Swaziland en Ermelo

Swaziland

In de middag zijn we naar Swaziland doorgereden, door mooi heuvelachtig landschap waar we als wildlife niet veel anders meer zien dan koeien die op de bus aan het wachten zijn. De heuvels zijn vooral begroeid met te rechte bomen: Eucalyptus en dennenbomen voor de lokale houtindustrie. Het initiële doel van de dag, gaan we niet meer halen. Daarom besluiten we wellicht iets te gehaast om een lodge die we in de Lonely Planet gevonden hadden, in Phophonyane, te bezoeken.

Voor 1400 E (Swaziland currency, gelijk aan de Rand van Zuid-Afrika) per nacht, zo’n 50 euro, kunnen we in plaats van in onze tent in een tent van hun gaan slapen. Deze tent is lekker ruim, met uitzicht door de bomen over een waterval in een verder erg relaxte omgeving en heeft een aangebouwde badkamer. Erg leuk gedaan allemaal. Ook omdat de weg ernaar toe een dik half uur 4x4-stuiteren was en we geen zin hadden om verder te zoeken, besluiten we op het aanbod in te gaan. Eenmaal in de relax-modus en na 5 dagen bijna non-stop rijden en een aantal keer erg vroeg opgestaan te zijn, besluiten we al snel om twee dagen te blijven.

De tweede dag hebben we een kleine activiteit ondernomen. Volgens mij zijn we nog een uur aan de wandel gegaan. Met grote tredes omlaag zijn we naar en later over de waterval gelopen om aan de andere kant weer flink omhoog te klauteren. Weer terug zijn we uitgeput en twee dagen later voelen we beide onze spieren nog branden. Bizar! Na deze wandeling springen we in de douche en als Maite haar lenzen in wil zetten, breekt er een doormidden. Harde lenzen waardoor ze geen reserve heeft en dus met haar bril de reis moet vervolgen.

De ochtend van ons vertrek is ook wat anders gelopen dan verwacht. We komen erachter dat de 50 euro omgerekend niet het tarief voor de tent blijkt te zijn, maar het tarief per persoon. Ondanks het gevoel behoorlijk overprized twee dagen verbleven te hebben en de gebroken lens, zijn het wel twee fijne dagen geweest en zijn we weer vol energie om verder te gaan.

Als eerste zijn we maar een aantal zaken gaan regelen in de hoofdstad van Swaziland: Mbabane. Wat we ervan gezien hebben is het maar een klein stadje, met een relaxte sfeer. Ook doet het door de grote mall’s wat Amerikaans aan, zoals ook sommige dorpen in Zuid-Afrika die uitstraling hebben. Maar natuurlijk wel met een Afrikaanse look & Feel. Of beter gezegd: vibe .

In een van de mall’s zijn we onze foto’s op DVD gaan zetten, heb ik in een winkeltje samen met de Chinese eigenaar mijn laptop gerepareerd (die werkte door (misschien…) een stommiteit vanaf dag 1 niet). Dat is wel grappig gegaan: Een eerste poging was niet gelukt, daarna zei ze dat het niet kon en uiteindelijk stond ik achter de balie te knutselen om het tegendeel te bewijzen .

Ook is er een opticien waar Maite zachte lenzen op de juiste sterkte weet te bemachtigen zodat ze ook zonder bril weer verder kan.
Na nog een lekkere Indische curry bij de locale Indiër (die zitten hier behoorlijk veel), kunnen we bijna geheel voldaan onze reis vervolgen. Alleen ons fototoestel is nog niet gemaakt of vervangen door een nieuwe. Elektronische apparatuur is in Swaziland echt flink verouderd of belachelijk duur.

Hein se plaas: Camperen bij Hein en Erika

’s Middags rijden we terug Zuid-Afrika in en gaan we niet naar de oostkust waar veel mooie dingen te zien en te doen zijn (Altijd wat laten liggen zodat je een smoes hebt terug te keren!), maar rijden we richting Drakensberg. Een bergketen en national Park tegen Lesotho aan. Bekend van de mooie rotsformaties en schitterende wandelmogelijkheden. Onderweg zien we zomaar ineens weer aapjes de weg oversteken. Die middag kunnen we het niet meer berijden. Dus maken we een tussenstop in Ermelo bij Hein se Plaats, waar we kamperen met Hein en Erika (en nog een bezopen werkneemster op de boerderij: een borderliner aldus Maite). Ermelo ligt zoals iedereen weet net boven het nietige Amsterdam, vlakbij Carolina.

Bij Hein en Erika is de camping sober, maar wel gezellig. Samen hebben we alle foto’s van Kruger bekeken en veel geleerd van welke dieren we nu eigenlijk gezien hebben (hoewel ik toch ook geregeld mijn twijfels heb bij wat ze ons wijs willen maken). Maar verstand hebben ze van bier, dus die kennis hebben we wel met alle plezier opgedaan. Daarnaast heeft Hein op basis van de foto’s nog een wijze les: A fourwheel drive is as good as it’s driver. Bedankt Hein!

Het verhaal hoe ze de camping begonnen zijn, is ook mooi: Hein heet gewoon: Hein Aucamp. Een Zuid-Afrikaanse afstammeling van Nederlandse settlers (vestigers?). Ergens eind jaren 70 kwamen de eerste toeristen hun landgoed opgereden omdat ze dachten dat ze een camping waren. Van: “Zet je tent maar in mijn tuin”, is zijn boerderij langzaam uitgegroeid tot een echte camping!

De volgende ochtend kregen we echt Zuid-Afrikaans ontbijt: pap, een soort van griesmeel(?) met tomatensaus (lekker!), gebakken eitje, bonen en een braadworstje van lamsvlees. Vooral die laatste was Maite’s favoriet, of niet liefje? .

Jazeker Mark. En omdat ik het worstje zó lekker vond, heb ik het eigenhandig in een paar mooie servetten gewikkeld om het vervolgens ergens (op dezelfde camping) in een lege vuilnisbak weg te gooien. Ik vond het echt te lullig om een worst met maar één hapje eraf te laten liggen… Logisch toch?