan halen en dus letterlijk op mijn netvlies is blijven staan. Deze man werd verbonden met wat doeken en lakens en op een laken gerold om zo kofferruimte onder in de bus te dragen. De andere man kon zelf opstaan en hinkelend de bus instappen. De buschauffeur wilde zo snel mogelijk de slachtoffers naar het ziekenhuis gebracht hebben, dus ging nu zelf als een gek de rit vervolgen... gelukkig waren we al een heel eind afgedaald en was de weg een stuk minder verradelijk, maar het voelde niet heel veilig aan moet ik eerlijk zeggen. Gelukkig vonden we heelhuids (op twee man na dus) het ziekenhuis waar de brancards en verplegers al klaar stonden.

... Ik denk dat beide het wel overleefd hebben. De een met misschien een gebroken voet, de ander met een groot litteken voor de rest van zijn leven.

Eenmaal in de badplaats aangekomen merk je pas echt hoeveel kouder het in de bergen is. Zaten we 's nachts bij -5 graden in de sneeuw tebibberen, zo lagen we 's middags lekker op het strand bij 30 graden te bakken. Sinds Buenos Aires had ik de zon amper meer gezien, dus eigenlijk had ik moeten weten dat ik in deze hitte flink zou verbranden. Maar ja, eigenlijk koop je zo weinig voor, dus kon ik bijna letterlijk op de blaren zitten :).

Na een paar dagen bakken in de zon had ik daar wel weer genoeg van. Ook was het bijna carnaval, dus het was tijd om weer naar Cusco te gaan. En dat werd een leuke Carnaval, zonder alcohol! Ik wist niet eens dat dat kon, haha!

IPV als een idioot verkleed je vier dagen lang klem zuipen, rennen ze hier, ook als een idioot, 's middags rond in het centrum van de stad met spuitbussen schuim, slierten en krijtjes in alle kleuren van de regenboog of waterpistolen, balonnen en somszelfs emmers vol met water met maar een enkel doel: Oorlog! Haha het is onmogelijk om daar in de buurt rond te lopen zonder dat je onder het schuim komt te zitten, volgeklad met krijt wordt of nat gegooid of geschoten wordt. Onder het motto 'if you can't beat them, join them' kocht ik dus ook mijn wapens zodat ik me er vol overgave in kon storten!

Mooi om te zien dat oorlog, uh vermaak, een universele taal is en dat je als tourist gewoon mee kan doen. Of gewoon... Ik had wel het idee dat ik en wat meer gezocht doelwit was dan gemiddeld :). Maar diegene die op die manier aan het discrimineren was, heb ik ook meteen de volle lading terug gegeven en dat werd gelukkig sportief geïncaseerd. Echt een top Carnaval was dat! :)


De dagen daarna werd me duidelijk dat al dat schuim behoorlijke rommel is. Ik heb een week rondgelopen met een geïrriteerde huid van top tot teen. Maar dat is weer eens een andere manier om de carnaval te herinneren ipv het hebben van een flinke kater!

Na de Carnaval was het tijd om verder te gaan richting Lima waar ik eindelijk mijn ticket zoals verwacht en afgesproken kon verzetten. Jammer dat dit allemaal niet was gegaan zoals ik had gehoopt. Want nu terug in de stad waar ik sowieso vandaan terug naar huis moet vliegen, kon ik pas de keuze maken hoelang en of ik verder zou reizen. In Buenos Aires had ik besloten Patagonië links te laten liggen en richting Lima te gaan zodat ik later nog kon besluiten om eventueel langer te reizen. Op dat moment voelde ik daar namelijk te weinig voor en nu, in Lima, voelde dat niet veel anders.

Na Buenos Aires heb ik nog schitterende dingen gezien (Uyuni), leuke dingen gedaan of bijna gedaan (wijn en andere touren, skydive poging, Carnaval) maar het enthousiastme wat ik had in het begin mbt Spaans leren, de Incatrail of de fietstocht was niet meer teruggekomen. En dus was het een makkelijke beslissing om naar huis te gaan, geen nieuwe lus aan de reis te knopen en alle andere plannen voor een volgende keer te parkeren. Want die volgende keer gaat zeker komen!

In Lima heb ik nog een weekje van de zon genoten en lekker touristisch souveniers gekocht om daarna weer lekker naar huis te gaan. Op schiphol werd ik verwelkomd door familie en vrienden. Echt top! Bedankt allemaal!

Na een heerlijke oud Hollandse McDonalds maaltijd liep ik een uur of twee later met mijn familie naar de auto om naar huis te gaan. Op dat moment concludeerde ik en een van mijn zussen al dat het net was alsof ik niet weggeweest was. Dat blijft een raar fenomeen. In de afgelopen weken heb ik bijna iedereen weer een keer gezien en lijkt het steeds meer alsof ik niet weg ben geweest. Maar gelukkig kan ik nog dagelijks stil staan bij geweldige herinneringen van 7 geweldige maanden.

Iedereen nogmaals bedankt!

Bedankt voor de top tijd in Zuid Amerika, bedankt voor het lezen, bedankt voor de reacties en bedankt voor de fijne thuiskomst!


Wordt vervolgd... Maar wanneer? Geen idee!

Mark


NB. Er zal nog één update komen aangezien er nu eindelijk meer fotoruimte beschikbaar is. Dus de foto's volgen nog!