The end of an era...

Tijd voor de laatste update van dit onvergetelijke fietsavontuur...

Of misschien is het toch mogelijk te vergeten... Iguazu, Corrientes... Het voelt allemaal al als zo lang geleden. Ik ben nu nog geen week in Buenos Aires, nog geen 7 dagen geleden zat ik op de fiets en zelfs dat voelt al als lang geleden. De laatste week hebben Alex en ik in een roes beleefd. Een roes mogelijk gemaakt door 3000 km fietsen, een flink slaap tekort en wat bier. Ik kan me nu zelfs amper voorstellen dat ik ooit zo gek was om aan dit avontuur te beginnen!

Dus hoognodig tijd om alles voor eeuwig vast te leggen!

29 december vertrokken we, nadat we herenigd waren, tegen de middag voor de laatste 950 kilometer. De planning was om dit in twee legs te doen en ergens rond de 6e of 7e aan te komen in Buenos Aires. Maar we hebben elke dag gefietst zoals de weken ervoor en de kilometers gingen langzaam maar zeker voorbij. Langzaam zeker, want het waren kilometers continu tegen de wind in. Elke dag opnieuw. 's Ochtends was het nog te doen, maar in de middag werd de wind sterker en sterker en was het een gevecht om nog vooruit te komen. Tegen zonsondergang ging de wind meestal weer liggen zodat we vaak tussen 19:00 uur en 20:30 ineens weer lekker aan het fietsen waren. Zonde om er geen gebruik van te maken! Dus fietsten we elke van vroeg in de ochtend tot laat in de avond. Dagen van meer dan 12 uur. 's Morgens en 's avonds omdat het de makkelijke uren zonder wind waren. 's Middags omdat we niet veel beters te doen hadden, behalve zo nu en dan een wat langere pause of een ongepland maar welverdiend middagdutje. Mentaal wisten we dat dit laatste stuk zwaar kon worden: omdat je dichterbij komt en omdat je wilt dat het voorbij is. Maar fysiek hadden we het een stuk makkeljker verwacht.

Over de eerste dagen heb ik verder weinig speciaals over te zeggen, het lijkt wel of je continu hetzelfde stuk weer opnieuw aan het fietsen bent. De enige twee 'hoogte' punten waren het opnieuw breken van Alex zadelstang. Gelukkig gebeurde het deze keer bij het wegrijden van een camping dicht bij een dorpje zodat we daar naar een fietsenmaker konden. Want de stang was met geen mogelijkheid uit het frame te krijgen en uiteindelijk zijn twee man met grote tools een uur bezig geweest om het op te lossen. Opnieuw moest Alex dus een niveautje lager verder omdat hier nergens een nieuwe stang te vinden was in zijn maat. Het andere hoogtepunt was de muggenplaag. De eerste honderden kilometers ten zuiden van Corrientes bleek een groot moerasgebied te zijn zodat we 's avonds bij het eten en opzetten van de tent totaal lekgestoken werden. Zelfs tijdens het fietsen wisten de muggen mijn enkels door mijn sokken heen te pakken...

Oudjaarsavond hebben we net als kerstavond ergens op een weiland in onze tent gevierd door enkele gillende keukenmeiden (het enige vrouwelijke gezelschap van de afgelopen weken :)) in hogere sferen te brengen. Na wat eten lagen we in de tent en binnen 5 minuten, misschien zelfs 5 seconden waren we weg... Zelfs al het vuurwerk van de dorpen en boerderijen om ons heen heeft ons niet wakker kunnen maken.

Erg vreemd om dan al te slapen en erg ongebruikelijk om op 1 januari om 6 uur nuchter op te staan ipv om 6 uur dronken naar bed te gaan. Omdat één januari op een zaterdag was en twee januari dus op een zondag, moesten we ons voorbereiden op twee dagen zonder al te veel leven en misschien dus gesloten winkels en restaurants. Aangezien we in de middle of nowwhere fietsten, besloten we geen risico te nemen en kilo's aan brood en spagetti en 10 liter aan water p.p. op de fiets te binden. Ongelofelijk hoeveel je kwijt kan, ongelofelijk dat mijn arme fietsje dit allemaal heeft kunnen houden. Sterker nog, deze laatste leg is er zelfs niets kapot gegaan... Voor het eerst! We hadden van een koppel wel wat informatie gekregen waar tankstations e.d. te vinden waren, maar better save than sorry. Maar het was mooi om te zien dat deze man al zijn kennis van de omgeving gebruikte om ons te helpen met het plannen van de route door dit niemandsland. Uiteindelijk gaf hij ons zijn telefoonnummer en moesten we hem beloven een sms-je te sturen wanneer we veilig in Buenos Aires aangekomen waren of indien we om hulp verlegen zaten. Bedankt!

Totaal gepakt en gezakt gingen we dus verder. Een gebied met voor 100 kilometer geen dorpje op de kaart. Maar eenmaal op de weg viel het wel mee. Her en der was een boerderij met een klein kioskje waar we water, koek of brood konden kopen. Misschien wel juist omdat het in the middle of nowhere was. Enkele waren zoals verwacht gesloten ivm nieuwjaar, maar bij de tweede poging ging de deur open en zaten we ineens tussen een hele familie die aan het uitbrakken waren van de avond daarvoor. Een man in het bijzonder vond ons verhaal prachtig en hij bleek een (free lance?) schrijver voor een of ander regionaal weekblad te zijn. Dus een half interview en wat foto's later gingen we weer op pad met de belofte op zak dat we de voorpagina zouden halen :). Ik wacht nog steeds op het bewijs per e-mail!

Dit schrijvende herinner ik me ook dat ik misschien wel mijn TV debuut heb gemaakt. In Tarija werd ik op straat half aangevallen door iemand die een microfoon in mijn gezicht duwde met de vraag wie ik was, waar ik vandaan kwam en wat mij in Tarija bracht. 'Mijn fiets' was niet de eerste reactie die deze mooie dame verwachtte, maar het triggerde wel meer vragen die ik al haperend en stotterend probeerde te beantwoorden. Hopelijk heeft mijn gebrekkig Spaans ervoor gezorgd dat ik ergens in de Archieven terecht ben gekomen ipv op TV :).

Ergens aan het eind van twee januari schoot een auto voorbij die voor ons ineens de weg af schoot. In de verte zagen we twee mensen uitstappen en ons opwachten. Hmmm, wat gaan we nu krijgen was mijn eerste gedachte. Maar toen we dichterbij kwamen, was het hetzelfde koppel wat ons van advies had voorzien. Ze waren op de weg terug naar Buenos Aires na nieuwjaar met Familie te hebben gevierd ergens een stuk noordelijker. Onze eerste gelukswensen rijker, gaven ze ons ook een meloen mee. Een meloen die ze van zijn broer gekregen hadden. Vol dankbaarheid probeerde Alex dit logge geval ergens op de fiets erbij te binden.

Die avond wilde we een welverdiende camping te halen. Een douche is in deze hitte na 3 dagen wel gewenst. Echter was de eerste camping 140 km verder, dus hadden we weer een lange dag te gaan. De enige manier om het met deze wind te halen, is om tot 2 uur zo min mogelijk te pauseren om dan pas een lunch te nuttigen. Waar het tot hier compleet plat was, begon de weg weer te glooien. Daardoor was het pas na 8 uur 's avonds dat we op de camping aankwamen. De camping was erg klein en er was niemand, maar de eigenaar was geweldig. Want hij weigerde ons de tent op te laten zetten. Een hevige storm was zich net aan het aankondigen en daarom liet hij ons binnen in een openbare ruimte onze matjes uitrollen. De meloen ging de koelkast in om later lekker koud te kunnen nuttigen. De storm barstte los, dus dronken we een biertje met ons drieen om later als het weer droog was voor wat eten te gaan. Bij terugkomst op de camping was de openbare ruimte gevuld met wat vrienden van de campingeigenaar en waren er twee broers aan het zingen en gitaar aan het spelen. En nog geweldig mooi ook! En redelijk luid, dus slapen zat er niet in en de enige optie was om aan te sluiten, wat biertjes te bestellen en genieten van de ode die ze ons brachten :). Tegen drieen vielen onze ogen dicht en zijn we een paar meter verderop in coma gevallen terwijl de rest verder feestte.

's Morgens waren we pas na 9e wakker en pas tegen 11 in het dorp om wat eten te kopen. Want deze late start betekende dat het niet mogelijk was om Buenos Aires binnen 2 dagen te halen. Er waren namelijk nog 270 km te gaan en we hoopte er nog 2x135 uit te kunnen knallen, maar dat was nu niet meer mogelijk. Dus zouden het drie relaxte dagen gaan worden. Heerlijk, eindelijk.... De eerste relaxte dagen zo ongeveer!

Nadat we de voorraden weer op pijl hadden, kwam de eigenaar van de winkel naar buiten met een typisch Argentijnse thee-houder, thee en bijbehorend ijzer rietje/buisje als aandenken voor ons omdat we door zijn provincie waren gefietst. Gelukkig was de meloen als ontbijt van de fiets af, zodat we nu een halve kilo aan thee mee konden slepen. Schitterend!

Echt relaxed werd de rest van de dag niet, kwam de wind continu van schijn naar voren, nu draaide de weg naar het oosten om vol tegen de wind in te gaan. We hadden tegen 7 uur maar 80 kilometer gedaan, maar het voelde als een volledige dag. Opnieuw ging de wind liggen en bovendien draaide we weer in zuidelijke richting. Waar we nog 1.5 uur lang volle bak hebben kunnen geven zodat we uiteindelijk toch een respectabele 110 km erop hadden zitten, en nog maar 160 km hadden te gaan. Nog twee dagen, dag een zover mogelijk zien te komen om daarna relaxed de stad in te fietsen. De laatste 50 km waren weer naar het oosten, dus dat zou nog lastig genoeg worden.

De laatste weg tot in de stad was vreemd. Het was geen snelweg, fietsers voetgangers en paarden enz waren immers toegestaan. Maar er waren twee banen in beide richtingen, auto's mochten 120 rijden en knalde dus ook flink voorbij. En naast de weg was er geen asfalt, geen ruimte voor fietsers... Gekkewerk om daar te fietsen, super geconcentreerd proberen op de witte lijn te blijven om niet op de weg te raken en om niet van de weg te stuiteren. Met auto's, vrachtwagens en al vlak naast je voorbij zoevend....

Ik heb op dat moment bijna besloten te stoppen omdat ik het te gevaarlijk vond, maar kon het niet. Kon nu zo dichtbij niet opgeven en dus moest het karwei worden afgemaakt. Maar omdat deze weg voor 80 km door een revierendelta gaat, zonder dorpen enz. Is het eigenlijk enkel een verbindingsweg voor verkeer om lange afstanden te overbruggen. Afstanden die normaal niemand per fiets zal afleggen, behalve deze twee gekken. Maar goed. 's Avonds dus 30 km afgelegd, langs de snelweg achter wat bosjes de tent opgezet om 's ochtends
de rest van deze ellende achter de rug te krijgen. Aan het eind van de weg waren er nog twee enorme bruggen, groter dan wat we in NL hebben. Hoog en lang, maar ook smal. Het was zelfs niet eens meer mogelijk om op de wiite lijn te fietsen en we moesten dus gewoon op de autobaan de bruggen over. Bergop ontzettend vervelend omdat het snelheidsverschil alleen maar groter wordt. Bergaf was het geen probleem en zelfs leuk om na bijna 2000 km weer een stukje vol omlaag te knallen! Rond een uur hadden we er 90 km opzitten, waren we van het eerste deel van deze snelweg af en gingen we een stuk van de snelweg af om wat kilometers binnendoor te gaan om in een stad aan de grens van het gebied Buenos Aires te eten. Een pizza en een bier later (we waren immers in de laatste 100 km!) gingen we iets na half 3 weer verder. Maar terug de snelweg op was geen optie, nu was het immers ook officieel een snelweg en waren we als fietsers niet toegestaan.

Dus moesten we een andere route vinden. Deze route betekende een extra 10 km en leidde al snel langs wat campingplaatsen. De pizza en bier, de stress van het fietsen op de snelweg in de ochtend en de 90 km in de benen sloegen gezamelijk toe. Ik had me nog nooit zo moe gevoeld en wilde hier wel camperen. Omdat het nog vroeg op de dag was, wist Alex me toch over te halen om nog een stukje verder te gaan zodat de laatste dag niet te ver zou zijn. In een stad komen kan een stuk langer duren ivm al het verkeer bijvoorbeeld. Een uur later voel ik alsnog in slaap tijdens een pause om een uur later een stuk fitter wakker te worden. Met nog 50 km te gaan gingen we op zoek naar een campingplaats.... Bij de eerste die we vonden was de eigenaar even weg, maar gaf een van de leden (het was een camping bij een voetbalclub) aan dat hij geen problemen voorzag en gaf aan dat we even konden wachten. Na een uur was er nog niemand, maar kwam de man naar ons toe met het bericht dat hij de eigenaar even gebeld had, en dat hij ons niet toe kon laten omdat het alleen voor leden was... Dus werden we van de camping afgeschopt. Tussen 17:30 en 19:00 zijn we daarna van het kastje naar de muur gestuurd. Elke campingplaats die iemand wist bestond niet of was alleen voor leden, of alleen voor dagrecreatie. Nergens werden we toegelaten. Hotels waren prijzig, hostels vonden we in deze buitensteden niet....

Uiteindelijk hadden we de laatste uren vooral rustig aan gedaan, voelde we ons eigenlijk relatief weer best fit en besloten we om all the way te gaan... Nog maar iets van 60 km te gaan en het is pas net 19 uur geweest! Maar dat het nog 60 km was, wisten we amper. We waren al in de stad, we hadden het gevoel al dichtbij te zijn... In het begin waren de wegen echt slecht. Ongelofelijk hoeveel gehobbel. We waren beide continu bang de fiets te breken: Alex zijn al gebroken zadelstang, ik mijn houten bagagedrager. Maar de fietsen hielden het, het was het zitvlees wat al het gehobbel niet meer kon verdragen. Toen het donker werd zijn we maar even gestopt met fietsen, hebben we wat gegeten, mijn zaklamp op mijn helm gebonden en zijn we verder gegaan. Gelukkig was het nu, rond 21:00 uur een stuk rustiger. We hadden niet echt een goede kaart van de buitensteden en de bewegwijzering was er amper. Dus moesten we overal de weg vragen naar Buenos Aires centrum en iedere keer werden we naar het centrum van een van de suburbs gestuurd, geadviseerd om een trein of taxi te nemen of een hotel in de buurt te boeken. Niemand snapte dat we per fiets echt die nacht nog naar het centrum wilde gaan. Iedereen gaf aan dat dit nog uren weg was, terwijl we al in de stad waren! Tegen half 11 vroegen we de weg aan een groep jongeren die ons op de goede weg, de juiste straat brachten. Een straat die eindigde in het centrum. Totaal verbaast waren en ons aangevan dat het nog 4 uur zou gaan duren... Tegen twaalf waren we eindelijk op deze straat die we zochten. Eindelijk, we zjin er bijna, nu kan het niet ver meer zijn! Totdat ik het eerste huisnummer zag, 17300...

173 blokken nog te gaan, 173 kruispunten, meestal met stoplicht. We hebben halverwege nog een pause genomen, maar in totaal meer dan een uur gefietst op deze straat tot in het centrum. Ongelofelijk hoe groot het hier is. Ik heb nog nooit zovaak door rood gefietst en ook nog nooit zovaak door groen :). Gelukkig was het al twaalf uur geweest en dus was het rustig op de straten en konden we dit in 1.5 uur afleggen. Uiteindelijk kwamen we dus om 2 uur, na zeker 170 kilometer aan bij ons hostel...

170 km, meer dan 100 mijl... Een must-do op een trip als deze volgens Alex, een streep die we niet zouden gaan verdienen. Niet mogelijk in de eerste week ivm mijn conditie, daarna niet mogelijk ivm de bergen en de onverharde wegen. Daarna niet mogelijk ivm de hitte en de enige dag dat het mogeiljk was zijn we vroegtijdig gestopt met fietsen om de bus naar Salta te pakken.

De laatste twee legs dachten we telkens dat het mogelijk was, maar tegen de wind was het nooit mogelijk. Zonder de wind tegen, vooral met de wind in de rug hadden we er een paar kunnen maken. Maar uitgerekend de laatste dag door alle omstandigheden, heb ik deze laatste streep toch nog kunnen verdienen. Totaal onverwacht, maar toch gehaald, in een vage trance van moeheid, waarin je maar gewoon doorgaan en doorgaan omdat je 4 uur lang denkt dat je dichtbij bent en gewoon omdat je het einde wilt halen.

Totaal afgemat waren Alex en ik dus om 2 uur 's morgens, 5 januari aangekomen in (nu) ons hostel in Buenos Aires op de drukste straat die ik ooit gezien heb. Florida. Of zoals ze hier zeggen: FloRIIIIIIIIda. Op dat moment redelijk leeg, zoals de stad er redelijk rustig bij lag. We hebben tot 4 uur geprobeerd ergens een hostel te vinden om te slapen, maar de stad was totaal overboekt ivm een overvloed aan Braziliaanse vakantiegangers... Dus besloten we om 4 uur de zoektocht op te geven, niet te slapen en voor een welverdiend biertje te gaan en de volgende dag om 2 uur 's middags in te checken voor de enige 2 plaatsen beschikbaar in het grootste hostel van de stad.

De hele nacht was een roes, maar toch redelijk makkerlijk door te komen. Pas laat in de ochtend lagen we knock out op de banken te wachten tot we konden inchecken.

Het is echt een leuk hostel. Ze hebben alles geprobeerd om een slaapplek te vinden, eerst hebben ze de stad rondgebeld, zonder succes om uiteindelijk alle kamers te herinrichten om zo ons een bed te kunnen geven, maar wel pas voor de volgende nacht. We hebben onze fietsen het dak op getild en een paar gratis (de 3000 km fietsen was voldoende als betaling volgens de barman) consumties aangeboden gekregen zodat we in de bar in de kelder konden proosten op het einde van een geweldig avontuur met een krankzinnige laatste dag.

Alex, bedankt voor dit geweldige avontuur!