Christchurch - Auckland

Hallo allemaal!!


Het is weer een klein maandje ofzo geleden dat ik wat van me heb laten horen, dus hier gaan we weer :D

Christchurch - Wellington

Vanuit Chistchuch ben ik via de bus en veerboot, samen met Stefan, naar Wellington gegaan. Daar heb ik even 4 daagjes de stad verkend en uitgezocht wat te gaan doen. Dat besluit was eigenlijk al genomen, nu was het tijd om het uit te voeren. Mark is gaan liften en dat is uitstekend bevallen.

Wellington - Napier

De ochtend dat ik wilde vertrekken werd ik meteen met de nadelen van liften geconfronteerd, regen, wachten en 'een goede plek vinden'. Vanuit een stad zoals Wellington is het erg lastig wegkomen en het heeft dus een tijdje geduurt voordat eindelijk een auto stopte. Gelukkig heb ik een deel van de tijd gezellig kunnen kletsen aangezien na een tijdje een andere lifter op ongeveer dezelfde plek stond te klooien... Na een kort gesprekje besloten om samen proberen te klooien. Na nog eens zo'n 20 minuutjes was het geklooi dus succesvol en waren we de stad uit.

Al snel bleek dat onze 'gastheer', een Zuid-Afrikaan, behoefte aan wat gezelschap had en ons daarom had opgepikt, binnen een half uur zat hij half huilend, volgens mij half stoned, achter het stuur te vertellen over zijn mislukte leven, relatie en... zelfmoordpoging... Erg gezellig dus. Een goed begin van het avontuur zullen we maar zeggen :). Gelukkig hield hij de zaak op de weg en 'gelukkig' had hij eigenlijk geen geld en benzine om ons een rit te geven. Dus na een 40 a 50 kilometers dropte hij ons langs de weg en niet ergens in een ravijn ofzo :).; We hebben hem 5 dollar gegeven zodat hij wat benzine kon kopen om in ieder geval terug in de stad te komen. Je wilt tenslotte niet dat hij zijn route uit benzine gebrek hier en daar moet afsnijden...

Om het niet erger te maken dan dat het was; ik heb eigenlijk geen moment het idee gehad dat hij ergens een niet bestaande afslag wilde nemen ofzo. Op het moment dat hij mislukte poging vermelde, vond ik de situatie rijp om het met een grapje op te vangen door te vragen of hij de komende 20 minuten met een herhaling kon wachten. Dat wilde hij wel doen :) Ik heb het idee dat hij zijn weg omhoog weer aan het vinden was, maar dat kan ook zijn omdat we op dat moment bergje op reden.

Toen we daar aan de weg stonden hadden we amper tijd om elkaar aan te kijken om over de situatie te praten, voor we het wisten stond de volgende auto voor ons klaar. Deze keer was het een jonge jongen die de vorige avond lekker op stap was geweest en nu op weg naar huis was. Toevallig woonde hij in Napier zodat na een gezellige rit van nog eens zo'n 300 kilometer we op de plaats van bestemming waren... Ofja, 'bestemming'... Ik had niet echt een bestemming toen ik begon en had Napier vrolijk verward met Taupo... Kan gebeuren :D.


Napier - Taupo

Zo'n 200 kilometer uit de verwachte richting heb ik 3 dagen later een tweede poging ondernomen om in Taupo te komen, deze keer is het wel gelukt. Maar Napier had zo ook zijn voordelen... Lopende door de Art-Deco (wat het ook is) stad van de wereld kwam ik opeens een tent tegen waar ze een 'broodje Kroket' hadden! Dat is de extra 300 kilometer omrijden zeker wel waard, vooral omdat ik er toch niets voor hoef te betalen :D. Waar in Wellington het moeilijk was de stad uit te komen, bleek het hier nog lastiger te zijn omdat het centrum vrij ver van de snelweg lag. bijna 1.5 uur lopen later stopte eindelijk een auto die me op de snelweg wilde droppen. Vanaf dat moment ging het weer erg gemakkelijk en was ik vrij snel in Taupo. De laatste lift van de dag was met moeders en zoon. Zoonlief zat achter het stuur terwijl moeders hem een jointje draaide :)

Taupo - Rotaroa

In Taupo heb ik (weer) een waterval bezocht en deze keer was het wel de moeite waard :). Deze keer was het liften (na een wandeling van weer een uur) niet echt moeilijk. In 1 rit was ik op de plaats van bestemming dankzij een Engelse tourist.

Rotaroa - Gisbane

Rotaroa, de stad die je eerder ruikt dan ziet, is dus inderdaad een stinkgat. Rotte-eieren was een betere naam voor dit vulkanisch actief gebied :). Overal komt de Sulpher uit de grond en dat geeft echt een lekker reukje... Schijnbaar raak je eraan gewent, maar dan zeker niet in een paar dagen. In Rotaroa heb ik een Maori-dorpje bezocht om een beetje bekend te geraken met de oorspronkelijke bewoners. In hetzelfde dorpje waren ook wat kokende-modder poeltjes en gijzers te vinden. Ook in de stad zelf kwam op sommige plaatsen het kokende water uit de grond. Een apart gezicht.

De laatste dag van mijn eerste bezoek aan Rotaroa ben ik gaan 'zorben'. Dit is echt een supergave atractie. Je duikt in een grote bal waar ze twee emmers warm water in hebben gegooid. Eenmaal geheel opgesloten loop je in de bal de berg af, verlies je je evenwicht, val je in dat ding en glij je alle kanten op waarbij je je richtingsgevoel compleet verliest. Eenmaal beneden aangerold zit het er weer op, helaas gaat ook dit, net als alle leuke dingen, te snel voorbij :(.

Erg gaaf, niet echt eng, zeker een aanrader :).

Gisbane - Rotaroa

- Er zit nu naast me een chinees ofzo op een 'westers' toetsenbord van die vage tekens tevoorschijn te toveren. 5 verschillende toetsen aanslaan, zelfde teken blijft veranderen tot je de goede hebt... lijkt me lastig. Een erg apart gezicht -.

In Taupo hoorde ik dat de Tongariro Crossing, een wandeling door het land van 'Mordor' en 'Mount Doom' (Lord of the Rings / In de ban van de Ring), gesloten was. Daarom ben ik eerst naar het noorden gegaan. Na 4 daagjes Rotaroa was de situatie helaas nog niet veranderd. Dan maar eerst ergens anders heen om het later nog eens te proberen, was mijn gedachte. In de Bay of Plenty zouden een paar leuke dingen te doen moeten zijn, dus ik probeerde te liften naar Whakatane. Binnen 3 lifts? was ik op de plek van bestemming, maar zoals mijn nieuwe gastheer al zei, stelde dat plaatsje weinig voor. Ook de reden waardoor ik voor deze bestemming gekozen had (een nabij liggend vulkanisch eiland) was niet interessant (vanaf de kust amper te zien, een ritje naar het eiland kostte zo'n 150 dollar ofzo). Dus besloot ik om maar het advies van me onderhand persoonlijke gids op te volgen en met hem mee naar Gisbane te gaan en de volgende dag via een of ander meer met een moeilijke naam terug naar Rotaroa.

Tijdens deze twee dagen heeft hij zo'n extra 200 kilometer gereden om;

- alle boeiende plaatsen laten zien;
- 'whitebait pannekoeken (een lokale delicatesse bestaande uit normale pannekoeken maar dan gevuld met hele, kleine, graatloze witte visjes) aan te bieden;
- me in twee muzea rond te leiden;
- bijna een gratis helicopterrit via een vriend van hem te regelen (was helaas net opgestegen toen we aankwamen :( );
- rare huisdieren van kennissen te laten zien (chineese naakthond, vage zwijntjes, struisvogels);
- een duik in een hotspring te kunnen nemen.

Waarom, wat moet hij nou van me?... Schijnbaar gewoon omdat hij niets te doen had en de (meeste) mensen hier echt zo vriendelijk zijn. Toch was het een beetje een vage gozer, of dus was het een vage gozer :D.

Rotaroa - National Park

Terug in Rotaroa ben ik zo snel mogelijk uit gaan zoeken hoe het stond met de Tongariro Crossing. Helaas was het nog steeds gesloten, maar gelukkig kon de hosteleigenaresse me vertellen dat het evengoed zeker de moeite waard was om het park te bezoeken omdat er ook een aantal lager gelegen, en dus gangbare, wandelingen waren.

Denk je dat je met liften alles gehad hebt, stopt er ineens een tourbus voor me om me op te pikken. Ik zeg de chaufeur dat ik niet wil betalen, vraagt hij me nog om in te stappen... :S Dus zo ging ik met de bus, gratis, naar National Park. Nu wist ik het zeker, naast de Romeinen en Ieren zijn er meer rare mensen...

National Park - Auckland

In National Park (jaja, originele plaatsnaam voor een dorp in een nationaal park) leerde de Kiwies me dat ze soms ook wel erg commercieel, uitbuitend ingesteld kunnen zijn. Om 22 dollar voor een nachtje slapen te betalen was ik ondertussen wel aan gewend. Maar om 10 dollar per persoon te vragen om ons 5 kilometer verder in het dorp te droppen vond ik toch wel een beetje asociaal.

Wel biedde het hostel een guided trip aan om toch de crossing te lopen voor 65 dollar. Een aantal mensen in het hostel gingen die trip doen. Ik besloot vrolijk een dagje te wachten samen met een Walese? jongen om een andere wandeling eerst te doen zodat we 's avonds de mensen konden uithoren hoe het was en of je een guide, crampons (ijsschoenen) enz nodig had. Een schitterende wandeling later hoorde we dat ze de crampons niet gebruikt hadden en dat de route goed gemarkeerd was. Dus we besloten om het zonder alle onnodige poespas te gaan lopen en vroegen de hosteleigenaar of we wel van het vervoer gebruik konde maken. Hier vroeg hij 25 dollar per persoon voor, deze keer was het misschien 30 kilometer rijden.

Gelukkig hadden we voor de volgende dag al een lift gevonden naar de start van de wandeling en waren we zo'n 2 uur eerder dan verwacht klaar met de wandeling zodat we alle tijd hadden om de extra 8 kilometer naar de snelweg erbij te nemen. Van daaruit zijn we liftend terug naar het hostel gegaan, om er nog eerder terug te zijn dan de guided groep, die ook nog eens eerder vertrokken was.

De wandeling zelf was echt supermooi, de mooiste van Nieuw-Zeeland en Australië. En in tegenstelling tot mijn verwachtingen erg simpel (vooral vergeleken met de 'little' mount Peel walk die ik met Stefan beleefd had). We voelde ons bijna Frodo en Samwise :). Het begin van de route loopt door 'Mordor' en ongeveer de hele rit loop je langs 'Mount Doom' op. Alleen dan zonder lava en met erg veel sneeuw :). Mount Doom zelf hebben we niet beklommen. Dit kost zo'n extra 3 uur die we beter konden gebruiken om terug te komen in het hostel. Ook was het nog eens 500 meter hoger dan de rest en voor die beklimming zouden crampons wel makkelijk zijn denk ik. Bovendien hadden we geen ring en dus geen reden om dat ding te beklimmen :).

De lifts naar Auckland waren vrij makkelijk. In de regen in National Park werd ik binnen 10 minuutjes opgepakt door twee kiwi-meiden die medelijden met me hadden :). Het tweede deel heb ik een uurtje langs de weg gestaan, maar daar raak je wel aan gewend. Bovendien was het droog en kon ik wel wat eten gebruiken. Tijdens mijn lunch kwam er een man voorbij die zijn honden aan het uitlaten. Hij gaf me wat tips als ervaren lifter die me kon vertellen dat hij lokaal bekend stond als de 'hitcher from hell'. Enig zichtbaar bewijsmateriaal was dat hij er inderdaad wel uitzag als een duivel en dat hij er een stoel aan een lantaarnpaal had vastgebonden zodat hij niet staand hoefde te wachten, de luie donder :).

Nadat ik mijn lunch op had, kwam het duiveltje nog eens terug om me een bordje te geven met 'Auckland' erop. Een geschenk uit de hemel zullen we het maar noemen :).

Daar zat ik dan, op zijn stoeltje met het bordje te wachten op de volgende lift :) Deze keer was het een zakenvrouwtje die ergens zaken in deed (snap het verhaal me nog niet). Maar ze heeft me een internetadres en haar e-mail adres achtergelaten zodat ik het rustig kon nalezen. Het zou gaan om een aparte manier om snel geld te maken en ze was altijd opzoek naar nieuwe partners en afzetgebieden... Dus misschien heb ik me volgende baan al gevonden, nu nog uitzoeken wat het is :).

Het laatste deel van de route was tot in Auckland, deze keer kreeg ik bij de lift weer een gratis rondleiding in Auckland extra. Altijd makkelijk om direct actuele lokale informatie te hebben.

Auckland

In auckland aangekomen ben ik lekker een hostel gaan zoeken om na de lange dag, en de wandeling de dag ervoor, lekker uit te rusten. De volgende dag heb ik Linda en Karen, de twee Noorse meiden die ik in Airly Beach via Andy heb leren kennen, weer ontmoet. Ze waren de dag ervoor, volgens planning, aangekomen in Nieuw Zeeland. Met hen heb ik mijn tijd in Auckland doorgebracht. Erg leuk om ze weer te zien, erg leuk om weer 'bekenden' te zien.

Vandaag, de 31ste oktober (waar ken ik die datum van?) komt een vriend van hun uit Noorwegen aan in Auckland waarmee ze samen Nieuw-zeeland gaan verkennen. Morgen ga ik richitng het 'Northland' om het laatste deel van Nieuw Zeeland te verkennen. Daar wil ik ondermeer de op een na grootste boom, de Kauri, zien. De grootste boom zou de Californische '....' moeten zijn, voor de liefhebbers.

Verder heb ik mijn ticket tot Melbourne in Australie alvast geregeld. De 10e vlieg ik terug naar Australië om daar wat daagjes souveniers te shoppen, dan staan er nog 8 daagjes in Hong Kong op de planning zodat ik waarschijnlijk in het weekend van de 20/21ste november terug denk te zijn. Precies (vluchtdetails enz) verwacht ik het een paar daagjes voor de 10e (nov) te weten, vlak voordat ik naar Oz afreis.

Ik houd jullie op de hoogte!

De groetjes,

Mark