(08/05) Back in Sydney... IV

Daar zijn we weer!

De afgelopen week heb ik zo'n 45 uur doorgebracht bij de Microsoft helpdesk ivm het Sasser-wormpje. De tweede dag had ik mijn promotie al binnen en mocht ik de grotere probleemgevallen gaan helpen. Hoewel het werk niet echt moeilijk was, is het natuurlijk wel prima baantje geweest om mijn Engels te verbeteren. Maar langer dan twee weken zou ik dit werk ook niet kunnen doen. Vooral als het alleen de zelfde problemen zijn... wordt wel saai. Zondag vertrek ik naar Tamworth voor mijn Jackeroo school, ik weet totaal niet wat te verwachten maar heb er echt zin in! Misschien dat ik daarna terug naar Sydney ga om weer wat te werken.

Over een dik uurtje ga ik voetballen met wat volk uit het hostel, tot die tijd probeer ik weer wat van mijn verhaal af te maken. De rest zal moeten wachten tot na mijn Jackeroo weekje aangezien ik daar waarschijnlijk geen tijd heb om te mailen.

Groetjes,

Mark

Dag 6: Dalhouse Springs - Mt. Connor

's Ochtends beginnen we de dag met een heerlijk relaxende zwempartij. Zo wil ik elke dag wel beginnen... De rest van de dag is erg vermoeiend aangezien deze dag vooral in het teken staat van het rijden, rijden en, rijden.... richting het 'rode centrum'. Onderweg hebben we ons voornamelijk bezig gehouden met veel watergevechten. Bezienswaardigheden zijn me ook niet echt bijgebleven van deze dag. We zouden een paar kilometer door een rivier hebben gereden alleen was er op dit moment geen water. Raar om je voor te stellen dat deze tientallenmeters brede rivier, nu alleen een zandvlakte met veel begroeiing, twee keer per jaar compleet blank zou moeten staan. Verder zijn we vandaag ook drie keer de grens tussen SA en NT overgegaan.

De begroeiing is me deze dag het meeste opgevallen. Waar ik ervan uit ging steeds minder planten en bomen te gaan zien in de richting van Uluru, werd het landschap groener en groener. De laatste twee jaar is er blijkbaar wel 3x meer neerslag gevallen dan gemiddeld, dit jaar 27 centimeter.

Doordat tijdens de hele autorit we geen interessante tussenstops tegenkomen, zijn mijn benodigde toiletstoppen de enige pauses die we vandaag hebben. Het duurde niet lang tot mijn bijnaam Pee-Wee geboren was. Eenmaal aangekomen op onze volgende overnachtingsplaats vraag ik Collin (tour-guide) of er hier net als in Dalhouse Dingo's kunnen rondlopen. Dit was niet het geval, dus ik kon mijn schoenen en slippers rustig rond laten slingeren...


Dag 7: Mt. Connor - Ylara centrum

Pee-Wee wordt midden in de nacht wakker, voor weer een tussenstop, maar kan nergens zijn linker slipper vinden :S. Na enkele minuten te hebben rond gehinkeld door het camp kan ik mijn verstopte slipper nergens vinden. Dan maar zonder op zoek naar een dorstige boom (quizvraag: wat is het officiele woord voor een kleine boom (verkleinwoord)).

De volgende ochtend vraag ik wie gisteren de Dingo met mijn slipper er vandoor heeft zien gaan, aangezien deze 's nachts niet meer bij mijn swag lag. Sommige vragen wat ik in het midden van de nacht met mijn slipper moet... Ik heb niet mijn bijnaam verzonnen...

Na het aanhoren van mijn nachtelijke avonturen komt de volgende bijnaam bij de groep boven. Pee-Wee the one-legged Dingo. Welke Dingo mijn slipper op het dak van de aanhangwagen heeft verstopt is me nu nog een raadsel. Maar eigenlijik hoef ik ook niet te weten dat Collin dat ding heeft verstopt.

Vandaag staat het hoogtepunt van de trip op het programma; Uluru! (Op het moment van schrijven, 25 dagen later, kan ik me eigenlijk al niet meer herinneren wat ik dacht toen ik deze 'steen' aan de horizon zag verschijnen. Het lijkt allemaal zo on-echt dat ik daar geweest ben, net als dat de foto's nep lijken. Zowel Uluru als Kata Tjuta lijken onecht als je ze daar ziet liggen... heel apart). Vangen we de eerste glimp van de steen, hoewel ik al veel foto's ervan gezien heb blijft het een vaag moment.

Maar voordat we naar Uluru gaan, gaan we eerst een wandeling door de 'valley of the wind' van de 'Olgas' (Kata Tjuta) maken. Dit is echt de mooiste wandeling die ik ooit gemaakt heb wat betreft de natuur, de omgeving. Ook hiervoor is maar een woord wat het beste in de buurt komt om het te beschrijven; Onecht. De kleur, de vorming van de stenen... raar, anders dan ik ooit eerder heb gezien. Alles is zo gevormd door de wind die miljoenen jaren langs de stenen heeft gewaaid. De hele vallei is door de wind uit de rotsen gesneden. Ik kan het niet beschrijven, en geef het dus ook maar op. Misschien dat de foto's mijn woorden kunnen onderbouwen of verduidelijken (sorry, foto's nog steeds niet online...).

Na de schitterende wandeling door 'Kata Tjuta' hebben we onze lunch aan de voet van deze bergketen gehouden. Onderweg naar het cultureel centrum in ylara maken we nog een tussenstop bij een look-out plek precies tussen Uluru en Kata Tjuta. Eventjes Japannertje spelen.

In het cultureel centrum hebben we een uurtje of twee rondgehangen. Ontzettend interessant maar moet het een en ander nog een keer door gaan lezen... heb op dat moment toch wel een 'information overflow' gekregen. Na het cultureel centrum zijn we op weg naar Uluru gegaan om daar de zonsondergang bij te wonen. Omdat we er als eerste zijn aangekomen (om een goede plek te vinden) hebben we eindelijk tijd om onze dagboeken en dergelijk bij te werken. Schrijven dus!! Over de zonsondergang zelf kan ik niet veel anders zeggen dan over de wandeling door Kata Tjuta. Ook onecht dus... Schitterend!



In het camp aangekomen kunnen we ons eindelijk weer fatsoenlijk douchen enzo. Ook is het tijd om ons water bij te vullen aangezien we deze dag een beetje veel 'gebruikt' hebben. Lopende met 2x25 liter water voel ik opeens iets in me slipper kruipen. Gelukkig kon ik de jerrycans op tijd laten vallen, mijn slipper uitschoppen voordat ik op dit beest ga staan. Ik dacht dat het een spin was, maar het bleek een slang te zijn :S... Volgende keer toch maar wat paniekeriger doen ofzo, niemand had in de gaten dat ik dat beest in me slipper had. Toen Collin vroeg waarom ik weer een one-legged-dingo aan het spelen was in plaats van water te halen, zag hij het beest net wegkruipen.

Onze poging om het slanggetje te vangen (het was gelukkig geen volgroeide versie) heeft hem helaas het puntje van zijn staat gekost. Volgens mij was het een bruin-nek slang ofzoiets. Wel giftig, maar staat niet bekend als levensbedreigend... Valt dat toch weer mee...

Wat niet meevalt was mijn onderbeen. Tijdens de wandeling door Kata Tjuta was me het wel opgevallen dat ik een snijwond in mijn been had, waarschijnlijk van de vorige dag... Maar het zag er niet slecht uit ofzo... op dat moment. Nu begon het ineens steeds pijnlijker te worden en het zag er nu wel slecht uit, maar het wordt nog erger :) In mijn 'samenvatting' heb ik hierover genoeg beschreven, dus laat ik het nu hierbij.