(07/09) Cairns - Darwin; Nemo, Crocs en Kiwi's

Hello folks!

Ik ben 1 september in Christchurch in Nieuw Zeeland aangekomen.Met het vliegtuig vanuit Darwin, via Sydney. Het was nog langer vliegen dan ik had verwacht, maar gelukkig heb ik bijna de gehele nachtvlucht slapend door kunnen brengen. Wel heb ik nog even de zonsopkomst vanuit het vliegtuig meegekregen, wel apart. Christchurch is een mooie stad, die me best wel aan Nederland doet denken omdat het helemaal plat is en wat meer dichtbebouwd zoals Nederlandse steden. Ik ondervind nu voor de eerste keer dat het hier echt winter is aan deze kant van de aardbol... De Europese import bomen hebben geen bladeren en 't is koud!!


Binnen 8 uur ben ik van 20/25 graden 's nachts naar 7 graden 's morgens gevlogen, 's middags is het hier maximaal 10 graden. Toch wel iets anders dan de 33 graden in Darwin. Maar ik begin langzaam te aclimatiseren, ben op jacht naar wat nieuwe warme kleren en dan kan het echte avontuur ook hier beginnen. Wat er allemaal te doen is, moet ik nog uitzoeken. Misschien ga ik wel skieën ofzo! :)

Waarschijnlijk ontmoet ik vandaag Charlotte en Bob die nu ook in Nieuw-Zeeland zijn en het zuider eiland al hebben afgereist. Heb ze sinds de GP in Melbourne niet meer gezien dus we hebben heel wat bij te kletsen en misschien kan ik wat ideeën opdoen mbt activiteiten in Nieuw-Zeeland.

De dag nadat ik mijn vorige mail in Cairns de computer uit had gedaan, heb ik nog twee duiken gemaakt. Echt heel gaaf om geheel zelfstandig te mogen duiken en je niet bezig te moeten houden met kleine opdrachtjes. Alle tijd om al het moois van het Great Barrier(!) Reef rustig te kunnen aanschouwen en het waren dus ook de twee mooiste duiken die ik tot nu toe heb gemaakt. Vooral de tweede was erg mooi waarin ik een aantal aparte dingen heb mogen zien. Maar Nemo was nog steeds nergens te bekennen totdat ik ergens (letterlijk) aan het rondhangen was, wachtende op mijn buddy, en deze oranje clownsvisjes onder me uit het koraal zag komen zwemmen. Op het moment dat ik van wat dichterbij een kijkje ging nemen, doken ze weer snel het koraal in om een paar seconde later weer tevoorschijn te komen. Een erg grappig gezicht en een erg mooi visje. Nemo gevonden, Mission Accomplished!

Na het duikgebeuren ben ik twee dagen later met Ciara, Glen en Dürtha, in de nu 'Yellow Ciara Van', richting Darwin gegaan. In het begin was het de bedoeling dat ik in Mt Isa uit de van geschopt zou worden, om daar mijn weg naar Darwin verder uit te zoeken, terwijl de rest naar Alice Springs zou gaan. Maar later ging opeens iedereen naar Darwin zodat ik van mijn plekje verzekerd was. De reden dat de plannen veranderd waren, was waarschijnlijk omdat we de tweede dag, tijdens onze enige stop van de dag, vier andere Ierse backpackers tegen kwamen die op weg naar Darwin waren. Tot Mt Isa / Tennant Creek zouden we samen verder reizen en dat is (vooral 'onze' Ieren Ciara en Glen) zo goed bevallen, dat ze besloten met hen verder te gaan.

Dürtha had met Ciara afgesproken naar Alice Springs te gaan en zag eigenlijk geen reden om die planning te veranderen maar kon de Ieren niet overhalen. De discussie die in Mt Isa gevoerd werd mbt de te volgen koers werd lekker heftig met de gebruikelijke 'objectiviteit', Heerlijk eindelijk weer een discussie die ergens om ging :). Ciara 'won' de discussie uiteindelijk van Dürtha met haar 'feit' dat het 3 tegen 1 was om naar Darwin te gaan omdat ook Glen en ik daar liever heen gingen.

Ik heb Dürtha nog proberen te helpen (of in ieder geval de discussie proberen voort te laten gaan:)) door aan te geven dat;
- Glen en ik naar mijn mening weinig in te brengen hadden omdat we meegegaan waren met het idee dat de reis naar Alice zou leiden;
- Ciara haar had toegezegd eerst naar Alice te gaan;
- Het een stuk korter was om nu vanuit Mt Isa naar Alice te gaan ipv vanuit Darwin eerst terug naar beneden te gaan om dan weer naar het noorden te moeten reizen om in Broome te komen.

Maar nadat Glen en Ciara tegen mij begonnen uit te vallen waarom ik mijn eigen ruiten in aan het gooien was, liet Dürtha het er maar bij zitten. Jammer :). Maar goed, het gezelschap ging dus op weg naar Darwin en ik hoefde verder niet na te denken over hoe daar te komen.

Op dat moment maakte het mij niet zo veel uit wat er zou gebeuren. De groep was prima, leuk genoeg om mee naar Darwin te gaan, maar het was niet zo gezellig als de reis daarvoor met Andy, Linda en Karen. Dus mocht de rest, zoals volgens de originele planning, naar Alice Springs blijken te gaan, was er voor mij niets aan de hand. Maar het werd dus Darwin.

De eerste 4 dagen dat we met zijn achten aan het reizen waren, waren vrij saaie lange dagen op de nog saaiere, nog langere wegen. Maar de avonden daarentegen waren best gezellig, een stuk beter dan ik aanvankelijk had verwacht. Nadat ik het campvuurtje had aangestoken en met het eten begonnen was, kwamen de gitaren en de alcohol al snel tevoorschijn om zo tot diep in de nacht, zingend en drinkend, de lange weg weg te spoelen.

In Tennant Creek was eindelijk de langverwachte bocht naar rechts op weg naar het noorden, op weg naar Darwin. Ook waren er eindelijk weet wat interessante tussenstops 'en route'. Voor het eerst ben ik een beetje kwijt wat we nu precies welke dag gezien hebben, maar eigenlijk doet dat er ook helemaal niet toe. De eerste interessante tussenstop was bij een hotspring waar we eindelijk weer water konden zien en voelen, iets waar je na 4 dagen wel naar uit ziet :). Daar aangekomen was het aan het schemeren en in de twilight was de lucht vol met honderden, duizenden vleermuizen... Precies op het moment dat we daar aankwamen was de dagelijkse uittocht van bijna 100.000 , vrij grote, vleermuizen. Achteraf was het moment niet zo 'precies' omdat na 10 minuten er nog niets aan de situatie veranderd was. Lopende richting de spring kreeg ik verwachtingen van een erg warme hotspring omdat het erg naar sulphur(?) rook, precies zoals de vorige spring in de Atherton Tablelands. Maar de temperatuur viel mee, was gewoon prima zodat we daar een paar uurtjes hebben liggen badderen.

Na het bad hebben we de campsite, als echte backpackers, verlaten om niet veel verder zelf een campvuurtje te maken zodat we niet hoefde te betalen en wat meer lawaai konden maken.

De volgende dag werd snel duidelijk dat we niet al te ver van een klein beekje af zaten. Niet zo'n hele fijne ontdekking als je weet dat je krokodillen-land aan het naderen bent. Maar er werd alleen gewaarschuwd voor zoet-water krokodillen, dus dat viel nog wel mee. Freshies, zoals ze hier genoemd worden, zijn normaal gesproken niet gevaarlijk. Alleen als ze uitgedaagd worden kunnen ze wel eens agressief worden. Even het gebeuren wat spannender maken dan het is; met een lengte van maximaal 2.5 a 3 meter kost zo'n onwaarschijnlijke aanval hooguit je arm ofzo, dus het was tijd om weer te gaan zwemmen. Dichtsbijzijnde ziekenhuis is toch maar een paar honderd kilometer verder? :).

Al snel hadden we een mooie boom tot eeneersteklas duikplank gepromoveerd met een geschatte hoogte van 3 meter. Hoewel ik niet zeker ben of dat een olimpische discipline is, heb ik toch even geprobeerd of ik nog een salto uit de hoed kon toveren. Gelukkig ging dit zowel voor- als achterover zonder problemen. Niemand wil weten hoe een smak op je rug of buik kan aanvoelen, dacht ik. Blijkbaar dacht Glen daar anders over... het voortgebrachte geluid herinnerde mij er ook weer aan :)

Nadat het duiken met een klapper was afgelopen, zijn we nog even terug gegaan naar de hotspring om een tweede ochtendbad te nemen. In het licht werd al snel duidelijk waar die geur die me de vorige avond was opgevallen precies van kwam... In de palmbomen die de spring omringen hingen al die vleermuizen, met tientallen per boom, te uhm, ja, hangen. Wat de hele spring dus eigenlijk een grote toilet voor zo'n 100.000 beestjes maakte... Een natuurlijk kuuroord heet zoiets toch?...

Het was weer tijd om wat kilometers te vreten, op weg naar Katherina en de Katherina Gorge. De dag indeling was niet veel anders dan die van de dag ervoor. Zwemmen, camperen buiten een campsite en weer terug om te zwemmen. De boom die we hier gevonden hadden was een wat moeilijk te beklimmen duikplank van zo'n 4 meter. Hier probeerde Joansy (een van de Ieren die de vorige dag de salto's ook met een redelijk gemak maakte) zijn rugklap uit... auw... Ik heb het maar bij een gewone sprong gelaten...

De planning was om de avond het zelfde door te brengen als de laatste twee, alleen nu bij de Edith-Falls camping area. Maar nu ging het een beetje fout. Ten eerste kwamen we te laat aan om nog te kunnen zwemmen onder de falls en toen we net onze maaltijd erop hadden zitten kwam een parkbeheerder ons uit het park schoppen... Na dagen van camperen waren we wat lui en onvoorzichtig geworden met het zoeken van een goede plek. Deze plek, amper 200 meter buiten de camping was wel een erg directe uitnodiging om problemen :). De ranger had ons vuurtje dus snel gezien (wat ook niet moeilijk was achteraf gezien) en gaf ons 20 minuten de tijd om de zooi op te ruimen en het park te verlaten. Mochten we voor die tijd niet weg zijn stond ons een mooie boete te wachten... Als je iets gedaan wilt krijgen met backpackers (vooral als 5 van de 8 erg haastig op zoek moesten naar werk in Darwin) hoef je maar over geld te beginnen...

De wagens waren in no-time weer volgeladen (en wetende hoe Matilda (zo heet ons gele busje) gepakt moet worden, is dat een hele prestatie) zodat zelfs team 'Delay', de bijnaam die de andere groep binnen 3 dagen al aan ons had gegeven, binnen 20 minuten aan het rijden was. De Ieren hadden weinig zin om de net opgezette tent weer uit elkaar te halen (wat zo'n minuut werk is met die iglo's van tegenwoordig) zodat ze besloten het hele geval op de bus te zetten. De ranger, die terug zou komen om ons uit het park te begeleiden om er zeker van te zijn dat we niet de volgende weg insloegen om daar onze boel op te zetten, was net op tijd om ons te begeleiden. Daar ging blue-y,bluey of hoe je het ook schrijft (spreek uit; bloewie) dus op het dat van hun busje belaagd door de wind, gevolgd door matilda en de ranger...

Hoe dat tentje inhemelsnaam die rit heeft overleefd is niet te verklaren, maar zelfs de ranger kon er wel om lachen... Als Obelix dit gezien had, waren niet alleen die Romeinen rare jongens...

Ondanks de waarschuwing van de Ranger dat hij ons niet meer bij de Edith-Falls wou zien, waren we de volgende dag toch lekker aan het zwemmen, bij de Edith-Falls natuurlijk. Binnen een niet al te lange tijd hadden we de volgende duikplanken gevonden, deze keer met een hoogte van zo'n 5 en 7 meter. Na een paar sprongen heb ik toch maar mijn salto van de 5 meter plank geprobeerd en dat ging gelukkig ongeveer goed. Misschien iets te ver, waardoor de schoonheidsprijs er zeker niet in zat (iets wat ik met mijn techniek zowieso wel betwijfel) en ik het water iets te veel met me gezicht raakte. Maar niet pijnlijk en daar gaat het bij de amateurs om :). Maar de 7 meter-rots was voor mij dus letterlijk te hoog gegrepen, voor een salto. Gewoon springen of duiken was geen probleem.

Dat het duiken vanaf de kant, bij het voordoen aan Ciara wat ze fout doet, wel een probleem kan zijn, is dan een tikkeltje ironisch. Het probleem? Nou uhm ik ben op dat moment, met de relatief meest makkelijke, veilige duik, dus lekker met me hoofd tegen een rots aangeknald... Onder water dacht ik van 'shit, das link', een seconde later had ik het idee dat het wel meeviel wat meteen ontkracht werd toen ik de gezichten van de dames zag nadat ik boven water kwam :). Me hele hoofd zat blijkbaar onder het bloed, dus ben ik maar naar de kant gegaan. Toen alles was weggespoeld en het bloeden minder werd, dacht ik weer dat het wel meeviel. Maar een los rond huppeldende verpleegster daar, die ik dus niet verwacht had, zei na inspectie dat het toch verstandig was om het te laten hechten of lijmen.

Eenmaal bij een medisch centrum in een zogenaamd 'een-paard-dorp' (one-horse-town) kon ik de verpleegster boven de pannen vandaan bellen om me te laten behandelen. Vijf minuten later kwamen ze het centrum binnenwandelen waar wij zaten te wachten (Het medisch centrum was gewoon open terwijl het gesloten was). Hoewel mijn hoofd niet veel overeenkomsten heeft met een pak papier besloot ze er toch maar met de nietmachine tegenaan te gaan :s...

Wat ijzer rijker, gelukkig geen geld armer (in sommige landen is het nog wel goed geregeld :)), konden we weer verder gaan. Op weg naar Litchfield. Om ook deze dag door te brengen als de voorgaande dagen. Alleen voor mij geen springen en duiken en alleen wat voorzichtig zwemmen. Helaas heb ik de 12 meter plank dus aan me voorbij moeten laten gaan, jammer. Ik heb de dag vooral lezend doorgebracht, zodat ik eindelijk Lord of the Rings heb kunnen dichtslaan. Bespaard me weer een paar kilo's meeslepen naar Nieuw-Zeeland, wat dan mooi is meegenomen zonder het dus mee te nemen.

's Avonds kwamen we dan eindelijk aan in Darwin, waar ik de volgende dag meteen aan mijn Kakadu NP trip kon beginnen. In deze drie dagen heb ik een van de bekendste natuurparken van Australië gezien en dat is me eigenlijk een beetje tegengevallen. Waarschijnljik omdat ik teveel verwachtingen had, verkeerde verwachtingen ook. Ik dacht dat het meer als een regenwoud zou zijn, waar het voor 70% savanne achtig is (maar iets meer begroeid dan de afrikaanse savanne). De eerste dag was nog wel speciaal met een springende krokodillen-tour, Aboriginals paintings en een mooie wandeling.

Na mijn Kakadu-trip kon alles gelukkig uit me hoofd gehaald worden (wat er niet thuis hoort, de rest hebben ze hoop ik laten zitten) zodat ik veilig door de metataldetectors kon stappen op weg naar Nieuw-Zeeland.

Als ik meer weet over hetgeen wat me te gebeuren staat, zal ik het zo snel mogelijk laten weten. In ieder geval tot een weekje of 11, het aftellen is al begonnen, ergens in Nederland!!

Groetjes & kusjes,

Mark

PS. Mijn mombiel nummer kan ik hier helaas niet gebruiken en ik weet niet of ik ook daadwerkelijk een nieuwe simkaart ga kopen (denk het niet).