El Calafate en de Perito Moreno gletsjer

10 - 11 november: El Calafate

Op tijd opstaan en de taxi in, dat is wat we dinsdag als eerste deden. Veel te vroeg waren we deze keer natuurlijk zodat we ons uren konden vervelen op het tweede vliegveld van BA voor nationale vluchten. Na een vlucht van zo'n twee en een half a drie uur waren we dan in El Calafate... Wat een mooie locatie voor een vliegveld. Helaas wel in the middle of nowhere zodat je nog een flinke en dure taxirit te gaan had. Op het vliegveld gebeld met ons lokaal telefoonnummer naar een hostel zodat we ook een adres hadden om aan de taxi chauffeur door te geven. Het was een mooi hostel met aan de andere kant van de straat twee gebouwtjes tegenover elkaar met aan elke kant vier kamers, leuk tussen de bloemetjes gelegen en met vrolijke kleurtjes beschilderd.

Van daaruit zijn we meteen op zoek gegaan naar onze noodzakelijkheden: Een tour naar de Perito Moreno Gletsjer en een busticket naar Puerto Natales in Chili. Na veel gelezen en wat rondgevraagd te hebben was onze keuze op Torres del Paine gevallen. Vanuit El Calafate was het wel mogelijk, maar niet verstandig om naar Torres del Paine te gaan. Om in dit prachtige natuurgebied te gaan lopen, moet je wel een en ander aan voorbereidingen treffen en de kennis hiertoe was er in El Calafate nauwelijks tot niet. Bovendien mag je niet met (vers) etenswaar de grens naar Chili over. De beste tip die we kregen was daarom om naar Puerto Natales te gaan en vanuit daar de mogelijkheden verder te bekijken.

Zonder enig idee of er kans op succes was, boekten we onze tickets naar Chili. Vijf jaar geleden had ik er al veel over gehoord en gelezen, maar ben ik uiteindelijk niet naar Patagonië gegaan, nu was het onze kans, dus we zijn ervoor gegaan. Met de bustickets als ook de tickets naar de Gletsjer op zak, hadden we de zaken hier geregeld. Nu lekker slapen en op naar een van de hoogtepunten van onze reis!

Perito Moreno Gletsjer

Met een busje vol met 15 toeristen vertrokken we voor een wat alternatieve optie om een van de meest toegankelijke grote gletsjers op deze aardbol te bekijken. Onderweg zagen we flamingo's, Andes condors, tamme en wilde guanaco's (soort lama, maar dan in het wild, dus tam kan eigenlijk niet?), maar het ging toch echt om het ijs deze dag.

Er zijn veel grotere gletsjers, maar niet eenvoudig te bezoeken op zo'n mooie locatie. Daarnaast is deze gletsjer uniek in het feit dat hij in equilibrium is, ofwel in evenwicht. De zuidelijke ligging in combinatie met de bergen zorgen voor veel kou en sneeuw waardoor de gletsjer aan zijn basis flink blijft groeien. Het uiteinde van de gletsjer mondt uit in een stuk lager gelegen rivier. Hier smelt de gletsjer met dezelfde snelheid weer weg. Of smelten... De grootste afbreuk gaat niet geleidelijk, maar gebeurd doordat enorme brokken ijs afbrokkelen. Dit gaat gepaard met een enorm gekraak en gedonder wat je van kilometers ver kan horen. Soms kun je dan ook een groot stuk af zien brokkelen, maar als je iets hoort, ben je te laat om het te zien (omdat geluid nu eenmaal langzamer gaat dan het licht). Daarnaast ligt 90% van de gletsjer onder water, dus de kans is het grootste dat brokken ijs van onder het water ineens naar boven schieten. En die brokken ijs moeten gezien de foto's van ijsschotsen soms wel 20 bij 20 meter groot zijn, of misschien wel meer.

Zelf hebben we genoeg gedonder en gekraak gehoord en ook kleinere brokken af zien breken, maar de grootste knal van de dag was meteen op het begin toen we de gletsjer nog niet in beeld hadden, waardoor we enkel het geluid en de schokgolven in het water hebben kunnen waarnemen. Maar wat een geweld en wat een prachtig uitzicht. Een honderden meters lange ijsmuur tot wel 70 meter hoog komt uit de bergen gekropen. Het afbrokkelen en aansterken van de gletsjers gaat met een snelheid van soms wel 1 tot 1,5 meter per dag. Nadat we de gletsjer een paar uur lang bekeken hebben vanaf de zogenaamde 'balconies', gaan we nog met de boot dichter langs de zuidkant van de gletsjer varen. Ook dat is indrukwekkend, maar helaas zien en horen we geen grote stukken meer afbrokkelen.

In Nieuw Zeeland heb ik kilometers gelopen door de zelfgecreëerde valleien van bijvoorbeeld de Fox Gletsjer om daar te zien in welke relatief korte tijd de gletsjer honderden zo niet duizenden meters gekrompen zijn door de opwarming van de aarde. Veel van deze gletsjers zullen daarom grotendeels, zo niet geheel, verdwijnen. Maar goed om te weten dat dat (vooralsnog) niet voor allemaal zal gelden.

Na een fantastische dag aan het ijs, gingen we terug naar El Calafate. Eenmaal daar zijn we samen met een van onze groepsgenoten nog naar de waterkant van het dorp gegaan om flamingo's en andere vogels nog van dichterbij te bekijken en goed op de foto te zetten. Daarna was het tijd voor nog meer ijs, de zon scheen namelijk nog lekker en ijs in Patagonië zou erg lekker moeten zijn en inderdaad, toen we langs een speciaalzaak kwamen zag het er heerlijk uit. En na inderdaad een heerlijk ijsje van Patagonian Chocolat en El Calafate (een soort bes waarnaar deze plaats ook vernoemd is) gingen we moe en voldaan terug naar onze kamer.

Shit, de sleutel vergeten... Maite gaat de sleutel halen en komt een minuutje later terug, we doen de deur open van onze kamer en zien er rook uit komen. Bah, wat een stank! Ik loop direct naar onze oplader van de camera, maar die geeft gewoon aan vol te zijn... Waar komt die rook dan vandaan? Ons badkamer raampje staat open, is er buiten iets aan de hand? Dan ziet Maite rook uit twee kamers naast de onze komen... Damn!!

De deur zit dicht, de ramen gaan niet open en de gordijnen zijn dicht. Maite rent snel naar de receptie aan de overkant en al snel komen er verschillende mensen aanrennen. Ik wist niet wie, maar achteraf waren de eerste mensen enkel andere gasten en pas later kwamen er paniekerige vrouwen aan, zonder sleutel.

Achteraf gezien weet ik dat ik de volgende keer meteen de ramen in moet slaan, de deur moet proberen te forceren want elke seconde telt. Zou er iemand binnen zijn?

Uiteindelijk komt er iemand met de sleutel, de deur gaat open en er komt me toch een vieze groen gele dichte rookwolk naar buiten... Of meer dan een wolk, ook enkele seconden later kun je nog geen hand voor ogen zien. Dan komt de hostel eigenaar eraan die meteen zonder twijfel naar binnen duikt en 5 seconde later een lichaam aan zijn enkels naar buiten trekt... Nee toch zeker!!

Overal paniek om ons heen, de hulpdiensten zijn al gebeld en de eerste sirenes zijn al hoorbaar. Intussen roept iemand dat hij wel een pols voelt, maar verder is de jonge jongen volledig buiten westen en ziet hij er slecht uit. Al helemaal omdat hij door as en viezigheid naar buiten is gesleept. Bizar genoeg blijkt er aan het begin van het dorp wel een politie en brandweerstation te zitten, maar moet de ambulance uit een ander stadje komen. De brandweer en politie gaan wel snel en goed te werk zodat de jongen aan de beademing ligt. Pas ruim een kwartier later komt de ambulance eraan. Die de beademing overneemt en de jongen op een brancard naar het ziekenhuis brengt. Nog steeds buiten westen...

Hadden we maar geen ijsje gehaald! Waren we de sleutel maar niet vergeten, had ik dat raam maar meteen ingetikt... Die jongen heeft zeker een half uur in de rook gelegen en is daarna minimaal een 45 minuten tot een uur out geweest voordat hij in het ziekenhuis was...

We waren in eerste instantie bang nooit te zullen weten of hij het zou redden (de volgende dag zouden we weer vertrekken), maar gelukkig horen we 's avonds van de hostel eigenaar wel dat hij is bijgekomen. De jongen bleek ruzie met zijn vader te hebben en zichzelf te hebben opgesloten en in zijn kamertje is gaan drinken en roken. Waarschijnlijk is hij in slaap gevallen en is de sigaret op zijn matras gevallen en is alles gaan smeulen. Van het matras was weinig meer over... Daar was wel een halve meter uit weggebrand/gesmeuld. Ook bizar was dat de vader blijkbaar was gebeld met het nieuws dat zijn zoon in het ziekenhuis lag en daarop had gereageerd dat hij het maar uit moest zoeken...

Hopelijk heeft hij geen blijvende schade opgelopen en kan hij zijn leven weer oppakken, maar misschien vervloekt hij ons zijn leven lang...