Torres del Paine

12 november: voorbereiding op de hike in Torres del Paine.

Nadat we een beetje bij zijn gekomen van het drama in het hostel en onze kamer meerdere keren gesprayed is met een de geur van jasmijn (echt alles ruikt ernaar), halen we wat te eten en duiken we vroeg het bed in. Morgen vertrekken we vroeg met de bus naar Puerto Natales voor een vijfdaagse hike in Parque Nacional Torres del Paine.
De bustocht duurt ongeveer 5 uur, inclusief de grensovertocht van Argentinie naar Chili, waar een douanier verschrikt opkijkt als ik mijn rugzak niet door de scanner haal, maar gewoon onnozel doorloop.
Eenmaal aangekomen in Puerto Natales checken we in in het eerste de beste hostel dat we tegenkomen, en waar open gedaan wordt... De eigenaars zijn heel vriendelijk en vertellen ons waar we het beste kunnen eten. Ook kunnen we onze spullen daarachter laten als we aan het wandelen zijn in Torres del Paine. We boeken dus ook alvast maar een nacht voor als we terug komen van de wandeltocht. Vervolgens lopen we door naar het centrum om een hapje te gaan eten waarna we ons willen laten informeren over de mogelijkheden en welke voorbereidingen we moeten treffen. Hiervoor lopen we naar Erratic Rock, een bedrijfje dat zulke tours/excursies verzorgt. Als we daar aan komen krijgen we te horen dat daar al even een informatiesessie gaande is over de "W". Oh ja, dat is waar ook! In de Lonely Planet stond dat er elke dag om 15.00 uur een sessie is. Natuurlijk hebben we daar niet bij stil gestaan, planners als wij zijn, en komen we dus ruim een half uur later binnenlopen om het einde nog mee te pikken. Gelukkig blijkt dat we niet heel veel gemist hebben en kunnen we net als de rest aan de gang met de laatste voorbereidingen.

We hebben nog nodig: twee dikkere slaapzakken, lichtgewicht eten voor vijf dagen, ziplocks, vuilniszakken, een gasbrandertje en etensgerei, een muts en een lange thermo-onderbroek voor Mark en handschoenen voor mij. De beste tip die we meegekregen hebben was voor mij dat je twee sets kleding mee moet nemen, namelijk wet en dry. Oftewel je loopt in je wet clothes (van de regen of het zweet) en je hebt je dry clothes in je tas voor als je op de campamento aangekomen bent. De meeste mensen lopen echter volledig ingepakt in het park rond, met (Goretex-)jassen aan , mutsen op, handschoenen aan en soms zelfs nog regenkleding eroverheen. Feit is dat je het ook zonder jas en muts warm genoeg hebt als je aan het lopen bent met ongeveer 15 kilo op je rug. Als je in de regen moet lopen met je regenkleding aan wordt je dus toch nat, alleen dan van binnen uit.

Nadat we alles gekocht en gehuurd hebben, gaan we nog voor een snelle hap. We komen terecht bij een hamburgertentje waar voetbalfans (zowel Chilenen als Colombianen) bijeen zitten voor een kwalificatiewedstrijd tussen, toevalligerwijs Chili en Colombia, voor het WK van 2018. We bestellen allebei een hamburger maar het wordt geen snelle hap, en wel om drie redenen. Ten eerste duurt het heel lang voordat we de hamburger krijgen, ten tweede is het gewoon leuk om de hele wedstrijd daar te kijken en ten derde blijkt het een broodje hamburger te zijn met drie hamburgers erop en een flinke portie friet erbij. Zelfs ik krijg het niet op. Van ons plan om snel de tassen in te pakken en vroeg het bed in te duiken komt dus niets terecht...

13 november

Het is zover: we vertrekken met de bus richting Parque Nacional Torres del Paine! Om 7.50 uur vertrekt de bus. Deze brengt ons naar de plek waar we met de catamaran verder kunnen naar refugio Paine Grande, waar onze wandeltocht start. We doen de "W" van west naar oost, zoals ons zowel door de Lonely Planet als door Erratic Rock wordt aanbevolen omdat dat betere uitzichten oplevert. Bepakt met een zware backpack waaien we zowat weg als we de bus uitstappen bij de catamaran. Het waait zo ontiegelijk hard dat ik me zelfs afvraag of die catamaran wel zal vetrekken, maar nergens vang ik een dergelijk signaal op.
Twintig minuten later lopen we richting catamaran (de wind is inmiddels redelijk gaan liggen) en steken we een meer over van waaruit je prachtig uitzicht hebt, ongeacht welke kant je opkijkt. Als we weer aanmeren, kunnen we dan eindelijk gaan hiken (het is inmiddels alweer 1 uur 's middags). Vandaag hoeven we maar een tocht van 2,5 a 3 uur (11 km) af te leggen en kunnen we dus nog even wennen. We gaan naar refugio Grey, een betaalde camping, dus nog met voorzieningen. Het is een prachtige wandeling waarbij de wind soms nog behoorlijk de kop opsteekt en we moeten zelfs opletten niet om te waaien. Op sommige punten komen we amper vooruit tegen de wind in. Het eind van de wandeling leidt naar de tweede gletsjer die we deze vakantie zien. Voldaan komen we aan op de plek van bestemming en zetten we ons tentje op. Ondanks de harde wind onderweg hebben we goed weer gehad. De voorspellingen gaven voor vandaag en morgen (en eigenlijk de hele week) regen op, maar dat is alles mee gevallen.

Als de tent staat en wij ons eerste lichtgewicht diner ophebben, kunnen we om 7 uur gebruik maken van een warme douche in het refugio. Dapper stap ik de koude ruimte in, zet de kraan aan, ik wacht even (want dat wordt geadviseerd op het a4-tje dat bij de douches hangt), en ik wacht nog even, ik wacht nog even, ondertussen sta ik te rillen van de kou en staat Mark er al half onder, ongeduldig als hij is. Na vijf minuten constateren we dan toch dat de warmwaterkraan niet werkt. Teleurgesteld en met ijskoude voeten stap ik uit de douche.

Ondertussen is Mark (half gedouched, koud en ongelukkig), er (gelukkig voor mij) achter gekomen dat er wel warme douches zijn, maar dan in het andere gebouw. Om mezelf warm te krijgen voordat we in de slaapzak kruipen, ga ik alsnog de douches opzoeken. Het is namelijk rond de 2-3 graden waar we zijn en we moeten de nacht nog door zien te komen in een slaapzak en op een matje van 2 cm dik en we hebben geen idee hoe koud het gaat zijn. Mark kruipt zijn mummyslaapzak in en hoopt daar op te warmen.

Ondanks dat we de vorige avond al om 8 uur gingen slapen, worden we vandaag pas om half negen wakker. We hebben de klok rond geslapen in een ienie-mini tent op een ultradun matje!! De heupen voelen dan ook wat beurs, maar verder voelen we ons goed. We maken ons havermout-met-chocomel-krentjes-en-walnootjes klaar en kijken leergierig rond naar de andere hikers die hun ontbijt klaarmaken. Er zijn nog genoeg ideeën op te doen voor goed voedzaam en lichtgewicht eten. Nadat we de tent in de regen hebben ingepakt vertrekken we voor een tocht van ongeveer 6 uur terug naar refugio Paine Grande en gaan dan door naar campamento Italiano, een free camping. Dat betekent dat er geen douches zijn, geen refugio waar je ontbijt, lunch of diner kunt nuttigen of een winkeltje waar je eten kunt kopen. Alleen plek voor je tent, een soort hutje dat aan de voorkant open is, waar je enigszins beschut je eigen eten kunt klaarmaken en opeten en een wc-hok. Water om te drinken hebben ze nergens. Althans, niet te koop. Dat haal je overal in het park gewoon uit een beekje.

Ook vandaag is een redelijk goede dag qua weer en we genieten weer volop van de mooie wandeling. Ondanks dat we door het gebied lopen wat in de voorgaande jaren twee keer flink afgebrand is door onvoorzichtige toeristen die wat teveel opwarmen tijdens het koken of geen rekening met de wind hebben gehouden. De bomen die er nog staan zijn kaal of zwart wat de omgeving wat surrealistisch maken, maar nog steeds prachtig mooi. Als we campamento Italiano bereiken is het direct gezellig in het hutje met alle andere hikers. Het is wel heel koud en het waait hard, ook in de hut. Ook hier duikt eigenlijk iedereen na het eten zijn tent in omdat het te koud is om buiten te blijven. Met ijskoude voeten kruip ik in mijn slaapzak en verbazingwekkend genoeg lukt het me om mezelf warm te krijgen, dankzij de ontzettend goede slaapzak die we gehuurd hebben. Bijna elke ochtend is de slaapzak nat aan de buitenkant omdat die tegen de tent aan gelegen heeft, maar merk ik daar aan de binnenkant helemaal niets van! Fascinerend dat dat überhaupt kan!

De derde dag is het langst qua lopen. We gaan van campamento Italiano naar Mirador Britanico en terug (dat kan dus zonder backpack, woehoe!!) en het laatste stuk van Italiano naar refugio Los Cuernos. Het stuk naar de Mirador is fantastisch mooi! Het loopt langs een riviertje en biedt bijna continu uitzicht op duizelingwekkende granieten 'muren' terwijl je door een mooi groen bos loopt. De mirador is mooi, maar valt bijna in het niet bij de uitzichten die we onderweg al gehad hebben. De trots die je voelt als je zo'n punt bereikt geeft er een extra dimensie aan en we genieten volop van het moment. Op de top komen we dezelfde Canadezen weer tegen die dezelfde route aan het lopen zijn als wij in hetzelfde tijdsbestek. Iedereen loopt in principe dezelfde route, namelijk de " W", maar sommigen doen er maar drie of vier dagen over, anderen doen delen van de route (met daypack), anderen lopen zonder bagage en weer anderen doen het hele circuit, dus ook de backside van de bergen. Dat deel schijnt een stuk lastiger te zijn omdat er geen voorzieningen zijn, maar vooral zo vroeg in de lente vanwege het weer en de sneeuw, en daar moet je dus een ervaren hiker voor zijn. Maar goed, weer terug bij de Mirador met het Canadese stelletje, maken we wat foto's van elkaar en vervolgen we onze weg weer op ons eigen tempo. Vandaag zijn we hen een paar keer tegen gekomen omdat zij eerder waren vertrokken en wij hen inhaalden, wij vervolgens verkeerd liepen en hen nog een keer inhaalden en zij net na ons de Mirador bereikten. Goed voor ons ego om te merken dat wij als onervaren hikers een sneller tempo hebben dan een jong stel uit Canada die met ondersteunende walking sticks lopen (die de meesten overigens hebben) en veel meer ervaring hebben. Op de terugweg haalden ze ons overigens wel in omdat ze met diezelfde sticks wel sneller naar beneden kunnen dan wij.

Weer terug bij Italiano, vullen we onze waterflessen nog eens in de waterval die langs het kampeergebied naar beneden dendert en vervolgen we onze weg naar refugio Los Cuernos. Gedurende deze hele tocht blijven we (achterom) uitzicht houden op de granieten, hoog boven ons uit torende rotsmuren waar de zon vol op staat waardoor ze goudkleurig zijn. De wandeling voert ons ook langs 'de kust' van het meer. Dit klinkt goed, maar het was vooral zwaar, aangezien het heel hard waaide en je, in tegenstelling tot wat je misschien verwacht, minder stabiel bent met een backpack van 13 kg op je rug die veel wind vangt. Aan het einde van de tocht beginnen mijn hielen pijn te doen en heeft Mark al sinds dat we bij Italiano vertrokken zijn last van zijn voet. Het lijkt erop dat hij een spiertje in zijn voet verrekt heeft en een aantal keren daarna schiet diezelfde pijnscheut door zijn voet. Met een van pijn vertrokken gezicht, hoor ik hem achter mij vloeken en grommen elke keer als dat gebeurt. Ik besluit om maar niks te zeggen over de pijn in mijn hielen om de moed er nog een beetje in te houden. Aan Mark is namelijk te merken dat hij begint te twijfelen of hij het wel kan halen.
Eenmaal aangekomen bij refugio Los Cuernos, schijnt de zon nog volop en besluiten we om onszelf te trakteren op een biertje en een diner in de gezellige houten refugio. Een plekje zoeken om de tent op te zetten is echter nog lastig omdat ze hier allemaal houten stellages gemaakt hebben waar de huurtentjes (dat zijn allemaal dezelfde) goed op passen, maar wij hebben geen idee hoe we onze tent daaraan vast zouden kunnen maken en gewone 'grond'-plekjes zijn er niet zo veel. Uiteindelijk hebben we een mooi plekje gevonden en na wat stoeien met het in de grond krijgen van de haringen staat de tent mooi beschut. We nemen hier een heerlijke warme douche en kunnen vervolgens wachten op het 3-gangen-diner, dat voor iedereen tegelijk om 19.00 uur start. Tijdens het eten vermaken we ons met een stel uit Ierland en een oudere Chileen, erg leuk gezelschap! We zitten heerlijk warm binnen terwijl de zon binnen schijnt en de alcohol zorgt voor een lekker rozig gevoel (er is niet veel nodig). Tijdens de maaltijd hebben we gezellig contact met onze tafelgenoten: Een van oorsprong Chileen die al 30 jaar in de VS woont en een Iers stelletje. We leren veel over Chili en over Hurling, de Ierse nationale sport die wel wat vaag klink. Bij thuiskomst eens kijken… Ook vertelt de Chileen over vossen die hij al heeft gezien, gaaf! Wij hebben enkel wat vogels en twee hazen of konijnen gezien en vinden het wel wat stil qua wildlife.

Dag 4: we gaan van Los Cuernos naar free camping (campamento) Las Torres. Van daaruit ben je nog een uurtje verwijderd van de Torres del Paine, de torens van Paine, waar het nationale park naar is vernoemd. Ons is aangeraden om daar de tent op te zetten zodat je de volgende ochtend vroeg naar boven kunt klimmen om de zon op te zien komen bij de Torres en je op deze manier de drukte voor bent. Het aandoen van de schoenen doet pijn en de eerste kilometers loop ik met een verbeten gezicht de lange redelijk vlakke paden over open vlaktes.

Verbazingwekkend genoeg doet het lopen op vlakke stukken nog het meest pijn aan mijn hielen en ben ik blij als ik mag klimmen of dalen. Mark start met een bezorgde blik in zijn ogen aan de wandeltocht, voelt nog een keer zijn voet verrekken, maar daarna heeft hij nergens meer last van en heeft hij echt de spirit te pakken. Ik moet veel moeite doen om hem bij te houden en om door te zetten. Stukjes chocolade, een mueslireep en simpele mariakoekjes houden mij op de been. Bij camping Chileno houden we pauze, er is namelijk een afgesloten cabin waar een houtkachel staat te branden! Heerlijk die warmte! We maken onze aardappelpuree met tomatensoeppoeder klaar en genieten er met volle teugen van. Bijzonder hoe je zulke, nauwelijks maaltijden te noemen, gerechten kunt waarderen na de lichamelijke en voor mij vandaag ook mentale inspanning. In de cabin is ook nog een klein winkeltje waar ik snickers zie liggen!!! Voor een belachelijke prijs (but who cares) koop ik er twee en ik kijk nu al uit naar het moment dat ik 'm zal eten.

De tocht van Chileno naar campamento Las Torres gaat me redelijk goed af en als we aankomen bij Las Torres besluiten we om nog snel naar boven te gaan om de Torres te gaan bekijken. Het is nu nog helder en het lijkt te gaan betrekken en hoe het morgenvroeg zal zijn, is niet te zeggen (Niet voor niets hangen er bordjes: Don’t ask about the weather, we don’t know, we are in Patagonia!). Daarnaast zijn we de voorbije dagen al zoveel mensen onderweg tegen gekomen die vertelden niets van de Torres te hebben gezien door het weer. We kiezen snel een plek voor de tent en gooien onze backpacks daar neer. Na de eerste 200 meter realiseren we ons dat we een flink stuk gaan stijgen en het al laat wordt en dat we niet eens een jas bij ons hebben. Ik keer terug om onze jassen te pakken en mijn handschoentjes en muts. Ik trek alles aan, maar na weer 200 meter blijkt het zo'n steile klim te zijn dat het zweet me al op de rug staat. De jas en must gaan weer af en we klimmen verder. Omdat we snel naar boven willen, zijn we veel te snel gestart en merken we al gauw dat we dat tempo niet gaan vol gaan houden. Op deze manier moeten we veel te vaak stoppen om bij te komen. Het tempo gaat omlaag en alle mensen die we tegenkomen zeggen dat het prachtig is en dat we de torens nog goed zullen kunnen zien, terwijl wij de lucht steeds meer zien betrekken en ons afvragen of dat wel het geval is. Hoe meer we stijgen hoe meer neerslag we voelen en we bedenken ons dat onze kleren nu nog heel nat gaan worden en niet meer zullen drogen en dat we ook de tent straks in de regen nog op moeten gaan zetten. Duidelijk niet de juiste beslissing genomen, maar ja, nu zijn we al onderweg... Als de moed me bijna in de schoenen zakt (het is echt heel steil omhoog, er is niet echt een pad en we willen veel te snel), verzekert een dame me er nog van dat het zicht nog goed is. Gesterkt door dit idee, klauteren we door en gaat het steeds harder sneeuwen. Als we na 50-60 minuten eindelijk boven zijn, boven de boomgrens op de besneeuwde rotsen (toch maar goed dat we onze jassen hebben gehaald) valt er geen glimp op te vangen van de torens. We kunnen niet eens zien aan welke kant van het meer ze staan! Beduusd kijken we wat rond en als we omdraaien om terug te keren naar de campingsite, zie ik daar een vos zijn behoefte doen. De vos loopt op zijn gemak zowat tussen de mensen door in de sneeuw, het is een mooi gezicht.

Enigszins tevreden keren we terug naar de camping met de wetenschap dat we de tent in de regen op moeten gaan zetten. De tocht naar beneden (wat ons normaal vrij snel en makkelijk afgaat) is ook nog zwaar, maar gaat gelukkig wel sneller dan omhoog. Onze knieën beginnen we wel wat te voelen want het zijn flinke stappen die we soms moeten nemen.

Bij de camping aangekomen valt het met de regen gelukkig mee. We zetten snel de tent op en gaan ons eten klaar maken. In het hutje ontmoeten we een ander Canadees stel (die ons elke keer inhaalden) en twee Canadese mannen. Ondanks dat ik sta te rillen van de kou, is het heel gezellig en delen we onze ervaringen, zowel over het wandelen als over welke gerechten handig en lekker zijn om mee te sjouwen als je gaat hiken. De Canadese mannen hebben zakken eten bij zich (die we al eerder gezien hebben). Het is droog voer waarbij je alleen maar koud water hoeft toe te voegen. Vervolgens wordt het vanzelf warm en kun je jezelf er ook nog aan opwarmen, als een soort kruik. Ideaal! Ook nu duikt iedereen weer vroeg zijn tent in. Het is koud en nat en de meesten gaan morgen heel vroeg naar boven. Wij besluiten om rond half vijf te kijken of het helder is of niet.

Het lukte ons de volgende morgen niet om zo vroeg op te staan om de zon bij de Torres op te zien komen. Luie donders dat we zijn! Pas om half zes klommen we naar boven (mooie ochtendworkout). Met de ervaring van een dag eerder in ons achterhoofd doen we het wat rustiger aan en na ongeveer een uur zijn we er weer. Het moet gezegd: die Torres staan op een mooie plek, aan een bergmeer, en helemaal niet aan de kant waar we gisteren dachten dat ze zouden staan... Goed ingepakt en met gelukkig de kleren van gisteren alweer droog gelopen zoeken we een plekje achter een rots uit de wind in de hoop dat de wolken die nu opnieuw om de Torres heen hangen zullen verdwijnen en de zon zijn licht zal weerkaatsen op de Torres. We genieten van het uitzicht, maar na een uur en een kwartier houden we het voor gezien. De bewolking is minder geworden, maar de Torres hebben zich niet helemaal aan ons laten waar zien. Na wat springen en rennen op de plaats en vervolgens ook op en neer rennen op het enige stukje waar je maar een beetje kunt rennen, heb ik het te koud om langer te blijven en lijkt de bewolking inmiddels juist weer meer toe te nemen. Gelukkig krijg ik het vanzelf weer warm als we naar beneden klauteren tussen de rotsblokken door.

Bij terugkomst bij de tent pakken we onze spullen en beginnen we aan het laatste stukje van de tocht op de restjes van ons rantsoen, bestaande uit snickers, rijstwafels, mariakoekjes en mueslibars. De afdaling naar het eindpunt van de W is nog best lang, maar gaat met pijnlijke hielen (waar Mark inmiddels ook aan moet geloven) toch nog redelijk goed. 5 dagen en 72 kilometer later mogen we de backpacks van bijna 14 en 16 kilo eindelijk laten staan… Wat een prestatie hebben we hier geleverd, ondersteund door elkaar en een werkelijk prachtige omgeving. We zijn trots op elkaar en kijken uit naar een biertje om het succes te vieren. Ons enigszins gebrekkig rantsoen verklaart tevens waarom we bij aankomst bij hotel Las Torres vrijwel meteen verleid worden door de heerlijke gerechten en de non-alcoholische fruitcocktails die daar op de kaart staan. Niet alleen zijn de gerechten een feest voor het oog, maar het is ook echt heerlijk, vooral na een paar dagen leven op rijst, aardappelpuree, droge koekjes, water, etc.

Na 2 uur komt de bus aan die ons naar de andere bus brengt die op zijn beurt ons terug naar Puerto Natales zal brengen. Als we 's avonds terug in het hostel zijn, krijgt Mark een stevige handdruk van de eigenaar en ik een kus op de wang. Super leuk om te zien dat hij zo meegeniet met ons. Hij lijkt wel trots, op ons en op de pracht van zijn land wellicht.
Nadat we alle gehuurde spullen terug gebracht hebben en de was naar de wasserette hebben gebracht, gaan we eten bij een restaurant dat ons aangeraden is. Afrigonia; een mix van Afrikaanse en Patagonische invloeden. Opnieuw kijken we nergens naar en genieten we van heerlijke gerechten en lekkere wijn. Erg leuk tentje, met hele leuke bediening.

De dag erna hebben we lekker uitgeslapen, rustig onze tas ingepakt, de tent nog even uitgewaaid en opnieuw ingepakt en zijn we nog een keer lekker gaan eten, deze keer een lekkere vegetarische pasta. Het eten in Chili, tenminste hier in Puerto Natales, is goed en bevalt ons beter dan dat van Argentinië (behalve Don Julio dan :)).