(29/06) Back in Sydney... V

Nee hoor, ik zit nog in Brisbane :) Maar dit mailtje is eindelijk het vervolg op mijn outbackverhaal.

Ik denk dat het toch eens tijd wordt om mijn verhaal omtrent mijn outback-avontuur af te ronden. Hopelijk ben ik niets vergeten en kan ik het nu nog net zo gedetailleerd (of hopen jullie van niet?) beschrijven. Eerlijk gezegd verwacht ik hier weinig problemen mee, want het was zo gaaf...

Dag 8: Yulara NP - Lilla

De dag begint te vroeg, om vier uur worden we uit onze swagjes gerold. Voor zonsopkomst zijn we bij Uluru aangekomen om ter plaatse ons ontbijtje achter de kiezen te proppen. Nadat de eerste lichtstralen aan de horizon verschenen hebben we met zijn alle een half uur lang japanner gespeeld met onze cameraatjes... 100 foto's van de zelfde steen later, (:S) was het spectakel over. Op een of andere manier zag ik niet veel van het zogenaamde 'kleurveranderingseffect' (sorry, geen Dikke van Dale hier). Maar misschien had ik nog wel wat zand in mijn ogen, wat er dan ook genoeg in voorraad is daaro.

Nu was voor mij het moment daar om te beslissen of ik rondom Uluru ging lopen of dat ik naar het Medisch Centrum wilde gaan om mijn infectie te laten bekijken. Eigenwijs, tegen ieders advies in, koos ik voor de rode steen en begon ik aan te lopen. Na tien meter was ook ik van mening dat ik dit toch beter niet kon doen. Op zich had ik het wel kunnen redden(?), maar je weet niet wat er dan van mijn been overblijft en misschien kon ik de rest van de tour helemaal op mijn been schrijven. Ook wilde ik niet het tempo van de groep, minstens, halveren.

Na een uurtje wachten was er eindelijk iemand die naar mijn been kwam kijken. Nadat ze een paar boeken had nagezocht gaf ze me met een twijfelend gezicht een doosje antibiotica mee met het dringende advies om een 5tal dagen tot een week compleet rust te houden... :(

Maarja het is maar een advies...

Wachtende in Yalara Centre had ik eindelijk tijd om de afgelopen 7 dagen bij te werken in mijn dagboek. In tegenstelling tot deze samenvattingen is dat wel een vrij uitgebreid verhaal geworden :)

Nadag Colin, de tourgids, de groep van de wandeling heeft opgehaald zijn we weer verder getrokken. Onderweg zijn er een aantal merkwaardige bezienswaardigheden. Eerst komen we langs een erg zeldzame versie van een rubberboom. Deze groeit complete autobanden!. Best handig als je op zo'n plek een kapotte band krijgt...

Later op de dag liggen er ineens 5 kamelen (of dromedarissen... iedereen noemt deze import beesten hier camels, maar naar mijn weten heb ik ze alleen met 1 bult gezien en dat is toch een dromedaris?) dood langs de weg op een rijtje, geschept door een 'roadtrain'. Dit is een beetje groot uitgevallen vrachtwagen met minimaal 3, maximaal 5 aanhangers. Ook rijden we nog een keer langs Mount Conner, de Ularu-alike steen/berg/rots (uhm monoliet is het goede woord volgens mij), waar we de 6e nacht gecampeerd hebben.

Na de lunch gaat Colin op hagendissen jacht omdat hij zo langzamerhand gefrustreerd raakt dat hij er nog geen is tegengekomen deze tour. Als we hem in de verte met een schop een kuil zien graven, vragen we ons af of hij een graf voor me aan het graven is, aangezien ik op dat moment tot bijna niets meer in staat ben.

Eenmaal op onze campspot aangekomen krijgen we na ons diner een rondleiding van Keith door 'zijn' land. Keith is een Aboriginal die als tweejarig kind is weggenomen bij zijn moeder om hem een westerse opvoeding te geven. Zo dacht Australie binnen 1 generatie van het 'probleem' Aboriginals af te zijn. (Ik heb ook verhalen vanuit Australische zijde gehoord waarin wordt beweerd dat vooral priesters deze gang van zaken zijn begonnen om humanitaire redenen. Aangezien in deze jaren veel Aboriginal-moeders niet in staat waren hun kinderen op te voeden (geen geld, onder drugs, enz). Hoe dan ook, Keith heeft zijn ouders nooit gekend en naar eigen zeggen een verschrikkelijke jeugd gehad (zoals op school moeten leren over 'hun' europeaans verleden... geen wonder dat ze geen 'thuis' hebben). Nu kan hij hier open en bloot over vertellen en dat was erg indrukwekkend en interessant.

Sinds Australie aboriginals als 'normale' burgers beschouwd (eind jaren '70?). Hebben vele van hen een stuk grond aangewezen gekregen wat ze als hun land mogen beschouwen. Lilla is dus Keith 'zijn' land, hoewel hij niet weet waar hij daadwerkelijk vandaan komt. Toch heeft nu eindelijk een geschiedenis en een 'thuis', al is het waarschijnlijk niet de zijnen.

Tijdens de avond krijgen we een rondleiding, voordat het donker wordt, in zijn achtertuin.
Naast een drinkpoel, waaruit hij zijn drinkwater haalt, is er ook een aboriginalschool te vinden. Veel handjes met okerverf en grote beschilderingen op een grote rotswand die de plaatselijke aboriginal geschiedenis verteld. Na het zien van deze muurschilderingen krijgen we een prive voorstelling van de zogenaamde 'aboriginal-art'. Wat niets anders is dan een vercommercialisering van de taal, aboriginalschrift. Plaats verschillende tekens uit het dagelijks leven bij elkaar, vul de open ruimte in met stippels en klaar is de tekening. De manier waarop Keith zijn verhaal verteld is echt schitterend, net zoals het resultaat van zijn art in het zand :).

- Nadat de tour voorbij is, en ik in Alice Springs door de souveniershops loop, zie ik verschilende van deze dot-paintings, met precies deze tekens. Op dat moment kon ik mijn glimlach niet onderdrukken ;). -

Na zijn zandtekening gaat de geweldige discussies met Keith rond het kampvuur verder. Ondertussen wordt ik voorzien van mijn maaltijd en drinken, wat een service :). Maar die had ik misschien ook wel verdiend aangezien ik tijdens de rondleiding als een kangaroo achter de groep aan gehuppeld ben op mijn wel werkende been. de volgende bijnaam, One-legged-kangaroo, wallibi of dingo (gebruik naar keuze), was geboren :).

Ondanks de erg interesante gesprekken was ik helemaal bekaf en ben ik maar snel het bedje in gehuppeld. Het was een erg zware dag, en de volgende dag beloofde niet veel anders.

Dag 9; Lilla - Redbank NP

Na ons ontbijtje was het wachten op Keith zodat hij ons ook over Kings Canyon kon loodsen. Hoewel mijn lichamelijke gesteldheid niet echt vooruit was gegaan, besloot ik toch om deze wandeling van 6.5 kilometer te gaan maken. Of in ieder geval te beginnen, als ik de eerste 1.5 kilometer doorkwam moest de rest wel lukken volgens Colin. Iets wat mij wel logisch leek aangezien de eerste klim de mooie bijnaam 'heartattack hill' had.

Na de eerste paar meters raakte ik gewend aan het bergop gaan, en alles ging meer dan goed, dus ik zei dat ik de wandeling wel kon afronden... en dat is dan ook gelukt, maar wel een stuk moeilijker dan verwacht. Bergop viel reuze mee, bergaf was des te erger. Probleem is dat bijna(?:) elke berg die je op gaat ook weer een afdaling heeft, beetje jamemr...

Ondanks alles, of waarschijnlijk juist dankzij alles, was deze wandeling echt super. Qua natuur e.d. was 'the valley of the wind' (Olga's) mooier, maar dit was een hele andere ervaring. Lopen was vanaf dat moment niet iets vanzelfsprekend meer...

(Nu, een dikke twee maanden later weet ik dat ik de afgelopen 5 weken juist niet één stap meer gezet heb mét die gedachte)

Na de wandeling hebben we ons moeten haasten naar de auto (leuk!) omdat we op tijd bij de helicopterbasis moesten zijn voor diegene die een vlucht over de Kings Canyon wilde maken. Ik heb mijn vlucht al gehad over de 12 apostelen, dus deze keer moet ik het doen met de verhalen en foto's van de andere.

Na de helicopter zijn we naar een meteorietkrater ('bluff') gegaan. Dat gat was best wel groot, en volgens de geologen was het ooit vele malen groter (toen hij nog 'vers' was, voordat erosie e.d. zijn intreden had gedaan).

Daarna reden we door de McDonnell Rangers, iets waarvan ik pas vorige week de echte schoonheid op foto's heb gezien. Ik heb dit in ieder geval niet als speciaal gezien (op onze lunchpause in een landschap lijkende op 'the shire' van LOTR). Maar de (lucht)foto's die ik gezien hebben zagen er echt gaaf uit. Tijdens de rit kregen we in tegenstelling tot de 'heartattack hill' hier wel bijna een hartaanval op het moment dat Colin zijn stuur plotseling omgooid. Na heel wat geslinger heen en weer over de (al uren lang) lege weg is de wagen eindelijk omgedraaid. Totaal geconcentreerd, en alle commotie in de wagen negerend, speurt hij het wegdek af op zoek naar een... Horney Devil... A what?! was na 5 seconde de eerste reactie van Barbera nadat ze de eerste schrik van deze manoeuvre bekomen was, een Torney Devil... 'herhaalt' Colin zich nu geheel onschuldig... :)

Ik weet niet hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om dat beestje te zien als je al uren met 80+ over de weg aan het stuiteren bent. Klein, goede camouflage en torney ja. Apart beesje die nooit van zijn leven in de gaten heeft dat hij voor zoveel opschudding, letterlijk, kan zorgen.

Onze laatste avond was voor mij persoonlijk een van de minst gezellige. Iedereen was zich aan het klemzuipen omdat alles op moet,
[zielig mode] behalve ik :( [/zielig mode] :)

Verplicht nuchter blijven is nooit leuk. Wel was ik een van de enige zonder een kater de volgende dag :).

Dag 10; Redbank NP - Alice Springs

Om de kater van vele te verzuipen beginnen we de dag (na het ontbijt) met een adventureswim. Colin had er weinig zin in om mij mee te nemen omdat hij bang was voor een (nog ergere?) infectie aangezien het water niet echt heel schoon was. Maar toch ben ik meegegaan, zwemmen kun je ook met alleen je armen...

Maar twee kilometer is zelfs met mijn getrainde lichaam (uhum :)) best ver, vooral omdat 'het parcours' een aantal irritante hindernissen bevatte. Daarom zal het ook vast een adventureswim heten... Ik had het geklauter graag een keer teruggezien.

- De volgende dag in Alice Springs had ik dus spierpijn van het kangaroo spelen in mijn linkerbeen, een infectie in mijn rechterbeen, en spierpijn in mijn armen van het zwemmen, wat kan 5 dagen niets anders op je bed of aan het zwembad liggen soms toch lekker zijn -

Op weg naar Alice Springs zijn we nog langs het graf van Flyn, de oprichter van de Flying Doctors, gereden. In Alice zijn we eerst naar de Lookout gegaan, om de zoveelste groepsfoto te maken. Nu was het tijd om even terug naar school te gaan, een school zonder studenten, dat bevalt me wel. De school of air geeft via radio verbindingen les aan kinderen in de outback. Erg grappig om te zien (horen eigenlijk) hoe dat in zijn werking gaat. Grappig was dat in de video die we te zien kregen het liedje; 'Home among the Gumtrees' te horen was. Onze eigen morning song! Iedereen begon dus vrolijk mee te zingen en de geweldige bewegingen die erbij horen te maken. Ben benieuwd wat de overige mensen in de zaal gedacht hebben. Vooral omdat ik daar blues-Brothers-alike in de verduisterde zaal zat met me hoed en zonnebril (was me bril vergeten te switchen :))

Na schooltijd zijn we naar ons hostel gegaan om daar onze spullen te droppen en ons te verfrissen. 's Avonds zijn we met zijn alle uit eten gegaan in Alice Springs. Dit was in een gezellig cafè-restaurantje waar we echt 'Australisch' diner konden bestellen.

Ik heb me een heerlijke vleesschotel besteld met Kangaroo, Emu, Krokodil en typisch Australië; kameel(?). Wat nou precies het verschil tussen Emu, Kameel en Kangaroo is, is me niet opgevallen. Alleen krokodil smaakt echt anders. Maar het was lekker, en daar gaat het om. Na het diner ben ik vrij snel naar 'huis' gegaan omdat ik ook deze dag totaal uitgeput was geraakt. De rest is verder gaan drinken, dansen enz. Iets waar ik toch niet toe in staat was.

Dag 11; Alice Springs

De tour was afgelopen, vandaag was de laatste dag dat de groep nog bij elkaar zou zijn. Het was nog erg gezellig samen, maar het was ook fijn om eindelijk weer iets alleen te kunnen doen, al was het maar lam en fut- en nutteloos op mijn bed liggen :).

's Avonds hebben we nog met zijn alle de verjaardag van Tina gevierd (Die die dag erna jarig was) en er verder een goed afscheidsfeestje van gemaakt.

De dagen erna vertrok de een na de ander, dinsdag 21 April was het mijn beurt om het vliegtuig naar Sydney te pakken. De rest van het verhaal heb ik al beschreven. Zodat mijn mails nu tot aan de vooravond van de kwartfinales van het EK zijn bijgewerkt...

Dusss... we gaan het nu weer over voetbal hebben :)


De groeten, miss ya

Mark