[11/30]Nog een keer jullie lastig vallen: Nu ook t

Hallo allemaal!!

De meeste van jullie hebben me al in levende lijve mogen aanschouwen, het bewijs is geleverd... Zondag de zevende stond ik ineens weer met beide beentjes op de grond die nog steeds Nederland heet. Ook al is het nu alweer meer dan 3 weken geleden, toch wil ik ook het laatste deel in stijl afsluiten. Daarom hier mijn laatste reisverslag, van het jaar 2004 dan ;).

In mijn laatste e-mail schreef ik dat ik de 10e of iets dergelijks vanuit Nieuw-Zeeland naar Australië zou gaan, om dan aan mijn terugreis te beginnen zodat ik rond de 20ste weer een keer in Nederland zou aankomen. Een grote leugen dus, op het moment van schrijven wist ik dat ik de volgende dag al in het vliegtuig zou zitten om een klein weekje later al terug te zijn. Dat wat ik tot de 10e van plan was, had ik al gedaan :).

Het volgende stukje heb ik dus min of meer uit mijn vorige E-mail moeten laten:

de 29ste stond mijn grootste lift-uitdaging voor de deur, met een 16-tal liften (of lifts) achter de rug probeerde ik nu uit de miljoenenstad Auckland weg te komen. Meer dan een uur heb ik op een van de enige mogelijke punten gestaan om zeker een aantal duizenden auto's voorbij zien komen. Toen het moment van opgave dichterbij kwam werd mijn geduld toch beloond en stopte er iemand in een busje vol bouwspullen die me in ieder geval over de brug kon brengen, meer naar een buitenwijk. Vanaf daar is er meer verkeer wat daadwerkelijk de stad uit gaat, dus ik ben in de wagen gesprongen om de gok te wagen.

Vanaf dat moment ging het allemaal ook een stuk makkelijker, maar toch was het een van de zwaardere lift-dagen. nog eens 5 liften en ik was bijna op de plaats van bestemming. Eigenlijk wilde ik verder om in een hutje voor wandelaars te gaan slapen, wat maar 6 dollar was (maar verder niets van luxe), maar het was na een dag lang liften al laat aan het worden en verder dan het hostel waar ik op dat moment was, leek ik niet te komen.

- Een van de liften was bijvoorbeeld met een van de 'Orcs' uit Lord of the Rings die een keer een groter rolletje heeft in de film (op het moment dat de bewakers van Mordor Sam hebben horen vallen toen hij met Gollum en Frodo naar de poort aan het kijken was. Gelukkig kon hij hem dus niet vinden dankij Frodo's elven-mantel die hij net op tijd om hen heen slaat). Nu speelde hij een Hercules, de mannelijke versie van Xena zeg maar. Wel een leuk onderwerp waar hij vol passie de hele rit over gepraat heeft. Ook wist hij nog een Nederlands winkeltje in de buurt waar ik hem drop en stroopwafels heb gekocht :). -

Maar ik stond dus aan de rand van de weg, dicht bij een Hostel, ver van de bewoonde wereld. Toch maar besloten om daar in te checken in de wetenschap dat er in ieder geval wat mensen waren en wat meer luxe was. Ook hoopte ik min of meer dat er nog wat meer volk zou komen, wat toevallig ook naar het noorden wil en toevallig nog wat plaats in de auto heeft.

Precies zo gebeurde het, zodat ik een geweldige avond heb gehad met leuke discussies (hostels zonder TV e.d. zijn veel beter/leuker heb ik ondervonden. Er komen tenminste gesprekken van de grond ipv dat iedereen ongeïnteresseerd naar zo'n schempje zit te kijken) en mijn eerste taxi rit de volgende dag al geregeld was.

Met een Engels stel ben ik de volgende dag dus door het Kauri-bos gereden, waar je door de bomen dus inderdaad het bos niet zien. Zo groot waren die dingen. Nu ik mijn doel dus bereikt had (twee dagen verspillen voor een boom), moest ik nog terug zien te komen. Het eerste stuk kon ik nog mee met dit stelletje, maar in het dorp waar onze wegen zouden scheiden, kon ik, na nog een gezamenlijke lunch, weer verder liften.

Niet zo heel veel later stopte er weer een auto voor me, maar voor het eerst kreeg ik wat twijfels of ik wel zou moeten instappen. Is een eerste negatieve indruk een waarschuwing of toch een vorm van ongegronde generalisatie. Hij zag er in ieder onverzorgd en wat lomp uit. Ik besloot toch maar op zijn aanbod in te gaan en hij maakte het nog even spannend om op het moment dat ik mijn tas in de wagen gooide te zeggen: Wat als ik nu ineens weg zou rijden…

Gelukkig gaf hij mij alle tijd om daar antwoord op te geven, dus ik kon rustig instappen, nou ja, rustig… eerst even de dode eend van de stoel (laten) gooien en goed kijken of al het eend van de stoel was.

Op de achterbank lagen nog een kettingzaag en een jachtgeweer. Alle ingrediënten voor een leuke trio aanwezig dus. In tegenstelling tot een matige horrorfilm begonnen er geen vage deuntjes, of andere vage taferelen en was de rest van het script precies zoals ik het ongeveer (juist ja?) gepland zou hebben.

Eenmaal onderweg vertelde hij me (nadat hij hoorde dat ik als backpacker binnen 3 dagen het land uit zou zijn) dat hij als undercover politieagent aan het infiltreren was in een drugsbende om zo een groot probleem in het noorden van Nieuw Zeeland aan te pakken. Maar met zo’n kop, kapsel, tatoeages, enz zou hij volgens mij nog serieus genomen worden als hij met zijn politiebadge op zijn borst de bende zou binnenstappen. Verder was de kettingzaag gewoon voor wat hout te halen voor de kachel, en de eend die hij neer had geschoten diende als speeltje voor zijn hond.

Eenmaal uit de wagen, op de volgende splitsing tussen de grotere wegen had ik nog zo’n 350 kilometer te gaan. Drie liften later was ik weer in Auckland. De volgende dag, mijn verjaardag, heb ik al souvenirshoppend doorgebracht. ’s Avonds ben ik nog op stap geweest met Karen, Linda en een vriend van hun met een ontypbare Noorse naam. De laatste keer op stap tijdens deze reis… Het werd een leuk avondje met een beetje raar afscheid. Zonder een good-bye, maar met een cya later!

De laatste 6 dagen waren erg hectisch, veel reizen, regelen en shoppen. Weinig slapen en ritme. In Melbourne ben ik opzoek gegaan naar een origineel Aboriginal winkeltje om wat dingen te kopen. Helaas geen Didgeridoo, die waren me toch te duur. Nog bijna heb ik iets kunnen afspreken met Barbera en Rob en/of Sebastian, 3 mensen van de groep waarmee het avontuur begonnen is. Maar ik wist niet dat hun zich in Melbourne zouden bevinden en het was allemaal net wat te kortdag om iets af te spreken. Maar toch was het weer een feit dat het Backpack wereldje erg klein kan zijn.

De vlucht naar Hong Kong was wat langer dan verwacht. Toch nog zo’n 13 uur vliegen, maar gelukkig was het een nachtvlucht en heb ik het grootste deel van de vlucht slapend doorgebracht. In Hong Kong was het allemaal toch nog best spannend. In ieder geval heel anders dan het Engelse en meer Europese Australië of Nieuw Zeeland. Op het vliegveld kon ik geen informatiestation of iets dergelijks vinden, en de mensen die me wilde helpen hadden nog nooit van een hostel gehoord. Wel zijn ze allemaal erg behulpzaam, helaas spreken vele amper of geen Engels.

Eenmaal uitgevonden wat ongeveer de goedkoopste bus was die mij naar het centrum van de stad (voor zover ik kon uitzoeken wat nu precies het centrum van Hong Kong is…) begon het avontuur Hong Kong. Het uitzoeken van de bussen was ook een hele klus. Bijna allemaal gaan ze naar dezelfde plaatsen, sommige voor 21 dollar, andere voor 50. Wat nou precies dat verschil veroorzaakt weet ik niet, maar toen ik eenmaal wist dat 1 dollar maar 10 eurocent is bleken de verschillen in prijzen toch mee te vallen. Maar dan nog gaan we voor de goedkoopste natuurlijk :).

Daar stond ik dan, op Hong Kong Island, net bekomen van de eerste schrik hoe groot alles eigenlijk is… Toch heel wat anders dan de wereldsteden Sidney of Auckland om al helemaal niet te spreken van een Metropool als Eindhoven of Maastricht. Ik ben maar rond gaan lopen opzoek naar een boekenwinkel om even in de Lonely Planet te kunnen bladeren, een winkeltje om een plattegrond te kopen of een toeristeninformatiecentrum om wat hulp te vragen.

Na enkele uren geploeter had ik dan toch een plattegrond weten te bemachtigen en wist ik zelfs de regio waar ik wel iets om te slapen zou moeten kunnen vinden. Tijdens dit rondgeslenter door de stad heb ik me toch wel een paar keer afgevraagd in wat voor situatie ik me nu weer bevond en waarom ik in hemelsnaam me niet van te voren wat meer in de situatie verdiept had.

Maar uiteindelijk liep ik door een van de grote straten op het vasteland waar iedereen me wel naar binnen wilde trekken om me een slaapplaats aan te smeren (ik was een makkelijk slachttoffer met me backpack op me rug en een uitdrukking op me gezicht dat ik wel wat slaap gebruiken kon). Ik werd er helemaal gek van en was dan ook blij dat ik een adres had waar ik heen wilde. Een adres wat volgens de persoon die me eraan geholpen had nog een beetje te pruimen was. Eenmaal daar aangekomen was het even schikken in wat voor hok ik werd gegooid, maar de blikken van de mensen met wie ik dat hokje moest gaan delen vertelde me dat het verstandig was het aan te nemen omdat de rest nog erger zou zijn. Eind goed al goed zullen we maar zeggen.

Eenmaal weer wat uitgerust, een dak boven je hoofd en de last van de backpack van je schouders, boeit de gang van zaken ook niet meer zodat ik de volgende keer waarschijnlijk weer lekker onvoorbereid weer zo’n stad of land binnenvlieg.

Nu had ik dan mijn laatste slaapplek gevonden en kon ik de komende twee en een halve dag rustig gaan ‘genieten’ van wat Hong Kong te bieden heeft. Ik ben deze tijd voornamelijk gewoon door de stad gaan lopen, me laten verdwalen, de weg weer terugvinden en wel zien waar we uitkomen. Ook al is de verwestering duidelijk gaande, het is nog steeds een compleet andere wereld. Een compleet andere wereld waar ik toch wel een beetje gek in werd. Zo’n grote stad is niets voor mij, maar terug naar China wil ik zeker wel een keer.

In deze dagen ben ik wel een duizend keer aangesproken om iets te kopen, een maatpak, horloge, parfum, schoenen op maat gemaakt, eten, een slaapplek (ook zonder zo’n pak op je rug blijven ze je lastig vallen) of wat dan ook. Het meeste had ik niet nodig en ik probeerde er dan ook maar een spelletje van te maken om ze zo snel mogelijk van je afgeslagen te hebben, of zo leuk mogelijk. Zoals iemand, die me op mijn pols wees dat ik geen horloge had en er wel een kon gebruiken, te vragen of hij de tijd wil weten en hem dan op de minuut af deze te kunnen zeggen. De blik in zijn ogen toen hij de gegeven tijd op zijn horloge gecontroleerd had compenseert dan al het gedoe wel een beetje.

Het enige waar ik wel over twijfelde om aan te schaffen (een maatpak) was dan ook de enige kans die ze bij mij maakte. Ik had tijdens mijn reizen af en toe wel wat opgevangen dat Hong Kong een goede plaats zou zijn om zo’n pak te laten maken en zo’n onding kan misschien wel van pas komen bij het solliciteren. Ik heb me dus een paar keer een winkel binnen laten trekken om daar lastig te gaan doen. De meeste ‘verkopers’ waren dan ook niet van mij gediend en schopte me, nadat ze hadden ingezien dat er binnen 5 minuten geen geld te verdienen was, dan ook meteen weer uit. Nog makkelijker dan dat ze me binnen hadden gekregen.

Ook dit spelletje vond ik wel leuk om te spelen en heb het dan ook net zo lang herhaald tot iemand me wel serieus nam. In deze winkel namen ze, relatief gezien, alle tijd om te helpen met het nemen van een beslissing. Ondertussen zag ik verschillende Europese zakenmannen binnenkomen om (weer) een bestelling te plaatsen of wat te passen. Hieruit kon ik opmaken dat er toch wel kwaliteit geleverd werd en zodoende durfde ik de gok uiteindelijk aan en kwam Mark met een maatpak de grens over.

Ik helemaal blij, de Douane ook. Omdat ik per ongeluk nog wat bonnetjes in mijn portemonnee had en zo naïef was ze meteen aan de douane te geven, wisten ze het verhaal precies zo te draaien zodat ik nog een douaneheffing en belasting over mijn nieuwe aanwinst mocht betalen. Waardoor al mijn moeite die ik in het afdingen in Hong Kong gestoken had, in 1 tel teniet was gedaan.

Of ja, 1 tel… Was het maar 1 tel. De douane had met tellen toch wat meer moeite aangezien ze in totaal zo’n 45 minuten nodig hadden om 2 keer twee bedragen op te tellen en van beide totalen een percentage te berekenen. Mocht ik de komende maanden niets interessants vinden dan weet ik in ieder geval waar ik met mijn basisdiploma nog terecht kan.

De uitleg van de douanebeambte waarom ik beboet werd kon ik me niet in vinden en ik heb mijn herintegratie in de Nederlandse samenleving dan ook meteen kracht bijgezet door meteen weer te gaan klagen. De brief is de deur uit, hopelijk krijg ik het antwoord dat ik verwacht zodat de vervelende nasmaak van mijn eerste 1.5 uur op Nederlandse bodem een beetje weggenomen is.

Maar toen ik dan de portemonnee getrokken had, en ook de Douane blij gemaakt had, kon ik me eindelijk herenigen met Elles, Ingrid, Frank en Marco. Zij hadden zich ondertussen ook wel afgevraagd wat ik bleef aangezien ze me anderhalf uur eerder door de douane hadden zien gaan. Op weg naar huis was alles zo snel weer normaal en was het hele avontuur niets meer dan een grote bundel herinneringen, maar wel hele gave herinneringen die ik mijn leven lang met al het plezier zal meedragen.

De laatste paar alinea’s mag ik dan nog wijden aan pap en mam die alles begonnen zijn door me 24 jaar geleden op de planeet te droppen. Hoe zouden ze reageren nu ik na opnieuw 9 maanden verwachting tevoorschijn zou komen, zoals Jan Kreutz het zo mooi heeft omschreven. Met mijn zus Ingrid had ik het hele complot in elkaar gezet om mijn ouders te verrassen en alles is dan ook prima verlopen.

Iedereen die hier bewust dan wel onbewust aan heeft meegewerkt, bedankt.

Oostrum, de hatendonkstraat, niets leek veranderd sinds ik het achter had gelaten. Ook alleen had ik de weg nog wel teruggevonden zoals ik het had verwacht en ook al een keer naar mam had laten doorschemeren. Maar de uitdrukking die op haar gezicht verscheen toen ik de eerste stappen binnen zette gaf duidelijk aan dat ze geen seconde serieus verwacht had dat ik eerder terug zou komen, zonder het haar te laten weten.

Compleet verrast, compleet overrompeld. Handen op de wangen keek ze me aan om wel 5 keer te herhalen dat Mark thuis was, maar dat wist ik al. Pap had de uitgesproken bevestigingen wel even nodig, voordat alles op zijn plek gevallen was. Daar zaten we dan, zondag avond met zijn zevenen, frietje, voetbal, alsof ik niet weggeweest was…

Gelukkig heb ik deze te lange e-mails, honderde foto's en verschillende contacten om me keer op keer, verwachts of onverwachts te herinneren aan dit geweldige avontuur.

Als laatste wil ik jullie allemaal bedanken voor het met me meereizen door dit hele boekwerk mee te lezen, thanx!!


Mark