(02/05)Back in Sydney... III

Hallo allemaal!

Mijn vorige mailtje was nog niet helemaal af, en dat is het nu nog steeds niet :) Toch heb ik weer drie dagen beschreven en die stuur ik dus bij deze.

Zoveel als ik heb meegemaakt tijdens mijn trip door de out-back, zo weinig maak ik op het moment in Sydney mee. Ik heb hier twee halve dagen gewerkt en ben verder op zoek naar meer geschikt werk. Heb enkele dingen lopen en kan waarschijnlijk volgende week op enkele solliciatie gesprekken of try-outs.

Het werk wat ik gehad was erg verschillend. Eerst heb ik reclame folders inelkaar gestoken (haalde mindere herinneringen op:)). Daarna heb ik nog een poging gewaagd auto's aan medebackpackers te verkopen. Helaas kwamen deze tijdens mijn try-out niet opdagen waardoor ik mijn kwaliteiten(?) niet heb kunnen laten zien. Ik hoor binnenkort of ik nog een herkansing krijg of dat ze al iemand anders gevonden hebben.

Verder doe ik wat lezen, filmpjes kijken, stad verkennen en af en toe wat drinken, niets speciaals dus. Ook kostte het wat tijd om me weer up te daten met betrekking tot het nieuws (Voetbal in het bijzonder, mis het toch wel...:)

Als ik meer nieuws heb mbt een eventuele baan e.d. laat ik weer wat van me horen. Nu eerst dag 3 tot en met 5 van me out-back trip, de rest volgt laters!

Groeten,

Mark

PS. Dit is inderdaad deel 3 omdat ik de eerste mail in twee-en heb moeten delen aangezien het te lang was voor mijn site: marklenssen.waarbenjij.nu. Mijn foto's staan op internet, alleen werkt die site dus niet. Jammer maar helaas... als het probleem verholpen is dan laat ik het weten...

---------------------------------------------

Dag 3: Leigh Creek - Richs place


Als alle spullen weer gepakt zijn, is het tijd voor wat ochtendgymnastiek door middel van het beklimmen van een klein maar erg stijl heuveltje in het noorden van het Flinders NP (Gammon Rangers).

Na een bezoek aan de plaatselijke koolmijnen krijgen we te zien hoe je tegenwoordig kan overleven in de middle of nowhere. Een vaag oud mannetje heeft zijn huis, voor zover het die titel mag dragen, langs een redelijk touristische route gebouwd. Hier verdient hij zijn brood met het verkopen van vage, maar schitterende, theorien over het ontstaan van het alfabet (zijn versie) helemaal uitgewerkt op talksteen. Weer eens wat anders dan de verzekerde succesproducten als ijs, drank, banden of benzine.
Zo'n breekbare steen is niet echt iets om zeven maanden in mijn backpack mee te dragen. Bovendien blijven we Nederlanders...helaas voor hem... Heb na afloop van zijn show wel een a4-tje gekocht voor 1 dollar om ook maar iets van zijn geweldig geouwehoer te herinneren.
Terug in de auto, mijn laatste aanwinst aanschouwende, blijkt dat er een groot verschil is tussen hetgeen wat op papier staat en zijn (erg) vrije vertaling naar de situatie in zijn voorbeelden. Achteraf gezien ben ik dus getuigen geweest van een knap staaltje creatief 'hoe kan ik altijd gelijk hebben'-gelul. Zelfs op de plaatsen waar je het 't minst verwacht beheersen mensen de fijne kneepjes van de hedendaagse commerciele economie :).
Helaas dat we in totaal maar 20 minuutjes ofzo met deze gast hebben door kunnen brengen. Ik vermaak wel wel met dergelijke (on)zinnige theorien.

De rest van de dag staat in het teken van de Aboriginals. Op weg naar Marree komen we eerst aan bij een okerpitch. De oker uit mijnen als deze werd door de aboriginals gemengd met vet van planten en dieren wat in een soort verf resulteerde. Deze verf werd gebruikt voor muurtekeningen en het beschilderen van voorwerpen of lichamen tijdens bepaalde gelegenheden.

In Marree aangekomen krijgen we na de lunch uitleg van Richard over het leven voordat de europeanen in Australi$B!&(Bwaren en het leven daarma. Richard is een Aboriginal die al zijn tijd en moeite stopt in het behoud van de nog beschikbare kennis van zijn voorouders. Hij is eigenaar van dit kleine muzeumpje in Marree, geeft les op basisscholen en doet verschillende tours door 'zijn' land. Enkele dingen die hij met ons besproken heeft, zijn:
- De meest voorkomende voorwerpen die zijn voorouders gebruikt hebben zoals Speren, Boomerangs, muziek-stokjes (eenvoudige versie van de Castanets), kommen en verschillende stenen (speerpunten, snijtuig en maalstenen). Dus geen Didgeridoo, dit is een typisch muziek instrument welke alleen in Noord Australi$B!&(Bgebruikt werd.
- Een landkaart met de grenzen van de verschillende aboriginal-gebieden. Australie was in die tijd een groot continent met meer dan 50 verschillende gebieden die vergelijkbaar zijn met de landgrenzen zoals wij die kennen. De twee grootste verschillen zijn:
In elk gebied trekken meerdere stammen (met elk hun eigen taal) rond.
De (natuur)grenzen van deze gebieden zijn naar alle waarschijnlijkheid honderden, misschien wel duizenden, jaren gelijk gebleven. In tegenstelling tot de landverrovende spelletjes elders op de wereld (vnl. Eruopa en Azi$B!&(B al eeuwenlang plaats vinden.
- Verschillende boeken die door en / of over Aboriginals geschreven zijn. De geschiedenis sinds de intocht van de Europeanen, maar vooral ook de toekomst van de Aboriginals, samen met de Europeanen.

Erg interessant allemaal, onderwerpen waarover ontzettend veel wordt gesproken en geschreven. Het enige wat ik erover wil zeggen is dat 'we' in Nederland (en de rest van West-Europa) niet de enige zijn met problemen omtrent de verschillende nationaliteiten, culturen enz. Hier in Australi$B!&(Bheb je naast de Aboriginals ook nog de enorme toestroom van (vooral) Aziaten. Bovendien zijn de eerste mensen die zich nu Australi$B!&(B noemen nog geen 250 jaar hier en hebben we nog te maken met de talloze backpackers. Een geregeld zooite ongeregeld dus :)

Maar daar hebben we het verder dus niet over... Na Marree zijn we met Richard naar zijn huis gegaan om daar lekker een BBQ te houden, wat (te veel, in mijn geval) te drinken alvorens te gaan slapen. Op weg naar Richard zijn huis hebben we nog wat 'bos'-medicijnen en -uitjes gezocht, gevonden en bekeken. Waarom die dingen bos-gevallen genoemd worden is me een raadsel. Geen boom gezien die dag.
Waar Richard gewoon over de open vlakte loopt, plotseling stopt, wat in de grond graaft en meteen zijn hand vol heeft met deze kleine uien, had ik een half uur en tien graafpogingen nodig om nog niets te vinden. Voor mij geen overlevingskansen hier dus, maar goed dat die BBQ al geregeld is :)

Hoe langer ik hier ben, hoe meer BBQ's ik bijwoon, hoe duidelijker het mij is geworden dat ozzies hun vlees het liefst zwart hebben. Of misschien zijn ze gewoon lui en weten ze dat er vanzelf wel iemand commentaar leverd. Het gevolg is in ieder geval dat Mark, weer, de hele avond vlees staat om te draaien terwijl de rest van hun eerste douche in 3 dagen kan genieten...

...No worries... :)

Dag 4: Richards place - Coober Pedy

's Morgens beginnen we de dag met weer een, ondertussen 'fuckin' touristic' genoemde, groepsfoto. Ditmaal bij enklele kunstwerken die gemaakt zijn van alle rommel die Richards broer in de loop der jaren in zijn land gevonden heeft. Daarna wordt ons inlevingsvermogen getest met het feit dat we overal om ons heen verschillende fossielen vinden welke getuigen van zeeleven enkele miljoenen jaren geleden. De oceaan ten noorden van Australi$B!&(Breikte blijkbaar tot diep in South Australia. Misschien toch nog maar eens een keer de geschiedenis van Oz doornemen om dit beter te begrijpen. Het feit is dat er overal stenen schelpen liggen.

Iets minder oud is een stenen 'tafel' die uit een groot rotsblok is gekapt door de aboriginals, enkele duizenden jaren geleden. Hoe oud deze tafel precies is, weten ze niet. Maar misschien is wel de oudste tafel ter wereld.

De volgende stop herbergt weer een ander natuurwonder; Lake Eyre. Dit is een 'meer' van meer dan 1 miljoen vierkante meters zonder water :). Wat er wel veel is, is zout, veel zout waardoor het van enige afstand net op een grote sneeuwvlakte lijkt. Maar dat zou een beetje raar zijn als het 30+ graden is.

De volgende drie punten zijn wat minder interessant, maar vermeld ik toch even om mijn verhaal gronologischte houden zodat ik mijn foto's kan plaatsen :):

-Toilet stop waar eindelijk weer bomen zijn (stuk of 5, rondom een spring. Deze worden door de vogels dan goed gebruikt waardoor er in elke boom wel 40 kakatoos zitten. (Coward Springs?).
- William Creek. Pub/hotel in de middle of nowhere (met nog 3 andere huizen) welke volhangt met foto's, visitekaartjes, kleren en andere vage dingen volgeschreven met de groeten van bijna iedereen die hier is gestopt voor een ijske, bierke of wa benzien.
- Vliegenlunch. De lunch die we hier gehad hebben was achteraf de ergste denk ik. Per hap minimaal 1 vlieg aangezien er per persoon ongeveer 50 rond om je heen vlogen. Op een of andere manier had ik het nog erger verwacht ofzo, veel deed het me niet meer.
- Op het moment dat we afscheid hebben genomen van de vliegjes en aanrijden op weg naar Coober Pedy hebben we een lekke band, de eerste.

De eerstvolgende stop vind ik persoonlijk wel weer interessant; De Dogfence. Om de schaapjes te beschermen tegen de dingo's (zelfs de one-legged soort) zijn boeren hun land gaan afschermen met een hekwerk. Omdat het over hele afstanden gaat zijn de boeren gaan samenwerken op dit gebied door er een geheel aaneensluitend hek van te maken. Later heeft de regering deze taak overgenomen omdat de schapenindustrie een van de belangrijkste industrie$B!&(B is in zuid Australi$B!&(B Op een gegeven moment reikte dit hekwerk vanuit de kust in Queensland tot de kust in South Australia met een totale lengte van 9600 kilometer. Hemelsbreed is deze afstand (schatting uit het blote hoofd) 3000 kilometer ofzo, een erg oneconomisch zigzag-hekwerkje dus. Vooral het onderhoud was erg prijzig aangezien er zich nog al eens een emu doorheen probeert te boren. Daarom is dit hekwerk later ingekort waardoor de lengte is teruggebracht naar iets meer dan 4000 km.

In Coober Pedy aangekomen krijgen we eerst een rondleiding. Coober Pedy, wat vertaald is vanuit het plaatselijke aboriginals 'Copper piti' (witte in de grond), is een erg apart dorp. Doordat het kwik 's zomers regelmatig weken boven de 40 graden reikt, woont 50% van de 3000 inwoners onder de grond. Waarom zijn er 3000 mensen zo gek om hier in the middle of nowhere te gaan wonen? Hoewel een zonnensteek een redelijke verklaring zou kunnen zijn is het toch echt wat anders; een steen. Een zogenaamde Opal-edelsteen. De mooiste, grootste steen die ooit gevonden is, heeft nu een waarde (laatste jaren is opal sterk in waarde gestegen) van zo'n 3 miljard AUS Dollar, zo'n 1.8 miljoen Euro. Aangezien 80% van de totale wereldvoorraad opal uit Cooper Pedy komt, trekt deze plaats dus heel wat mensen. Tijd om te ervaren waar we het over hebben, tijd om een echte opalmijn, omteturnt tot muzeum, te bezoeken.

Het zijn zeker mooie steentjes, maar zo speciaal vind ik ze niet. Ook weet ik bijna zeker dat ik ze al eens gezien heb... wist alleen niet dat het opal was :). Om de grote bedrijven buiten de deur te houden zijn er enkele wetten opgesteld waardoor er in elke mijn maar 1 familie mag werken. Op dit moment wordt minder dan 20% van de aangewezen mijnplaatsen ge-exploiteerd waardoor er nog plaats zat is voor de volgende generatie gelukszoekers. Voordat iemand zijn heil gevonden denk te hebben nog enkele nadelen (naast het weer, ligging e.d.) Het kost heel wat geld om je hier te vestigen, de benodigde materialen aan te schaffen en het is onduidelijk hoeveel opal, en van welke kwaliteit, je in jou mijn zal vinden. Een niet totaal risicovrije investering. En het werken in een mijn lijkt mij ook niet alles. Nog steeds interesse? Veel succes!

Nadat een mijn helemaal is uitgegraven wordt het soms omgebouwd tot een nieuwe woning. Hoe zo'n woning er precies uitziet en of er te leven valt gaan we nu ervaren. Op weg naar onze eerste overnachting zonder sterrenhemel. Ik weet niet of het daar iets mee te maken heeft, of met het feit dat ik me eindelijk heb kunnen douchen, maar dit was de eerste nacht dat ik slecht geslapen heb, het begin van een fysiek wat mindere periode.

Nog een (niet) interessant weetje over Coober Pedy: Er zijn hier nogal wat films gemaakt zoals 'Adventures of Priscilla, Queen of the Desert' (op het moment dat wij daar waren precies 10 jaar geleden, daarom zijn er zelfs enkele reunies en hebben we kunnen genieten van een vuurwerkshow), Mad Max en enkele shots voor Startrek-flims. Enkele ruimtescheepjes liggen er nog ter nagedachtenis.

Dag 5: Coober Pedy - Dalhouse Springs

De paashaas is op bezoek geweest!!! En heeft voor iedereen is er precies 1 eitje verstopt... Mijn medereizigers geloven klaarblijkelijk niet meer in de paashaas en denken dat het een grapje is. Mij half uitlachende, omdat ik daadwerkelijk de moeite nam de hele tuin ondersteboven te gooien, kijken ze toe hoe ik het ene eitje na het andere tevoorschijn haal. Nadat ik de eerste 4 gevonden heb, en zo dom ben om mijn buit te laten zien, wordt het ineens vechten met de hele groep om de overige zes eitjes. Met een uiteindelijke buit van 7 uit 10 heb ik het toch niet zo slecht gedaan. Maar ja, naast het feit dat ik in mijn jeugd heb geleerd dat de paashaas daadwerkelijk bestaat, is me ook geleerd dat we eerlijk alles zullen delen... Al die moeite dus voor 1 eitje en wat blauwe plekken... Maar lekker was ie!

Slapen ondergronds is voor 1 nacht te doen, maar hoe kun je er nu je hele leven uithouden. Tijd voor een bezoekje aan een echt uhm, huis..? Hoewel de woningen van alle gemakken voorzien zijn, denk ik niet dat ik er graag zou wonen. Door de vage lichtinval en aparte lucht vind ik dat er een beetje een vreemde sfeer hangt. Tijd om de witte in de grond te verlaten dus.

Opweg naar de thermal Springs waar we 's Avonds gaan 'skinny dippen' komen we langs enkele opmerkelijke plaatsen. De Break-aways (iemand heeft ze zo genoemd omdat deze bergen afgebroken zouden zijn van de Flinders Ranges en zomaar even 500 kilometer verder beland zijn. Juist ja, dat dacht ik ook...) is de eerste stop. Na weer een pause voor Pee-Wee (ik neem ze niet allemaal in mijn verslag op, voordat het dubbel zo lang wordt), rijden we al zittende op onze Toyota 4wd door dit landschap. Nog geen 50 kilometer van Coober Pedy begeeft dezelfde band het weer... slechte reparatie dus. Lekke band nummer 2...

Picasso zou jaloers zijn op de schitterende kleurencombinaties van de 'Painted Dessert', iets minder abstract dan zijn werk, maar zeker zo mooi. Wat weer meer abstract is, maar naar mijn mening wel beter door Picasso gedaan had kunnen worden, is het 'Pink Roadhouse' in het centrum van Oodnadatta. Dit grote roze lelijke gebouw is onze lunch- en pitstop (wat wel nodig was nadat ook een tweede band het begeven had na de Painted dessert). Ondertussen dat Collin en Hamish (tourguide en leerling) de atuo aan het fixen gaan, geniet de rest van de groep van een lekkere zwempartij in een klein, maar zeer verfrissend bad.

Door deze vertraging is het vervolg van de rit nog spectaculairder dan de rest. Nadat we de grens van Northern Terretory zijn gepasseerd gaan we richting (Bart) Simpson dessert. Hoewel de 'wegen' (nu aanwezig doordat het enkele maanden niet (hard) geregend heeft en er dus enkele tracks van voorgaande auto's te zien zijn) steeds slechter worden, wordt het tempo flink opgevoerd om nog voor zonsondergang bij de 'Dalhouse ruines' te zijn. Jammer dat ik vandaag voorin zit, want verder naar achteren in de wagen wordt je helemaal door elkaar geschut. Deze gratis attractie ios dus niet aan mij besteed. Vele "HANG ON"'s later, als we weer over een gat in de weg vliegen of een koe trachten te ontwijken (gelukkig elke keer gelukt, deze beesten snappen de verkeersregels wat beter dan de originele eilandbewoners) komen we bij de ruines aan. Net op tijd voor een mooie sunset.

Ook Dalhouse is zo'n spookstadje welke vroeger diende als tussenstation voor de telegraaf- en spoorlijn. Het enige wat je er nu nog vind zijn enkele inelkaar gestorte gebouwen en wat palmbomen. Spookstadje is wel een goede naam, het is best een vaag aanzicht zoiets op zo'n plek. Maar Dalhouse zal een naam zijn die niet vergeten wordt, niet door dit dorpje, maar door een natuurwonder enkele kilometers verder, wat uit het gemak maar de Dalhouse thermal springs zijn genoemd.

Helaas dat deze plek door steeds meer mensen gevonden wordt, en helaas dat het net pasen is geweest. We zijn vandaag niet de enige op onze campplaats. Ook is er een ander nadeel aan het camperen langs het water. Krokodillen heb je hier (nog) niet, dat is verder naar het noorden, maar muggen... nog erger dan die fuckin' flies. Gelukkig waren de 'zoete' meiden meer in trek dan ik :)

Na het avondeten en enkele biertjes later, gaan we met zijn alle zwemmen in deze thermal spring. Ongelofelijk. Het water is 37 graden warm! Het water waar we in gezwommen hebben, is regenwater uit de tijd dat de dinosauriers op deze planeet rond hebben gelopen. Het heeft naar schatting 300 miljoen jaar nodig gehad alvorens het in deze bron weer aan het aardoppervlakte tevoorschijn komt...

En daar zwem je dan, onder een schitterende sterrenhemel, in het midden van de woestijn in het midden van de nacht (anders zouden we niet zo veel van die sterretjes zien natuurlijk...). Echt het toppunt van relaxen, heerlijk!