Back on the Road - Deel 2 (Salta - Uyuni - La Paz)
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Mark
11 Mei 2011 | Nederland, Oostrum
Hallo allemaal!
Inmiddels ben ik alweer een maand terug in Nederland, dus het wordt hoog tijd dit verhaal af te ronden. Ondertussen heb ik de foto's van Paolo ontvangen en die zijn echt prachtig! Een extra motivatie om het verhaal dus af te ronden!
Dus daar stonden we dan, gelukkig uit de blubber, maar we konden geen kant op... We waren gelukkig niet alleen aangezien er een kleine file van zo'n 50 vrachtwagens en personenauto's voor ons stond. Daarvan waren er een aantal 4wheeldrives maar ook wrakken waarvan ik me nog niet kan voorstellen hoe die in hemelsnaam door 'onze' modderpoel waren gekomen. Na een paar uur was een grote truck het wachten zat en dacht het te kunnen wagen om door de volgende hindernis te komen... Niet veel later stond ook hij net als ons eerder op de dag compleet vast, haha! Weer twee uur later was hij met behulp van enkele andere trucks weer achteruit op het droge getrokken. Toen was het echt voor iedereen duidelijk dat er niets anders op zat dan te wachten op de bulldozer vanuit de andere richting... Uren gingen voorbij en zonder al te veel water, eten e.d. bij de hand, restte ons niet anders dan in de auto te slapen en hopen dat we voor de nacht verder konden. Want het werd tegen de avond toch langzaam aan redelijk frisjes.... Uiteindelijk, ik denk zo'n 7 uur na ons modderbad, zagen we de eerste koplampen verschijnen in het dal... Ja, daar kwamen auto's vanuit de andere richting aan! Dat betekende dat in ieder geval de rest van de weg weer begaanbaar was en dat de hindernis voor ons de laatste was! Al gauw stond er zo'n 30 meter aan de andere kant van onze hindernis eenzelfde file... Alleen wisten zij nog niet hoe ondoorgaanbaar deze hindernis was. Dus al gauw stapte twee mensen uit om met laarzen door de modder te ploeteren... Toen zij zo'n 50 cm weggezakt waren en de laarzen vol modder hadden, was het ook voor de overkant duidelijk dat we op de bulldozer moesten wachten.... Nog zeker een uur ging voorbij voordat de bulldozer onderaan in het dal te zien was, nog een half uur voordat hij de weg naar boven getuft had en weer een uur later was het zover! De weg was weer begaanbaar.... Zo goed als in ieder geval... Dus daar gingen we dan, één voor één door de blubber, maar inderdaad... Het was te doen.
Ondertussen was het al donker, gaan regenen en was het dal behoorlijk mistig geworden...Wat stond er ook al weer in de Lonely Planet?... En wat een rit dat het werd! De locals kenden de weg en lieten zich als idioten omlaag vallen, waarschijnlijk nog met een behoorlijke portie frustratie erbij van al het wachten. Al hoewel de uren die we daar samen wachtend doorgebracht hadden redelijk relaxt waren. Volgens mij zijn dergelijke omstandigheden hier in de zomermaanden, in het regenseizoen, geen uitzondering maar eerder een jaarlijks fenomeen.
Maar links en rechts werden we dus ingehaald op een slingerende zandweg omlaag die bedekt was met hier en daar wat rotsblokken, overstromingen en gaten. Echt relaxt rijden was het niet, vooral toen er ook nog eens plotseling een raar bonkend geluid onder onze auto vandaan kwam... Alleen bij het remmen was dit geluid even weg, hmmm... Wat zou het zijn? Op een gegeven moment kwamen we langs een klein winkeltje/restaurantje wat gelukkig nog open was waar we besloten te stoppen om de auto eens goed te controleren en om eindelijk wat eten en drinken te bemachtigen! We waren niet de enige met die gedachte want volgens mij stond nu dezelfde file die voor de afzetting stond nu hier voor het winkeltje. Toen ik eenmaal aan de beurt was om wat eten te bestellen, was alles dan ook zo ongeveer op. Maar de enige overgebleven keus, een droog broodje kaas met ham, was meer dan heerlijk! Met het schoonmaken van de wielen waren we wel een kwartier mee bezig en het was ongelofelijk hoeveel modder er zich in de wielen genesteld had! Deze opgedroogde modder bleek gelukkig ook de veroorzaker van het geluid te zijn, want toen we weer op pad waren, was het geluid namelijk weg. Vreemd genoeg kwam dit geluid zelfs de volgende dag zo af en toe terug. Een flinke scheut water met wat gehannes met een stokje, loste het probleem van vastzittende verharde modder weer tijdelijk op. Pas toen we de dag erna de auto naar een wasserette brachten en de hogedrukspuit erop gezet werd, werd ons duidelijk hoeveel modder er in de wielen en in de rest van de auto zat, haha. En we waren er niet als enige verbaast over, want de man die met de hogedrukspuit er een halve minuut op had staan, ipv de gebruikelijke 5 seconde gezien zijn lichaamsbewegingen, kreeg met de seconde een meer verbaasde blik op zijn gezicht. Grappig om te zien :).
Een van de de overstromingen die we paseerde was behoorlijk en het verbaasde me dan ook dat elke auto er goed voorbij was gekomen. De stroming kwam als een waterval de weg op van rechts om links weer de weg af het ravijn in te denderen. Omdat het pikke donker was, en we ondertussen zo ongeveer de laatste waren, besloot Paolo nadat we ook hier voorbij 'gezwommen' waren de auto dwars op de weg te zetten met de koplampen op het ravijn gericht. Waarschijnlijk was het inderdaad een prachtige route die we hier helaas in het donker aan ons voorbij zagen gaan. Of in dit geval dus niet... want we konden niets zien, alleen maar het water diep horen vallen in het niets.
Hoewel het af en toe dus smal, nat, glad, stijl was en de weg niet overal even toegankelijk, kwamen we gelukkig veilig en zonder verdere problemen terug op de grote weg richting Salta. Wij wel in ieder geval. Op een gegeven moment kwam weer een local ons als een gek voorbij om vervolgens ook voor ons verschillende gevaarlijke maneuvres uit te halen. Dat iemand zo met zijn leven speelt, kan ik niet begrijpen. Maar dat je zo in een pick-up truck rijdt met je hele familie in de laadbak, inclusief kinderen van nog geen 3 jaar oud, slaat helemaal nergens op. Ik hoop dat hij dan ook zijn lesje geleerd heeft toen we heb even later met de wagen bijna 180 graden gedraaid, tussen de rotsen in de modder vast zagen zitten. Gelukkig was er niemand gewond geraakt, maar zijn auto had er weer wat deuken bij en wij stonden weer achter de volgende wegversperring. Door natuurlijke elementen was de linker weghelft geblokeerd, door deze maloot, die waarschijnlijk op die helft de bocht om reed en te laat de situatie kon inzien om de auto te redden, nu ook de rechterhelft. Een uur later was zijn auto uitgegraven en door middel van een grote truck uit de puin getrokken zodat we eindelijk weer rustig verder konden. Althans, wij konden rustig verder. Onze vriend de maloot had natuurlijk een verloren uur goed te maken en ging er weer als een gek vandoor.
Rond een uur of twaalf 's nachts kwamen we eindelijk in de bewoonde wereld. Moe van het hele avontuur wilden we zo snel mogelijk een hostel of iets dergelijks vinden. Maar eerst kwamen we langs een of ander lokaal feest waar ze buiten flink aan het BBQ-en waren. Plots besefte we dat ons broodje ham-kaas niet voldoende was geweest en luttele minuten later stonden we dan ook met een heerlijke braadworst met gebakken uitjes en mayo in de hand! Enkele zatte mensen dachten ons te moeten vermaken en dat lukte nog redelijk ook. Een tijd later begon het al nuchter zijnde behoorlijk vervelend te woden en we schrokken dan ook toen bleek dat we inmiddels alweer een uur verder waren. Terug in de auto besloten we, toen we na een uur nog niets gevonden hadden om maar de auto ergens te parkeren en voor een paar uurtjes onze ogen te sluiten. Zo gezegd, zo gedaan... De volgende ochtend werden we rond een uur of 7 a 8 wakker terwijl er mensen langs de ontzettend smerige auto liepen om de hond uit te laten :). Ik was direct vertrokken naar dromenland toen ik eenmaal mijn ogen dicht had. Nog nooit zo heerlijk in de auto geslapen! Paolo had helaas een wat mindere nacht achter de rug. Maar toch waren we fit genoeg voor onze volgende bestemming: Richting de wolken!
Dag 3
Vanuit Salta is begin 20ste eeuw een treinverbinding gemaakt naar de grens van Chili voor import en export doeleinden. Op zich niet heel bijzonder, ware het niet dat je bij deze grensovergang dus even de Andersgebergte overmoet. De treinverbinding die is aangelegd is dan ook in die tijd een hele prestatie geweest. Tegenwoordig wordt de trein niet meer gebrukt voor de originele doeleinde, maar is het puur een touristische atractie met de mooie naam: Tren de las Nubes (Trein naar de wolken) aangezien je naar een hoogte van zo'n 4200 meter gaat naar een gebied waar veel wolkvorming plaatsvind. Aan de Chileense kant van deze bergen ligt de droogste woestijn van deze planeet. De hoogte van de bergen en de stroming van de lucht zorgt er blijkbaar voor dat alle wolken die hier ontstaan dus lekker blijven hangen of richting Argentinië trekken.
http://www.google.nl/images?hl=nl&q=tren+de+las+nubes+salta&um=1&ie=UTF-8&source=univ&sa=X&ei=sLOTTbbQDtKN0QH9x4XNBw&ved=0CEMQsAQ&biw=1004&bih=569
http://www.trenalasnubes.com.ar/turismo_salta/en_tren_a_las_nubes_recorrido.html
Omdat de trein in het regenseizoen niet rijdt, de rit reteduur is, maar vooral omdat wij een auto gehuurd hadden, gingen we naar dezelfde eindbestemming, maar dan via de weg. Aangezien je vanuit de trein niets van de geweldige railsconstructie kan zien, wordt het alternatief om per auto te gaan dan ook zeker aangeraden. 's Morgens in het dorpje hadden we eerst maar lekker ontbeten en voldoende voorraad ingeslagen voor eventuele nieuwe onvoorziene situaties. Dat hadden we nu wel geleerd! De weg omhoog naar de wolken, naar San Antonio de los Cobres was een erg mooie rit. Een slingerweg omhoog die me regelamatig deed denken aan wegen waar Alex en ik al fietsend op hadden zitten puffen en ploeteren... Dat gaat dan per auto toch een stuk makkelijker en vooral sneller :). Maargoed, over mijn fietstocht wil ik het deze keer eens niet over hebben.
In ieder geval niet over mijn fietstocht... Tijdens de 4 daagse roadtrip met Paolo zijn we vier fietsers tegengekomen (meer dan tijdens de hele rit met Alex :)), Één paar en twee solisten. Vooral voor de solisten heb ik ontzettend veel respect. Alleen fietsen lijkt me al (vooral psychisch) super zwaar, maar de condities waarin zij aan het fietsen waren, waren nog eens een stuk moeilijker dan die waarin Alex en ik hebben gefietst. Achteraf vind ik het misschien een beetje Jammer dat Alex en ik via Tarija Argentinië zijn ingegaan, want dat bleek 2000 km saai landschap te worden, maar wel vlak. Als we via de Andes waren blijven fietsen in de richting van Salta, hadden we door dit prachtige gebied gefietst. En daar fietsten deze gasten dus, ongeveer dezelfde bergen, dezelfde gravel als in Bolivia, maar nu in het regenseizoen. Soms dagen lang kletsnat regelen, Wegen die weggeslagen zijn, bergwanden die compleet weggezakt zijn en de wegen versperren, maar vooral centimeters, soms zelfs decimeters diepe modder of stromend water dat uit de bergen over de weg stroomt. Ik weet niet of, en zo ja hoe, wij dat gedaan zouden hebben en kunnen. Hoe dan ook had de hele tocht een stuk langer geduurd, was het een stuk zwaarder maar mooier geweest. Eigenlijk weet ik niet of ik moet balen van onze gekozen route omdat we dit moois gemist hebben of juist blij moet zijn omdat het te zwaar was geweest. Ik ben daarom extra blij dat ik dit gebied toch nog met de auto heb mogen bewonderen. Misschien hebben we in Bolivia geluk gehad dat het regenseizoen nog net niet begonnen was en eigenlijk te laat begon dit jaar. Want waarschijnlijk zijn diezelfde wegen nu ook modderpoelen of compleet onbegaanbaar veranderd in halve rivieren. In Maart zijn in La Paz complete delen van de belangrijkste doorgaande weg weggezakt waardoor grote delen van de stad verwoest en ontoegankelijk waren. Vorig jaar is in de omgeving van Cusco hetzelfde gebeurd. Het is niet voor te stellen welke krachten vrijkomen in zo'n regenseizoen. En gelukkig zijn mij de grootste problemen bespaard gebleven.
Maar hier fietste bijvoorbeeld een Braziliaan in zijn uppie, op een mountainbike compleet aangepast voor zijn avontuur. Aan de voorvork had hij een constructie gelast waarin hij 2x 3 liter flessen water kon vastzetten. Achterop had hij een coolbox gemonteerd voor wat eten e.d. Zo was hij, alleen. Vanuit Brazilië, 7000 kilometer door de rimboe, over de bergen naar Chili aan het fietsen. Bijna compleet over onverharde wegen en paadjes mbv een navigatiesysteem.
Echt zwaar respect. Om weer de auto in te stappen vond ik toch wel jammer...
Maargoed, over het fietsen zou ik het dus niet meer hebben, dus als je er genoeg over gelezen hebt, raad ik je ook nu weer aan de vorige alinia's niet te lezen! :D
Terug in de auto:
Omdat ik weer een hele tijd op zeeniveau tot 1000 meter had geleefd, merkte ik deze keer wel dat het plotseling omhoog rijden tot boven 4000 meter wel wat met je lichaam doet. Gelukkig was er op zo'n 3200 meter nog een of ander touristische attractie; een mooi authentiek Andes dorpje, waar we even konden acclimatiseren en cocathee konden drinken. Deze thee is schijnbaar goed om te wennen aan de hoogte. Paolo had nergens last van. Misschien dat je leven lang doorbrengen in de Zwitserse alpen je imuum maakt tegen hoogtes :).
De omgeving was mooi, maar de zo geweldige railconstructie viel wat tegen. We waren onder de rails doorgereden en die brug was wel mooi en in de bergen zagen we zo nu en dan de rails wel lopen, maar adembenemend? Nee, dat was het niet. Schijnbaar zijn er stukken in het spoor waar de rails in bochten van meer dan 360 graden omhoog draait. Maar deze zijn in ieder geval niet te zien vanaf de weg die je moet nemen als je per auto omhoog wilt. Eigenlijk is er zelfs redelijk weinig te zien. Dus eenmaaal boven in het dorpje waren we wat dat betreft een beetje teleurgesteld. Paolo had van andere gehoord dat er op de route een mooie grote brug zou moeten zijn... Hoe hadden we die kunnen missen?? Bij navraag in het dorpje bleek deze brug zich op de route van het dorp verder richting Chili te bevinden en dat we daar wel heen konden gaan...
De weg daar naar toe was in het begin een prima weg, daarna vooral weg. Enkel wat sporen van eerdere autos leidde ons door kleine rivierbedden langs een oude mijn, richting de brug. Ook hier was een 4wheeldrive misschien net niet nodig, maar wel een stuk handiger geweest. De route van ongeveer 20 kilometer heen en 20 terug. Waar we eigenlijk maar een uurtje voor uit hadden getrokken, ging dan ook tergend langzaam. Dus toen we eenmaal bij de brug waren, waren we net Japanners... snel uitstappen foto's maken en bij wijze van spreken op de terugrit op de camera kijken of het een mooie locatie was :).
In ieder geval wel het mooiste stuk van het spoor dat wij gezien hadden!
Het was tegen 4 a 5 uur voordat we terug in het dorp waren. Onze planning was om een stuk af te snijden door een niemandsland richting het noorden ipv terug naar Salta te gaan via de weg waarvan we gekomen waren. Omdat dit stuk door het niemandsland geen officiele weg is, hadden we bij aankomst in het dorpje besloten ons eerst maar eens goed te informeren. Bij een klein touristencentrum gaven ze aan dat je, natuurlijk, een 4wheeldrive nodig had... Hmmm, al balend besloten we deze keer maar wel zo verstandig te zijn om het advies op te volgen. Maar toen we even later een 4wheeldrive uit de betreffende richting vandaan zagen komen, besloten we toch niet direct de handoek in de ring te gooien en in ieder geval even te informeren. Zij gaven aan dat ze nu niet helemaal naar onze gewenste bestemming waren geweest, maar daar wel jaren eerder waren geweest en dat het prima te doen is, mits het droog is. De 'weg' is vlak, maar kan soms blank staan tot 30 cm o.i.d.
Volgens hun konden we ons het beste bij de Politie informeren. Zo gezegd, zo gedaan. Tot onze opluchting zei de politie dat het vandaag prima te doen was, daar het al 3 dagen droog was!
Maar eerst dus nog even die brug op de foto leggen! Hadden we dat maar niet gedaan... Op de terugrit begin het namelijk langzaam te druppelen... En toen we eenmaal getankt hadden en een nieuwe voorraad water e.d. hadden ingeslagen, zag de lucht er ineens behoorlijk dreigend uit. Dus toen we even later maar net op weg waren richting de volgende weg die geen weg wasomdat die weg is (of er misschien wel nooit is geweest) waren (sorry! :)), begon het me toch te hagelen! Het leek alsof er witte knikkers, en an geen gewoontjes, maar bolders, ouderwetse bolders, uit de lucht uit kwamen vallen! Binnen de korste keren was alles om ons heen wit, werden we half doof van het gekletter van op onze auto en besloten we maar af te wachten in welke richting deze storm zich ging bewegen. Voor mijn gevoel kwam deze storm uit de riching van hoger gelegen bergkammen en leek het me logisch dat al dit water een weg omlaag moest vinden en dat de kans dus aanwezig was dat onze 'weg' echt weg zou zijn en langzaam zou veranderen in een beek, rivier, meer of wat dan ook. Dus leek het ons verstandig, met de avonturen van de dag ervoor nog vers in ons achterhoofd, om toch maar de route terug naar Salta te nemen via de weg zoals we gekomen waren... Bergaf zonder tussenstops zou dat toch een stuk sneller gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Een tussenstop maakte we wel... Toen we bij het dorpje waren waar we op de heenweg onze thee gedronken hadden, stonden wat mensen bij de bushalte te liften. Ach waarom ook niet. Dus namen we twee oude mannen mee terug de vallei in die ons vertelden dat ze daar al 2 uur stonden te wachten op de bus en dat de bus, de enige bus voor de rest van de dag, maar niet kwam. Mooi dat we zo toch nog mensen konden helpen. Eenmaal in het dorpje waar ze uit wilden stappen, wilde ze ons betalen.... Maar daar doen wij niet aan!
Omdat we dus niet de route konden rijden zoals gehoopt, moesten we de auto nog een dag langer huren als we alles wilde zien wat we op de planning hadden staan. Omdat ik door naar Bolivia wilde en Paolo nog Salta zelf wilde zien voor hij naar Chili ging, besloten we dat we de ochtend zouden gebruiken om naar het noorden te rijden langs de dingen die we wilden zien, ik in een dorpje de bus naar Bolivia zou pakken en Paolo de auto in Salta zou inleveren. Dus moesten we eerst in Salta een aantal dingen regelen. De huur van de auto verlengen, de auto wassen en checken of deze geen schade had opgelopen door al ons gemodder. Gelukking ging dat allemaal zonder problemen en stonden we even later in Salta met een mooie witte blinkende zojuist gewassen Chivrolet langs de weg geparkeerd voor ons volgende en laatste doel: Geld pinnen. Nou zou je wat achten dat dat niet zo'n groot avontuur kan worden dat het de moeite waard is om over te schrijven. Nou, daar dacht Paolo dus anders over...
We hadden afgesproken dat hij eerst zou gaan, ik in de auto zou wachten tot hij terug was voordat ik zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan... Daar zat ik dus te wachten en te wachten. Nou weet ik uit eigen ervaring dat er een tekort aan pin automaten in Argeninië is, dus oke, het zal wel even duren. Een hele tijd later kwam Poalo eindelijk, al lachend, terug de auto in... Nou vind ik pinnen niet zo grappig, dus vroeg ik me af wat er te lachen viel. Met moeite begon hij zijn zojuist beleefde avontuur uit te leggen: Nadat hij zijn geld had opgenomen, was hij naar buiten gelopen, naar een mooie witte blinkende zojuist gewassen Chrivolet gelopen en toen hij wilde instappen, was de deur gesloten. Hmmm vreemd... Dus klopte hij op de deur en toen de bijrijder de portier open had gemaakt, was hij ingesapt. Hmmm, Mark zal uit veiligheid de deur wel hebben gesloten had hij gedacht. Ondertussen was hij naar de sleutel aan het zoeken en viel het hem op dat de bijrijder ineens iets groens ipv blauws aan had. Hmmm, Mark zal zijn jas wel aan of uit hebben gedaan, had hij gedacht... Toen de sleutel wel in het slot paste, maar de auto niet wilde starten, keek hij Mark aan van, he? Wat is dit nou??! Mark? He? Wat is dit nou?! Wie ben jij? Waar is Mark? En Mark die Mark dus niet was, bleek een Argentijn te zijn die Paolo net zo raar aan keek... Wat doe jij hier in mijn auto?!
Pas toen drong het tot Paolo door dat voor hem nog zo'n mooie witte blinkende zojuist gewassen Chrivolet stond!! Daarin zat wel een bijrijder in het blauw die er nog Europees uit zag ook! Al stamelend en wijzend probeerde hij dat zijn nieuwe bijrijder duidelijk te maken die met de seconde vreemder begon te kijken. Snel stapte hij maar uit en kwam dus lachend naast mij zitten om dit haal te vertellen.
Eenmaal bijgekomen van het lachen stapte ik uit om te gaan pinnen. Toen ik langs die mooie witte blinkende zojuist gewassen Chivrolet achter ons liep en de man in de bijrijdersstoel lachend aankeek, zag hij er nog net zo verbaasd uit als Paolo hem waarschijnlijk had achter gelaten.... Die man leek nog steeds niet te snappen wat er zojuist gebeurd was! :).
Het laatste wat we nu nog nodig hadden was een slaapplek. Omdat we geen zin hadden in Salta te zoeken, te moeten betalen voor parkeren e.d. besloten we eerst de stad uit te rijden in noordelijke richting om dan zo snel mogelijk iets te vinden om te slapen. Want nog een nacht in de auto leek ons niet zo'n goed idee. Gelukkig vonden we al snel een soort van B&B voor een mooie prijs bij een aardige vrouw. Zodat heerlijk konden slapen, douchen en de volgende dag fris konden beginnen.
Dus de volgende dag gingen we fris en fruitig weer verder. Eerst richting het dorpje Purmamarca, gelegen onder de zevenkleurige berg*.
http://farm3.static.flickr.com/2316/2111476928_e9486bac08.jpg
Daarna was de volgende quebrada, de Quebrada de Humahuaca aan de beurt. Maar zo mooi als de vorige twee dagen, vooral de eerste ging het niet meer worden. Uiteindelijk konden we alles wel vauit de auto zien en stopte we enkel voor lunch en het bekijken van een klein oud kerkje (as usual zwaar overladen met kitcherig goud). In Humahuaca dropte Paolo mij op het busstation waar ik de bus naar Bolivia pakte. Paolo ging terug naar Salta om de auto in te leveren en de stad zelf te bekijken om daarna naar Chili te gaan. Naar San Pedro de Atacama. Dit is Wellicht een plek om zelf ooit te bezoeken aangezien het een erg mooi dorpje in de droogste woestijn ter wereld moet zijn. Een woestijn die blijkbaar de beste plek ter wereld is om de sterrenhemel te kunnen aanschouwen omdat er geen lichtvervuiling is en hoog in de bergen ligt. Hierdoor heeft het een perfecte athmosfeer of stratosfeer. of uh.. afijn... in klare taal bedoel ik gewoon: klare lucht! (Maar misschien is dit, omdat het zo'n hete woestijn is, allemaal wel gebakken lucht...
Op het moment dat we afscheid habben genomnen, ik mijn ticket had gekocht, kwam de bus er direct aan, dus zonder vertraging kon ik richting Bolivia. Zonder vertraging, althans.... Dat dacht ik... Want een goede twee uur later, zo'n uur voor de grens met Bolivia stond de bus opeens stil. Opnieuw gestrand voor een gat in de weg, opnieuw moet ik wachten tot alles gemaakt was en de bus weer verder kon. Gelukkig duurde het dit keer geen 7 uur, maar kon de bus een uur of 3 later de reis vervolgen. Door een landschap wat steeds mooier en mooier werd.
's avonds om 21.30, dus zo'n 3 uur later dan gepland, kwam ik aan in het laatste dorpje voor de grens met Bolivia. Ik moest me haasten richting de grens om nog die dag naar Bolivia te kunnen aangezien de grenspost om 22.00 uur sluit. Gelukkig lukte dat deel van de planning... Een ander deel van de planning, om de volgende dag een tour naar Uyuni te beginnen, ging helaas niet lukken. 's avonds bij het verkennen van het dorpje waren alle reisbureau's e.d. al gesloten. Wat me direct opviel was dat alles een stuk armoediger is dan in Argentinië. Vooral mijn hostal, haha: Geen douche, geen lopend water... kamer zonder raam, enz. Maargoed, het koste dan ook maar 20 Bolivianos, zo'n 2 euro 30 en ik hoefde er toch maar een uurtje of 5 te slapen. De volgende dag stond ik namelijk om 6 uur voor een reisbureau wat ik de vorige avond op internet gevonden had om te kijken of ik toch nog direct verder kon. Helaas ging dat niet lukken en vertrok er die ochtend geen tour. Wel kon ik die middag per trein naar Uyuni, vanuit daar een 3daagse tour doen en daarna direct op de bus richting La Paz.
Oké, doen we dat! De uren tot het vertrek per trein heb ik doorgebracht door nog een wandeling in het daglicht te maken in het dorpje. Heerlijke Boliviaanse Salteñas en Tucumanas (soort Empanadas, maar dan zoveel beter. Vooral de Tucamana! Echt super!) gegeten en verder bij de familie van het reisbureau doorgebracht. Gezellig gekletst en uiteindelijk zelfs voor de lunch gebleven. Echt hele aardige mensen!
De treinrit naar Uyuni was ook weer schitterend. Al die dieprode rots en bergpartijen, schitterend! Al gapend uit het raam, ging die rit snel voorbij, ook al bommelde ook deze trein met maar 30 km per uur voort. In Uyuni begon de volgende dag de volgende tour; dus is het altijd maar weer afwachten waar je terecht komt. Deze keer ging ik op pad met een ouder Boliviaans stel. in het begin Alleen, in het hotel op Uyuni zat de rest van de groep waarmee we verder zouden gaan.
Omdat het stel behoorlijk zat te prutsen (lees: een half uur te laat komen, dan nog de helft van het eten moeten kopen en halverwege de rit naar de zoutvlakte weer terug moeten keren omdat ze het bestek vergeten waren), kwamen we bijna twee uur later pas aan op de zoutvlakte...
Dus al mijn vooroordelen over tours waren alweer bevestigd. Bolivia liet direct zien dat het nog niet echt klaar is voor fatsoenlijk tourisme. Dat heeft zo ook zijn voordelen, want ik prijs me zielsgelukkig hoe ik Bolivia de eerste keer heb mogen beleven: Per fiets door fantastisch landschap door dorpjes waar mensen nog amper, of sommige (de minuten lang starende kinderen) misschien wel nooit touristen gezien hebben.
Maargoed, dit was nu de enige manier om Uyuni te zien, en dat was het dan ook zeker waard. Eenmaal op de zoutvlakte geariveerd beleef je je in een andere wereld. Zo speciaal wat de natuur hier voor je in petto heeft. In het regenseizoen staat de hele vlakte blank en dat is met de witte ondergrond, op deze hoogte, geniaal. Vooral als het wind stil is, wat het af en toe was....
Het lijkt namelijk net of je over een spiegel rijdt. Een oneindig groot spiegel. Helaas miste ik, eigenlijk voor het eerst, mijn fototoestel. Daardoor heb ik dus niet dit wonderschoon fenomeen zelf kunnen vastleggen. Maar er zijn duizenden, misschien wel miljoenen, voor me geweest aangezien dit een van de highlights van heel Zuid Amerika is. En dat is het absoluut waard! Volgens de guide komen hier 20 miljoen touristen per jaar... Maar ik heb mijn twijfels bij deze getallen, ze kunnen er hier in Bolivia altijd behoorlijk mee toveren :).
http://3.bp.blogspot.com/_MilWaifJbTA/S8XyxSbae5I/AAAAAAAAGOI/20DUjZqvZh4/s1600/Salar+De+Uyuni+1.jpg
Buiten het regenseizoen kun je ook leuke foto's maken:
http://cdsweb.cern.ch/record/1324560/files/salt_lake(1)_image.jpg
Alex was hier ook al per fiets geweest, anders was onze route misschien hier langs gegaan...
Door al het gepruts in de ochtend van de chauffeur en diens vrouw (die haar man goed onder de duim had, bleek uit de volgende dagen... Sommige dingen zijn ook overal hetzelfde ;)), kon ik me maar een klein uurtje vergapen op de schoonheid van Uyuni. Want na de lunch zouden we direct verder gaan met de rest van de tour. Tijdens de lunch ontmoette ik de rest van de groep. 6 Japanners! Gelukkig had er een een jaar in Barcelona gestudeerd en woonde er twee in Duitsland en kon er eentje redelijk Engels.... Dus Werd de voertaal in de groep, uh.... Juist... En combinatie van Japans, Spaans, Engels en Duits waarbij dus altijd minimaal drie mensen het gesprek niet konden volgen...
Ook mijn snelcursus Japans, die ik de tweede dag kreeg, zou dit probleem niet verhelpen. Haha wat een taal... Ik heb uiteindelijk dan ook geen woord geleerd, maar begrijp nu wel hoe ze de drie gehanteerde geschriften gebruiken. Ik begrijp 'Hoe', niet 'waarom'...Haha. Want wat maken ze het zichzelf verdomt moeilijk zeg! Wat ze uiteindelijk zelf ook wel moesten toegeven.
Grappige mensen die Japanners... Het toeval (...) was dat er twee aan het proberen waren professioneel fotograaf te worden... Ik wenste ze veel succes, want de concurentie is zwaar! (Denk ik... :)). Maar dus liepen er twee rond met 3 tot 5 camera's bij zich. Van digitale high-tech tot jaren 30 aparatuur van een paar kilo. Mooi gezicht, zo'n klein mannetje rondsleurend met zo'n tas foto's makend van alles wat los en vast zit. Maar ja, dat laatste had ik ook niet anders verwacht. Obelix zou zeggen: Rare jongens, die Japanners...
Agree!
Maar achteraf was het toch een leuke groep en heb ik me nog prima vermaakt met alle vormen van communicatie en miscommunicatie. Een voordeel was dat ze weinig aten en dronken, dus was er extra veel eten en wijn voor Mark. Maar wijn op 5000+ meter hoogte is toch wel anders... Toen ik de volgende ochtend ook nog besloot een stukje te rennen, werd ik helemaal misselijk. Haha. Ik had echt een behoorlijke tijd nodig om weer op adem te komen... Of alle opgedane conditie was alweer verdwenen, of de lucht op 5000 meter is weer een stuk ijler dan op 4000 a 4500 meter.
Ook is het koud op 5000 meter, ontzettend koud zelfs! Tijdens het letterlijke hoogtepunt van de tour lagen links en rechts van de weg dikke pakken sneeuw. We zaten die tour behoorlijk veel in de auto, midden door en over het Andesgebergte op weg naar de grens met Chili. Daar gingen de Japanners verder, ik ging weer terug met de bus. Tijdens de tocht kwamen we langs vele meren vól met flamengo's, mooie bergen, vaag gevormd gesteente (bijvoorbeeld als een boom) en meren in allerlei kleuren. Heel toepasselijk hadden ze dan ook namen als: Lago Azul, Lago Verde, Lago Amarillo, Lago Negro en Lago Blanco. Maar het mooiste waren de geisers die op 5000 meter in de ijzige kou, warme tot hete lucht van 50 graden omhoog spuwde met grote kracht. Heerlijk om om 5 uur 's ochtends mijn handen en voeten, die inmiddels compleet bevroren waren, lekker op te warmen. Dat was echt nodig ook omdat om een of andere wazige reden de chauffeur de verwarming in de auto niet wilde aanzetten en liever continu met een doek zijn voorruit droog en ijsvrij probeerde te houden. Dit zonder succes, zodat hij bijna niets zag tijdens het rijden en de ramen maar opende in de hoop dat dit zou helpen. terwijl de motor warm genoeg was van het een uur omhoog tuffen naar deze hoogte om ons meer dan warm genoeg te houden en zijn ruit ijsvrij te blazen... Lekker eigenwijs en lekker koud!
Maar dat maakte de beleving van het ontdooien bij de geiser weer een stuk mooier! Elk voordeel heeft zijn nadeel, zou Johan Cruyff zeggen... En dat is ook het enige nuttige wat deze man de laatste 10 jaar heeft uitgekraamd.... Vreemd om aan de andere kant van de wereld te aanschouwen hoe deze man een concurrent van uh, Twente, het laatste zetje de afgrond in geeft en dat alle supporters hem als heilige redder zien... Een kat in het nauw... Na Feyenoord ziet Twente dus ook Ajax en PSV zichzelf langzaam de nek om draaien. Als PSV geen kampioen wordt (en dat is inmiddels een feit, zie ik vele jaren succes voor Twente in het en misschen wel andere clubs in het vooruitzicht en zijn Ajax, PSV en Feyenoord eindelijk weer concurrenten, voor het halen van (de playoff's voor) Europees voetbal dan ;).
Maar goed, deze tour heeft allemaal niets met voetbal te maken, net zoals al het gedoe bij Ajax dus :).
De geisers zouden vooral mooi bij zonsopkomst moeten zijn. de zonnenstralen door de stoom, in deze atmosfeer zou mooie plaatjes moeten opleveren. Een van de highlights voor onze Japanners dus! Maar zo professioneel als de tours hier zijn, moesten we de auto in om verder te gaan om zo een van de highlights te missen en het dus bij 'zou' blijft. Want de tours zijn er om geld op te leveren, niet om touristen te geven waar ze voor komen. Dat zetten we enkel op de flyers zodat ze ook komen. Ik als guide heb dat al 100x gezien en heb geen zin om hier in de kou te wachten...
Zoiets moet er gedacht worden... Dus gingen we teleurgesteld verder.
De volgende highlights waren hotsprings waar we na het ontbijt in zouden kunnen baden. Na het ontbijt konden we de hotsprings in, als we maar over 5 minuten verder konden... Nou uh, oke dan niet dus.... Voor 5 minuten ga ik niet in de sneeuw mijn zwembroek aandoen en in de kou wachten tot er een plekje vrij was in het 3 bij 3 meter met touristen gevulde badje. Een 'sopa de gringo's', zoals een andere tourguide het mooi verwoorden :).
5 minuten later zaten we dus, ongewassen, niet in de soep maar in de auto op weg naar de grens met Chili. Daar ben ik voor 10 seconden in Chili geweest en heb ik een uur in de kou gewacht voordat de urenlange terugreis naar Uyuni weer kon beginnen.
Gelukkig zou ik daar per trein direct verder kunnen naar La Paz... Uh, niet dus. Toen ik zo'n 7 uur later eindeijk weer in Uyuni was, bleek het spoor spoorloos te zijn op sommige plekken. Het regenseizoen heeft echt wel een impact hier! Dus kon ik per bus naar La Paz, gelukkig zijn ze hier proactieve en goede tourorganisaties, dus die hebben vast een busticket gekocht toen bleek dat de trein niet reed. Nou ook niet dus. Toen ik aangaf per bus verder te willen gaan, gingen ze bellen om geheel verbaast te constateren dat alle bussen naar La Paz vol zaten omdat de trein niet rijdt...
Omdat ik niet gestrand in het oerlelijk en saaie Uyuni wilde zitten, ben ik zelf op zoek gegaan naar bustickets en bij het tiende bedrijfje hadden ze nog tickets naar Ururu. Vertrek over 10 minuten, aankomst om 4 uur 's nachts. Na een flinke sprint terug naar het bureautje van de touroperator en terug, zat ik 10 minuten later dus in de bus. Om in Ururu volgens plan gelukkig ook vrij snel een bus naar La Paz te vinden. De kans was groot dat een hotel/hostel met nog een bedje vrij in Uyuni
te vinden ook niet was gelukt.
La Paz
Eenmaal aangekomen in La Paz was mijn eerste doel het terugvinden van mijn laptop, kleren, scheerspullen, enz enz... Ik had een week of twee geleden een mailtje naar het hostel gestuurd met de mededeling dat ik dus rond deze datum terug zou komen. Daar had ik nooit een antwoord op gekregen, dus stiekum begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Het hostel lag dicht bij het busstation, dus al vrij snel belde ik daar aan...
Wordt er open gedaan? Zijn mijn spulletjes nog in veilige haven?
Wordt vervolgt!!!.... Het is ondertussen alweer zo'n lap tekst geworden dat ik het laatste deel toch nog een keer appart post :).
Groeten,
Mark
Inmiddels ben ik alweer een maand terug in Nederland, dus het wordt hoog tijd dit verhaal af te ronden. Ondertussen heb ik de foto's van Paolo ontvangen en die zijn echt prachtig! Een extra motivatie om het verhaal dus af te ronden!
Dus daar stonden we dan, gelukkig uit de blubber, maar we konden geen kant op... We waren gelukkig niet alleen aangezien er een kleine file van zo'n 50 vrachtwagens en personenauto's voor ons stond. Daarvan waren er een aantal 4wheeldrives maar ook wrakken waarvan ik me nog niet kan voorstellen hoe die in hemelsnaam door 'onze' modderpoel waren gekomen. Na een paar uur was een grote truck het wachten zat en dacht het te kunnen wagen om door de volgende hindernis te komen... Niet veel later stond ook hij net als ons eerder op de dag compleet vast, haha! Weer twee uur later was hij met behulp van enkele andere trucks weer achteruit op het droge getrokken. Toen was het echt voor iedereen duidelijk dat er niets anders op zat dan te wachten op de bulldozer vanuit de andere richting... Uren gingen voorbij en zonder al te veel water, eten e.d. bij de hand, restte ons niet anders dan in de auto te slapen en hopen dat we voor de nacht verder konden. Want het werd tegen de avond toch langzaam aan redelijk frisjes.... Uiteindelijk, ik denk zo'n 7 uur na ons modderbad, zagen we de eerste koplampen verschijnen in het dal... Ja, daar kwamen auto's vanuit de andere richting aan! Dat betekende dat in ieder geval de rest van de weg weer begaanbaar was en dat de hindernis voor ons de laatste was! Al gauw stond er zo'n 30 meter aan de andere kant van onze hindernis eenzelfde file... Alleen wisten zij nog niet hoe ondoorgaanbaar deze hindernis was. Dus al gauw stapte twee mensen uit om met laarzen door de modder te ploeteren... Toen zij zo'n 50 cm weggezakt waren en de laarzen vol modder hadden, was het ook voor de overkant duidelijk dat we op de bulldozer moesten wachten.... Nog zeker een uur ging voorbij voordat de bulldozer onderaan in het dal te zien was, nog een half uur voordat hij de weg naar boven getuft had en weer een uur later was het zover! De weg was weer begaanbaar.... Zo goed als in ieder geval... Dus daar gingen we dan, één voor één door de blubber, maar inderdaad... Het was te doen.
Ondertussen was het al donker, gaan regenen en was het dal behoorlijk mistig geworden...Wat stond er ook al weer in de Lonely Planet?... En wat een rit dat het werd! De locals kenden de weg en lieten zich als idioten omlaag vallen, waarschijnlijk nog met een behoorlijke portie frustratie erbij van al het wachten. Al hoewel de uren die we daar samen wachtend doorgebracht hadden redelijk relaxt waren. Volgens mij zijn dergelijke omstandigheden hier in de zomermaanden, in het regenseizoen, geen uitzondering maar eerder een jaarlijks fenomeen.
Maar links en rechts werden we dus ingehaald op een slingerende zandweg omlaag die bedekt was met hier en daar wat rotsblokken, overstromingen en gaten. Echt relaxt rijden was het niet, vooral toen er ook nog eens plotseling een raar bonkend geluid onder onze auto vandaan kwam... Alleen bij het remmen was dit geluid even weg, hmmm... Wat zou het zijn? Op een gegeven moment kwamen we langs een klein winkeltje/restaurantje wat gelukkig nog open was waar we besloten te stoppen om de auto eens goed te controleren en om eindelijk wat eten en drinken te bemachtigen! We waren niet de enige met die gedachte want volgens mij stond nu dezelfde file die voor de afzetting stond nu hier voor het winkeltje. Toen ik eenmaal aan de beurt was om wat eten te bestellen, was alles dan ook zo ongeveer op. Maar de enige overgebleven keus, een droog broodje kaas met ham, was meer dan heerlijk! Met het schoonmaken van de wielen waren we wel een kwartier mee bezig en het was ongelofelijk hoeveel modder er zich in de wielen genesteld had! Deze opgedroogde modder bleek gelukkig ook de veroorzaker van het geluid te zijn, want toen we weer op pad waren, was het geluid namelijk weg. Vreemd genoeg kwam dit geluid zelfs de volgende dag zo af en toe terug. Een flinke scheut water met wat gehannes met een stokje, loste het probleem van vastzittende verharde modder weer tijdelijk op. Pas toen we de dag erna de auto naar een wasserette brachten en de hogedrukspuit erop gezet werd, werd ons duidelijk hoeveel modder er in de wielen en in de rest van de auto zat, haha. En we waren er niet als enige verbaast over, want de man die met de hogedrukspuit er een halve minuut op had staan, ipv de gebruikelijke 5 seconde gezien zijn lichaamsbewegingen, kreeg met de seconde een meer verbaasde blik op zijn gezicht. Grappig om te zien :).
Een van de de overstromingen die we paseerde was behoorlijk en het verbaasde me dan ook dat elke auto er goed voorbij was gekomen. De stroming kwam als een waterval de weg op van rechts om links weer de weg af het ravijn in te denderen. Omdat het pikke donker was, en we ondertussen zo ongeveer de laatste waren, besloot Paolo nadat we ook hier voorbij 'gezwommen' waren de auto dwars op de weg te zetten met de koplampen op het ravijn gericht. Waarschijnlijk was het inderdaad een prachtige route die we hier helaas in het donker aan ons voorbij zagen gaan. Of in dit geval dus niet... want we konden niets zien, alleen maar het water diep horen vallen in het niets.
Hoewel het af en toe dus smal, nat, glad, stijl was en de weg niet overal even toegankelijk, kwamen we gelukkig veilig en zonder verdere problemen terug op de grote weg richting Salta. Wij wel in ieder geval. Op een gegeven moment kwam weer een local ons als een gek voorbij om vervolgens ook voor ons verschillende gevaarlijke maneuvres uit te halen. Dat iemand zo met zijn leven speelt, kan ik niet begrijpen. Maar dat je zo in een pick-up truck rijdt met je hele familie in de laadbak, inclusief kinderen van nog geen 3 jaar oud, slaat helemaal nergens op. Ik hoop dat hij dan ook zijn lesje geleerd heeft toen we heb even later met de wagen bijna 180 graden gedraaid, tussen de rotsen in de modder vast zagen zitten. Gelukkig was er niemand gewond geraakt, maar zijn auto had er weer wat deuken bij en wij stonden weer achter de volgende wegversperring. Door natuurlijke elementen was de linker weghelft geblokeerd, door deze maloot, die waarschijnlijk op die helft de bocht om reed en te laat de situatie kon inzien om de auto te redden, nu ook de rechterhelft. Een uur later was zijn auto uitgegraven en door middel van een grote truck uit de puin getrokken zodat we eindelijk weer rustig verder konden. Althans, wij konden rustig verder. Onze vriend de maloot had natuurlijk een verloren uur goed te maken en ging er weer als een gek vandoor.
Rond een uur of twaalf 's nachts kwamen we eindelijk in de bewoonde wereld. Moe van het hele avontuur wilden we zo snel mogelijk een hostel of iets dergelijks vinden. Maar eerst kwamen we langs een of ander lokaal feest waar ze buiten flink aan het BBQ-en waren. Plots besefte we dat ons broodje ham-kaas niet voldoende was geweest en luttele minuten later stonden we dan ook met een heerlijke braadworst met gebakken uitjes en mayo in de hand! Enkele zatte mensen dachten ons te moeten vermaken en dat lukte nog redelijk ook. Een tijd later begon het al nuchter zijnde behoorlijk vervelend te woden en we schrokken dan ook toen bleek dat we inmiddels alweer een uur verder waren. Terug in de auto besloten we, toen we na een uur nog niets gevonden hadden om maar de auto ergens te parkeren en voor een paar uurtjes onze ogen te sluiten. Zo gezegd, zo gedaan... De volgende ochtend werden we rond een uur of 7 a 8 wakker terwijl er mensen langs de ontzettend smerige auto liepen om de hond uit te laten :). Ik was direct vertrokken naar dromenland toen ik eenmaal mijn ogen dicht had. Nog nooit zo heerlijk in de auto geslapen! Paolo had helaas een wat mindere nacht achter de rug. Maar toch waren we fit genoeg voor onze volgende bestemming: Richting de wolken!
Dag 3
Vanuit Salta is begin 20ste eeuw een treinverbinding gemaakt naar de grens van Chili voor import en export doeleinden. Op zich niet heel bijzonder, ware het niet dat je bij deze grensovergang dus even de Andersgebergte overmoet. De treinverbinding die is aangelegd is dan ook in die tijd een hele prestatie geweest. Tegenwoordig wordt de trein niet meer gebrukt voor de originele doeleinde, maar is het puur een touristische atractie met de mooie naam: Tren de las Nubes (Trein naar de wolken) aangezien je naar een hoogte van zo'n 4200 meter gaat naar een gebied waar veel wolkvorming plaatsvind. Aan de Chileense kant van deze bergen ligt de droogste woestijn van deze planeet. De hoogte van de bergen en de stroming van de lucht zorgt er blijkbaar voor dat alle wolken die hier ontstaan dus lekker blijven hangen of richting Argentinië trekken.
http://www.google.nl/images?hl=nl&q=tren+de+las+nubes+salta&um=1&ie=UTF-8&source=univ&sa=X&ei=sLOTTbbQDtKN0QH9x4XNBw&ved=0CEMQsAQ&biw=1004&bih=569
http://www.trenalasnubes.com.ar/turismo_salta/en_tren_a_las_nubes_recorrido.html
Omdat de trein in het regenseizoen niet rijdt, de rit reteduur is, maar vooral omdat wij een auto gehuurd hadden, gingen we naar dezelfde eindbestemming, maar dan via de weg. Aangezien je vanuit de trein niets van de geweldige railsconstructie kan zien, wordt het alternatief om per auto te gaan dan ook zeker aangeraden. 's Morgens in het dorpje hadden we eerst maar lekker ontbeten en voldoende voorraad ingeslagen voor eventuele nieuwe onvoorziene situaties. Dat hadden we nu wel geleerd! De weg omhoog naar de wolken, naar San Antonio de los Cobres was een erg mooie rit. Een slingerweg omhoog die me regelamatig deed denken aan wegen waar Alex en ik al fietsend op hadden zitten puffen en ploeteren... Dat gaat dan per auto toch een stuk makkelijker en vooral sneller :). Maargoed, over mijn fietstocht wil ik het deze keer eens niet over hebben.
In ieder geval niet over mijn fietstocht... Tijdens de 4 daagse roadtrip met Paolo zijn we vier fietsers tegengekomen (meer dan tijdens de hele rit met Alex :)), Één paar en twee solisten. Vooral voor de solisten heb ik ontzettend veel respect. Alleen fietsen lijkt me al (vooral psychisch) super zwaar, maar de condities waarin zij aan het fietsen waren, waren nog eens een stuk moeilijker dan die waarin Alex en ik hebben gefietst. Achteraf vind ik het misschien een beetje Jammer dat Alex en ik via Tarija Argentinië zijn ingegaan, want dat bleek 2000 km saai landschap te worden, maar wel vlak. Als we via de Andes waren blijven fietsen in de richting van Salta, hadden we door dit prachtige gebied gefietst. En daar fietsten deze gasten dus, ongeveer dezelfde bergen, dezelfde gravel als in Bolivia, maar nu in het regenseizoen. Soms dagen lang kletsnat regelen, Wegen die weggeslagen zijn, bergwanden die compleet weggezakt zijn en de wegen versperren, maar vooral centimeters, soms zelfs decimeters diepe modder of stromend water dat uit de bergen over de weg stroomt. Ik weet niet of, en zo ja hoe, wij dat gedaan zouden hebben en kunnen. Hoe dan ook had de hele tocht een stuk langer geduurd, was het een stuk zwaarder maar mooier geweest. Eigenlijk weet ik niet of ik moet balen van onze gekozen route omdat we dit moois gemist hebben of juist blij moet zijn omdat het te zwaar was geweest. Ik ben daarom extra blij dat ik dit gebied toch nog met de auto heb mogen bewonderen. Misschien hebben we in Bolivia geluk gehad dat het regenseizoen nog net niet begonnen was en eigenlijk te laat begon dit jaar. Want waarschijnlijk zijn diezelfde wegen nu ook modderpoelen of compleet onbegaanbaar veranderd in halve rivieren. In Maart zijn in La Paz complete delen van de belangrijkste doorgaande weg weggezakt waardoor grote delen van de stad verwoest en ontoegankelijk waren. Vorig jaar is in de omgeving van Cusco hetzelfde gebeurd. Het is niet voor te stellen welke krachten vrijkomen in zo'n regenseizoen. En gelukkig zijn mij de grootste problemen bespaard gebleven.
Maar hier fietste bijvoorbeeld een Braziliaan in zijn uppie, op een mountainbike compleet aangepast voor zijn avontuur. Aan de voorvork had hij een constructie gelast waarin hij 2x 3 liter flessen water kon vastzetten. Achterop had hij een coolbox gemonteerd voor wat eten e.d. Zo was hij, alleen. Vanuit Brazilië, 7000 kilometer door de rimboe, over de bergen naar Chili aan het fietsen. Bijna compleet over onverharde wegen en paadjes mbv een navigatiesysteem.
Echt zwaar respect. Om weer de auto in te stappen vond ik toch wel jammer...
Maargoed, over het fietsen zou ik het dus niet meer hebben, dus als je er genoeg over gelezen hebt, raad ik je ook nu weer aan de vorige alinia's niet te lezen! :D
Terug in de auto:
Omdat ik weer een hele tijd op zeeniveau tot 1000 meter had geleefd, merkte ik deze keer wel dat het plotseling omhoog rijden tot boven 4000 meter wel wat met je lichaam doet. Gelukkig was er op zo'n 3200 meter nog een of ander touristische attractie; een mooi authentiek Andes dorpje, waar we even konden acclimatiseren en cocathee konden drinken. Deze thee is schijnbaar goed om te wennen aan de hoogte. Paolo had nergens last van. Misschien dat je leven lang doorbrengen in de Zwitserse alpen je imuum maakt tegen hoogtes :).
De omgeving was mooi, maar de zo geweldige railconstructie viel wat tegen. We waren onder de rails doorgereden en die brug was wel mooi en in de bergen zagen we zo nu en dan de rails wel lopen, maar adembenemend? Nee, dat was het niet. Schijnbaar zijn er stukken in het spoor waar de rails in bochten van meer dan 360 graden omhoog draait. Maar deze zijn in ieder geval niet te zien vanaf de weg die je moet nemen als je per auto omhoog wilt. Eigenlijk is er zelfs redelijk weinig te zien. Dus eenmaaal boven in het dorpje waren we wat dat betreft een beetje teleurgesteld. Paolo had van andere gehoord dat er op de route een mooie grote brug zou moeten zijn... Hoe hadden we die kunnen missen?? Bij navraag in het dorpje bleek deze brug zich op de route van het dorp verder richting Chili te bevinden en dat we daar wel heen konden gaan...
De weg daar naar toe was in het begin een prima weg, daarna vooral weg. Enkel wat sporen van eerdere autos leidde ons door kleine rivierbedden langs een oude mijn, richting de brug. Ook hier was een 4wheeldrive misschien net niet nodig, maar wel een stuk handiger geweest. De route van ongeveer 20 kilometer heen en 20 terug. Waar we eigenlijk maar een uurtje voor uit hadden getrokken, ging dan ook tergend langzaam. Dus toen we eenmaal bij de brug waren, waren we net Japanners... snel uitstappen foto's maken en bij wijze van spreken op de terugrit op de camera kijken of het een mooie locatie was :).
In ieder geval wel het mooiste stuk van het spoor dat wij gezien hadden!
Het was tegen 4 a 5 uur voordat we terug in het dorp waren. Onze planning was om een stuk af te snijden door een niemandsland richting het noorden ipv terug naar Salta te gaan via de weg waarvan we gekomen waren. Omdat dit stuk door het niemandsland geen officiele weg is, hadden we bij aankomst in het dorpje besloten ons eerst maar eens goed te informeren. Bij een klein touristencentrum gaven ze aan dat je, natuurlijk, een 4wheeldrive nodig had... Hmmm, al balend besloten we deze keer maar wel zo verstandig te zijn om het advies op te volgen. Maar toen we even later een 4wheeldrive uit de betreffende richting vandaan zagen komen, besloten we toch niet direct de handoek in de ring te gooien en in ieder geval even te informeren. Zij gaven aan dat ze nu niet helemaal naar onze gewenste bestemming waren geweest, maar daar wel jaren eerder waren geweest en dat het prima te doen is, mits het droog is. De 'weg' is vlak, maar kan soms blank staan tot 30 cm o.i.d.
Volgens hun konden we ons het beste bij de Politie informeren. Zo gezegd, zo gedaan. Tot onze opluchting zei de politie dat het vandaag prima te doen was, daar het al 3 dagen droog was!
Maar eerst dus nog even die brug op de foto leggen! Hadden we dat maar niet gedaan... Op de terugrit begin het namelijk langzaam te druppelen... En toen we eenmaal getankt hadden en een nieuwe voorraad water e.d. hadden ingeslagen, zag de lucht er ineens behoorlijk dreigend uit. Dus toen we even later maar net op weg waren richting de volgende weg die geen weg wasomdat die weg is (of er misschien wel nooit is geweest) waren (sorry! :)), begon het me toch te hagelen! Het leek alsof er witte knikkers, en an geen gewoontjes, maar bolders, ouderwetse bolders, uit de lucht uit kwamen vallen! Binnen de korste keren was alles om ons heen wit, werden we half doof van het gekletter van op onze auto en besloten we maar af te wachten in welke richting deze storm zich ging bewegen. Voor mijn gevoel kwam deze storm uit de riching van hoger gelegen bergkammen en leek het me logisch dat al dit water een weg omlaag moest vinden en dat de kans dus aanwezig was dat onze 'weg' echt weg zou zijn en langzaam zou veranderen in een beek, rivier, meer of wat dan ook. Dus leek het ons verstandig, met de avonturen van de dag ervoor nog vers in ons achterhoofd, om toch maar de route terug naar Salta te nemen via de weg zoals we gekomen waren... Bergaf zonder tussenstops zou dat toch een stuk sneller gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. Een tussenstop maakte we wel... Toen we bij het dorpje waren waar we op de heenweg onze thee gedronken hadden, stonden wat mensen bij de bushalte te liften. Ach waarom ook niet. Dus namen we twee oude mannen mee terug de vallei in die ons vertelden dat ze daar al 2 uur stonden te wachten op de bus en dat de bus, de enige bus voor de rest van de dag, maar niet kwam. Mooi dat we zo toch nog mensen konden helpen. Eenmaal in het dorpje waar ze uit wilden stappen, wilde ze ons betalen.... Maar daar doen wij niet aan!
Omdat we dus niet de route konden rijden zoals gehoopt, moesten we de auto nog een dag langer huren als we alles wilde zien wat we op de planning hadden staan. Omdat ik door naar Bolivia wilde en Paolo nog Salta zelf wilde zien voor hij naar Chili ging, besloten we dat we de ochtend zouden gebruiken om naar het noorden te rijden langs de dingen die we wilden zien, ik in een dorpje de bus naar Bolivia zou pakken en Paolo de auto in Salta zou inleveren. Dus moesten we eerst in Salta een aantal dingen regelen. De huur van de auto verlengen, de auto wassen en checken of deze geen schade had opgelopen door al ons gemodder. Gelukking ging dat allemaal zonder problemen en stonden we even later in Salta met een mooie witte blinkende zojuist gewassen Chivrolet langs de weg geparkeerd voor ons volgende en laatste doel: Geld pinnen. Nou zou je wat achten dat dat niet zo'n groot avontuur kan worden dat het de moeite waard is om over te schrijven. Nou, daar dacht Paolo dus anders over...
We hadden afgesproken dat hij eerst zou gaan, ik in de auto zou wachten tot hij terug was voordat ik zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan... Daar zat ik dus te wachten en te wachten. Nou weet ik uit eigen ervaring dat er een tekort aan pin automaten in Argeninië is, dus oke, het zal wel even duren. Een hele tijd later kwam Poalo eindelijk, al lachend, terug de auto in... Nou vind ik pinnen niet zo grappig, dus vroeg ik me af wat er te lachen viel. Met moeite begon hij zijn zojuist beleefde avontuur uit te leggen: Nadat hij zijn geld had opgenomen, was hij naar buiten gelopen, naar een mooie witte blinkende zojuist gewassen Chrivolet gelopen en toen hij wilde instappen, was de deur gesloten. Hmmm vreemd... Dus klopte hij op de deur en toen de bijrijder de portier open had gemaakt, was hij ingesapt. Hmmm, Mark zal uit veiligheid de deur wel hebben gesloten had hij gedacht. Ondertussen was hij naar de sleutel aan het zoeken en viel het hem op dat de bijrijder ineens iets groens ipv blauws aan had. Hmmm, Mark zal zijn jas wel aan of uit hebben gedaan, had hij gedacht... Toen de sleutel wel in het slot paste, maar de auto niet wilde starten, keek hij Mark aan van, he? Wat is dit nou??! Mark? He? Wat is dit nou?! Wie ben jij? Waar is Mark? En Mark die Mark dus niet was, bleek een Argentijn te zijn die Paolo net zo raar aan keek... Wat doe jij hier in mijn auto?!
Pas toen drong het tot Paolo door dat voor hem nog zo'n mooie witte blinkende zojuist gewassen Chrivolet stond!! Daarin zat wel een bijrijder in het blauw die er nog Europees uit zag ook! Al stamelend en wijzend probeerde hij dat zijn nieuwe bijrijder duidelijk te maken die met de seconde vreemder begon te kijken. Snel stapte hij maar uit en kwam dus lachend naast mij zitten om dit haal te vertellen.
Eenmaal bijgekomen van het lachen stapte ik uit om te gaan pinnen. Toen ik langs die mooie witte blinkende zojuist gewassen Chivrolet achter ons liep en de man in de bijrijdersstoel lachend aankeek, zag hij er nog net zo verbaasd uit als Paolo hem waarschijnlijk had achter gelaten.... Die man leek nog steeds niet te snappen wat er zojuist gebeurd was! :).
Het laatste wat we nu nog nodig hadden was een slaapplek. Omdat we geen zin hadden in Salta te zoeken, te moeten betalen voor parkeren e.d. besloten we eerst de stad uit te rijden in noordelijke richting om dan zo snel mogelijk iets te vinden om te slapen. Want nog een nacht in de auto leek ons niet zo'n goed idee. Gelukkig vonden we al snel een soort van B&B voor een mooie prijs bij een aardige vrouw. Zodat heerlijk konden slapen, douchen en de volgende dag fris konden beginnen.
Dus de volgende dag gingen we fris en fruitig weer verder. Eerst richting het dorpje Purmamarca, gelegen onder de zevenkleurige berg*.
http://farm3.static.flickr.com/2316/2111476928_e9486bac08.jpg
Daarna was de volgende quebrada, de Quebrada de Humahuaca aan de beurt. Maar zo mooi als de vorige twee dagen, vooral de eerste ging het niet meer worden. Uiteindelijk konden we alles wel vauit de auto zien en stopte we enkel voor lunch en het bekijken van een klein oud kerkje (as usual zwaar overladen met kitcherig goud). In Humahuaca dropte Paolo mij op het busstation waar ik de bus naar Bolivia pakte. Paolo ging terug naar Salta om de auto in te leveren en de stad zelf te bekijken om daarna naar Chili te gaan. Naar San Pedro de Atacama. Dit is Wellicht een plek om zelf ooit te bezoeken aangezien het een erg mooi dorpje in de droogste woestijn ter wereld moet zijn. Een woestijn die blijkbaar de beste plek ter wereld is om de sterrenhemel te kunnen aanschouwen omdat er geen lichtvervuiling is en hoog in de bergen ligt. Hierdoor heeft het een perfecte athmosfeer of stratosfeer. of uh.. afijn... in klare taal bedoel ik gewoon: klare lucht! (Maar misschien is dit, omdat het zo'n hete woestijn is, allemaal wel gebakken lucht...
Op het moment dat we afscheid habben genomnen, ik mijn ticket had gekocht, kwam de bus er direct aan, dus zonder vertraging kon ik richting Bolivia. Zonder vertraging, althans.... Dat dacht ik... Want een goede twee uur later, zo'n uur voor de grens met Bolivia stond de bus opeens stil. Opnieuw gestrand voor een gat in de weg, opnieuw moet ik wachten tot alles gemaakt was en de bus weer verder kon. Gelukkig duurde het dit keer geen 7 uur, maar kon de bus een uur of 3 later de reis vervolgen. Door een landschap wat steeds mooier en mooier werd.
's avonds om 21.30, dus zo'n 3 uur later dan gepland, kwam ik aan in het laatste dorpje voor de grens met Bolivia. Ik moest me haasten richting de grens om nog die dag naar Bolivia te kunnen aangezien de grenspost om 22.00 uur sluit. Gelukkig lukte dat deel van de planning... Een ander deel van de planning, om de volgende dag een tour naar Uyuni te beginnen, ging helaas niet lukken. 's avonds bij het verkennen van het dorpje waren alle reisbureau's e.d. al gesloten. Wat me direct opviel was dat alles een stuk armoediger is dan in Argentinië. Vooral mijn hostal, haha: Geen douche, geen lopend water... kamer zonder raam, enz. Maargoed, het koste dan ook maar 20 Bolivianos, zo'n 2 euro 30 en ik hoefde er toch maar een uurtje of 5 te slapen. De volgende dag stond ik namelijk om 6 uur voor een reisbureau wat ik de vorige avond op internet gevonden had om te kijken of ik toch nog direct verder kon. Helaas ging dat niet lukken en vertrok er die ochtend geen tour. Wel kon ik die middag per trein naar Uyuni, vanuit daar een 3daagse tour doen en daarna direct op de bus richting La Paz.
Oké, doen we dat! De uren tot het vertrek per trein heb ik doorgebracht door nog een wandeling in het daglicht te maken in het dorpje. Heerlijke Boliviaanse Salteñas en Tucumanas (soort Empanadas, maar dan zoveel beter. Vooral de Tucamana! Echt super!) gegeten en verder bij de familie van het reisbureau doorgebracht. Gezellig gekletst en uiteindelijk zelfs voor de lunch gebleven. Echt hele aardige mensen!
De treinrit naar Uyuni was ook weer schitterend. Al die dieprode rots en bergpartijen, schitterend! Al gapend uit het raam, ging die rit snel voorbij, ook al bommelde ook deze trein met maar 30 km per uur voort. In Uyuni begon de volgende dag de volgende tour; dus is het altijd maar weer afwachten waar je terecht komt. Deze keer ging ik op pad met een ouder Boliviaans stel. in het begin Alleen, in het hotel op Uyuni zat de rest van de groep waarmee we verder zouden gaan.
Omdat het stel behoorlijk zat te prutsen (lees: een half uur te laat komen, dan nog de helft van het eten moeten kopen en halverwege de rit naar de zoutvlakte weer terug moeten keren omdat ze het bestek vergeten waren), kwamen we bijna twee uur later pas aan op de zoutvlakte...
Dus al mijn vooroordelen over tours waren alweer bevestigd. Bolivia liet direct zien dat het nog niet echt klaar is voor fatsoenlijk tourisme. Dat heeft zo ook zijn voordelen, want ik prijs me zielsgelukkig hoe ik Bolivia de eerste keer heb mogen beleven: Per fiets door fantastisch landschap door dorpjes waar mensen nog amper, of sommige (de minuten lang starende kinderen) misschien wel nooit touristen gezien hebben.
Maargoed, dit was nu de enige manier om Uyuni te zien, en dat was het dan ook zeker waard. Eenmaal op de zoutvlakte geariveerd beleef je je in een andere wereld. Zo speciaal wat de natuur hier voor je in petto heeft. In het regenseizoen staat de hele vlakte blank en dat is met de witte ondergrond, op deze hoogte, geniaal. Vooral als het wind stil is, wat het af en toe was....
Het lijkt namelijk net of je over een spiegel rijdt. Een oneindig groot spiegel. Helaas miste ik, eigenlijk voor het eerst, mijn fototoestel. Daardoor heb ik dus niet dit wonderschoon fenomeen zelf kunnen vastleggen. Maar er zijn duizenden, misschien wel miljoenen, voor me geweest aangezien dit een van de highlights van heel Zuid Amerika is. En dat is het absoluut waard! Volgens de guide komen hier 20 miljoen touristen per jaar... Maar ik heb mijn twijfels bij deze getallen, ze kunnen er hier in Bolivia altijd behoorlijk mee toveren :).
http://3.bp.blogspot.com/_MilWaifJbTA/S8XyxSbae5I/AAAAAAAAGOI/20DUjZqvZh4/s1600/Salar+De+Uyuni+1.jpg
Buiten het regenseizoen kun je ook leuke foto's maken:
http://cdsweb.cern.ch/record/1324560/files/salt_lake(1)_image.jpg
Alex was hier ook al per fiets geweest, anders was onze route misschien hier langs gegaan...
Door al het gepruts in de ochtend van de chauffeur en diens vrouw (die haar man goed onder de duim had, bleek uit de volgende dagen... Sommige dingen zijn ook overal hetzelfde ;)), kon ik me maar een klein uurtje vergapen op de schoonheid van Uyuni. Want na de lunch zouden we direct verder gaan met de rest van de tour. Tijdens de lunch ontmoette ik de rest van de groep. 6 Japanners! Gelukkig had er een een jaar in Barcelona gestudeerd en woonde er twee in Duitsland en kon er eentje redelijk Engels.... Dus Werd de voertaal in de groep, uh.... Juist... En combinatie van Japans, Spaans, Engels en Duits waarbij dus altijd minimaal drie mensen het gesprek niet konden volgen...
Ook mijn snelcursus Japans, die ik de tweede dag kreeg, zou dit probleem niet verhelpen. Haha wat een taal... Ik heb uiteindelijk dan ook geen woord geleerd, maar begrijp nu wel hoe ze de drie gehanteerde geschriften gebruiken. Ik begrijp 'Hoe', niet 'waarom'...Haha. Want wat maken ze het zichzelf verdomt moeilijk zeg! Wat ze uiteindelijk zelf ook wel moesten toegeven.
Grappige mensen die Japanners... Het toeval (...) was dat er twee aan het proberen waren professioneel fotograaf te worden... Ik wenste ze veel succes, want de concurentie is zwaar! (Denk ik... :)). Maar dus liepen er twee rond met 3 tot 5 camera's bij zich. Van digitale high-tech tot jaren 30 aparatuur van een paar kilo. Mooi gezicht, zo'n klein mannetje rondsleurend met zo'n tas foto's makend van alles wat los en vast zit. Maar ja, dat laatste had ik ook niet anders verwacht. Obelix zou zeggen: Rare jongens, die Japanners...
Agree!
Maar achteraf was het toch een leuke groep en heb ik me nog prima vermaakt met alle vormen van communicatie en miscommunicatie. Een voordeel was dat ze weinig aten en dronken, dus was er extra veel eten en wijn voor Mark. Maar wijn op 5000+ meter hoogte is toch wel anders... Toen ik de volgende ochtend ook nog besloot een stukje te rennen, werd ik helemaal misselijk. Haha. Ik had echt een behoorlijke tijd nodig om weer op adem te komen... Of alle opgedane conditie was alweer verdwenen, of de lucht op 5000 meter is weer een stuk ijler dan op 4000 a 4500 meter.
Ook is het koud op 5000 meter, ontzettend koud zelfs! Tijdens het letterlijke hoogtepunt van de tour lagen links en rechts van de weg dikke pakken sneeuw. We zaten die tour behoorlijk veel in de auto, midden door en over het Andesgebergte op weg naar de grens met Chili. Daar gingen de Japanners verder, ik ging weer terug met de bus. Tijdens de tocht kwamen we langs vele meren vól met flamengo's, mooie bergen, vaag gevormd gesteente (bijvoorbeeld als een boom) en meren in allerlei kleuren. Heel toepasselijk hadden ze dan ook namen als: Lago Azul, Lago Verde, Lago Amarillo, Lago Negro en Lago Blanco. Maar het mooiste waren de geisers die op 5000 meter in de ijzige kou, warme tot hete lucht van 50 graden omhoog spuwde met grote kracht. Heerlijk om om 5 uur 's ochtends mijn handen en voeten, die inmiddels compleet bevroren waren, lekker op te warmen. Dat was echt nodig ook omdat om een of andere wazige reden de chauffeur de verwarming in de auto niet wilde aanzetten en liever continu met een doek zijn voorruit droog en ijsvrij probeerde te houden. Dit zonder succes, zodat hij bijna niets zag tijdens het rijden en de ramen maar opende in de hoop dat dit zou helpen. terwijl de motor warm genoeg was van het een uur omhoog tuffen naar deze hoogte om ons meer dan warm genoeg te houden en zijn ruit ijsvrij te blazen... Lekker eigenwijs en lekker koud!
Maar dat maakte de beleving van het ontdooien bij de geiser weer een stuk mooier! Elk voordeel heeft zijn nadeel, zou Johan Cruyff zeggen... En dat is ook het enige nuttige wat deze man de laatste 10 jaar heeft uitgekraamd.... Vreemd om aan de andere kant van de wereld te aanschouwen hoe deze man een concurrent van uh, Twente, het laatste zetje de afgrond in geeft en dat alle supporters hem als heilige redder zien... Een kat in het nauw... Na Feyenoord ziet Twente dus ook Ajax en PSV zichzelf langzaam de nek om draaien. Als PSV geen kampioen wordt (en dat is inmiddels een feit, zie ik vele jaren succes voor Twente in het en misschen wel andere clubs in het vooruitzicht en zijn Ajax, PSV en Feyenoord eindelijk weer concurrenten, voor het halen van (de playoff's voor) Europees voetbal dan ;).
Maar goed, deze tour heeft allemaal niets met voetbal te maken, net zoals al het gedoe bij Ajax dus :).
De geisers zouden vooral mooi bij zonsopkomst moeten zijn. de zonnenstralen door de stoom, in deze atmosfeer zou mooie plaatjes moeten opleveren. Een van de highlights voor onze Japanners dus! Maar zo professioneel als de tours hier zijn, moesten we de auto in om verder te gaan om zo een van de highlights te missen en het dus bij 'zou' blijft. Want de tours zijn er om geld op te leveren, niet om touristen te geven waar ze voor komen. Dat zetten we enkel op de flyers zodat ze ook komen. Ik als guide heb dat al 100x gezien en heb geen zin om hier in de kou te wachten...
Zoiets moet er gedacht worden... Dus gingen we teleurgesteld verder.
De volgende highlights waren hotsprings waar we na het ontbijt in zouden kunnen baden. Na het ontbijt konden we de hotsprings in, als we maar over 5 minuten verder konden... Nou uh, oke dan niet dus.... Voor 5 minuten ga ik niet in de sneeuw mijn zwembroek aandoen en in de kou wachten tot er een plekje vrij was in het 3 bij 3 meter met touristen gevulde badje. Een 'sopa de gringo's', zoals een andere tourguide het mooi verwoorden :).
5 minuten later zaten we dus, ongewassen, niet in de soep maar in de auto op weg naar de grens met Chili. Daar ben ik voor 10 seconden in Chili geweest en heb ik een uur in de kou gewacht voordat de urenlange terugreis naar Uyuni weer kon beginnen.
Gelukkig zou ik daar per trein direct verder kunnen naar La Paz... Uh, niet dus. Toen ik zo'n 7 uur later eindeijk weer in Uyuni was, bleek het spoor spoorloos te zijn op sommige plekken. Het regenseizoen heeft echt wel een impact hier! Dus kon ik per bus naar La Paz, gelukkig zijn ze hier proactieve en goede tourorganisaties, dus die hebben vast een busticket gekocht toen bleek dat de trein niet reed. Nou ook niet dus. Toen ik aangaf per bus verder te willen gaan, gingen ze bellen om geheel verbaast te constateren dat alle bussen naar La Paz vol zaten omdat de trein niet rijdt...
Omdat ik niet gestrand in het oerlelijk en saaie Uyuni wilde zitten, ben ik zelf op zoek gegaan naar bustickets en bij het tiende bedrijfje hadden ze nog tickets naar Ururu. Vertrek over 10 minuten, aankomst om 4 uur 's nachts. Na een flinke sprint terug naar het bureautje van de touroperator en terug, zat ik 10 minuten later dus in de bus. Om in Ururu volgens plan gelukkig ook vrij snel een bus naar La Paz te vinden. De kans was groot dat een hotel/hostel met nog een bedje vrij in Uyuni
te vinden ook niet was gelukt.
La Paz
Eenmaal aangekomen in La Paz was mijn eerste doel het terugvinden van mijn laptop, kleren, scheerspullen, enz enz... Ik had een week of twee geleden een mailtje naar het hostel gestuurd met de mededeling dat ik dus rond deze datum terug zou komen. Daar had ik nooit een antwoord op gekregen, dus stiekum begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Het hostel lag dicht bij het busstation, dus al vrij snel belde ik daar aan...
Wordt er open gedaan? Zijn mijn spulletjes nog in veilige haven?
Wordt vervolgt!!!.... Het is ondertussen alweer zo'n lap tekst geworden dat ik het laatste deel toch nog een keer appart post :).
Groeten,
Mark
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
