(15/08) Brisbane - Cairns; Finding Nemo
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Mark
15 Augustus 2004 | Australië, Cairns
Na wat oninteressant gekloot met de computers hier, hoop ik dat het nu wel lukt een, zoals gebruikelijk korte, update van mijn avontuurtjes hier te mailen.
Frazier Island
Na het EK-gedoe in Brisbane heb ik de bus gepakt richting Frazier Island. Op naar het volgende advontuur! Vooraf had ik er ontzettend veel zin in, lekker crossen in een 4WD over het strand, Dingo's (niet al te lieve wilde hondjes) spotten, zwemmen, elke avond rond een campvuurtje eten en drinken (lees; zuipen), enz. Klinkt goed toch?!
Helaas is het bij klinken gebleven... achteraf was en is het de minst leuke ervaring geweest tot nu toe hier in het land van Zchaap (eens een andere variant dan Oz). Het crossen zat er niet in, aangezien ik mijn rijbewijs nog geen twee jaar heb... Iets wat ik al had verwacht, was het niet dat alle reisorganisaties dit bij navraag tegenspraken... nice :|
Maar dit was het probleem niet, zoals bij elke trip is het je gezelschap wat de ervaring maakt of breekt. Op de auto na (gelukkig!) is mijn inziens de reis voor de rest bijna geheel gebroken, helaas. De uren in de auto gingen al schreeuwend voorbij. Elkaar uit laten spreken (schreeuwen), de muziek wat zachter zetten of zich niet bemoeien met de daadwerkelijke bestuurder over hoe en waar te rijden zat er niet in.
Ik heb me samen met een Mexicaan zoveel mogelijk proberen te distancieren van de groep. Zo zijn we twee dingo's tegen het lijf gelopen, hebben we in de verte een paar walvissen voorbij zien zwemmen en zijn we Lake McKenzie overgezwommen. De rest van de groep is dit alles bespaard gebleven (te vroeg opstaan, te ver lopen, te koud water... enz). Deze hoogtepunten hebben de trip toch wel een beetje kunnen redden.
Verder wil ik jullie niet lastig vallen met meer geklaag, niet interessant en het is het ook niet waard. Zoals ik al zei waren deze 3 dagen waarschijnlijk de minste tot nu toe en dat zegt eigenlijk alles. Vanaf het moment dat we terug in Rainbow Beach waren, kon ik weer geheel mijn eigen weg gaan. Heerlijk die vrijheid!
Kajakken met de dolfijntjes
De volgende dag ben ik gaan kajakken met dolfijnen. Tenminste dat was me verteld, achteraf bleken die beestjes toch te lui om mij te helpen te peddelen en moest ik het zelf doen... Best zwaar, vooral als je de dag ervoor bijna een uurtje gezwommen hebt. Maar het was echt gaaf om in zo'n golven op en neer geslingerd te worden. Ook was het een mooie gelegenheid om mijn vriendjes op de foto vast te leggen. Dit is nog een moeilijkere klus gebleken dan ik had verwacht, temeer omdat we niet te dicht bij mochten kajakken. Na 4 uurtjes in de boot rondgedobberd te hebben zat ook dit avontuurtje erop en was het tijd om de bus te boeken naar Arley Beach, de poort tot de Whitsunday Eilanden.
Whitsundays; Finding Nemo; part I
Omdat Arley Beach geen stranden heeft, wat ook weinig zin heeft als de hele zee vol met zeilboten ligt, hebben ze 10 meter voor de Oceaan een groot lagoon aangelegd. Best een grappig gezicht zo'n zwembad bij het water... Bij dit lagoon heb ik de dagen voorafgaand aan mijn zeiltrip doorgebracht. Lekker lezen, zwemmen en zonnen bij een temperatuur van soms net onder de 30 graden in het midden van de winter (om het er nog maar eens in te wrijven ;). Helaas is dat 's zomers minder leuk dan in de winter.
17 juli was het dan zo ver, mijn eerste zeiltrip ooit en dan meteen over het paradijs op aarde, onder water. De Whitsunday's zijn onderdeel van het Great Barrial Reef, een van de zeven natuurwonderen in de wereld (De enige zichtbaar vanuit de ruimte) en behoren tot de best bewaarde delen van het reef doordat het redelijk beschermd ligt tegen stormen en nog niet zo drastisch wordt bezocht door de miljoenen touristen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Cairns.
Hhhhhhgggggggghh - adem halend - Helaas dat ik niet over deze kennis beschikte op het moment dat ik mijn duikcursus aan het boeken was, welke dus in Cairns is. Hoe wel de verleiding erg groot was om een introductieduik te maken vanaf de zeilboot, besloot ik toch maar te gaan snorkelen. Van die keuze had ik welgeteld 5 seconde spijt, de eerste 5 secondes nadat ik van het motorbootje afsprong en totaal niets kon zien. Teleurgesteld kom ik boven water om te horen dat ik beter aan de andere kant van de boot kan gaan dobberen. Eenmaal daar aangekomen ging er letterlijk en figuurlijk een nieuwe wereld voor me open, zo ontzettend mooi... Overal waar ik keek waren dingen te zien die ik nog nooit gezien heb, de kleuren, de vormen... Uren heb ik in het water gelegen, elke seconde die ik in het water kon liggen.
In 15 woorden, 2 komma's, 3 puntjes en 3 uitroeptekens: Betoverend, magisch, eigenlijk gewoon niet te beschrijven... In combinatie met het dobberen een unieke ervaring!!!
Drie dagen op de boot was ik de eerste in het water en de laatste die er weer uit kwam. Dat ik na elke snorkel(?) drie uur lang zat te trillen om weer op termeratuur te komen met bijna smurfblauwe lippen kon me helemaal niets deren en was een kleine prijs die ik maar al te graag betaalde en elk moment weer zal betalen als ik de kans krijg... Temeer omdat ik Nemo nog steeds niet gevonden heb :(
Waarom ik na een half uurtje elke keer alleen in het water lag begrijp ik dan ook niet, zo koud was het toch niet?... Sommige lagen liever op het dek te zonnen, andere zaten liever onder het dek te toepen (:S), ja dat brabantse (?) kaartspelletje wat ik ze de 1ste avond geleerd had, geweldig vonden ze het...
Ieder zijn eigen hobbies... Ik heb weer een nieuwe gevonden, en stond op het punt de volgende te vinden... Op mijn duikcursus in Cairns, kon ik niet langer meer wachten. Dus het plan was om snel de bus naar Cairns boeken en dan verder de zeebodem verkennen. Maar zoals ongeveer elk plan wat ik hier in Australië probeer te maken, ging ook dit niet zoals verwacht. That's the way I like it...
Re-united; part I; Andy
Na 3 dagen zeilen en snorkelen waren we weer terug op het vaste land. Voordat we 's avonds nog met de hele groep een hapje gingen eten, onder het genot van een gratis drankje, snorkelde (deuken moet ik nog leren) ik nog even snel het internet-cafe binnen. Hier kwam ik Andy tegen, een jongen die ik in Port Macquarie heb leren kennen. Hij stond op het punt om de volgende dag zijn zeiltrip te beginnen. Al snel hadden we afgesproken dat we, als hij terug van het zeilen was, met twee meiden (Katrina en Ciara) in zijn yellow Andy-van* naar Cairns zou reizen.
Dus ik had nog drie dagen de tijd om weer aan het lagoon te liggen, iets wat ik met de gebruikelijke tegenzin dan ook maar gedaan heb :). Ook heb ik nog een aantal nuttige (wat een relatief begrip :) zaken kunnen regelen, zoals het opsturen van een pakketje met foto's enz. naar huis.
We all live in the yellow Andy-van; part I
Een aantal dagen later zaten we dus met zijn 4e in het meest roestige, oude, versleten busje wat je je kan voorstellen, op de weg richting Cairns, het laatste 'stukje' van mijn trip richting het noorden, iets meer dan 800 kilometer (erg ruwe schatting) ofzo...
Even buiten Arley Beach zou een mooie waterval te bezichtigen zijn. Daar aangekomen vonden we wel wat water en een val, maar niets dat viel. Omdat we die hele zandweg niet voor een niet-waterval afgelegd wilde hebben, ben ik maar even naar boven geklommen om alla een fameus belgisch menneke wat water te laten vallen... Probleem opgelost, of beter gezegd, twee problemen opgelost (En met dit weer zal de oplossing ook wel zijn opgelost...)
Na zo'n 100 kilometer blijft Katrina in Bowen achter omdat ze daar een baantje verwacht te vinden. Met zijn drieen hebben we 's avonds nog een waterval bezocht waar we nog een leuke actie foto van hebben proberen te maken; Andy en ik onder het vallende water (Hier deed ie 't wel, hopelijk niet om dezelfde reden...). Echt gelukt is het niet, deels doordat het al vrij donker aan het worden was, deels omdat het water wat dieper en natter was dan verwacht. Hoe mijn telefoon dit overleefd heeft is me een raadsel, waarom ik dat ding mee het water in genomen heb snap ik al helemaal niet. Wel zie ik de voordelen in van plastic geld zoals hier in Australië... even drogen, niets aan het handje. Waarom ik dit de volgende wasbeurd nog een keer moest uitproberen, weet ik ook al niet.
zijn we op zoek naar een mooi plekje om te overnachten welke we op een gegeven moment op een mooi strand gevonden denken te hebben. De volgende ochtend konden we eindelijk zien en vooral voelen waar we gepakeerd stonden. Onder een mooi groot bord 'verboden te camperen; boete $ 480 AUD' maar vooral nog geen 20 meter van het moeras af... Het voelen is gelukkig bespaard gebleven tot een flink aantal muggenbulten in plaats van een lege knip :). Snel de spullen in de bus gegooid en op weg naar Townsville.
Re-united; Part II; Barbara en Bob
In Townsville aangekomen heb ik me laten droppen om voor twee dagen op bezoek te gaan bij Rob en Barbara, een stelletje dat in de groep zat waarmee we het avontuur een kleine 6 maanden geleden (wat gaat het snel :S) begonnen zijn. Andy en Ciara gaan deze twee dagen samen naar Magnitic Island. Het was erg gezellig en leuk om weer even bij te kletsen over de adventuren die we zoal hadden beleefd in Australië onder het genot van een wijntje en erg goede BBQ. De volgende dag hebben we Townsville even bekeken en heeft Barbara me getracteerd op een broodnodige knipbeurd, bedankt daarvoor... voelt weer een stuk beter :). Ook staat er een onderwaterdam wedstrijd op het programma als ik mijn duikbrevet binnen heb. Rob had zijne net een weekje geleden op Magnitic Island gehaald. Het is maar te hopen dat dit ons beter afgaat dan het vissen ;).
We all live in the yellow Andy-van; Part II
Nadat ik weer met Andy en Ciara herrenigd was, zijn we verder gegaan op weg naar Mission Beach. Onderweg hebben we een lifter Darren opgepikt die ons een aantal leuke verhaaltjes kon vertellen over de tropen e.d. Zo werden we gewaarschuwd voor de Cassawarie(?), een grote vogel zoals de Emu of Struisvogel die soms nogal eens agressief kan zijn, de Wait-a-While boom, die ontzettend gemene prikkers aan zijn takken heeft en nog enkele andere giftige planten of gevaarlijke beestjes. Mooi was ook zijn levensverhaal, vooral toen hij zo passievol over zijn 'vroegere' alcoholverslaving aan het vertellen was, onder het genot van zo'n 10 halve bekertjes port binnen een uur...
In Mission Beach aangekomen hebben we weer gezellig een nachtje langs de weg geslapen, toch wel makkelijk zo'n van. De volgende dag hebben we elkaar levend begraven en belangrijker, ook weer levend uitgegraven. We hebben nog even met de gedachte gespeeld om te gaan snorkelen onder het zand, maar dat zag ik toch niet echt zitten... Wel hebben we wat andere dingen verzonnen die ik niet echt kan en ga beschrijven, hiervoor moeten jullie toch op de foto's wachten...
's Avonds werd de groep aangevuld met twee Noorse meiden (Linda en Karen) die Andy op Frazier Island had leren kennen en die ik even kort al had ontmoet in Arley Beach. Met zijn vijven zijn de kroeg in gedoken. Dit werd een gezellig avondje met behoorlijk wat bier. Nadat we de kroeg uitgeschopt waren, zijn we met zijn allen nog rechtstreeks de oceaan in gedoken. De volgende ochtend werd ik ineens wakker, al liggende in de onderhand vertrouwde swag, bij een BBQ plaats door de schrikreactie van de schoonmaakster (BBQ-plaats verzorgster in modern Nederlands?) nadat ze mij daar daar zo vond :).
Atherton Tablelands
De volgende dag zijn we met zijn 5e vertrokken naar de Atherton Tablelands. Volgens Frieder (Mijn duitse surfgenoot van een maandje of 2 geleden) was dit subtropisch natuurgebied zeker de moeite waard. De eerste dag hebben we overnacht op de parkeerplaats bij een waterval welke we zowel 's nachts als 's morgens een bezoekje hebben gebracht. Wel grappig om in het donker met een weigerende zaklamp en 3 dames (no offence ;)) de weg terug te vinden. Ik zou bijna denken dat het eng is...
Ook deze morgen werd ik op een aparte manier gewekt, deze keer liepen er ineens een 50-tal japanse schoolkinderen richting de waterval langs mijn swag :). De rest van de dag hebben we nog 3 andere watervallen bezocht, om bij de tweede ons fictief ijsbeer-certifikaat te halen. Eventjes lekker zwemmen in ijskoud water onder een schitterende waterval.
De avond hebben we eenzaam bij een afgelegen meer doorgebracht waar zo'n goede echo was dat Wezel wel vier ezels als koning heeft. Doordat het de vorige avond flink geregend had, was al het hout compleet doorweekt waardoor het maken van een fatsoenlijk vuurtje een hele uitdaging was. Na een paar uur gekloot hadden we toch genoeg kolen/warmte om wat eten op te warmen. Deze avond zat ik bijv. te eten met me zakmes uit een blikje erwtjes aangevuld met gepofte aardappels, best grappig hoe simpel het kan :)
In de morgen kon ik zo mijn swag uit te rollen om lekker zwemmend verder wakker te worden. Nadat we de hele bende eindelijk bij elkaar geraapt hadden, zijn we weer op pad gegaan naar de volgende waterval. Ook hier zijn Andy en ik er ingedoken voor de gewenste verkoeling, maar deze keer waren we niet alleen... Eenmaal uit het water had Andy zo'n 40 bloedzuigers als nieuwe vriendjes, ik was gelukkig wat minder populair en kon er 'maar' 10 vinden :S. Na alles van me afgeplukt te hebben, werd de natuurlijke kuur-sessie vervolgd met een bad in een hotspring. In tegenstelling tot de hotspring waar ik in mijn outback-trip in heb gezwommen was deze plas (meer was het niet echt) gepositioneerd boven een oude vulkaan. Eindelijk weer eens een warm bad :). Ik heb nog geprobeerd de vulkaan op te graven, maar verder dan 20 centimeter kwam ik niet omdat ik me handen verbrandde aan het zand.
De rest van de avond hebben we in de Andy-van doorgebracht met wat domme drink spelletjes waarbij Ciara toch wat vaak de fout in ging en met de geweldige uitspraak: 'I am not trying to be stupid, it just happens' kwam. Deze uitspraak had waarschijnlijjk met gemak de 'quote van de week' kunnen worden, was het niet dat Linda vlak voor het slapen gaan terug kwam van een toilet-stop: 'Mark, I shit in your hole!' (gramaticaal correct had het 'Mark, I shat in your hole!' moeten zijn, maar 't is dus een quote).
Proberen mijn 'hole' te ontwijken, hebben we de volgende dag nog snel een warm badje genomen voordat we weer verder zijn gegaan. Wat we die dag precies gedaan hebben staat me eigenlijk niet meer bij, waarschijnlijk een watergeval bezocht ofzo, die heb ik nu wel eventjes genoeg gezien. Nadat we 's middags onze voorraad aan eten en drinken weer op pijl hadden gebracht gingen we weer op zoek naar een mooi plekje om de avond en de nacht door te brengen. Het is een avondje geworden die me nog wel een tijdje bij zal blijven...
Het begon erg gezellig; voordat de auto's goed en wel geparkeerd stonden, werd de nieuwe voorraad bier in genade genomen. Daarna was het plotseling tijd voor wat gym ofzo... boompje klimmen, touwtje springen, als een tweepersoons menselijk-wiel de heuvel afrollen, enz. Dat alles terwijl beethoven uit de boxen knalde. Apenkooien voor 20+ zal ik het maar op houden, gekkenhuis (en ik voelde me thuis :)).
Nadat de gymles erop zat was het weer tijd om een vuurtje aan de gang te krijgen, nog steeds was het hout vrij nat overal waardoor het een tijdje duurde voordat we van de McCiara konden genieten. Nadat de zelfgemaakte burgertjes, die er erg goed ingingen na alle inspanningen, achter de kiezen waren, was het tijd voor weer een dom drinkspelletje, een 'traditie' die een paar avonden eerder ingezet was.
Nou is er weinig interessants aan het feit hoe 5 backpackers zo snel mogelijk bier en wijn achterover slaan, mits alles 'normaal' verloopt... en dat was deze keer dus niet het geval. Een van de kaarten die je kon trekken, zeg maar de enige kaart die je niet wilde trekken, was de 10. De opdracht die hieraan verbonden was, was een mooie moonwalk/run naar het meer om er dan freestyle in te springen. En dan niet de Mikael Jackson varriant, nee deze moonwalk, zoals de Engelse het noemen, moet met de billen bloot :S. Nadat zo'n 35 kaarten al uit het spel waren zonder dat er ook maar 10 tien getrokken was, werd het duidelijk dat iemand snel de pineut zou gaan worden. Het zou me verbazen als je tijdens het lezen van dit verhaal nog niet in de gaten had wie de eerste was.
Ik was in ieder geval niet :) Andy mocht als eerste gaan, dus voor mij tijd om dus eventjes de ogen te sluiten. Maar het kon niet lang meer duren voordat ik het zelfde lot zou moeten ondergaan, daar dit verhaal inderdaad die richting op aan het gaan was. Nou is het hele principe van rennen met je broek omlaag niet zo moeilijk, mits je dat ding vast blijft houden en niet over je knieen laat zakken... Waarom ik in hemelsnaam toch de moeite doe om iets wat naar me gegooid werd, proberen te vangen is dus een groot raadsel voor me...
...Waarschijnlijk was het me wel gelukt om die appel, of wat het ook was, te vangen als ik dus niet ineens een mooie onverwachte snoekduik aan het maken was... Helaas ongeveer 2 a 3 meter te vroeg, zodat ik een erg mooie sliding over het gras vol met kleine steentjes gemaakt had en zo'n meter van het water tot stilstand kwam. Zo'n 4 schaafwonden later (ellebogen en knieen) en gelukkig geen 5de (waar deze waarschijnlijk zou zijn geweest ga ik jullie niet aan je ... hangen) kon ik dus aan mijn terugweg beginnen, om na wat medeleven, 4 kaarten later weer een 10 te trekken.
Nadat de volgende dag de wonden gelikt waren wilde Andy zijn Pyramide (Walsh Pyramid) beklimmen. Doordat we pas rond 3 uur de campspot verlieten was het eigenlijk al te laat om aan de klim te beginnen. Niemand, op Andy na, had echt zin om in het donker de afdaling te moeten maken omdat het als een erg gevaarlijke klim beschreven staat zonder wandelpaden. Halverwege zijn we omgedraaid behalve Andy, hij moest en zou de top bereiken en is alleen verder gegaan. Teruggekomen bij de Van kwamen we er achter dat hij op slot zat, zodat we lekker konden gaan inbreken met wat ijzerdraad... Was toch ff een geplaar om de deur open te krijgen :). Een uur eerder dan verwacht was Andy weer heelhuids terug, het avontuur afgelopen en konden we eindelijk naar Cairns!!
Cairns: Finding Nemo part II
In Cairns hadden we allemaal weer wat tijd alleen, waar iedereen toch soms wel een beetje behoefte aan heeft. 's Avonds is Andy met de meiden op stap gegaan, ik ben lekker naar bed gegaan omdat de volgende dag mijn duikcursus op het programma stond! Dat hield in dat ik dus vroeg uit de veren moest en bovenal nuchter diende te zijn.
Maar eindelijk was het dan zo ver, de eerste twee dagen waren in een zwembad, maar dat maakte eigenlijk niet veel uit aangezien je toch alleen maar met oefeningen bezig bent. Het enige waar ik problemen mee had, was het klaren van mijn oren. Iets waar ik toch wel een beetje bang voor was op het moment dat we echt het diepe in zouden gaan. Het theoriegedeelte was eenvoudig hoewel het wel raar was om na meer dan 1 (met stage meegerekend eigenlijk 1.5) jaar weer eens te 'moeten' leren.
De laatste twee dagen doken we op het Reef en ik heb er een beetje gemengde gevoelens aan over gehouden. Het klaren ging gelukkig plotseling voor de eerste keer meteen goed, ik voelde meteen aan me oren dat het goed zat. Iets wat ik voor die tijd nog nooit had gehad. Helaas hadden andere wel deze of andere problemen waardoor we elke duik kostbare tijd en zuurstof verloren ging. Dit maakte de ervaring wat minder omdat ik minder rond het koraal rond kon zwemmen dan ik had verwacht en gehoopt. Maarja het is en blijft een cursus en het slagen voor de cursus is dus het enige waarvoor we duiken, de rest is alleen maar mooi meegenomen. Zo kwam Elvis (Een grote groen/blauwe vis (Wally(?))) de groep binnenzwemmen toen we op de bodem zaten tijdens de eerste duik. En Elvis vond het wel prima en bleef mooi tussen ons in hangen, was wel grappig :). Verder is het gewoon een super gevoel om gewichteloos een beetje rond te zweven omringt door schitterende vissen, maar nog steeds geen Nemo! :(
Na 4 duiken zat de cursus erop en had ik mijn duikbrevet binnen!! Echt gaaf! Er was nog even tijd om te gaan snorkelen, nog een kans voor Nemo maar weer niet gevonden... Na een tijdje rondgedobberd te hebben, hoorde ik ineens iemand 'hmmmmhmhmmmm hmmmbbb hmmm hhhhmmhmmmmmbbbb hhhhhmmmmmmmmmmbb' zeggen (zoals al gezegd, quotes neem je letterlijk over :). Niet wetende wat dat precies inhoud (Ik mag dan wel 'whale' spreken, 'snorkel' versta ik nog niet), ben ik zelf maar gaan kijken. Al snel had ik door wat de oorzaak van de opwinding was en zag ik de 'hhhhhmmmmmmmmmmbb' zelf. Een schitterende haai! Jammer dat ik hem met snorkelen ipv duiken tegen het lijf ben gezwommen omdat hij zo'n 5 meter onder me door zwom.
Morgen (Maandag 16 augustus) ga ik nog twee keer te gaan duiken. Hopelijk dat ik nu een 'hhhhhmmmmmmmmmmbb' van dichtbij kan aanschouwen. (Ben benieuwd wat de vertaling hiervan in het 'duik' is... 'Bluuuubb'? :). Ook kan ik nu misschien eindelijk Nemo vinden zodat ik ook die missie kan afsluiten... Gelukkig is er nog ontzettend veel te ontdekken in de onderwater wereld zodat ook dit zeker niet de laatste keer voor mij zal worden! Ik heb er in ieder geval erg veel zin in!!
Nadat we weer aan land waren (de terugtocht was lekker ruw, voor sommige iets te :), Ben ik 's avonds nog op stap geweest met Linda, Karen en Andy (die net terug van Cape Tribulation waren) om van de laatstgenoemde definitief afscheid te nemen. Na precies 1 jaar zat zijn trip erop. Echt een topavond werd het niet omdat we alle vier helemaal kapot waren... Daar zaten we gezellig met zijn vieren weg te dromen in de kroeg :).
Sinds het duiken heb ik niets echt speciaals meer meegemaakt hier in Cairns. Lekker stappen, rondhangen, internetten (kost toch wat tijd, zo'n mailtje :) en wat probleempjes oplossen zoals de gratis duik waar ik recht op heb (die ik morgen dan ook ga maken).
Darwin; De laatste halte
Zoals het er nu naar uitziet vertrek ik woensdag richting Darwin. Ciara heeft Andy's Van overgenomen en mij mee gevraagd op de volgende trip. Eventjes overleggen wat haar plannen zijn en bekijken of ik me daarin kan schikken. Normaal zou het geen probleem zijn, ware het niet dat ik nog maar 16 daagjes in Australië heb te vertoeven alvorens ik naar Nieuw Zeeland ga. Cape trip zal ik waarschijnlijk moeten missen. Beetje jammer, maar wat je niet weet kan je ook niet missen, toch :).
Het is toch een beetje raar dat Australië (op een paar daagjes na als ik terug van Nieuw Zeeland kom) er voor mij al bijna opzit. Kan me er nog niets bij voorstellen en het voelt alsof het einde er al aan zit te komen. Ook al duurt dat nog meer dan 14 weekjes :). Maar hoe dan ook, Nieuw Zeeland lijkt me ook erg gaaf en ook daar kan ik dus niet op wachten!!
Al met al zijn we eindelijk aan het einde van deze mail gekomen. Eigenlijk zou ik hem nog 1 keer op spelfoutjes na moeten kijken (zoals ik adventuur ipv avontuur aan het schrijven was :S (beetje teveel aan het vertalen van Engels naar Nederlands ofzo)), maar daar ben ik nu toch echt te lui voor, en ik heb al helemaal geen zin om zo'n lange mail te gaan lezen! Jij?
Heel veel groetjes, miss you all!!!
Mark
Ohja ik had nog ergens het maatje van Obelix staan:
* Wat er zoal kan gebeuren als je in de Andy-van reist:
- Vergeten de surfplanken die tijdelijk op het dak zijn opgeslagen terug in de bus te gooien op het moment dat we weer verder gaan reizen. Hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat die dingen er zo'n 100 kilometer zonder problemen zijn blijven liggen is een raadsel. Maar na deze 100 km. vlogen ze er dus ineens vanaf waardoor we alleen een paar stukken surfplank over hadden :S. Gelukkig dat Australië zo'n uitgestrekt land is waardoor je veelal alleen op de weg bent en we dus geen gevaarlijke situatie veroorzaakt hebben...
- De avond voordat we uit Arley Beach zouden vertrekken zouden we op een campingkje gaan staan, maar eerst hadden we een leuk feestje, zodat de auto in het midden van het dorp op een parkeerplaats stond. Andy zou niet drinken en na het feestje naar de camping rijden... Nadat ik om 01:30 uitgebeld was, was hij nergens meer te bekennen, zodat ik na een tijdje maar zelf in de auto ingebroken heb (sleutels kent dat ding niet en zijn ook niet nodig. Openen gaat met een stukje ijzerdraad, en starten doe je met een mes, of achterkant van een lepel als je niet iets anders kan vinden wat kan dienen als een soort van sleutel.) en ben gaan slapen. Wel grappig om 's ochtends op een drukke parkeerplaats wakker te worden :)
- Andy heeft de Van voor Linda en Karen achter gelaten om te proberen te verkopen, als dat niet binnen een paar dagen zou lukken dan konden ze ermee doen wat ze wilde. Erg toevallig was het dat meteen de eerste keer dat ze het busje in wilde het ding niet meer open te krijgen was waardoor ze een key-cutter hebben moeten laten komen. Gelukkig was het wel vrij snel duidelijk dat Ciara het wrak wilde overnemen zodat de dames er niet al te veel werk mee hadden. Nu de wagen gewoon open kan en met een sleutel gestart kan worden is de charme er toch wel wat vanaf :D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley