3 weken later...
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Mark
25 Januari 2011 | Argentinië, Buenos Aires
Om nieuwe ideeën en inspiratie op te doen zal ik maar eens een nieuwe Lonely Planet, of liever een alternatief, aanschaffen. Van de oude heb ik nog maar de kaft en 20 pagina's over Buenos Aires over... Waarom een alternatief? De Lonely Planet, door vele de bijbel genoemd, is inderdaad voor mij een bijbel: Een dik boek vol onzin, of netter gezegd: Een dik boek vol suggesties hoe en waar je moet gaan, maar waar ik niet de antwoorden in vind die ik zoek. Alle hostels, eetplaatsen e.d. die worden aangeraden vallen tegen terwijl er zoveel betere zijn die niet vermeld worden. Met beter bedoel ik bijv dat ik niet elke dag Amerikaans hoef te eten. De LP staat vol met Pizza, burgers e.d. terwijl er locale goedkopere, mooiere restaurants zijn met beter en gezonder eten. Iemand ervaring met Frommers of Footprint of iets anders? Mailtje plz!
Of misschien ga ik wel verder zonder, op advies van andere reizigers of gewoon een willekeurige bus pakken en ergens uitstappen :).
Buenos Aires
Maar wat heb ik de afgelopen drie weken dan gedaan? Nou niet zo spectaculair veel, vooral in vergelijking met de weken ervoor. De eerste week vooral slapen, eten, drinken, stappen en meer van hetzelfde in willekeurige volgorde zonder benul van tijd. Slapen? 's Middags om 5 uur. Ontbijten? Na terugkomst van het stappen, of om 4 uur 's middags met een goed stuk biefstuk. Het kan hier allemaal en dat bevalt prima :).
De afgelopen weken ben ik vooral met Alex, Rick en Michael op stap geweest. Rick is een typische Amerikaan, maar toch leuk om mee om te gaan. Michael komt uit Oostenrijk en praat als Arnold Schwartsenegger (Get down! of meer toepasselijk hier in het Spaans: Hasta la vista, baby!) haha.
Michael lag op onze kamer toen Alex 's ochtends zijn tassen aan het uitmesten was om te kijken wat hij mee naar huis ging nemen en wat hij weg ging gooien. Toen hij bij zijn bus pepperspray was aanbeland, werd ik toch nieuwgierig en vroeg ik hem om een beetje mijn richting op te sprayen. Op het ergste voorbereid stond ik in afwachting op wat er gebeuren ging... Alex haalde de trekker over en ik stond er anderhalve meter vandaan. Maar ik merkte niets, dus deed nog een stapje naar voren... Merkte nog steeds niets... Hmmm geen wonder dat die honden er geen zak om gaven, dit spul werkt niet!
Proest, hoest, kuch kuch. Was ist thiesss?! Klonk er opeens achter ons... Al omkijkend zagen we Michael (die we toen nog niet kende) en een Chinees de kamer uitrennen. Na tiental seconden kwamen ze met de tranen in hun knal rode ogen terug de kamer in, waar Alex met een schuldgevoel en ik rollend van het lachen ze opwachten om ons voor te stellen...
Lessons learned: Gebruik geen pepperspray precies voor de airco! Haha :). Door de Airco was alles direct achterons de rest van de kamer in verspreidt en zaten wij relatief veilig. Pas toen zij de kamer uitgerend waren, had ik ook tranen in mijn ogen. Vooral van het lachen, maar een beetje van de prikkende spray. Maar het effect op Michael en de arme Chinees (die het overigens ook sportief oppakte) behoedde mij ervan om het nogmaals te proberen.
Na de eerste week is Alex terug naar huis gegaan. Twee dagen later dan gepland aangezien hij pas de dag voor vertrek er achter kwam dat zijn terugvluchten niet begonnen vanuit Santiago de Chili, maar een Santiago in een of ander midden Amerikaans land. Het feit dat hij dus terug ging via Panama, Trinidad en Tobago klonk nu ineens een stuk logischer en zijn busticket van Buenos Aires naar Santiago de Chili was redelijk overbodig. Ipv 3 dagen aan het reizen te zijn om thuis te komen, vertrok hij nu twee dagen later rechtstreeks van BA naar Madrid en Londen om zo zelfs nog eerder thuis te zijn dan de oorspronkelijke planning. Gelukkig voor Alex had hij de aanvraag van vliegtickets vanuit Santiago de Chili op papier en heeft de reisorganisatie alles vergoed en geregeld vanuit BA.
Maargoed, wij zaten dus nog twee dagen langer met hem opgescheept ;).
Na het vertrek van Alex zijn we pas echt begonnen de stad te verkennen. De zaterdagmarkt op San Telmo, verschillende leuke wijken, tuinen, parken en de begraafplaats van Evita. Wat een begraafplaats is dat zeg! Vol met indrukwekkende mausoleums. Omdat ik zelf geen camera heb en dus geen foto's heb, heb ik even gegoogled en kwam ik deze foto tegen: http://ivosanne.reislogger.nl/foto/buenos-aires/begraafplaats-evita.189498
Lees ook de tekst, want dat is precies de gedachte die ik ook had!
We zijn ook langs een Evita museum geweest, maar na het horen van het antwoord van de kaartverkoopster op mijn vraag wat er te zien was, haakte we af. Schoenen en kleren, meer wist ze niet te vertellen... Zelfs twee Braziliaanse meiden die met ons op pad waren, hadden hier geen interesse in.
Couchsurfing
Het laatste benoemenswaardige wat ik met Mikael heb ondernomen is weer een avontuur op zich. Via Michael ben ik in contact gekomen met www.couchsurfing.org. Een website waar wereldwijd reizigers een bed, bank of matras aanbieden om gratis en voor niets gebruik van te maken. Het enige wat van iedere deelnemer verwacht wordt, is een goede gast of gastheer/vrouw te zijn. En het schijnt echt een groot succes te zijn.
Zo kwamen wij bij ene Ana terecht. Om onze dankbaarheid te tonen hebben we de eerste dag gekookt en de tweede dag haar uitgenodigd voor een etentje wat we hadden. De dag erna heeft zij voor ons gekookt en ook zijn we een avond met haar naar een klein concert geweest. Het is een erg leuke manier om op plaatsen te komen waar je normaal nooit komt en mensen (locals) te leren kennen die je in hostels niet tegen komt. Dus mijn eerste ervaring was leuk! Als Ana ooit in Europa gaat reizen, weet ze op deze manier in ieder geval al twee plaatsen waar ze welkom is!
En zo breidt het netwerk zich uit en kun je goedkoop reizen. Wel moet je vertrouwen in de mensheid hebben. Maar als je dat verloren bent, kun je sowieso beter thuis blijven... Maar na elk bezoek dat je ergens brengt of welke je krijgt, vul je een soort evaluatie in die elke reiziger kan zien. Als host kun je op basis van een profiel, de evaluaties en alles bepalen of je iemand wilt ontmoeten bij een kopje koffie om eventueel later uit te nodigen op je bank.
Ik heb me nu ook aangemeld, ga er tijdens mijn reis nog meer mee experimenteren en wie weet in de toekomst stel ik ooit een bank beschikbaar. Maar dan moet ik die eerst een hebben! :).
Shoppen
Gedurende de afgelopen weken ben ik ook wat aan het shoppen geweest. Met drie paar onderbroeken, een korte broek, twee T-shirts en een in ritsbroek die zelfs na het wassen zo vuil is dat je daarin jezelf niet kan vertonen (kan sowieso al niet, maar dat lap je als reiziger natuurlijk aan de laars, of bergschoenen), kom je niet ver. Ook was het heerlijk om weer scheerspullen te hebben en te kunnen gebruiken, nieuwe boeken te kunnen kopen (Nogmaals bedankt Katrien voor je dwarsligger, perfect voor zo'n fietstrip en per toeval was ik nog aan je boek begonnen. Kind 44, aanrader!)
Ongelofelijk die ritsbroek, zo vuil. Vol met vlekken teer/tarmac (die toplaag van de weg als het nog zacht is) omdat we niet door hadden dat de wegwerkzaamheden nog niet af waren op een bepaald stuk weg. Naast mijn broek, zat ook de fiets, mijn tas en eigenlijk alles onder. Een paar dagen later kwamen we het zelfs tegen in de tent. Maar verder was de broek aan de ene kant vaal gekleurd door de zon en aan de achterkant gedeeltelijk blauw gekleurd omdat ik mijn blauwe trui als extra bescherming om mijn zadel had gebonden.
Het originele groen is nergens meer te vinden :).
Fietstocht
Nog een paar stukjes over de fietstocht:
De 5 weken, of 6 als je de voorbereiding meetelt, met Alex zijn over het algemeen zo relaxed geweest. Ongelofelijk dat we als twee vreemden voor elkaar zo makkelijk samen het doel bereikt hebben. Vooraf gaf ik als een van mijn twijfels op dat ik niet wist of we zes weken a 7 weken samen dit avontuur aan konden gaan als twee relatief onbekenden. Ik kende hem niet goed en mezelf misschien ook niet onder de te verwachtte omstandigheden. Juist op dit gebied had Alex geen twijfels en zag hij het wel goed komen. Zijn twijfels lagen meer bij mijn mentale en fysieke kracht om het karwei te klaren.
Dat laatste was voor mij ook een gok, maar op het eerste punt moet ik Alex gelijk geven en heeft hij het (en mij) goed ingeschat. Dat is nooit een probleem geweest, we waren of zijn een goed team samen. Op de dagen dat ik het moeilijk had (vooral de eerste 3, en het laatste uur naar Potosi op dag 5), was Alex geduldig, ondersteunend waar nodig, maar vroeg ook soms wat extra waar nodig. Later gedurende de reis kon ik ook hetzelfde betekenen als Alex het moeilijk had. Ook de discipline om elke ochtend op tijd op te staan en in actie te komen was redelijk tot goed. Niet perfect, we hadden allebei onze luie momenten, maar we hebben het nooit uit de hand laten lopen en elke dag bijna de maximale uren gefietst.
Alex had vooraf een schema op papier gezet. Hoe laat opstaan, hoe laat op de fiets zitten. In kwartieren was het fietsen en het pauseren ingedeeld. Ik hou niet van zo'n schema en had dat vooraf ook gezegd. Maar volgens Alex is het noodzakelijk om de discipline te houden. Ik ben blij dat ik het tegenovergestelde heb kunnen bewijzen. Zijn schema is dan ook nooit meer tevoorschijn gekomen.
Maar al met al dus erg leuke weken. Geen gezeur, ruzies of echte irritaties. Al waren zijn scheten in zo'n kleine tent behoorlijk verstikkend, haha :). Ook denk ik dat mijn uitje naar Iguazu op het juiste moment kwam. Even op je zelf, even alleen, even weg van elkaar om daarna de laatste 1000 km eruit te knallen.
Mijn gezondheid, mijn lichaam is nu 3 weken later weer enigsinds terug bij af. Niet alleen qua gewicht, maar ook mijn knieën doen het weer redelijk. De afgelopen weken heb ik er toch wat last van gehad, maar nu begint het weer goed te voelen en kan ik ze denk ik weer vol belasten met bijvoorbeeld een volgende wandeltocht. Maar ik zal rustig aan beginnen, met een dagtocht om te kijken hoe het gaat. De laatste weken had ik ook last van een vaag gevoel in mijn vingers, alsof ze continu slapen. Mijn linkerhand is weer helemaal in orde, rechts voelen mijn pink en ringvinger nog wat vaag aan. Maar ook dat trekt langzaam weg en ik denk en hoop dat over twee weken de tintelingen helemaal verdwenen zijn, ongeveer wat Alex aangaf en waar blijkbaar veel tourfietsers last van hebben.
Nog een ding was ik vergeten te schrijven op mijn laatste blog. Ik heb tijdens onze tocht geteld hoeveel andere fietsers bezig waren aan een soort gelijk avontuur. De teller kwam op dag vier op twee te staan en daar is hij ook op blijven staan. Er zijn mensen die zeggen dat de wereld vol gekken is, nou dat valt reuze mee dus! ;)
De enige twee tour fietsers die we hebben gezien, waren twee Fransen. Met fietsen van meer dan 2000 euro en alles erop en eraan en een trailers erachter. We halen ze de ochtend van dag 4 bij, maken een klein praatje en komen erachter dat ook zij op weg naar Potosi waren. Met een verontwaardigde blik bekijken ze onze, maar vooral mijn fiets. Totaal niet begrijpend dat iemand op dat ding aan zo'n tour begint. En wellicht hebben ze gelijk ook :). Waarschijnlijk denken ze dat wij totaal geen clou hadden waaraan we begonnen waren, terwijl Alex precies hetzelfde dacht over hun: Dure fietsen, maar verkeerd afgesteld. Fietsen waar je geen reserve onderdelen van zult vinden in het hele continent. Fietsen vol met overbodige toeters en bellen en te zwaar beladen. Ze waren op zekere hoogte goed voorbereid, maar hadden totaal geen ervaring.
Wij waren minder voorbereid, maar hadden wel Alex zijn ervaring. En mijn totale onwetendheid, ook een wapen: Als je niet weet wat je te wachten staat, kun je er immers ook niet tegenop zien :).
Na ons praatje haalden we ze in en waren we twee dagen later, na de broodnodige nachtrust in ons hostel in Potosi, compleet verrast toen we ´s middags ineens de fransen ons hostel zagen binnenkomen (ontzettend toevallig, want we hadden niets afgesproken, en dit hostel was niet waar we naar toe wilde, maar de eerste die we tegenkwamen en hadden gekozen omdat ik echt niet meer verder die berg op kon de avond ervoor). We waren alle 4 verrast. Zij om ons te zien, wij om hen te zien. Nadat ze vroegen: hebben jullie ook de bus genomen, was ieders verrassing duidelijk.
Wij konden niet geloven dat wij na 2 dagen buffelen (de laatste dag naar Potisi is de zwaarste dag van de hele 3000 km gebleken) slechts een halve dag eerder in Potosi waren dan zij. Zij konden niet geloven dat wij er al waren en de route compleet per fiets hadden afgelegd, wetende dat ze zelf 73 kilometer en twee van de 4 bergtoppen per bus hadden afgelegd....
Die wetenschap, die blik vol ongeloof in hun ogen was zo gaaf!
What's next?
Maargoed, al met al ben ik fysiek er weer klaar voor de volgende uitdaging. Nog geen idee of die gaat komen en wat het gaat worden. Mentaal ben ik er nog niet klaar voor. De laatste week heb ik het gevoel dat ik verder moet, maar geen idee hoe en wat. Ik kan me niet motiveren voor een volgende uitdaging of zie er geen uitdaging in. Moeilijk te zeggen hoe het precies voelt. Ook heb ik nu hetzelfde gevoel als in mijn laatste maand in Nieuw Zeeland, 6 jaar geleden. Hoe mooi het ook allemaal moet zijn in Patagonië, de wil om het te bezoeken, er moeite voor doen om te komen, ontbreekt. Reismoe? Als dat bestaat en als dat het is, overkomt het me nu veels te vroeg!
Dus voor nu denk ik dat ik Patagonië wel eens zou kunnen gaan overslaan... Hoewel ik weet dat het geweldig mooi moet zijn... Maar dan heb ik een reden om ooit nog terug te komen, 2 maanden rond te reizen en een retourtje Antartica te boeken :). Dus ik denk dat ik terug naar Bolivia ga, via het zuid westen. Mijn spullen ophaal in La Paz, misschien nog naar Sucre ga en dan wellicht via Cusco terug naar Lima. Vind ik op die route de reislust terug, dan kan het zijn dat ik nog een ommetje maak door Ecuador en of Colombia voor ik terug naar Lima ga. Maar dit nog combineren met minimaal twee maanden hier wordt teveel en Bolivia en Peru (en Ecuador) overslaan, wil en kan ik niet ivm mijn spullen, terugvlucht vanuit Lima en mensen die ik daar ken en wil bezoeken.
De originele datum van mijn ticket, 1 maart, zal ik waarschijnlijk niet halen. Maar die datum was vooral gekozen omdat ik een bewijs nodig had dat ik binnen 6 maanden het land (Peru) zou verlaten. Een vaag systeem. Want elke keer dat je terug de grens over gaat, krijg je weer een visum voor 90 tot 180 dagen en dan heb je geen bewijs nodig dat je het land ook weer uit gaat. Je krijgt enkel een boete van 1 dollar per dag dat je te laat vertrekt. Maargoed, ik verwacht wel in de lente van 2011 een keer terug te komen. Op tijd om de Nederlandse zomer mee te pakken, maar helaas dus geen wintersport voor mij dit jaar :(. Maar je kan ook niet alles hebben! (Al hoewel, als ik daarna naar Patagonië ga, kan ik hier gaan boarden ;)).
Voor nu de groeten aan iedereen! Als ik weer wat te melden heb, horen jullie van me!
PS. Rudo, thanks voor de trigger, toch nog wat nuttigs gedaan vandaag! ;)
-
26 Januari 2011 - 01:12
Mark En Maite:
Jezus, wat een lap tekst weer!
Sorry! :D -
26 Januari 2011 - 12:32
Mia Lenssen:
Ha Mark.
Het lezen van je verhaal geeft mij een goed gevoel.
Dit ben jij. Over dingen nadenken en ook dingen laten gebeuren en handelen waar nodig is.
Je stoeit nog maar even met je plannen.
Truus heeft mij het adres van haar broer gegeven;
Komt via je mail
Liefs Pap en mam. -
26 Januari 2011 - 20:14
Niek:
hey Mark, leuk stuk weer! Nog naar een voetbalwedstrijd geweest daar? Moet wel gaaf zijn daar. Als alternatief voor LP zou je Rough Guide kunnen proberen.
Succes met je keuze waarheen te gaan...wat een enorm luxeprobleem ;) (ik zou Ecuador nog meepakken :D)
Niek
-
29 Januari 2011 - 00:01
Erwin:
Hi Mark,
Rurrenabaque ten noorden van La Paz is zeker de moeite waard! De pampas van Bolivia liggen vol kaaimannen, aligators, piranhas, capibari's. verder vele apensoorten, paradijsvogels en de roze rivierdolfijn.
suerte, ciao! -
04 Februari 2011 - 15:42
Chantal Lenssen:
Hey Mark!
Hier even een krabbel vanuit Venray van je nichtje.
Om eerlijk te zijn, heb ik je niet gevolgd dus heb ik ook niet ALLES gelezen, maar wat ik lees klinkt al als een enorme belevenis gaaf hoor!
Wat een afstand moet jij wel niet gefietst hebben zeg, een hele uitdaging en die ben jij aangegaan SUPER!
Hier in Venray gaat het zijn gangetje. Werken, eten, poetsen... een beetje de dagelijkse dingen (saai tegenover wat jij aan het doen bent haha!)
Wie weet zien we elkaar op de Venrayse kermis wel weer, kunnen we weer bijkletsen haha... :P
Liefs Chantal (en de groetjes van Gertjan)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley